Ποιος χρεώνεται την αποτυχία της σχέσης ελέγχου;

Με αφορμή αυτό,

θα ήθελα να συζητήσουμε το θέμα της ευθύνης σε περίπτωση που ένας Κυρίαρχος θεωρήσει ότι απέτυχε η σχέση και αποχωρήσει ξαφνικά από εγκαθιδρυμένη σχέση ελέγχου, δηλώνοντας αδυναμία να συνεχίσει τη σχέση με τη σκλάβα του, γιατί θεωρεί ότι δεν του υποτάχθηκε ή ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να του υποταχθεί στο βαθμό που αυτός επιθυμεί. Ως σκλάβα ορίζω τη γυναίκα που αναζητά τον έλεγχο, ευημερεί μέσα στο πλαίσιο ελέγχου, απολαμβάνει να παρέχει τις υπηρεσίες της και αναζητά την εξωτερική πηγή τιμωρίας και ανταμοιβής στο πρόσωπο του Αφέντη, έχοντας σοβαρές δυσκολίες ή απλά την απροθυμία να χειριστεί μόνη της την επιθυμία και την απόλαυση, καθώς και τις επιλογές της ζωής της.

Η ariadni λέει ότι η αντίληψη αυτή - δηλαδή ο ορισμός της σκλάβας που δίνω ανωτέρω, ως ον που δυσκολεύεται να ζει αυτόνομα ή δεν επιθυμεί να ζει αυτόνομα - ενδέχεται να είναι απλά ένα άλλοθι στις περιπτώσεις που η σκλάβα δεν "κατάφερε" να υποταχθεί. "Η υποτακτική διαισθάνεται κάποιο είδος αδυναμίας," λέει κατά λέξη η ariadni, "μη μπορώντας να αιτιολογήσει την άνευ όρων παράδοση...σε βάθος χρόνου." Με άλλα λόγια, φταίει η ίδια που δεν υποτάχθηκε και ρίχνει την ευθύνη στον Κυρίαρχο, αφού θα έπρεπε να της φτάνει η παρουσία του στη ζωή της, να την κάνει να νιώθει ήρεμη και ευτυχισμένη, και δεν πρέπει να ζητάει έλεγχο, τιμωρίες και ανταμοιβές, στοχοθέτηση, επαφή, επικοινωνία, κάλυψη αναγκών, οτιδήποτε άλλο, εφόσον ο συγκεκριμένος Κυρίαρχος δεν επιθυμεί να κάνει τίποτε άλλο από το να δηλώνει παρών, ο ίδιος εξάλλου ενθαρρύνει την αυτονομία. (Ελπίζω να κατάλαβα σωστά το πνεύμα της τοποθέτησής σου, έκανα και μία αναδρομή σε δική μου εμπειρία από το παρελθόν, γιατί αυτό που περιγράφω μου συνέβη ακριβώς έτσι, και νομίζω πως είμαι ακριβής σε αυτό που περιγράφω, αν όχι, σε παρακαλώ διόρθωσέ με).

Η άποψή μου είναι ότι δεν υποτασσόμαστε κατά βούληση, αλλά ως απόρροια των κυριαρχικών ενεργειών ενός Αφέντη, εάν και εφόσον υπάρχει υποτακτικότητα. Ο Κυρίαρχος επιχειρεί διαγνώσεις όσον αφορά τις ανάγκες της σκλάβας και επινοεί μεθόδους για την κάλυψη αυτών. Το ίδιο κάνει και όσον αφορά τις αντιδράσεις της, τις εντοπίζει και φροντίζει για την κάμψη τους. Τέλος, θέτει στόχους, κατάλληλους για την ιδιοσυγκρασία και τις δεξιότητες της σκλάβας του και ζητά αντίστοιχες υπηρεσίες.

