Ποιήματα

Α Π Ι Θ Α Ν Ο

 

Mille gracie   ειναι οντως φοβερο

 

Prego, είναι όντως πολύ ωραίο κείμενο...

 

-------------------------------------------

Φεύγουν τὰ πουλιά, ἀκολουθοῦν τὰ λόγια
ἡ μία ἐρήμωση τραβάει πίσω τῆς τὴν ἄλλη
μὲ λύπη αὐτοδίδακτη.
Ἤδη ἀποσυνδέθηκε τὸ φῶς ἀπὸ τὴν ἐπανάπαυση
κι ἀπὸ τὶς καλημέρες σου.


Αριστούργημα μέσ' το αριστούργημα

 

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΤΗΣ

Στέκει μπρός στον καθρέφτη γυμνή,
τινάζει από πάνω της τη σκόνη του χρόνου,
της χαμένης νιότης τους ολοφυρμούς.

Ενδύεται τη λαγνεία αφυπνισμένων πόθων
την αφήνει να γλιστρήσει αργά
Θωπεύουν του κορμιού της το περίγραμμα
κόμποι υγρής ανατριχίλας.

Σύννεφα από μετάξι και ήλεκτρο
ταξιδεύουν τα δάχτυλα στο διάφανο δέρμα
Μάτια διψασμένα ζωγραφίζουν ρίγη
Ανάσες καλπάζουν
στου κόρφου της τη ζεστή αμμουδιά.

Γλώσσες λάβας πυρώνουν τις λαγόνες,
διαπερνούν τις φλέβες,
το αίμα ρέει μανιασμένο σε μέλη τρεμάμενα,
σε φουσκωμένα στήθη από άγριες προσμονές
σε εκρήξεις αλλεπάλληλες φωτός
στην παραζάλη του εαυτού που χάνεται στο άχρονο...
...............................................................................

Ρίχνει στον καθρέφτη τελευταία ματιά
Φορά τη ρόμπα με το ασορτί χαμόγελο
Κινά να ξυπνήσει τα παιδιά για το σχολείο…

 

-------------------------------------------------------------------------------

Χωρίς να θέλω να αδικήσω τους υπόλοιπους στίχους, το ακόλουθο "πέρασμα" στο "κλέβω" ( δηλαδή μου άρεσε ιδιαιτέρως )

Σύννεφα από μετάξι και ήλεκτρο
ταξιδεύουν τα δάχτυλα στο διάφανο δέρμα

 

Ετσι κι αλλιώς, ζούμε αποσπασματικά... 

 

Και πεθαίνουμε αδιάλειπτα με κάποιο διάλειμμα ζωής ( για να σε παραφράσω )  

 

Το δάπεδο - Γ. Θ. Βαφόπουλος

Άσπρα και μαύρα πλακάκια,
σ΄εναλλασσόμενη τάξη,
την επαφή των βημάτων μου δέχονται.

Στο διορισμένο μου δάπεδο τούτο
παίζω σαν ένα παιδί,
προσπαθώντας μονάχα
στις λευκές να πατώ επιφάνειες.

Δύσκολη άσκηση, ακροβασία περίτεχνη.

Κάποτε χάνω του σώματος
την ισορροπία.
Κάποτε χάνω του πνεύματος τον υπολογισμό.

Και μπερδεύεται τότε
των βημάτων μου η τάξη.
Και πλανημένο το πέλμα μου,
παραπατάει στα μαύρα πλακάκια.

Πρέπει πάλι ν' αρχίσω
απ' την αρχή το παιχνίδι.
Πρέπει ν' ασκήσω το πνεύμα μου
στην τέλεια ακροβασία.

Όμως αρχίζοντας πάλι και πάλι,
το αποσταμένο μου πνεύμα
περιδινείται σε ιλίγγου στροβίλισμα.

Και του δαπέδου ο ακίνητος δίσκος
περιστρέφεται μ' ένταση.
Και των χρωμάτων συγχέεται
η εναλλασσόμενη τάξη.

Των αισθήσεων σύγχυση.

