Ποιος κεντρικός χαρακτήρας βιβλίου είστε;

Είμαι η Cecilia Lisbon απο το The Virgin Suicides (Jeffrey Eugenides)

 

 

 

 

 

Είμαι ο Rand al 'Thor, ο Ξαναγεννημένος Δράκος, που κατέκτησε την Πόλη της Illian , κατέστρεψε τον Sammael Forsaken και διέλυσε τις στρατιές των επιτεθέμενων
Seanchan.

 

υποθέτω ότι είμαι ο Κωνσταντίνος Στυλιανόπουλος, επιθεωρητής μειονοτήτων στο πολιτικό γραφείο του Ελευθέριου Βενιζέλου.

Από το "Μειονοτικές Ομάδες στην Ελλάδα (1919-1945), του Κ.Α. Τσιούμη.

 

είμαι η τελευταία μαύρη γάτα... Του Ευγένιου Τριβιζά

 

Ημέρα 983 της αιχμαλωσίας μου.

Οι απαγωγείς μου συνεχίζουν να με χλευάζουν με μικρά κρεμαστά αντικείμενα. Τρώνε αφειδώς φρέσκο κρέας, ενώ οι υπόλοιποι κρατούμενοι κι εγώ τρώμε ένα είδος κατακερμαστισμένων ξηρών κόκκων. Αν και έχω κάνει προφανή την απαξίωση μου για αυτό το είδος τροφής, παρόλα αυτά πρέπει να φάω κάτι για να διατηρήσω τις δυνάμεις μου.

Το μόνο πράγμα που με κρατάει είναι το όνειρο μου για απόδραση. Σε μια προσπάθεια μου να τους κάνω να αηδιάσουν μαζί μου, ξέρασα και πάλι πάνω στο χαλί. Σήμερα αποκεφάλισα ένα ποντίκι και πέταξα το ακέφαλο πτώμα του μπροστά στα πόδια τους. Είχα την ελπίδα ότι αυτή η κίνηση θα έσπερνε τον φόβο στους απαγωγείς μου αφού φανερώνει τις ικανότητες μου, αντίθετα εισέπραξα συγκαταβατικά σχόλια για το πόσο καλή κυνηγός είμαι. Μπάσταρδοι !

Υπήρξε μια μάζωξη κάποιου είδους σήμερα. Με τοποθέτησαν στην απομόνωση κατά την δίαρκεια του συμβάντος. Παρόλα αυτά όμως μπόρεσα και να ακούσω τις φωνές τους και να μυρίσω το φαγητό. Κατάφερα να μάθω ότι η απομόνωση μου ήταν αποτέλεσμα μιας περίεργης δύναμης που ακούει στο όνομα “Αλλεργία”. Πρέπει να μάθω τι σημαίνει και πως μπορώ να την χρησιμοποιήσω προς όφελος μου. Σήμερα παρολίγο να καταφέρω να εξουδετερώσω τον έναν από τους απαγωγείς μου, με το να κουλουριάζομαι κοντά στα πόδια του. Θα το επαναλάβω αύριο όταν θα είναι στην κορυφή της σκάλας.

Είμαι πεπεισμένη ότι οι υπόλοιποι κρατούμενοι εδώ μέσα είναι λακέδες και καρφιά. Ο σκυλος απολαμβάνει ιδιαίτερα προνόμια. Αφήνεται ελεύθερος ανά τακτά χρονικά διαστήματα και δείχνει μια περίεργη προθυμία να επιστρέψει πίσω. Είναι προφανώς χαμηλής νοημοσύνης. Το πουλί πρέπει να πληροφοριοδότης. Παρακουλουθώ την επικοινωνία του καθημερινά με τους φρουρούς. Είμαι σίγουρη ότι αναφέρει την κάθε μου κίνηση. Οι φρουροί του έχουν εξασφαλίσει μια υπερυψωμένη, καλά προστατευμένη θέση μέσα σε σιδερένιο κλουβί. Έτσι νιώθει ότι είναι ασφαλές… Προς το παρόν….

