Πολυγαμία / Μονογαμία

Αμφιβάλλω αλλά, αν το δω και αυτό, τα χω δει όλα.  

 

Πολυγαμια ή μονογαμια Χμμμμμ.
Δεν ξερω, παντως αν ημουν παντρεμενος και επιανα τη γυναικα μου με αλλον, θα.... τους ζητουσα ευγενικά να κανουμε τριο

 

My point exactly.

 

το ανάποδο έχει γίνει περισσότερες φορές... αλλά και το άλλο έχει γίνει...

 

Τότε μιλάμε για σουίτς.

 

Η δική μου άποψη, ειναι ότι δεν μπορεί να είναι σουίτς, αν μιλάμε για Ds. Να ανακαλύψει κάποιος, πως μέσα του υπάρχει και κάτι πέρα απ αυτό που ήταν, πριν γίνει κάτι άλλο, ναι. Ο σουίτς αφορά ταυτόχρονη δυνατότητα να είναι κάποιος Top/bottom, είτε με το ίδιο άτομο, είτε ανάλογα με το τι του βγάζει ο απέναντι. Το Ds δεν είναι ρούχο που φοριέται ανάλογα της φάσης, είναι αυτό που είσαι και γίνεσαι και αφορά ψυχική κατάσταση.

 

@lara ...♡
Το έγραψα αρκετά ελαφριά κι όχι τόσο σοβαρά φυσικά.
Δε γνωρίζω ακριβώς τις καταστάσεις που αναφέρθηκε ο @lizard_ καθώς δεν είμαι μέσα σε αυτές κι αν δε μου τις έλεγε δε θα ήξερα καν ότι υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις...οπότε δε μπορώ με τίποτα να βγάλω συμπεράσματα κάθε είδους κι ούτε είχα αυτή τη πρόθεση.

Με παραξένεψε εξ' αρχής η αλλαγή αυτή που διάβασα,γιατί φάνηκε ολοκληρωτική.Δηλαδή κάτι σαν μόνιμη απόρριψη του ενός άκρου και μόνιμη αποδοχή μόνο του άλλου.
(Αυτό πράγματι δε μοιάζει για σουίτς ψυχοσύνθεση/νοοτροπία/γούστα καθώς οι σουίτς δέχονται και τα δυό κι ελκύονται και απ' τα δυό.)
Σε τέτοια περίπτωση λοιπόν δε ξέρω όντως κατά πόσο είναι εφικτό ένας κυριαρχικός τύπος που λειτουργεί κυριαρχικά,ξαφνικά να λειτουργεί με άκρως αντίθετο τρόπο και αυτός ο τρόπος να τον εκφράζει κιόλας.Το ίδιο πάει και για υποτακτικούς τύπους.Γιατί πιστεύω κι εγώ αυτό που πιστεύεις σχετικά με τη ψυχοσύνθεση.Έχει να κάνει με το "είναι" σου,δεν αλλάζει.

Αυτό που βασικά μου ήρθε πρώτα στο μυαλό είναι ότι για να βρεθεί στο άλλο άκρο τότε μάλλον δεν είχε βρει τη σωστή έκφραση για τον ίδιο...

Απ' την άλλη υπάρχουν και σουίτς που λειτουργούν άλλοτε κυριαρχικά και άλλοτε υποτακτικά αναλόγως το άτομο που έχουν απέναντι.Σε τέτοια περίπτωση πόσες διαφορές θα βρίσκαμε ωστέ να μην είναι δυνατόν να γίνει d/s; Δεν είμαι σουίτς για να ξέρω φυσικά,και με κάθε επιφύλαξη λέω όσα λέω γενικώς,απλώς σκέφτομαι ότι ίσως οι σουίτς έχουν τέτοια ψυχοσύνθεση που τους επιτρέπει να απολαμβάνουν εξίσου τη κυριαρχία και την υποτακτικότητα κι όχι μόνο στο κρεβάτι,γιατί νομίζω τοπ/μπότομ που είπες είναι μόνο για το σεξουαλικό κομμάτι...

