Ποιο είναι το πιο περίεργο πράγμα με το οποίο έχετε καυλώσει;

Νταξ, σε καταλαβαίνω...
Όχι, δεν μου χει συμβεί ποτέ!
Με αδερφό ναι, με μπαμπά όχι...
Πάντως δεν θα σου γνωρίσω τον δικό μου, είναι πολύ λιγουρευτικός και πολλές φίλες μου τον έχουν θαυμάσει δημόσια και στο παρελθόν, με αποτέλεσμα να τις βλέπει με μισό μάτι η μανούλα! 

 

Αααα φιλενάδα κορίτσι του μπαμπά είμαι και εγώ και ξέρω. Σε αυτά υπάρχει ήθος και σεβασμός. Όσο λιγουρευτικός και αν είναι δεν παύει να είναι μπαμπάς φίλης και όχι ένας οποιοσδήποτε γοητευτικός άνδρας- μπαμπάς.

 

  ​

 

...Άντε να σας πω και εγώ
για την τελευταία φορά
που το αίμα δε μου ανέβηκε στο κεφάλι.


...Που λέτε, στο διπλανό διαμέρισμα,
μένει μια αξιαγάπητη γιαγιούλα, η οποία
κάνει οτιδήποτε περιμένει κανείς
από μια γυναίκα που έχει περάσει τα 70 με γκάζι.

Και στη λαϊκή πηγαίνει, και την εκκλησία επισκέπτεται τις Κυριακές,
και μυρίζει λιβάνια σε άκυρες ώρες ο τόπος,
και τα σχετικά.


Την πετυχαίνω που λέτε τις προάλλες με τα ψώνια της λαϊκής,
και προσφέρομαι να τη βοηθήσω να κουβαλήσει.
Με ευχαρίστησε χωρίς να με κοιτάξει καν.
"...Να 'σαι καλά αγόρι μου, την ευχή μου να έχεις,
ίδιος είσαι ο γιός μου..."
Εκεί το βλέμμα της σκοτείνιασε,
κατέβασε το πρόσωπο στο πάτωμα,
και συνέχισε με μισή φωνή
"...Ο γιός μου,
που είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο,
και ήταν δύο χρόνια σε κώμα...".




Το άλλο βράδυ, έτυχε να την πετύχω στο ασανσέρ, και τη ρωταω πως είναι.
Με ευχαρίστησε χωρίς να με κοιτάξει καν.
"...Να 'σαι καλά αγόρι μου, την ευχή μου να έχεις,
ίδιος είσαι ο γιός μου..."
Εκεί το βλέμμα της σκοτείνιασε,
κατέβασε το πρόσωπο στο πάτωμα,
και συνέχισε με μισή φωνή
"...Ο γιός μου,
που είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο,
και ήταν δύο χρόνια σε κώμα...".





...Τη γιαγιούλα που λέτε, την ξαναείδα αντίπαραπροχτές,
την ώρα που ήμουν στον πάγκο στο ισόγειο της πολυκατοικίας,
και έψαχνα να βρώ το ερωτικό ραβασάκι
που μου στέλνει κάθε τόσο η δεή.
Την χαιρέτησα ευγενικά, και εκείνη
με ευχαρίστησε χωρίς να με κοιτάξει καν.
"...Να 'σαι καλά αγόρι μου, την ευχή μου να έχεις,
ίδιος είσαι ο γιός μου..."
Εκεί το βλέμμα της σκοτείνιασε,
κατέβασε το πρόσωπο στο πάτωμα,
και συνέχισε με μισή φωνή
"...Ο γιός μου,
που είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο,
και ήταν δύο χρόνια σε κώμα...
...Να σου πω παιδί μου, εσύ από ρολόγια ξέρεις?"


Δεν περίμενα την ερώτηση.
"Ρολόγια... τοίχου?"

"Ναι παιδί μου.
Έχω ένα παλιορόλογο να βλέπω την ώρα,
μα σταμάτησε...
Δε θέλω και να φορτώνομαι, αυτές τις δουλειές τις έκανε ο γιός μου...
...Ο γιός μου,
που είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο,
και ήταν δύο χρόνια σε κώμα..."

Την καθησύχασα. "Φέρτε το, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να το φτιάξω."