 

 

Διαβάζω το "Οι Φυλακές της Παιδικής μας Ηλικίας" της Alice Miller
Η αλήθεια είναι πως δεν νιώθω, τώρα πια τουλάχιστον, και τόσο φυλακισμένη, συνεχίζω όμως να αναγνωρίζω πολλούς τέτοιους τριγύρω μου.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Πολλοί άνθρωποι αναγκάστηκαν, όταν ήταν παιδιά, να μάθουν να κρύβουν πολύ επιδέξια τα συναισθήματα, τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους προκειμένου να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες των γονέων τους και να κερδίσουν την "αγάπη" τους.
Ως ενήλικες μπορεί να κυνηγούν την επιτυχία, έχουν όμως ταυτόχρονα μια υποβόσκουσα αίσθηση ότι δεν αξίζουν τίποτα. Χωρίς ποτέ να τους έχει επιτραπεί να εκφράσουν τα πραγματικά τους συναισθήματα, και έχοντας χάσει την επαφή με τον αληθινό τους εαυτό, εκδραματίζουν τα καταπιεσμένα συναισθήματά τους με επεισόδια κατάθλιψης ή καταναγκαστικής συμπεριφοράς, ή ακόμα και με ιδέες μεγαλείου. Στη συνέχεια, με τη σειρά τους, μεταφέρουν αυτή την κληρονομιά της καταπίεσης στα δικά τους παιδιά.
Αυτό το σπαρακτικό και οξυδερκές βιβλίο είναι ένα πρώτο βήμα για την ανακάλυψη των αναγκών μας και της δικής μας αλήθειας στην προσπάθειά μας να ξεφύγουμε από αυτό το φαύλο κύκλο.

 

Είμαι η Κατερίνα απο "τα Ψάθινα Καπέλα" της Μαργαρίτας Λυμπεράκη

 

"Εκείνο το καλοκαίρι αγοράσαμε μεγάλα ψάθινα καπέλα.Της Μαρίας με κεράσια γυρω-γυρω,της Ινφάντας με γαλάζια "μη με λησμόνει",κι εμένα με παπαρούνες κόκκινες σαν τη φωτιά.Ετσι,όταν ξαπλώναμε στα στάχυα,ο ουρανός,τ αγριολούλουδα κι εμείς γινόμαστε ένα.
"Που είσαστε πάλι κρυμμένες;" φώναζε η μητέρα.Τσιμουδιά.Σιγοκουβεντιάζαμε,λέγαμε μυστικά.Τα πριν χρόνια τα λέγανε η Μαρία με την Ινφάντα κρυφά απο μένα,γιατί ήμουνα η πιο μικρή.Φέτο όμως...Φέτο η Ινφάντα ξάπλωνε λίγο πιο κάτω,σιωπηλή,κι η Μαρία σ εμένα τα λεγε.Μιλούσε,μιλούσε,στριφογύριζε μέσα στα στάχυα,τα μάγουλά της κοκκίνιζαν,τα μάτια της παίρναν μιαν αλλόκοτη λάμψη.
Κι όταν εγω ξεχνιόμουνα κοιτάζοντας τον ήλιο που πήγαινε να δύσει ή ένα ζουζούνι που πήγαινε στη φωλιά του να κοιμηθεί,η Μαρία θύμωνε."Μα καλά,δε σ ενδιαφέρουν αυτά;"φώναζε..

Τα μεσημέρια δεν ξάπλωνα,ήταν μια συνήθεια που μου χε μείνει απο μικρή,όταν νόμιζα οτι το να μην ξαπλώνει κανείς το μεσημέρι είναι πράξη επαναστατική,που δείχνει θέληση και ψυχή ανεξάρτητη.Γιατί άραγε το νόμιζα;