Το πρώτο μου ερώτημα είναι το εξής: χρεώνεται η σκλάβα την αποτυχία της υποταγής της, όταν λείπουν όλα αυτά, ή χρεώνεται ο Κυρίαρχος που θεώρησε ότι είναι δική της υποχρέωση η άνευ όρων παράδοση, υποταγή και αφοσίωση; Και αν κάποιος Κυρίαρχος απολαμβάνει την υποταγή κάποιας σε δικό του κενό κυριαρχικής δράσης, είναι πραγματικά Κυρίαρχος ή απλά του έκατσε το λόττο; Εάν η υποταγή δίνεται αυτοβούλως, ποιο το κίνητρο για να δοθεί; Μήπως ο βανιλλοειδής έρωτας; Μήπως οι στρεβλωμένες πεποιθήσεις περί slavery; Μήπως υπέρμετρος ηθικός μαζοχισμός που ευημερεί μέσα στην νοσηρότητα της στέρησης; Τί άλλο θα μπορούσε να είναι; Κεραμίδα στο κεφάλι;

Το δεύτερο ερώτημα είναι αν γίνεται να υπάρχει σκλάβα σε σχέση slavery, δηλαδή σχέση ελέγχου, η οποία να ζει αυτόνομα σύμφωνα με κάποιες γενικές οδηγίες και να μην είναι εξαρτημένη. Εάν ναι, ποια η διαφορά της από μία βανίλλα ερωμένη που φροντίζει να συμμορφώνεται με τις επιθυμίες του βανίλλα εραστή της; Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η σχέση είναι BDSM επειδή οι κίνκυ πρακτικές είναι πολύ πιο ακραίες από ότι σε ένα βανίλλα ζευγάρι. Δηλαδή υπάρχει η επιβολή του πόνου, στις τυχόν συνεδρίες, υπάρχει το whoring, ο δανεισμός της σκλάβας και άλλα. Διατείνομαι όμως ότι ο έλεγχος είναι η μοναδική παράμετρος που κάνει μία σχέση BDSM να διαφέρει από μία σχέση βανίλλα. Και ότι ο έλεγχος προκαλεί εξάρτηση. Το κίνκυ σεξ, όχι.

Πώς γίνεται λοιπόν να ισχύει αυτό που λέει η ariadni, μία εξαρτημένη σκλάβα, που ζει την ζωή της υπό τον έλεγχο του Αφέντη, να μπορεί ταυτόχρονα να μην είναι εξαρτημένη; Είναι πράγματι δύο διαφορετικά πράγματα η σχέση εξάρτησης από τον Αφέντη και η υπόλοιπη ζωή της σκλάβας; Αν ναι, πού κολλάει η εξάρτηση την οποία αναφέρει ο MasterJp στην Εκπαίδευση Σκλάβας;

 

Απάντηση: Ποιος χρεώνεται την αποτυχία της σχέσης ελέγχου;

Πολύ σκλαβοκεντρική η στάση του Αφέντη τούτου...

Δεν υπάρχει ευθύνη σε αυτή την κατάσταση.

Ούτε αυτός μπορεί να κάνει το άτομο που του παραδόθηκε, όσο του παραδόθηκε, την τέλεια για τον ίδιο σκλάβα, ούτε η σκλάβα μπορεί να αλλάξει ευτυχισμένα τα πάντα πάνω της για να ευχαριστήσει τον Κύριο τούτο. Η διάλυση αναμενόμενη.

Δεν πρέπει να ζητάει όταν της δίνονται αφειδώς πολύ περισσότερα από αυτά που θα ζητούσε η ίδια. Αλλέως, αποχωρεί. Όταν μια σχέση με συναισθηματικό δέσιμο τελειώνει, αυτό ισχύει γενικά, η αίσθηση της καταστροφής είναι τόσο συντριπτική, που επόμενο είναι ότι και οι δύο θα κάνουν ότι μπορούν για να πείσουν εαυτό και πρώην έτερο ότι ο άλλος έφταιγε. Επιείκεια, άνθρωποι, όλοι μας τα έχουμε κάνει αυτά και ως εκεί το δικαιολογώ, να πάει να γίνει θεώρημα όμως, όχι.

