Ποιός έχει τον έλεγχο;

Ορίστε ένα παράδειγμα στα γρήγορα  

 

Αν σας απαντήσω με ορολογία φυσικομαθηματικής εσείς θα καταλάβετε τι θα έχω γράψει;

 

Δεν έδειξες το καλύτερο: που παρακάτω τελικά το λέει ροδάνι το κείμενο και στους άλλους 

 

Φαντάζομαι πως αν σας ρωτούσα εν έτει 2020 και μη όντας παιδί δημοτικού, γυμνασίου ή λυκείου "θέλετε να μου δώσετε μερικά παραδείγματα για την ύπαρξη της βαρύτητας που λέτε ότι ισχύει παντού", μάλλον θα με ρωτούσατε αν όντως το ρωτάω σοβαρά κάτι τέτοιο. Ενδεχομένως δείχνοντας ή όχι κατανόηση στην περίπτωση μου.

 

Αν ισχυριζόμουν κάτι τέτοιο θα ήμουν άξιος της επίρρωσης σας.

 

Είπατε, εάν κατάλαβα σωστά, ότι το μεγαλύτερο ποσοστό ελέγχου το έχει αυτό το μέλος εκείνο που αντικαθισταται πιο δύσκολα. Σας ρώτησα ποιος αξιολογεί το ποσό "πολύτιμο" είναι το κάθε μέρος, δεδομένου ότι για να υπάρξει σχέση χρειάζονται τουλάχιστον δύο. Μου απαντάτε το πάρα πάνω.

Αυτό που εγώ καταλαβαίνω να αξιολογεί το παραπάνω είναι το δυναμικό που υπάρχει μεταξύ Κ/υ πάρα τις οποίες προσδοκίες κτλ.
Πως από αυτό συνεπάγεται ότι το ένα μέλος είναι "πολυτιμότερο" έναντι του αλλού?

 

Όλα έχουν, έπρεπε να βάλω και ψυχολογία, γενικά επιστήμες!

 

Κάπως έτσι έγινε η π@π@ επιστήμη...   

 

Ίσως και να έπρεπε, όπως γενικά το στοματικό σεξ

 

Επειδή η απάντησή σας μου έδωσε να καταλάβω πως δεν είχατε ερριστική διάθεση απέναντί μου και πως μάλλον επί της ουσίας ήταν η απορία σας, θα σας εξηγήσω τι εννοώ. Προσκαλείται και η αγαπητή @Mpaxari για να μην απαντώ σε περισσότερα μηνύματα κάτι που μπορεί να γίνει σε ένα.

Μπορεί ένα άτομο (για τους δικούς του λόγους, προσδοκίες, επιδιώξεις, κτλ) να δηλώνει, να επιθυμεί, να νομίζει πως επιθυμεί (που είθισται να έχει την ίδια επιδραστική ισχύ με μία καθ' εαυτού επιθυμία) ή ο,τιδήποτε άλλο, να κυριαρχηθεί από ένα άλλο. Βρίσκεται ένα άλλο άτομο με αντίστροφη τάση επιδιώξεων/επιθυμιών ως προς το πρώτο. Συνάπτεται λοιπόν μία σχέση υποτακτικού-κυρίαρχου. Ακόμα και αν είναι δεδηλωμένες εξ αρχής οι ιδιότητες, ακόμα και αν ξεκαθαριστούν οι ρόλοι, ακόμα και αν υπάρχει η επιθυμία των μερών να μείνουν πιστοί στους ρόλους τους, δε σταματά, έστω και σε φαινομενικά ανύπαρκτη ή κατευνασμένη μορφή, η διερεύνηση της ισχύος εκάστου μέλους.

