Ποιήματα

Re: Απάντηση: Ποιήματα

Σιγά τον τσακωμό. Για χάρη της τέχνης έχουν γίνει ορισμένοι από τους μεγαλύτερους καυγάδες. Ειδικά δε σ' αυτή τη χώρα, κάπου στις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα, μέχρι και στα χέρια πιάνονταν, υποστηρικτές της καθαρεύουσας και δημοτικιστές. Επομένως, τι αξία έχει λίγη ηλεκτρονική χολή σ' ένα φόρουμ; Κορίτσια, συνεχίστε. Το φιλοθεάμον κοινό θέλει αίμα  

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Ποιήματα

Ευχαρίστως θα πιανόμουν και στα χέρια.
Το βρίσκω πολύ καυλωτικό.
Μόνο που, με τα χέρια στην ανάταση,
παίζει να μου πιάνει ισα - ισα τα βυζιά
κι αυτά, ούτε καν ολόκληρα.  
Βαριέμαι  


Κορνίλιε.... γελώ! Μουατς.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Ο χυλοπιτοφαγωμένος και πώς να τον διακρίνετε:

Στην αρχή σερβίρει γλίτσα με επίστρωση εμετικής κολακίας
συν θαυμασμό και στο τέλος μετά τη χυλόπιτα,
προσφέρει για επιδόρπιο κακιούλες με σως
απο συγκαλυμμένο θυμό και σφηνάκια ξεφτίλας.  

«Siamo vecchie troppo presto, e troppo tarde intelegente»
Μάταια προσπαθείτε για το αντίθετο.  

Αφήστε τον κόσμο να δημιουργεί και να εκφράζεται ελεύθερα.
Παξιμάδι μου το κάνατε.  

 

Απάντηση: Ποιήματα

Με τόση χαρά, τόσα παλαμάκια,
να υποθέσω ότι τα καταφέρατε;
Αχ, είμαι τόσο χαρούμενη.  
θα σας δούμε ξανά να γελάτε  
Θα σας το ανεβάσω και στις αφιερώσεις όπως μου ζητήσατε.
Δε σας χαλώ χατήρι πιά. 

 

Απάντηση: Ποιήματα

Τέλος καλό, όλα καλά.  

Ας κλείσουμε με κατιτί το συμφιλιωτικόν!

"κι ανάμεσα σε μαλακά σκεπάσματα χνουδάτα
με προσοχή την πλάγιασε
α να `ταν πάντα το κεφάλι ν' ακουμπάς
σε τέτοιας φιλενάδας τρυφερής τα στήθη
να κράταγε για μένα δυο φορές η νύχτα ετούτη
να `ταν χρυσή Αφροδίτη μου
τέτοια μια μοίρα να μου λάχει εμένα!"




...

 

Απάντηση: Ποιήματα

Ωχ, τσάμπα η Σαπφώ δηλαδή.  

 

Απάντηση: Ποιήματα

Μήπως πρέπει να "σπάσετε" τίποτε άλλο,
μπας και βρούμε την ησυχία μας σε αυτό το νήμα;
Άντε γιατί πέρασε το Πάσχα κι εσείς επιμένετε στα τσουρέκια. 

Α. Και κομμένη η πλαστογραφία. Θα σας κλείσω μέσα  

Χαλαρώστε λοιπόν δεσποινίς, δεν είμαστε εχθροί.
Προσωπικά ασχολήθηκα με to λάθος άτομο. Που δεν έχει ίχνος από χιουμορ
και το λάθος τελικά είναι δικό μου. Συνεχίστε μονάχη λοιπόν. Αντίο σας.
Πάρτε και ένα ignore έτσι για να γουστάρετε.

 

Έμπαινα σ’ αυτό το νήμα τακτικά για να διαβάσω ποιήματα. Ποιήματα λέγω κι όχι τις αυτοσχέδιες ρίμες εξόχου περιεχομένου που δονούν την ατμόσφαιρα των ελληνικών γηπέδων. Αφού λοιπόν καταφέρατε να μετατρέψετε ακόμα και το νήμα της ποιήσεως σε ρινγκ, τι άλλο να προσθέσει κανείς;
Τα συγχαρητήρια μου σ’ εσάς, τα θερμά μου συλλυπητήρια στη Σαπφώ.