Κατά τ άλλα,

δεν θεωρώ την ηρεμία την γη της επαγγελίας του BDSM, ίσως επειδή εγώ είμαι ένας ήρεμα ανήσυχος άνθρωπος και έτσι θα ήθελα να παραμείνω   Τα αεί, επαναλαμβανόμενα task επιτυγχάνουν τον κατευνασμό μου, μεταξύ άλλων, αλλά δεν ξέρω αν είναι για καλό αυτό, από μια άποψη είναι, όμως η tender lilly ψιλοχάνεται μέσα σε αυτά. Δεν έχω - ακόμα - καταφέρει να επιλύσω το ζήτημα αυτό...

 

Η άποψη που διατύπωσα δεν αναφέρεται στο πλαίσιο της σχέσης εξάρτητης.
Η άποψη που διατύπωσα αναφέρεται στις απόψεις του τύπου τα υποτακτικά άτομα και οι σκλάβες είναι εν γένει άνθρωποι που δυσκολεύονται να διαχειριστούν ικανοποιητικά τον βίο τους. Αυτό είπα. Kαι πρόσθεσα οτι η ζωή τη σκλάβας γίνεται απέιρως καλύτερη με την παρουσία του Αφέντη στην ζωή της. Νομίζω ότι είναι σαφές.

Το έχω ξαναγάψει – δεν συνάπτουμε σχέσεις, είτε βανίλλα, είτε Μ/s, για να λύσουμε τα προβήματα που κουβαλάμε. Αν και πιστεύω ακράδαντα πως οι σ χέσεις μας υπό ιδανικές συνθήκες, μας βοηθούν να”βελτιωθούμε” (με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για τον κάθε άνθρωπο και με βάση τα κριτήρια που κουβαλάει), δεν βασιζόμαστε σε τέτοιου είδους προκείμενες για να τις συνάψουμε. Ο Κυρίαρχος δεν είναι ούτε ψυχολόγος, και πολύ περισσότερο δεν είναι ψυχίατρος.

Το εαν κάποιοι/ες θέλουν να βλέπουν τον εαυτό τους ως τα κακομοιριασμένα πλάσματα που θα γνωρίσουν τον Αφέντη των ονείρων τους και θα τα απαλλάξει από τα χρόνια προβλήματά τους είτε επειδή αυτό ισχύει, είτε επειδή αυτό τους καυλώνει, είτε επειδή το χρησιμοποιούν ως άλλοθι για να δικαιολογήσουν την παραμονή τους σε μια σχέση ελέγχου που αλλιώς δεν μπορούν να το κάνουν , είναι μια άποψη που εμένα προσωπικά δεν με εκφράζει.

Από την άλλη το ότι η σκλάβα είναι σαν ενήλικος άνθρωπος σε θέση να οδηγήσει σε ικανοποιητικό βαθμό τη ζωή της, δεν σημαίνει πως η ζωή της δεν “βελτιώνεται” μέσα στα πλαίσια μιας σχέσης M/s, ούτε πολύ δε περισσότερο πως εκείνη είναι αυτόνομη lol.

Η υποταγή είναι ένα καθαρό πράγμα. Δεν προκύπτει ύστερα από “επιλογή”, δεν αποφασίζεις απλά να υποταχτείς και το κάνεις (εαν και όλοι αρχικά επιλέγουμε το σύντροφο εκείνο που θεωρούμε πως είναι κατάλληλος για εμάς) - οι δε σχέσεις κυριαρχίας υποταγής, στο βαθμό που έχουν εγκαθιδρυθεί και λειτουργούν αποτελεσματικά, δεν είναι σχέσεις συναινετικές. Ας μην τις φορτώνουμε με διάφορα “για να” - για να λύσω τα προβλήματά μου, για να διαχειριστώ την ζωή μου (αν και συμφωνώ απόλυτα με τον ορισμό περί απροθυμίας της σκλάβας να το κάνει) κ.ο.κ.