Ακόμα και σε υποτακτική μορφή, το άτομο δεν παύει να μυρίζει, να ζυγίζει, να αξιολογεί το άλλο άτομο της σχέσης, ακόμα και αν νομίζει πως έχει παραιτηθεί από αυτήν τη διαδικασία. Δεν παραιτείσαι έτσι απλά επειδή το λες ή το νομίζεις απο μία διαδικασία που είναι πολύ πιο ισχυρή από εσένα και υφίσταται για μη ευχερώς υπολογίσιμο χρόνο πριν από εσένα και η οποία διαδικασία διέπει και διαπερνά την ίδια σου την ύπαρξη. Αν λοιπόν το δεδηλωμένο κυρίαρχο άτομο εισφέρει στη σχέση στοιχεία (καλούδια) που το υποτακτικό μέλος τα βιώνει, εισπράττει, αντιλαμβάνεται ως επαρκή για να κρατούν το θαυμασμό ή το ενδιαφέρον και τη διάθεση για υποταγή ενεργή, και το υποτακτικό μέλος από την άλλη εισφέρει στοιχεία που το κυρίαρχο θεωρεί ως επαρκή για να κρατούν το ενδιαφέρον και τη διάθεση για κυριαρχία επί του συγκεκριμένου ατόμου ενεργή, τότε υφίσταται μία ισορροπία στοιχείων που επιρρώνουν τους ρόλους. Στην εκδοχή αυτή αμφότεροι είναι ευχερώς ή δυσχερώς αντικαταστάσιμοι, ανάλογα με το πόσο εύκολο είναι να βρεθούν αυτά τα στοιχεία που αναζητούν σε άλλους τρίτους.

Στις υπόλοιπες δύο βασικές εκδοχές, όπου το ένα μέρος εισφέρει περισσότερα στοιχεία σε σύγκριση με το άλλο (είτε με τη μορφή περισσότερων πτυχών της πολυσύνθετης έννοιας της "νοημοσύνης", είτε/και με την ανάπτυξη στρατηγικών και τακτικών διαχείρισης ανθρώπων και διαπροσωπικών σχέσεων, είτε/και με τη μορφή μορφωτικού επιπέδου, είτε/και με τη μορφή οικονομικού-κοινωνικού status, είτε/και με τη μορφή προηγούμενης εμπειρίας αντιμετώπισης αντίξοων συνθηκών/προβλημάτων, είτε/και με τη μορφή επένδυσης χρόνου και ενδιαφέροντος για την κατανόηση των ιδιαιτεροτήτων και ιδιοσυγκρασιακών χαρακτηριστικών του άλλου μέλους, είτε/και με τη μορφή του μη ευχερώς μετρήσιμου και αποδόσιμου σε κάποια συγκεκριμένη αιτία στοιχείου της "δυναμικότητας" της προσωπικότητας ή της υπόστασής μας εν συνόλω, κτλ, κτλ), τότε εκείνο που εισφέρει τα περισσότερα τείνει να συνιστά το συγκριτικά δυσχερέστερα αντικαταστάσιμο μέλος.

Το κυρίως ζητούμενο στη διατήρηση μίας σχέσης είναι η ικανοποίηση αναγκών. Οι ανάγκες είναι ροή πληροφοριών. Ακόμα και η ανάγκη-απαίτηση να κάτσω και να με ταϊζει ο άλλος, η ικανοποίηση ή όχι της ανάγκης μου θεμελιώνεται στη ροή δύο (τουλάχιστον) δεσμών επιμέρους πληροφοριών: το συγκεκριμένο άτομο έχει επιμετρηθεί/αξιολογηθεί από εμένα πως έχει εκείνα τα στοιχεία που το καθιστούν ικανό να μου εξασφαλίζει το τάϊσμά μου. Και κατά δεύτερον μέσα από τη συγκριτική των δυνατοτήτων μας στο πεδίο που με ενδιαφέρει, έχω αξιολογηθεί από εμένα ως ικανός να επιβάλλω/κατορθώσω να εισπράττω το τάϊσμα από το συγκεκριμένο άτομο.

Έστω ότι ο έρωτας δεν υπεισέρχεται στο παράδειγμά μας ως παράγοντας επίδρασης. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτός είτε είναι προϊόν βιοχημικών διαδικασιών, είτε προϊόν της ανισόρροπης κατάστασης στοιχείων μεταξύ των δύο μερών, είτε συνδυασμός των προηγούμενων.

 

hehe... έτσι!