"Δεν πειράζει αγόρι μου, εσύ χάρη μου κάνεις,
μεγάλη χάρη γιατί δεν ξέρω εγώ
πού να το πάω και τι να το κάνω,
άπλα χάλασε και εγώ χαλασμένο τι να το κάνω
και με τι λεφτά να το φτιάξω? Αυτά τα φρόντιζε ο γιός μου..
Ο γιός μου,
που είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο,
και ήταν δύο χρόνια σε κώμα...
...Πάμε πάνω να στο δώσω να το κοιτάξεις?"

Με αυτά και με αυτά που λέτε, βρέθηκα να έχω
ένα παλιό, σκονισμένο και σταματημένο ρολόι τοίχου
πάνω στο τραπέζι μου.
Αυτό δεν με πείραζε.
Θα έλεγα πως είναι μία μάλλον καλή ιδέα το να κρατάς ένα πεθαμένο ρολόι στο σπίτι σου.
Εκτός από το ότι λέει τη σωστή ώρα δύο φορές τη μέρα,
σου θυμίζει με τον πειστικότερο τρόπο ότι ο χρόνος κυλά.


Τι έλεγα? Α ναι.


Το πρόβλημα ήταν που, συγκινημένος με το δράμα της γυναίκας και τα δύο χρόνια που πέρασε σε κώμα ο γιός της,
ανέλαβα ναεπιδιορθώσω το ρολόι
χωρίς να έχω ιδέα.  

Μία και δύο, πήρα δειλά δειλά το κατσαβίδι και αφαίρεσα την πλάτη του ρολογιού.
Με υποδέχτηκε ένας λαβύρινθος από γρανάζια.


Δοκίμασα μπας και πάρει μπρος με τη μέθοδο reboot:
Έβγαλα και πέταξα τις παλιές μπαταρίες,
έβαλα καινούριες,
και του έδωσα και μία κατακέφαλη.
...Τίποτε.


Δεν υπήρχε άλλη λύση. Θα έπρεπε να αρχίσω να αφαιρώ γρανάζια
μέχρι να βρω εκείνο που πείσμωσε και δεν γυρίζει.

Μια μικρή παρένθεση εδώ, για την παραδοχή ενός
ευαίσθητου προσωπικού ζητήματος.

Που λέτε συμφορουμίστες, από μικρός ανακάλυψα ότι...
...πως να το θέσω.

Ας το πω ως εξής.
Η εξυπνάδα, που λέτε,
είναι μια σπίθα που γίνεται φλόγα,
κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.


...Ανακάλυψα λοιπόν πως,
αν η εξυπνάδα είναι ένας ζίππο παντός καιρού,
τότε εμένα μου έδωσαν ένα κουτί βρεγμένα σπίρτα.
Και με αυτό το κουτί βαδίζω στη ζωή,
αναπληρώνοντας ό,τι δεν μπορω να επιτύχω αλλιώς,
με έντιμο κόπο,
με σκληρή προσπάθεια,
και λαδώνοντας τον μεσάζοντα.


Τι έλεγα όμως? Α ναι.

Λοιπόν... Σκούρα τα πράγματα.
Έπρεπε να βγάλω ένα προς ένα τα γρανάζια,
να θυμάμαι τι πάει που,
αλλά και ποιό γρανάζι διαπλέκεται με ποιό...
Και ομολογουμένως η μνήμη μου,
μα και η νοητική μου δυνατότητα,
δε μπορούσαν να πάνε πιο βαθειά
από το που ξεβιδώνεται το καντράν.


Έκατσα στο μπαλκόνι με μια μπύρα για να δω τι θα γίνει.
Η απάντηση ήρθε σχετικά γρήγορα (~πέντε μπύρες μετά).


Το ρολόι είχε έναν άξονα για να μεταδίδει τις στροφές, από τον οποίο λάμβαναν κίνηση τα υπόλοιπα γρανάζια,
μερικά βέβαια μέσω σύνδεσης με άλλα γρανάζια,
ώστε να περιστρέφονται οι δείκτες με διαφορετικό ρυθμό.
Δηλαδή, ο άξονας ήταν σταθεροποιημένος να στρέφεται σε δευτερόλεπτα,
και το γρανάζι των δευτερολέπτων ήταν συνδεδέμενο μαζί του,
χρονισμένο να ακολουθεί την κίνηση και να τη μεταδίδει στον δείκτη των δευτερολέπτων,
ενώ ο λεπτοδείκτης χρειαζόταν να περιστρέφεται στο ένα εξηκοστό της ταχύτητας του άξονα,
γι' αυτό και τα δικό του γρανάζι έπρεπε να συνδεθεί με άλλα τα οποία θα το χρόνιζαν στο,
μάλλον μονότονο,
κυκλικό ταξίδι του μέσα στα πράγματα.
Και αντίστοιχα ο ωροδείκτης απαιτείτο
να περιστρέφεται στο ένα τρισχιλιοεξακοσιοστό της ταχύτητας του άξονα,
οπότε δώστου πάλι γρανάζι και κακό.