Αν είναι ένα απ' τα δυό άκρα που έχει με ένα άτομο και να βγαίνει σε όλη του την υπόσταση και να παίρνει όλες τις διαστάσεις;Δηλαδή να βγαίνει στον Τάκη να είναι κυριαρχικός στο φουλ με τη Λίτσα που είναι υποτακτική κι όταν τελειώσει η σχέση γιατί πέθανε η Λίτσα κούφια η ώρα ή για όποιο άλλο λόγο και ξεκινά σχέση κάποια στιγμή με τη Μίνα και του βγαίνει παντού το υποτακτικό...Αυτές οι σχέσεις δε θα θεωρούνται d/s;

Δεν έγραψα τους συλλογισμούς αυτούς γιατί είναι ξεκάθαρα off topic και αρκέστηκα στο προηγούμενο μήνυμα απλώς να πετάξω κάτι έτσι.Χαίρομαι όμως που μου έδωσες την ευκαιρία να τους αναφέρω 

 

@vussinada συμφωνώ όσον αφορά το "ξαφνικά" που λέτε. Κανείς δεν ξυπνά ξαφνικά και είναι κάτι άλλο, αλλά και κανείς όσο και να το θέλει, δεν μπορεί να παραμείνει ο ίδιος, ενω η ζωή ρέει. Για πολλά χρόνια δεν ήμουν ικανή να δω τίποτα πέρα από το μαύρο και το άσπρο. Τώρα βλέπω πως τίποτα δεν είναι μαυρόασπρο. Όσο για το ότι σουιτσάρισμα δεν έχει χώρο στο Ds, το έχει αναλύσει σε ένα παλιό νήμα ο @MasterJp κι από τότε συμφώνησα και δεν έχει αλλάξει εδώ και δεκαετίες η πεποίθηση μου αυτή, όσα νέα δεδομένα κι αν προστέθηκαν, από τις συζητήσεις και τα παραδείγματα που έχω η ίδια αξιολογήσει, πριν καταλήξω ξανά σ αυτή την άποψη. Αλλά βρισκόμαστε σε λάθος νήμα, για να το αναπτύξω. Εχει παράλληλα νήματα περί σουίτς, μπορούμε να το πάμε εκεί.  

Μιλάμε για το σεξουαλικό κομμάτι κάποτε, λες και δεν είναι η βαση του bdsm όλου. Δεν είμαστε εδώ για την ψυχή μας (και μόνο). Σχετιζόμαστε βδσμουδιαρικα, επειδή αυτό μας καυλώνει περισσότερο. Το σεξ κινεί τα πάντα. Η καύλα μας κινεί τα πάντα. Ακόμα κι αν η καύλα βρίσκεται στο κεφάλι μέσα. Οπότε όλο το βδσμ είναι ένα σεξουαλικό κομμάτι. Μακρυά πλέον από μένα τα ενοχικά, είτε εκφράζονται άμεσα, είτε έμμεσα λέγοντας, μα εγώ είμαι εδώ για το πνεύμα, λες και τα μουνιά μας και οι πούτσοι μας, είναι κάτι λιγότερο από το πνεύμα.
Οπότε δεν υπάρχει για μένα ΜΟΝΟ σεξουαλικό κομμάτι. Υπάρχει το σεξουαλικό κομμάτι, που μπορεί να ενισχυθεί από συναισθήματα, μπορεί να ενισχυθεί από σχήματα, πρωτόκολλα, ιεροτελεστίες και μπορεί να καταλήξει σε σχέση, για να επιστρέφουμε και στο θέμα μας.
Κι εκείνο που προσπάθησα να εξηγήσω μερικά ποστ πιο πάνω, είναι ακριβώς το ότι μπορώ να έχω μια σχέση βαθιάς αγάπης, δεν αποκλείει να μοιράζομαι την πολυγαμικότητα μου με την πολυγαμικότητα εκείνου που επέλεξα να αφιερωθώ συναισθηματικά, όσον αφορά τα συναισθήματα που εκείνος που ξυπνά. Γιατί κανείς δεν μπορεί να καλύψει απόλυτα κανέναν. Άλλα συναισθήματα μου ξυπνά ο Κ, άλλα ο υ, άλλα ένας φίλος, άλλα ένας μέντορας και χρειάζονται άνθρωποι και ίσως και ζώα (αγαπώ τις γάτες μου) γύρω μας που να καλύπτουν τις διαφορετιικές ανάγκες μας.