Και συντάσσομαι απόλυτα με την άποψη που έχει εκφραστεί με παρόμοιο τρόπο και στο παρελθόν: για να παραδώσεις τα κλειδιά της ζωής σου σε κάποιον, πρέπει αυτά τα κλειδιά να τα έχεις. Ητοι, στην σχέση μπαίνεις και μετα δύο πόδια, δεν μπαίνεις ανάπηρος, ούτε βαστώντας πατερίτσες .

Αυτή είναι και η άποψή μου.

 

Απάντηση: Ποιος χρεώνεται την αποτυχία της σχέσης ελέγχου;

Ας δεχθούμε πως υφίσταται σκλαβα που βρισκει Αφέντη του γούστου της.
Νέος, - για αφέντης- , ωραίος - στα μάτια της -, έξυπνος -λέμε τώρα - ,,με λέγειν - οταν μιλάει αμερικάνικα - ,που την σαγηνεύει με το όραμα του , που την πείθει να τον εμπιστευθεί και να του υποταχτεί.

Ας πούμε πως το nick του είναι Master_Anagnostou.

Ας πούμε πως την επεισε να του υποταχτεί κάπως έτσι:



Πέστε μου εσείς τώρα:
Αν αποτύχει αυτή η σχέση, αν o Μaster_Αnagnostou θεωρήσει οτι απέτυχε να ελέγξει την σκλάβα του και αποχωρήσει νύχτα με κα 'να ελικόπτερο ( γιατί με κανό δεν θα πάει και πολύ μακρυά),ποιός φταίει, εεεεεεεεε;
ποιοοοοοός;

 

Απάντηση: Ποιος χρεώνεται την αποτυχία της σχέσης ελέγχου;

Σε μια σχεση bdsm "υφης" οπως και στις vanilla σχεσεις δεν υπαρχουν εχεγγυα οτι θα πετυχει ή οχι.
Ουτε μπορουμε να καταλογισουμε την απολυτη ευθυνη στον ενα μονο.
Οπως λενε και στα μερη μου...."μονος καυγας δεν γινεται".
Ολα εχουν κατ'εμε να κανουν με την χημεια και την επικοινωνια μεταξυ δυο ανθρωπων.
Ποσο ειλικρινεις ειναι με τις αναγκες τους,με τις επιθυμιες τους,αυτα που μπορουν να δωσουν και κατα ποσο τα εκφραζουν στον ετερο.
Οταν ξεκινησει μια σχεση χωρις τις βασεις που θα χτισουν την απαραιτητη εμπιστοσυνη.....φασκελοκουκουλωστα!
Οσο και εμπειρος να ειναι ο Κυριαρχος και να εχει υπομονη,οσο υποτακτικη να ειναι η γυναικα και να επιθυμει, αμα δεν αποβαλλουν και οι δυο βασικα ελαττωματα που δηλητηριαζουν την σχεση, οπως ο εγωισμος της υποτακτικης και η ταση να μην ακουει ο Κυριαρχος.....βρασε ορυζα!
Αλλα οταν νοιωσει ο μεν Κυριαρχος οτι δεν μπορει να "δαμασει" και να επιβληθει στην υποτακτικη του, γιατι ειναι εγωιστρια,ατιθαση,γκρινιαρα,αρνητικη και αυτος εχει κανει οτι ειναι δυνατον με υπομονη....πρεπει πολυ απλα να την αποδεσμευσει χωρις κακια.
Αν παλι η υποτακτικη νοιωθει οτι ο Κυριαρχος της ειναι πολυ σκληρος,δεν ακουει ποτε και θελει να την φθασει απο το Α στο Ω χωρις υπομονη κλπ κλπ κλπ.....ζηταει αποδεσμευση χωρις κακια.
Πολυ ευκολα θα μπορουσαμε να πουμε οτι χρεωνεται την αποτυχια ο Κυριαρχος γιατι απετυχε να επιβληθει.Δεν ειναι ομως ετσι.Οσο και να μιλας στον τοιχο δεν θα σου απαντησει ποτε.Αλλο τοσο δεν θα επιβληθεις σε μια υποτακτικη που δεν σε δεχεται πραγματικα, δεν σε θαυμαζει, δεν σε θελει, δεν σε εμπιστυεται.
Αρα κατ'εμε η αποτυχια χρεωνεται και στους δυο, εκτος ελαχιστων περιπτωσεων που ο ενας απο τους δυο ειναι τοσο "απαραδεκτος" ή κακοτροπος ή παραφρων.