Για το δικό μου θέμα τώρα, μου έφτανε αφαιρώντας το κάθε γρανάζι να σημειώνω στο χαρτί τρία πράγματα:
Την απόστασή του κατά μήκος του άξονα,
τη γωνία του ως προς το μάλλον κακόγουστο οριζόντιο χαρακτικό
και την σειρά του επάνω στην αλληλουχία των γραναζιών που οδηγούσαν σε έναν από τους δείκτες.


Πήρα λοιπόν μολύβι και χαρτί,
άνοιξα μια μπυρίτσα (στέγνωσα με τόση σκέψη),
και έψαξα στο γιουτούμπ να βρω
λίγο χρήστο χολίδη, λίγο σάκη αρσενίου,
κάτι εξπρεσσιονιστικό τέλος πάντων
ώστε να συγκεντρωθώ πιο εύκολα στο έργο μου.


...Μια μικρή παρένθεση στην τόσο συγκλονιστική ιστορία.
Δεν ξέρω φορουμίστες αν έχετε προσέξει ότι το γιουτούμπ κάθε τόσο αλλάζει και χαρακτηριστικά.
Δηλαδή, θυμάμαι τότε που τα βιντεάκια είχαν μόνο ένα πλήκτρο play/stop,
διαφημίσεις δεν υπήρχαν πουθενά,
και το πλέον διάσημο (και επιδραστικό) βιντ
ήταν το καθηλωτικό "sneeze while i pee".
Τώρα οι καιροί έχουν αλλάξει,
μπήκαν τόσο πολλές νέες λειτουργίες,
μα ευτυχώς η παράδοση των βιντς
ακολουθεί ακόμα τα χνάρια του "sneeze".


Μέσα σε αυτές τις ενοχλητικές λειτουργίες, θα έχετε σίγουρα προσέξει το autoplay.
Αν όχι, τότε να σας πληροφορήσω ότι πρόκειται
για ένα δημιούργημα του διαβόλου,
το οποίο - αν δεν το απενεργοποίησετε-
μπορεί να σας υποβάλει στο μαρτύριο
του να ακροάζεστε κάτι πολύ διαφορετικό
από αυτό το οποίο βγήκατε στον πηγαιμό να ακούσετε.
Ετσι έγινε και εκείνη τη μέρα.


Προσηλωμένος όπως ήμουν στο ξεβίδωμα και την καταχώριση,
αφιερώνοντας όλη την γαμωσταυρική μου υπομονή
στο να αφαιρώ ένα προς ένα τα γρανάζια
σημειώνοντας την θέση του ως προς το αμστελικό σύστημα ταυτοποίησης,
δεν πρόσεξα πως το γιουτούμπ προχώρησε μόνο του
από την καθαρότητα στό tempo των συνθέσεων του χολίδη
στην ενοχλητική ατονικότητα των έργων του Ντεμπυσσύ.

Χωρίς να το επιθυμώ ιδιαίτερα
- ας το παραδεχτούμε επιτέλους, η κλασσική μουσική κουράζει-
βρέθηκα να ακούω μα και να ακολουθώ τις μελωδίες του Ντεμπυσσύ.

Πράγματι, καθώς ξεβίδωνα και σημείωνα τι πάει που,
βρήκα τον εαυτό μου να αναζητά τα μελωδικά γρανάζια
τα οποία χρονίζονται στο ρυθμό ενός φευγαλέου στροβιλιζόμενου μουσικού άξονα
ακριβώς με τον τρόπο που οι δείκτες του ρολογιού στα χέρια μου
δεν ακολουθούν παρά τμήματα της κίνησης του άξονα
στην αρμονική τους κίνηση μέσα στη μέρα.