Οπότε εκείνο που λέω πιο πάνω, είναι πως ίσως μπορούν κι εκείνοι που επιθυμούν να ζήσουν το υπέροχο που περιγράφει ο Μάρκες
‘‘ Τρελά ερωτευμένοι μετά από τόσα χρόνια στείρας συνενοχής, απολάμβαναν το θαύμα ν’ αγαπιούνται τόσο πολύ στο τραπέζι όσο και στο κρεβάτι κι έγιναν τόσο ευτυχισμένοι που ακόμα κι όταν ήταν εξαντλημένα γεροντάκια, εξακολούθησαν ν’ ανθίζουν σαν μικρά παιδιά και να παίζουν σαν τα κουτάβια.’’
ενώ είναι πολυγαμικοί όσον αφορά το σεξουαλικό και γιατί όχι και ερωτικό που μπορεί να γεννηθεί, για όσο γεννηθεί και για όσο κρατήσει.

***********

ΥΣΤΕΡΑ, ενας ερημίτης, που επισκεφτόταν την πόλη μόνο μια φορα τό χρόνο, βγηκε μπροστα και είπε, Μίλησέ μας για την Ηδονή.
Κι εκεινος αποκρίθηκε λέγοντας:
Ηδονή είναι ενα τραγούδι ελευθερίας, Αλλά δεν είναι ελευθερία.
Είναι το άνθισμα των πόθων σας,αλλά δεν είναι ο Kαρπός τους.
Είναι ένα βάθος που καλεί το ύψος, αλλά δεν είναι ούτε τό βαθυ ούτε το υψηλό. Eίvαι το φυλακισμένο πουλί που ανοίγει τα φτερά του,
Αλλα δεν είναι τό απέραντο διάστημα. Ναί, αληθινά, η ηδονή είναι ενα τραγούδι, ελευθερίας.
Και θα μου εκανε χαρα να τό τραγουδατε με όλη την καρδιά σας αλλα δε θα 'θελα να χάσετε τις καρδιές σας στό τραγούδι της.

Μερικοί από τους νέους σας αναζητουν την ηδονη σαν αυτη να ήταν τό παν και τους κρίνουν και τους κατηγορουν.
Έγω δε θα τους εκρινα ούτε θα τους καατηγορουσα. Θα τους αφηνα να αναζητουν.
Γιατι θα βρουν την ηδονή, αλλα όχι μόνη της
Ή ηδονη εχει έφτα αδελφές, που και η τελευταία από αυτες είναι πιό. όμορφη από την ηδονή.
Δεν εχετε ακούσει για τόν άνθρωπο που εσκαβε στό χώμα για να βρει ρίζες και βρήκε θησαυρό;

Και μερικοι από τους μεγαλύτερούς σας αναθυμουνται τις ήδονες με λύπη σα να ήταν αδικήματα που διέπραξαν στη μέθη.
Αλλα τό μετάνιωμα είναι τό συννέφιασμα της ψυχης και όχι ή τιμωρία της.
Αυτοι θα πρεπε να θυμουνται τις ήδονές τους μ' ευγνωμοσύνη, δπως θα θυμουνταν τη σοδεια του καλοκαιριου.
Κι ώστόσο αν τους κάνει παρηγορια να μετανιώνουν, αφηστε τους να παρηγορουνται

Και υπάρχουν ανάμεσά σας εκείνοι που δεν είναι ούτε νέοι για να αναζητουν ούτε γέροι για να θυμουνται και από τό φόβο της αναζήτησης και της θύμησης αποφεύγουν όλες τις ήδονές, για να μην παραμελήσουν τό πνευμα ή να μη τό προσβάλουν.
Άλλα σ' αυτα ακριβώς βρίσκεται ή ηδονή τους.
Κι ετσι κι αύτοι βρίσκουν ενα θησαυρό ενώ σκάβουν ψάχνοντας για ρίζες με τρεμάμενα χέρια.