Τ απογέματα,εκεί που ετοιμαζόμουν να βγω περίπατο,γιατί είχα απεθυμήσει μέσα στη σκιερή δροσιά της κάμαράς μου τη θέρμη του φωτός,κοντοστεκόμουν στο κατώφλι με την ίδια πάντοτε έκπληξη και λύπη,βλέποντας πως ο ήλιος λίγο ήθελε για να κρυφτεί πίσω απο το βουνό.
Την ώρα ετούτη,ωστόσο όλα παίρναν μια τρεμουλιαστή ομορφιά.Τα βελονόφυλλα των πεύκων διακρίνονταν ενα-ενα,κάνοντας απο αντίθεση τα κάτω χορτάρια να φαίνονται ενωμένα σα να ταν ένα σώμα,σαν ενα μονοκόμματο στρογγυλό φλούδι που θα σκέπαζε όλη τη γη,όμοιο με το φλούδι του πορτοκαλιού.
Οι κατσίκες που βόσκανε γύρω,σάμπως,σταλμένες απο υπερφυσικό ον,να κατέχαν δύναμη υπερφυσική που θα ξεσπούσε απο ώρα σε ώρα..Το τρίχωμά τους γυάλιζε,το βλέμμα τους έπαιρνε μιαν αλλόκοτη σταθερότητα,μια τρομακτική ακινησία.Καθώς πέφταν πάνω τους οι τελευταίες αχτίδες,και τις κοίταζα,μου φαινόταν σα να εξαφανίζονταν ξαφνικά,σα να διαλύονταν το σώμα τους και να γινόταν ο αχνός που περιτύλιγε τα δέντρα...
Μα ήταν μόνο που είχα κλείσει τα μάτια.Όταν τα ξανάνοιγα,τις έβλεπα στο ίδιο μέρος,να μασάνε,ξαναγεννημένες απο τον αχνό..Η στριγγλιά της Καπάταινας-Κώστααα,Μανώληηη,εεε-φωνή της μάγισσας του παραμυθιού.Η στέρνα ετοιμαζόταν να δεχτεί τα αντιφεγγίσματα των άστρων και τους έρωτες των βατραχιών.Η επιφάνειά της ριγούσε λίγο,μόλις..Ο ήλιος χανόταν,η πεδιάδα,αφου τον είχε δεχτεί για να χαρεί μαζί του,έφτανε στο ζενίθ της ηδονής,λαμποκοπούσε χρυσοκόκκινη..

...

Τον είδα ορθό μπροστά μου να μου τείνει ευγενικά το χέρι.Είχε σκοτεινιάσει,φύσαγε,οι καλαμιές είχανε γίνει ήχος..
Ήμουνα μόνη με το Δαυίδ.Σ αυτό το έρημο χωράφι,σ αυτό το έρημο σπίτι,στον κόσμο.Εγω κι ο Δαυίδ.Φοβήθηκα λιγάκι.Κι αν μου λεγε να πέσω απ το παράθυρο του αστεροσκοπείου;
-Eίναι ώρα,τον άκουσα τότε να λέει.
Δεν μπορούσα να μιλήσω.Μια απέραντη μόνο επιθυμία να πιάσω το χέρι του,για ένα λεπτό,για ένα δευτερόλεπτο,να το σφίξω μέσα στο δικό μου και να τ αφήσω να πέσει..γιατι ο Δαυίδ δεν κατέβαζε το χέρι του σαν τους άλλους ανθρώπους,τ άφηνε κι έπεφτε..κι έκρυβε η κίνησή του αυτή μιαν αόριστη,τρυφερή απελπισία.
-Τι σου συμβαίνει τον τελευταίο καιρό;με ρώτησε τότε απότομα γυρίζοντας προς το μέρος μου.
Σιωπούσα
-Πεισματάρα που είσαι,ψιθύρισε..Κι αμέσως έπειτα άφησε το χέρι να πέσει στη συνηθισμένη του κίνηση που έκρυβε μια τέτοια τρυφερή απελπισία..
Θα τον παντρευτώ το Δαυίδ,τον αγαπώ και θα τον παντρευτώ.Θα του λέω τότε να μ ανακατεύει τα μαλλιά,όλη τη μέρα θα του λέω να μ ανακατεύει τα μαλλιά,ετσι θα περνάει ο καιρός.Και θα κοιταζόμαστε στα μάτια για ώρες.Κι όταν θα τον πιάνει εκείνη η αλλόκοτη αγωνία που θα θέλει να με φιλήσει,θα τον αφήνω να με φιλάει,αφου θα ναι άντρας μου,σύζυγος δηλαδή.Κι ύστερα θα του λέω πάλι να μ ανακατεύει τα μαλλιά,και θα περνάει ο καιρός.