Ο όρος μελωδία στον Ντεμπυσσύ, φυσικά, αποτελεί παραχαράξη.
Αν κάτι μπορεί να αναγνωρίσουμε στον Ντεμπυσσύ, είναι η
ασέβειά του, ως προς τους κλασσικούς κανόνες της μουσικής σύνθεσης.
Μια ασέβεια η οποία εκδηλώνεται με τους -κατά τα φαινόμενα- ακανόνιστους χρονισμούς του
ανάμεσα στα συστατικά της σύνθεσης.
Και όμως, παρά την ατονικότητα, στο τέλος κάθε κομματιού του Ντεμπυσσύ
μένεις με την αίσθηση της αρμονίας,
μίας αρμονίας έξω από την αυστηρή συναρμολόγηση κάθε νότας
που είχε επιβάλλει ο μεσαίωνας στη μουσική
για αιώνες μετά το (φαινομενικό, επίσης) πέρας του.
Τι εννοώ.

Ένα παράδειγμα μέσω αντιπαραβολής.
Ο Ντεμπυσσύ εκτιμούσε την μουσική του Λισζτ.
Οι μουσικές συνθέσεις του Λισζτ είναι, στο σύνολό τους, χρονικά αρτιμελείς.
Δηλαδή, οι μελωδίες του Λισζτ είναι ρυθμισμένες
ώστε να ακολουθούν περιοδικά την χρονική κίνηση μίας
θεμελιώδους αρμονικής μελωδίας
η οποία, μαζί με τις υποδιαιρέσεις της,
συνιστά ένα καλοκουρδισμένο ακουστικό ρολόι.

Αντίθετα,
καθώς άκουγα τις 'Μικρές Ξεχασμένες Άριες' του Ντεμπυσσύ,
δεν έβρισκα να να ακολουθείται κανένας μουσικός άξονας,
δε φαινόταν δηλαδή να υπάρχει καμμία θεμελιώδης αρμονική μουσική συχνότητα
γύρω από την οποία να χρονίζονται οι άλλες μελωδίες.
Το ζήτημα αυτό με απασχολούσε για πολλή ώρα
καθώς ανέτεμνα τα σπλάχνα του ρολογιού
αναζητώντας ποιό ακριβώς γρανάζι
αποφάσισε να σταματήσει να κινείται.


Και σύντομα, κάτω από τον καλπασμό απο νότες στα 'άλογα του δάσους'
ανακάλυψα γιατί το γέρικο ρολόι είχε παραιτηθεί από το μονότονο τα ταξίδι του.
Η -κάπως κενή κάτα τον Φόιερμπαχ-
ιστορία του ρολογιού
είχε τερματιστεί επειδή ένα από τα γρανάζια που μετέδιδαν την κίνηση από τη μπαταρία στον άξονα,
είχε βγεί με τα χρόνια απο τη θέση του.

Το έβαλα προσεκτικά εκεί όπου έπρεπε να είναι,
και άρχισα να ξανατοποθετώ τα γρανάζια που είχα αφαιρέσει
μέχρι να φτάσω στον υπαίτιο, συμβουλευόμενος το χαρτί με τις θέσεις.


Μα το πρόβλημα των μελωδιών του Ντεμπυσσύ παρέμενε.
Γιατί η έλλειψη χρονισμού σηματοδοτούσε έναν χρονισμό από μόνη της;
Δηλαδή, ακολουθώντας την πρώτη αρμονική των 'Μικρών Ξεχασμένων Άριων',
(...το λεγόμενο κλειδί, για όσους ήθελαν κάποια στιγμή στη ζωή τους,
να προσέγγισουν με πρόχειρες γνώσεις μία πιανίστρια)
πως ήταν δυνατόν να τοποθετηθούν σε αναλογία
(...κλίμακα, για όσους ήθελαν να προσεγγίσουν την προηγούμενη πιανίστρια)
οι ατονικότητες αυτής της μουσικής σύνθεσης?

Το ερώτημα μπορούσε να διατυπωθεί ισοδύναμα με τον ακόλουθο τρόπο.
Γνωρίζοντας την θεμελιώδη αρμονική, είναι (σχετικά) εύκολο να κριθεί
το πως μία μελωδία καταλαμβάνει την θέση της μέσα στο σύνολο.
Πως λοιπόν, οι μελωδίες του Ντεμπυσσύ, κατορθώνουν να απαρτίζουν ένα αρμονικό σύνολο
παρότι δεν φαίνεται να βρίσκονται σε κλίμακα ως προς την θεμελιώδη αρμονική;

Έβαλα τις 'Άριες' να επαναληφθούν καθώς τοποθετούσα τις τελευταίες βίδες -
άσχετο,πότε θα βάλει το youtube ενα repeat? έχω φάει όλα μου τα ποντίκια με αυτό το πράμα-
και τοποθέτησα με προσοχή τις μπαταρίες στο γέρικο ρολόι,
με την ίδια επιμέλεια που δείχνει ο χειρούργος
ο οποίος έχει ολοκληρώσει μια επέμβαση ανοικτής καρδιάς
μα ανησυχεί πως θα τα κάνει θάλασσα
στα ράμματα της πληγής.