 

Απάντηση: Ποιος χρεώνεται την αποτυχία της σχέσης ελέγχου;

Η άνευ όρων παράδοση δεν είναι υποχρέωση της σκλάβας ...είναι ένα δώρο το οποίο κερδίζετε από τον Κυρίαρχο με δυναμισμό , κατανόηση και σεβασμό προς την σκλάβα του με τον καιρό . Πρέπει να εκτιμάμε αυτό το δώρο και να δημιουργούμε αυτή την αίσθηση και θέληση στην σκλάβα μας να δοθεί ολοκληρωτικά σε εμάς και κανέναν άλλο ...

 

Απάντηση: Ποιος χρεώνεται την αποτυχία της σχέσης ελέγχου;

η γνωστη σκλαβα Λεγκω ... βεβαια

 

Απάντηση: Ποιος χρεώνεται την αποτυχία της σχέσης ελέγχου;

Και οι δύο φταίνε εξίσου. Αυτός ο ΜαστερΨεύτης, ενώ ήξερε ακριβώς τι δεν έπρεπε να κάνει στην σκλάβα του το έκανε. Εκείνη δε η μαζόχα, ενώ έβλεπε πως την κατέστρεφε και δεν νοιαζόταν σταλιά για πάρτι της , εξακολουθούσε για χρόνια να τον τσιμπουκώνει και να του κάνει όλα τα κέφια. Το θέμα είναι, ποιός έχει πραγματικό λόγο, να αποχωρήσει το συντομότερο από αυτή την ολέθρια για την σκλάβα σχέση??? 

 

Απάντηση: Ποιος χρεώνεται την αποτυχία της σχέσης ελέγχου;

Ξέρω ότι αυτό ακούγεται πολύ βδσμικό αλλά έχω την άποψη ότι κατ αρχήν ευθύνεται ο Κ για την αποτυχία της σχέσης. Η ευθύνη του έχει να κάνει όχι μόνο με τον χειρισμό της σχέσης αλλά και με την αρχική επιλογή του.

Λέω ότι ο Κ έχει κατ' αρχήν έχει την ευθύνη γιατί δεν είναι και ο/η υ άμοιρη ευθυνών, θεωρώ όμως ότι δεν είναι ιδίου μεγέθους και υφής.

 

Απάντηση: Ποιος χρεώνεται την αποτυχία της σχέσης ελέγχου;

Εγώ πάλι πιστεύω ότι από τη στιγμή που μιλάμε για σχέση μεταξύ δύο συναινούντων ενήλικων, η χρέωση αποτυχίας γίνεται όπως γίνεται σε όλες τις σχέσεις, είτε BDSM είναι, είτε βανίλια, είτε σοκολάτα-μπανάνα-φράουλα. Κάποιος μπορεί να φταίει περισσότερο και κάποιος φταίει να φταίει λιγότερο ή να φταίνε το ίδιο και οι δύο.

Τι πάει να πει ο "Κ" έχει μεγαλύτερη ευθύνη; Η "υ" δεν τον επέλεξε και αυτή, μόνος του της κατσικώθηκε στο σβέρκο;

 