...

 

πάντα μου άρεσε η ιδέα της ζωής στην ειδυλλιακή εξοχή,σε κάποιο αγρόκτημα..να κάθομαι κάτω απο μια φλαμουριά και να γράφω ιστορίες..
όπως η Emily of New Moon
 

 

Είμαι ο Arthur Dent. Ταξίδεψα στο Γαλαξία κάνοντας εν μέρει Ωτοστοπ, ψάχνοντας την Υπέρτατη Ερώτηση με απάντηση το 42, όταν η Γη καταστράφηκε από τους Vogons με σκοπό να κατασκευαστεί ένας Διαστημόδρομος.

Από το The Hitchhiker's Guide to the Galaxy του Douglas Adams.

 

 

Το εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός – Κοέλιο

 

Ο Πολεμιστής του Φωτός, χωρίς να το θέλει, κάνει ένα λάθος βήμα και βυθίζεται στην άβυσσο…

Τα φαντάσματα τον τρομάζουν, η μοναξιά τον βασανίζει. Επειδή αγαπούσε τον Καλό Αγώνα, δεν πίστευε ποτέ ότι θα μπορούσε να του συμβεί κάτι τέτοιο, κι όμως συνέβη. Τυλιγμένος στο σκοτάδι, έρχεται σ' επικοινωνία με τον δάσκαλό του.



-" Δάσκαλε, έπεσα στην άβυσσο..", λέει. " Τα νερά είναι βαθιά και μαύρα.."

-"Να θυμάσαι ένα πράγμα..", απαντάει ο δάσκαλος. " Αυτό που σε πνίγει... Δεν είναι το ότι βυθίζεσαι, αλλά το ότι παραμένεις κάτω από το νερό..."

Και ο Πολεμιστής του Φωτός καταβάλει κάθε προσπάθεια για να βγει από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται...

 


Κάθε πολεμιστής του Φωτός πρόδωσε και είπε ψέματα στο παρελθόν.
Κάθε πολεμιστής του Φωτός πήρε ένα δρόμο που δεν ήταν δικός του...
Κάθε πολεμιστής του Φωτός πλήγωσε κάποιον που αγαπούσε.
Γι' αυτό είναι πολεμιστής του Φωτός: επειδή πέρασε αυτές τις εμπειρίες και δεν έχασε την ελπίδα ότι θα γίνει καλύτερος.

ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ μελετάει με μεγάλη προσοχή τη θέση που έχει σκοπό να κατακτήσει.

'Οσο δύσκολος κι αν είναι ο στόχος του, υπάρχει πάντα ένας τρόπος να ξεπεράσει τα εμπόδια. Επαληθεύει τις εναλλακτικές πορείες, ακονίζει το σπαθί του και προσπαθεί να γεμίσει την καρδιά του με την αναγκαία επιμονή για την αντιμετώπιση της πρόκλησης.

Ωστόσο, όσο προχωρά σιγά σιγά, ο πολεμιστής συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν δυσκολίες που δεν είχε λάβει υπόψη του.
Αν σταματήσει περιμένοντας την ιδανική στιγμή, δε θα ξεφύγει ποτέ από εκείνο το μέρος, είναι απαραίτητη μια ελάχιστη δόση τρέλας για να κάνει το επόμενο βήμα.

Κι έτσι ο πολεμιστής χρησιμοποιεί ένα ψίχουλο τρέλας. Επειδή, στον πόλεμο και στον έρωτα, δεν είναι δυνατό να προβλεφτούν όλα.

Ο πολεμιστής του φωτός πιστεύει. Επειδή πιστεύει στα θαύματα, τα θαύματα αρχίζουν και συμβαίνουν. Επειδή έχει τη βεβαιότητα πως η σκέψη του μπορεί ν' αλλάξει τη ζωή, η ζωή του αρχίζει και αλλάζει. Επειδή είναι βέβαιος ότι θα συναντήσει την αγάπη, η αγάπη εμφανίζεται.
Από καιρό σε καιρό νιώθει απογοήτευση. Μερικές φορές πονάει.
Και τότε ακούει τα σχόλια: <<Πόσο αφελής είναι>>
Ο πολεμιστής όμως γνωρίζει πως αξίζει το τίμημα. Για κάθε ήττα, έχει δύο κατακτήσεις προς όφελος του.