Φυσικά, αυτές τις δουλειές τις αναλαμβάνουν οι ειδικευόμενοι.
Τι λέγαμε? Α ναι.

Ο ήχος του τικ-τακ γέμισε το δωμάτιο.
Οι δείκτες ξεμουδιασμένοι άρχισαν να πειθαρχούν στις προσταγές του ρέοντος χρόνου.
Με μια μικρή ικανοποίηση ρύθμισα και την σωστή ώρα.

Εκεί, καθώς άναβα τσιγάρο,
το μυστήριο των αρμονικών του Ντεμπυσσύ φάνηκε να αποκαλύπτεται.
Το ζήτημα δεν βρίσκται στο πως οι μελωδίες συναρμολογούνται στο σύνολο.
Αλλά στο γιατί.
Και θα προσπαθήσω να εξηγήσω το γιατί αυτή τη στιγμή.

Οι συνθέσεις του Ντεμπυσσύ μοιάζουν με ένα ρολόι το οποίο είναι
καινούριο και καλοκουρδισμένο, στα χέρια του ωρολογοποιού.
Το ρολόι αποτελεί ένα σύστημα το οποίο εργάζεται σε πλήρη αρμονία, όσο ο ωρολογοποιός το προσέχει.
Εκείνος, ικανοποιημένος με το έργο του, στρέφει το βλέμμα αλλού για λίγο -
και τότε, με παιδική ασέβεια,
οι δείκτες απειθαρχούν,
και αρχίζουν να περιστρέφονται ο καθένας με την δική του ταχύτητα,
επιφέροντας ολόκληρο το σύστημα σε ένα χάος.

Ξαφνικά, ο ωρολογοποιός ξαναστρέφει την προσοχή του στο ρολόι,
και οι δείκτες αρχίζουν πάλι να εναρμονίζονται.
Το σύστημα επανέρχεται στην τάξη του
και ο ωρολογοποιός ικανοποιείται πως όλα πηγαίνουν καλά.
Μα, μόλις γυρίσει το βλέμμα αλλού για λίγο,
ξαναρχίζει η τυχαία πορεία των δεικτών.


Με αυτό τον τρόπο, οι συνθέσεις του Ντεμπυσσύ πλησιάζουν στην συμφωνία της ζωής.
Στρέφουμε όλη μας την προσοχή και τις φροντίδες στα ζητήματα που μας αφορούν,
τακτοποιώντας κάθε μελωδία ώστε να ακολουθεί το ρυθμό που επιθυμούμε.
Μα, χωρίς να μπορούμε να το ορίσουμε,
οι νότες σύντομα αρχίζουν να χορεύουν στο δικό τους ρυθμό.
Αν ακόμα το μπορούμε,
ξαναεργαζόμαστε και επαναφέρουμε τη μουσική συμφωνία στο ρυθμό μας,
μόνο για να ανακαλύψουμε πως ξανά οι μελωδίες ρυθμίζονται μόνες τους
αδιαφορώντας για τις απόψεις μας περί του τι συνιστά αρμονία στη ζωή.


...Μην έχοντας προλάβει να επεξεργαστώ καλύτερα
την αναλογία ανάμεσα στην ατονικότητα του Ντεμπυσσύ
και τις δυσαρμονίες της ζωής,
το μελωδικό τικτακ καταπνίγηκε
μέσα σε έναν μεταλλικό κρότο.

Έπιασα το ρολόι στα χέρια
και παρακάλεσα τους δείκτες να μετακινηθούν ξανά,
λες και ζητούσα να παρατείνω μια ζωή
έστω ένα λεπτό περισσότερο
από την στιγμή που σταμάτησε.

Τίποτε.
Το ρολόι, γέρικο και ταλαιπωρημένο όπως ήταν, σίγασε για πάντα.