Θα αρχίσω με το εξής πικρό. Εάν η ευθύνη της αποτυχίας βαραίνει τον Κυρίαρχο, αυτό συνεπάγεται ότι μιλάμε για Κυριαρχικο-κεντρικό μοντέλο. Εάν η ευθύνη βαραίνει τη σκλάβα, για σκλαβοκεντρικό. Εάν η υποταγή είναι ένα δώρο που δίνεται, τότε μιλάμε για σκλαβοκεντρικό μοντέλο. Κατά την άποψή μου, αυτό το πράγμα δεν υφίσταται σαν έννοια, δεν υπάρχει, είναι όνειρο θερινής νυκτός και παρηγοριά για όσους "δεν τόχουν" ή δεν ξέρουν τί στο διάολο γίνεται εδώ πέρα...Το Κυριαρχικο-κεντρικό μοντέλο είναι το μόνο που μπορεί να ισχύει και άρα η ευθύνη για την αποτυχία βαραίνει μόνο τον Μάστερ. Απελθέτω αφ' ημών επομένως οι νουθεσίες περί άλλοθι και μήπως φταίγαμε εμείς που δεν τα καταφέραμε και λοιπά non-sequitur. Η βία της λογικής επιβάλλεται στους (και από τους) λογικούς, αν και οι συναισθηματικά εξαρτώμενοι έχουν τη συμπάθειά μας. Θα αναγνωρίσω ότι μερικές φορές η λάθος σκλάβα βρίσκεται με τον λάθος Μάστερ, αλλά τότε ας μην την επέλεγε. Δεν είναι δική της δουλειά να κάνει αυτή τη διάγνωση. Η σκλάβα δεν επιλέγει, αλλά επιλέγεται...

Θα αναφερθώ σε κάποιες παλαιότερες τοποθετήσεις του MasterJp, επειδή τυχαίνει να συμμερίζομαι τις συγκεκριμένες απόψεις και δεν νομίζω ότι μπορώ να τα πω καλύτερα. Εξάλλου έτσι δεν θα βγουν οι δυστυχείς να πουν, μα τί λέει η σκλάβα; Πίσω στα τέσσερα, εκεί που ανήκεις... 

Γιατί; Επειδή είπα ότι οφείλει να ασχοληθεί με τις ανάγκες της σκλάβας;

Ή επειδή αναφέρθηκα στον εντοπισμό και στην κάμψη των αντιστάσεών της, ως δουλειά του Κυρίαρχου;

Ή επειδή είπα ότι πρέπει να θέσει στόχους; Να βρει ποια είναι τα ταλέντα της, ώστε να τα εξελίξει;

Ναι. Μου θυμίζουν ότι πολλοί και πολλές ξεχνούν ότι η σκλάβα βρίσκεται εκεί για να καλύψει τις ανάγκες της, ενώ ορκίζονται πως οι σκλάβες είναι ικανότατες να έχουν την διαχείριση του βίου τους.

Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος, αν δεν σου λείπουν ειλικρινά και σε βάθος τα ανωτέρω, αν δεν νιώθεις το απέραντο κενό στη ζωή σου, και αν δεν συνειδητοποιείς την προβληματική διαχείριση από σένα την ίδια, να προχωρήσεις σε σχέση slavery που μόνο κατ' όνομα θα είναι slavery και όχι στην ουσία. Εάν διαχειρίζεσαι ικανοποιητικά τον βίο σου, ποιος ο λόγος να απευθυνθείς σε έναν Αφέντη; Και αν ένας Αφέντης δεν διαχειριστεί τον βίο σου, τότε σε τί ακριβώς είναι Αφέντης;

Εσύ το έχεις ξαναγράψει, αλλά ίσως να παραβλέπεις το γεγονός ότι η σκλάβα δυσκολεύεται ειλικρινά πάρα πολύ να μην είναι σκλάβα. Αυτό είναι το πρόβλημά της, ότι αναζητά ένα external locus of control. Δεν της λείπει το κινκ. Ο έλεγχος της λείπει. Αυτό όμως δεν την κάνει "κακομοιριασμένο πλάσμα". Ταυτίζεις την κακομοιριά με την ανάγκη της σκλαβιάς, μία υπαρκτή ανάγκη, από όσο γνωρίζω και από προσωπική πείρα αλλά και από φίλες μου, γνωστές σκλάβες του χώρου.