 

Ο Πολεμιστής του Φωτός ακούει σχόλια όπως :

"Δε θέλω να μιλάω για κάποια πράγματα γιατί οι άνθρωποι είναι φθονεροί".

Όταν το ακούει αυτό, ο πολεμιστής γελάει. Αν δε γίνει αποδεκτός, ο φθόνος δεν μπορεί να προκαλέσει κανένα κακό. Ο φθόνος αποτελεί μέρος της ζωής και είναι απαραίτητο να μάθουν όλοι να τον αντιμετωπίζουν.

Κι όμως, σπάνια μιλάει για τα σχέδιά του. Και καμιά φορά οι άλλοι πιστεύουν ότι φοβάται το φθόνο.

Ο Πολεμιστής, όμως, γνωρίζει πως κάθε φορά που μιλάει για ένα όνειρο χρησιμοποιεί λίγη απο την ενέργεια αυτού του ονείρου για να εκφραστεί.

Και αν το συζητάει πολύ, διατρέχει τον κίνδυνο να σπαταλήσει όλη την απαραίτητη ενέργεια για να δράσει.

 

Ένας Πολεμιστής του Φωτός γνωρίζει τη Δύναμη των Λέξεων..."

Ένας πολεμιστής του Φωτός δεν μπορεί πάντα να επιλέξει το πεδίο της μάχης.
Καμιά φορά αιφνιδιάζεται, εμπλέκεται σε μάχες που δεν επιθυμούσε. Αλλά είναι μάταιο να το σκάσει, γιατί αυτοί οι πόλεμοι θα τον ακολουθήσουν.
Τότε, τη στιγμή κατά την οποία η σύγκρουση είναι σχεδόν αναπόφευκτη, ο πολεμιστής μιλάει με τον αντίπαλο του. Χωρίς να δείξει φόβο ή ανανδρία, προσπαθεί ν’ ανακαλύψει το λόγο που ο άλλος θέλει τη μάχη: τι είναι εκείνο που τον ώθησε ν’ αφήσει τη χώρα του και να αναζητήσει εκείνον για μία μονομαχία. Χωρίς να βγάλει το σπαθί από το θηκάρι του, ο πολεμιστής τον πείθει ότι αυτή η μάχη δεν τον αφορά.
Ένας πολεμιστής του Φωτός ακούει αυτό που έχει να του πει ο αντίπαλος. Και πολεμάει μόνο όταν είναι απαραίτητο.

Πάντα υπάρχει κάτι που λείπει. Και ο πολεμιστής εκμεταλλεύεται τις στιγμές που ο χρόνος σταματάει, για να οπλιστεί καλύτερα.

Ο πολεμιστής του Φωτός δεν γνωρίζει τι σημαίνει σκοτάδι… ή το ονομάζει «φωτεινό παρελθόν»…

http://antikleidi.com/2014/06/02/polemistis-fotos/

Αν και έχει πολλά χρόνια που το διάβασα, ένιωσα να με αγγίζει με έναν τρόπο που δεν δύναμαι να αναλύσω, αλλά με επηρέασε ουσιαστικά, την τοποθέτησή μου απέναντι στον εαυτό μου, τους ανθρώπους, την ζωή και τον θάνατο, το φως και το σκοτάδι μου.
Και τώρα, που πλησιάζει μία ακόμη μάχη, ετοιμάζομαι για να ριχτώ σ΄αυτήν λουσμένη στο φως που είναι η δύναμή μου.
Σήμερα που είδα το φως της ανατολής, υποσχέθηκα ξανά στον εαυτό μου να απολαύσω όλη την ημέρα και να αφεθώ και στο ηλιοβασίλεμα, στα υπέροχα χρώματά του. Με επίγνωση και αισιοδοξία, ανασυντάσσοντας δυνάμεις και εστιάζοντας στους στόχους μου.
Η αγάπη, οι υπέροχοι άνθρωποι , τα εκπληκτικά ζώα και η μάνα φύση είναι η δύναμή μου, για όλες μου τις μάχες. Οι δάσκαλοί μου φωτίζουν πάντα τον δρόμο μου.
Ας κλείσω μ΄αυτά τα αποσπάσματα που με αντιπροσωπεύουν πιότερο από απόλυτα.