Κι όπως ένα παιδί,
που του χαλούν το παιχνίδι,
κι όπως ένα παιδί,
που η υπομονή του εξαντλείται,
τρέχω με πείσμα,
τσαλαπατώντας
του δαπέδου την τάξη.
Με το πέλμα σκουπίζω
τις γραμμές που χωρίζουν
τα λευκά και τα μαύρα πλακάκια.

Και ξαπλώνομαι χάμου,
με βουρκωμένο το πνεύμα μου,
και ραντίζω με δάκρυα
τη συντριμμένη μου πίστη.

Πόσο με κούρασε η επίμονη άσκηση.
Όμως τώρα πια βλέπω
φανερά τι σημαίνει
του δαπέδου το γύρισμα.

Τώρα βλέπω το νόημα
της συνουσίας των χρωμάτων.
Από τη συλλογή Το δάπεδο και άλλα ποιήματα (1951)

 

Να μη χαθούμε μες στην ερημιά του κόσμου έλεγε
χαθήκαμε μες στο κατάμεστο ξενυχτάδικο
άγγελοι μετανάστες σε αθηναϊκό υπόγειο ουρανό.
Το πρωί μου τηλεφώνησε να μάθει αν τη θέλω ακόμα.
Δε σ’ ακούω της είπα πάρε το μηδέν.
Αλλά εκείνη πήρε λάθος...
Πήρα λάθος μου είπε
να με συγχωρείτε.

- Θωμάς Γκόρπας, Το λάθος

 

Πρώτο φιλί.
Βάπτισμα στα υγρά σου
άρωμα ανεξίτηλο
γεύση κανέλας.
Σ’ αγκάλιασα και έλαμπες.
Το άγγιγμα στο στήθος
τα χείλη μου καίει.
Η γλώσσα τις ρόγες δροσίζει και
τα δόντια τις προσκαλούν σε χορό.
Ζεστό μάρμαρο η κοιλιά σου κυμάτιζε.
Το τρίχωμα του εφηβαίου
τα δάχτυλα στον κόλπο οδηγεί.
Να ξεδιψάσουν.
Ήθελες.
Δεν μου δόθηκες όμως
Έλειπε το φεγγάρι.



Η μορφή σου
εφηβικών ονείρων ήχος.
Μόνο γι’ αυτό
τις ελπίδες μου
στην ψυχή μου φύτεψε.


Με το πρώτο φως
τα σκεπάσματα να τραβώ.
Το σώμα σου ν’ αντικρύζω.
Για μένα.
Αυτή είναι καλημέρα.




Όταν αγκαλιά σε παίρνω
ένα κομμάτι απ’ το φεγγάρι κρατώ.
Και με την είσοδο μέσα σου…
Αγγίζω τ’ αστέρια



Με άρωμα γιασεμιού ντυμένη
Χέρια και πόδια
στο σώμα μου τυλίγονται
Πριν κλείσω τα μάτια
τα χείλη σου μισάνοιχτα
Καληνύχτα.

Ξυπνάω τις νύχτες.
Δίπλα μου είσαι
ασπίδα στους εφιάλτες.
Τυλιγμένος στ’ άρωμα σου
σ’ αγγίζω.
Η ανάσα σου νανούρισμα
τα όνειρά σου λέει.



Σ’ ελεύθερη πτώση
απ’ τα κενά της αγάπης σου περνώ.
Θ’ ανοίξει το αλεξίπτωτο;
Το εφεδρικό δεν το θέλω.




Χάιδεψε με
φίλα με
κρύψου στην αγκαλιά μου.
Ο κεραυνός έπεσε
Δεν μας κατέστρεψε.
Γι'αυτό ας κρατήσουμε τη λάμψη του.



Με σύστησες στον έρωτα
κι έφυγες.
Διακριτική όπως πάντα .



Θέλω το όνειρό μου
στο σώμα σου να χαράξω.
Με πέννα αιχμηρή.
Να πονέσεις.
Πόσο υπέφερα να νιώσεις.
Όταν απ’ την ψυχή μου το ξερίζωνες



Το τέλος της επιθυμίας έρχεται.
Τη μοναξιά μου αγκαλιάζω
Σε κάθε σώμα.
Και τώρα;
Μνήμες , μνήμες..
Μνήμες ως το τέλος…


Γιάννης Τσούτσιας. SMS αναπάντητα.

 

Πολλα like..!!!