Αυτές οι δυσκολίες που συναντούν άτομα που διακατέχονται από υποτακτικότητα, δεν τα κάνει κακομοιριασμένα. Διαφαίνεται όμως ξεκάθαρα η ανάγκη τους να διάγουν τον βίο τους σε πλαίσιο ελέγχου. Θα ήθελα αυτό να γίνει κατανοητό και να σταματήσει αυτή η παρεξήγηση ότι οι σκλάβες είναι όπως όλα τα άλλα άτομα. Δεν είναι. Είναι πολύ διαφορετικές γιατί έχουν πολύ διαφορετικές ανάγκες. Αυτό όμως δεν τις κάνει ούτε βλαμμένες, ούτε μη δυναμικές, ούτε ανίκανες να εκφέρουν άποψη.

Θα συμφωνήσω ότι πρέπει να έχεις τον έλεγχο της ζωής σου για να τον παραδώσεις, δεν συμφωνώ όμως στον αυτόβουλο χαρακτήρα της παράδοσης. Αυτό θα σήμαινε ότι η υποταγή είναι ένα δώρο που κάνει η σκλάβα στον κακομοίρη τον Κυρίαρχο. Φαιδρό ακούγεται αυτό, έτσι δεν είναι;

Ένα από τα καλύτερα κείμενα που έχουν γραφτεί στο φόρουμ, είναι το ακόλουθο. Πιστεύω θα βοηθήσει πολύ.

Εν κατακλείδι: η Κυριαρχία (Σαδικώς ορισμένη) αποτελεί μέσο της αναζήτησης της Ελευθερίας και μάλιστα εντός του πεδίου της ελευθεριότητος και του αξιακού μηδενισμού. Όμως, τελικά, η στάση του Κυρίαρχου δεν μπορεί να είναι αμιγώς αρνητική και σαρωτική. Εάν επιτευχθεί ο μηδενισμός των αξιών δια της Ισχύος, αναγορεύοντας αυτόματα την "Ισχύ" ως μέγιστη και αδιαμφισβήτητη ΑΞΙΑ, τότε απλά αντικαθιστούμε το κανονιστικό δια του κανονιστικού και αυτό αποτελεί την μέγιστη φιλοσοφική αντίφαση της Σαδικής Θεώρησης.

Αναγκαζόμαστε λοιπόν να προσφύγουμε στον Πλάτωνα και την αναζήτηση της αριστείας ως κύριο χαρακτηριστικό του έχοντος την Ισχύ. Ο Άριστος οφείλει να κατισχύει και να κυριαρχεί. Αυτό εξηγεί και γιατί μερικοί εξ ημών είναι άκρως ελιτιστές και δεν κάθονται να τους καθυποτάξει ο πάσα ένας. Βέβαια, στις μέρες μας, η ισχύς ανήκει στην πλέμπα, κύριοι εκφραστές της οποίας είναι οι πλούσιοι και διάσημοι και οι λοιπές μετριότητες που την απαρτίζουν...

Η κατίσχυση δεν μπορεί να οριστεί παρά ως συνιστώσα αλληλοσυγκρουόμενων δυνάμεων. Εκεί όπου υπάρχει δράση, νομοτελειακά θα υπάρξει και αντίδραση. Ξεκινούμε όμως από τη δράση, την Κυριαρχική δράση. Αυτή καθορίζει την αντίδραση και η αντίδραση θα καθορίσει την εκ νέου δράση του Κυρίαρχου. Αυτό είναι το Κυριαρχικο-κεντρικό μοντέλο.

Δυστυχώς, η θεατροποίηση και το bdsmικό πανηγύρι θέλει τους επίδοξους υποτακτικούς άνευ αντιστάσεων και συνεπώς τον κάθε τυχάρπαστο που δηλώνει "κυρίαρχος" apriori σε θέση ισχύος. Όταν όμως έρθει η ώρα για την κατίσχυση, ο τυχάρπαστος αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι σε θέση ισχύος. Διότι δεν μπορεί να χειριστεί την υποτακτικότητα με τρόπο που να οδηγήσει στην υποταγή.