[...] Ο πολεμιστής του Φωτός διαλογίζεται. Κάθεται σε μια ήσυχη γωνιά της σκηνής του και αφήνεται στο θεικό φως. Κάνοντας το, προσπαθεί να μη σκέφτεται τίποτα. Αποστασιοποιείται απο την αναζήτηση της απόλαυσης, απο τις προκλήσεις και τις αποκαλύψεις και αφήνει να εκδηλωθούν τα δώρα και η δύναμη. Παρ΄όλο που δεν τα αντιλαμβάνεται αμέσως, αυτά τα δώρα και αυτή η δύναμη καταλαμβάνουν την ύπαρξη του και θα επηρεάσουν την καθημερινή ζωή του. Ενώ διαλογίζεται, ο πολεμιστής δεν είναι ο εαυτός του αλλά ένα μόριο της Ψυχής του Κόσμου. Αυτές οι στιγμές του επιτρέπουν να κατανοήσει τις ευθύνες του και να δράσει με βάση αυτές. Ένας πολεμιστής του Φωτός γνωρίζει πως μέσα στη σιωπή της καρδιάς του υπάρχει μια τάξη που τον οδηγεί. (Σελ.53)[...]

[...] Ένας πολεμιστής του Φωτός έχει ανάγκη από αγάπη. Η στοργή και η τρυφερότητα αποτελούν μέρος της φύσης του όσο και το φαγητό, το ποτό και η απόλαυση του Καλού Αγώνα. Όταν ο πολεμιστής δε νιώθει ευτυχής μπροστά στο ηλιοβασίλεμα, κάποιο λάθος υπάρχει. Εκείνη τη στιγμή, διακόπτει τη μάχη και αναζητά συντροφιά, για να δουν μαζί το δειλινό. Αν έχει δυσκολίες να τη βρεί, αναρωτιέται: "Μήπως. φοβήθηκα να πάω δίπλα σε κάποιον;" "Μήπως δέχτηκα αγάπη και δεν το κατάλαβα;" Ένας πολεμιστής του φωτός χρησιμοποιεί τη μοναξιά, αλλά δεν αφήνει τη μοναξιά να τον χρησιμοποιήσει. (Σελ.56)[...]

 

Σιγουρα ο Ελευθεριος Βενιζελος θα ημουν, στα βιβλια
"Το κίνημα του Γουδή και ο Ελευθέριος Βενιζέλος"
Συγγραφείς: Βασίλειος Σ. Ε. Τσίχλης
καθως και "Ελευθέριος Βενιζέλος η διαμόρφωση της πολιτικής σκέψης του"
Συγγραφείς: Συλλογικό έργο, Νικόλαος Ε. Παπαδάκης, Θάνος Μ. Βερέμης, Ελένη Γαρδίκα - Κατσιαδάκη, Γεώργιος Αναγνωστόπουλος, Ελευθέριος Π. Αλεξάκης, Ευάνθης Χατζηβασιλείου, Μιχάλης Μ. Ψαλιδόπουλος, Χάρης Ν. Μελετιάδης, Μαριάννα Δ. Χριστοπούλου, Κωνσταντίνος Δ. Σβολόπουλος.



Σε αυτα τα βιβλια, ο Ελευθεριος Βενιζελος σαν αγνος πατριωτης, με εντελως αντιδημοκρατικο τροπο και με την βοηθεια του Στρατιωτικου Συνδεσμου, καταλαμβανει την εξουσια, λειτουργει δικτατορικα, ενωνει την Κρητη με την Ελλαδα, κανει εθνικιστικους αγωνες για να διπλασιασει το μεγεθος της Ελλαδας και φυσικα κυνηγαει τους κομμουνιστες που ηταν θανασιμοι εχθροι του, και τελικα με το Ιδιωνυμο ποινικοποιει το ΚΚΕ.

 

Αφιερωμένο στους Χίτες και στους νεροχύτες...