 

Απάντηση: Ποιήματα

@mona και Βipolar.

Ας μείνει, αν γίνεται, αυτό το νήμα στην ησυχία του για τους λόγους που λέει και ο vautrin.

Ευχαριστώ.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Να μας ζωοποιείς, τέχνη. Στην παλέτα σου ελπιδοφόρα
τη σύρραξη των παραλλαγών της ζωής να μετατρέπεις,
να ιχνηλατείς το λαθεμένο, τα όνειρα να τοκίζεις,
στους χρησμούς ν’ απαντάς αέρινα αφαιρώντας το θόρυβο των ερωτήσεων.
Τεχνουργός να είσαι ζωή.
Να ξεχερσώνεις την επιείκια ότι μ’ επαναλήψεις διαδέχεσαι τον εαυτό σου.
Μπέρδεψε τα μερίδιά μας στο βάμμα της πρωτοπορίας, απολύμανε τις σκιές του παρελθόντος.
Να μεσιτεύεις μ’ αλληλεγγύη στη διαφορετικότητα.
Για ερμηνείες προσποιητές μην ξοδεύεις, μην απαριθμείς, σημασία έχει ότι υπάρχεις.
Το δημιούργημα, έργο ολάνθιστο, αλάνθαστο να σφραγίζει το συμμετοχικό κεφάλαιο ζωής – τέχνης
και η άλληλοκατοχή καλοτεντωμένο τόξο σε ετοιμότητα στόχευσης, αναδρομική και τελεσίδικη.-

"?"

 

Απάντηση: Ποιήματα

Γιάννης Ρίτσος - Ἡ ἀράχνη

​

Κάποτε, μιὰ τυχαία κι ἐντελῶς ἀσήμαντη λέξη
προσδίδει μιὰ ἀπροσδόκητη σημασία στὸ ποίημα,
ὅπως π.χ. στὸ ἐγκαταλειμμένο ὑπόγειο, ὅπου
κανεὶς δὲν κατεβαίνει ἀπὸ καιρό, τὸ μεγάλο, ἄδειο κιοῦπι.
στὸ σκοτεινό του χεῖλος περπατάει χωρὶς νόημα μιὰ ἀράχνη,
(χωρὶς νόημα γιὰ σένα, μὰ ἴσως ὄχι γιὰ κείνην).

 

Την σκια σου σμιλευω - Πεδρο Σαλινας

Τη σκιά σου σμιλεύω.
Της έχω ήδη αφαιρέσει τα χείλη,
τα κόκκινα και σκληρά: έκαιγαν.
Θα σ' τα 'χα φιλήσει
πολύ περισσότερο.

Ύστερα σταματάω τα μπράτσα σου,
τα σβέλτα, τα μακριά, τα νευρώδη.
Μου πρόσφεραν τον δρόμο
για να σ' αγκαλιάσω.

Σου αφαιρώ το χρώμα, τον όγκο.
Σου κόβω το πέρασμα. Ερχόσουν
κατευθείαν σ' εμένα. Εκείνο που πιότερο
πόνο μου έδωσε, επειδή σώπασες,
είναι η φωνή σου. Πυκνή, τόσο θερμή,
περισσότερο χειροπιαστή απ' το σώμα σου.
Αλλά ήδη ετοιμαζόταν να μας προδώσει.

Έτσι
η αγάπη μου είναι ελεύθερη, λυτή
με την αποσαρκωμένη σκιά σου.
Και μπορώ να ζω μέσα σου
χωρίς να φοβάμαι
εκείνο που περισσότερο ποθώ,
το φιλί σου, την αγκαλιά σου.
Να υπάρχω με τη σκέψη πάντα
στα χείλη, στη φωνή,
στο σώμα
που εγώ ο ίδιος σου απέσπασα
για να μπορέσω, δίχως αυτά,
να σ' αγαπήσω.

Εγώ, που τ' αγαπούσα τόσο!
Και ν' αγκαλιάσω ατέλειωτα, χωρίς λύπη
-καθώς φεύγει ασύλληπτη,
με τη μεγάλη μου αγάπη ξοπίσω της
η σάρκα στον δρόμο της-
το μόνο δυνατό σου σώμα:
το γλυκό, ιδεατό σου κορμί.