Σαφώς, οι περισσότεροι και περισσότερες προτιμούν να ακίζονται. Pas moi.

 

Απάντηση: Ποιος χρεώνεται την αποτυχία της σχέσης ελέγχου;

γιατί σου αρέσει
σου αρεσει να ακολουθεις και να καθοδηγεισαι σε μια σχεση
αλλα ο βιος σου δεν ταυτιζεται με την σχεση σου
η δουλεια σου, οι φιλοι σου, η κοινωνικη σου ζωη (εν μερει) προυπηρχαν της σχεσης σου και μπορουσες να τα διαχειριστεις μια χαρα, αν σε ειχαν αναθρεψει καταλληλα οι γονεις σου(κυριως)

στη σχέση που θα φτιάξετε., τα ειπαμε και πιο πανω

καπως αξιωματικο μου ακουγεται αυτο
μπορει να στηριχτει λιγο καλυτερα;

καθολου φαιδρο
γιατι ειναι κακομοιρης ενας κυριαρχος στον οποιο καποιος αποφασιζει αυτοβουλως να παραδοθει, προφανως εχοντας εκτιμησει την ψυχοσυνθεση του, τον χαρακτηρα του η οποια αλλα κριτηρια εχει θεσει τελος παντων;

εδω ειμαστε...
η Πλατωνικη θεωρηση, μια ουσιαστικα αντιδραστικη και αντιδημοκρατικη θεωρηση, περιφρονει το προταγμα της αυτονομιας, την σημαντκοτερη κατακτηση της αθηναικης πολεως η οποια εθετε η ιδια τους νομους της αυτοστοχαζομενη ταυτοχρονα πανω σ αυτους αμφισβητωντας τον ιδιο της τον εαυτο.

η τηρηση των νομων και η συμμορφωση προς αυτους εθεωρειτο,παραλληλα, υψιστη αρετη και υποχρεωση , η δε ισχυς, η εξουσια ανετιθετο δημοκρατικα στον καταλληλο (ενταξει, δεν ηταν ενας) και ηταν φυσικα ανακλητη και ελεγχοταν οσον αφορα την τηρηση των νομων.

κατισχυση φυσικα δεν υπηρχε προς τα μεσα αλλα προς τα εξω, αλλα αυτο δεν μας αφορα εδω.

στη βαση αυτων αναρωτιεμαι λοιπον τωρα εγω, και το εχω κανει και στο παρελθον ,δεν θα μπορουσε να υφισταται μια ασυμμετρη σχεση, μια σχεση κυριαρχου - υποτακτικου δομημενη οχι στη βαση της αριστειας και της κατισχυσης, αλλα της αυτονομιας , οσον αφορα την θεσμιση απο κοινου πεδιων, πρωτιστα, και οριων, δευτερευοντως ,κυριαρχιας του ενος μερους;

εγώ πάλι σκλάβος δεν είμαι βέβαια , αλλά πιστεύω πως και επιλέγει και επιλέγεται
δεν ειναι καμμια ιδιαιτερη κατηγορια ανθρωπων οι σκλαβοι που στερουνται κριτηριων ,ουτε πολυ περισσοτερο ζωντανα σε ζωοπανηγυρι
εσυ Δωρα δηλαδη, δεν επιλεγεις;
δεν θελω να γινω προβοκατορας ,αλλα αν ερχοταν ενας συγκεκριμενος κυριαρχος και σου ΄λεγε πως σ' έχει επιλεξει και σου δινει μια δευτερη ευκαιρια, για τουτο και για κεινο τον λογο , η και χωρις να στο αιτιολογησει,, θα ακολουθουσες;
Αν εγω ερθω και σου συστηθω ως καραμαστερ του κερατα και σου ανακοινωσω πως σου κανω την τιμη να σε επιλεξω για σκλαβα μου θα μ' ακολουθησεις;(ρητορικη ειναι η ερωτηση αυτη, μην κανεις τον κοπο να απαντησεις...  )