Σκέφτηκα για μια στιγμή να το ξανανοίξω,
να βρω το γρανάζι που παραιτήθηκε,
να το λαδώσω, να το γρασώσω, να το αντικαταστήσω.
Μα η μουσική συμφωνία του είχε μαζέψει πολλές παραφωνίες με τα χρόνια.
Ήταν πλέον αδύνατο να καταφέρει να ηχήσει ξανά σε μελωδικό τόνο.
Τέντωσα το χέρι και το άφησα να πέσει στον κάδο.

Μία και δύο,
πήγα σε ένα μαγαζί με είδη σπιτιού,
και αγόρασα ένα ρολόι το οποίο,
με λίγη ελαστικότητα στην σύγκριση,
περνούσε για ίδιο με το προηγούμενο.

Πήγα λοιπόν στην συμπαθητική γιαγιά και της χτύπησα την πόρτα.
"Ορίστε το ρολόι σας", της είπα χαμογελαστός.
Με ευχαρίστησε χωρίς να με κοιτάξει καν.
"...Να 'σαι καλά αγόρι μου, την ευχή μου να έχεις,
ίδιος είσαι ο γιός μου..."
Εκεί το βλέμμα της σκοτείνιασε,
κατέβασε το πρόσωπο στο πάτωμα,
και συνέχισε με μισή φωνή
"...Ο γιός μου,
που είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο,
και ήταν δύο χρόνια σε κώμα...".

Μπήκα στον πειρασμό και τη ρώτησα.
"Ο γιός σας...Τι απέγινε μετά το κώμα?"
Το βλέμμα της άναψε για πρώτη φορα.
"...Τι να απογίνει παιδί μου.
Έγινε αυτό που δεν ήθελα...
...Παντρεύτηκε και είναι στην Αμερική τώρα."

Την χαιρέτησα και γύρισα στο διαμέρισμα κάπως σκεπτικός.
Εάν αυτό που συνέβη με το ρολόι αποτελεί μία ατονικότητα χαρακτηριστική μιας αρμονίας του Ντεμπυσσύ,
αυτό που συνέβη με τη γυναίκα αποτελεί μια κατατονικότητα χαρακτηριστική μιας αρμονίας του Βερκμάηστερ.

Αρκετά όμως με τις κλασσικούρες, ξαναγύρισα στο γιουτούμπ
και άφησα τις αρμονίες του Παντελίδη να πλημμυρίσουν το μελαγχολικό κυριακάτικο απόγευμα.


...Τελείωσε η αφήγηση όμως και δεν σας είπα τίποτε ερεθιστικό.
Δεν έχω.
Ομολογουμένως η χιλιετία των 2000ς δε μου πάει καλά,
μα ευελπιστώ πως η επόμενη θα με βρεί κάπως καλύτερα.




Υγ.
Εύχομαι μελωδικές μέρες σε όλους
ββ

 

Διαφωνώ. Ερεθιστικότατο και απολαυστικότατο. Μέσα στο -φαινομενικό- χάος της ύπαρξης, ο παρατηρητής αλλάζει το παρατηρούμενο.
Μπορείς να βρεις ρυθμό στην ασυγχρονικότητα και αρμονία στην ατονικότητα. Από την "αφανή αρμονίη" του Ηράκλειτου στη φαινομενολογία του Χέγκελ και από τη Νευτώνειο εμπειριοκρατία στην απροσδιοριστία του Χάιζεμπεργκ είναι δυό τσιγάρα και δυό μπύρες δρόμος...

 

Καλά μιλάμε έγραψες!!
Και κυριολεκτικά και μεταφορικά!
Απορώ με τον εαυτό μου που κάθησε και διάβασε όλο αυτό το "σεντόνι".Όταν όμως η πένα είναι προικισμένη το διάβασμα τέτοιον κειμένων είναι ατελείωτη ευχαρίστηση!

 

@Koproskylo

Απολαυστικοτατος, εξαιρετικη πενα!

 

Τακ τικ, τικ τικ, τακ τακ,.....

 

  με ζεστό νερό ειδικά

 

Αγαπητέ ββ (ή koproskylo όπως είναι το εδώ ψευδώνυμό σου) πολύ ωραία η ιστορία με τη γιαγιάκα.

Το γυρίζει κανείς και ταινία μη σου πω, και δεν αστειεύομαι και ξαναεπιστρέψεις σε δεικτική διάθεση. Πολύ συγκινητική.