Αλλα πέστε μου, ποιος είναι εκείνος που μπορεί να προσβάλει το πνευμα;

Μπορεί τό αηδόνι να προσβάλει την ησυχία της νύχτας, Ή η πυγολαμπίδα τ' αστέρια;
Και μπορει ή φωτια σας ή ο καπνός σας να ταράξει τόν άνεμο;
Νομίζετε δτι τό πνευμα είναι μια ηρεμη λιμνούλα που μπορείτε να ταράξετε μ' ενα ραβδί;

Πολλες φορες όταν αρνειστε στόν εαυτό σας την ευχαρίστηση, τό μόνο που κάνετε είναι να αποθηκεύετε τόν πόθο στό εσωτερικό της ύπαρξής σας.
Ποιός ξέρει αν αυτό που παραλείπετε σήμερα, δεν περιμένει για αύριο;
Ακόμα και τό σώμα σας γνωρίζει την κληρονομιά του και τη δικαιωματική του ανάγκη και δεν ξεγελιέται.

Και τό σώμα σας είναι ή αρπα της ψυχης σας,
Και εξαρτιέται από σας αν ή αρπα αυτη θα βγάλει γλυκια μουσικη η μπερδεμένους ηχους.

Και τώρα αναρωτιέστε μέσα στην καρδιά σας, «Πώς θα διακρίνουμε αυτό που είναι καλό στην ήδονη από εκείνο που είναι κακό;»

Πηγαίνετε στα χωράφια και στους κήπους σας, κι εκεί θα μάθετε ότι η ηδονη της μέλισσσας είναι να μαζεύει μέλι από τό λουλούδι, Άλλα είναι και ήδονη του λουλουδιου να χαρίζει το μέλι του στη μέλισσα.
Γιατί, το λουλούδι είναι για τη μέλισσα μια πηγή ζωης, και για τό λουλούδι ή μέλισσσα είναι ο αγγελιαφόρος της αγάπης.
Αλλα και για τους δυό, μέλισσα και λουλούδι, τό δόσιμο και η απολαβη της ηδονής είναι μια ανάγκη και μια εκσταση.

Λαε της Όρφαλεζίας, να είστε στις ηδονές σας, σαν τα λουλούδια και τις μέλισσες.

Χαλίλ Γκιμπράν "Ο Προφήτης"
Mετάφραση: Ευάγγελος Γράψας

 

Δε χρειάζεται ο πληθυντικός εφόσον χρησιμοποίησα ενικό 

Δηλαδή συμβαίνει ένα κυριαρχικό άτομο να ερεθίζεται με το να είναι υποτακτικό κάποια στιγμή αργότερα στη ζωή του; ή το υποτακτικό το αντίστροφο; Μου φαίνεται κάπως...
Δηλαδή άλλο με τη πορεία να σε ερεθίζουν και άλλα πράγματα ή να χάνουν το ενδιαφέρον τους κάποια άλλα κι άλλο το να αλλάζει τελείως κατεύθυνση η σεξουαλική σου αυτοέκφραση,είναι κάτι που μου φαίνεται όντως περίεργο,τ' ομολογώ.
Αλλά για να υπάρχουν περιπτώσεις,θα υπάρχει...απλώς είναι κάτι που με παραξενεύει,δε το κρύβω.
Ενδιαφέρον θέμα που θα μπορούσε να είναι από μόνο του ένα νήμα ίσως.

Η αλήθεια είναι δε γνωρίζω σε ποιο παλιό νήμα αναφέρεσαι ακριβώς αλλά σίγουρα δε θα το έχω διαβάσει.Θα το ψάξω όμως γιατί όντως αισθάνομαι μπερδεμένη,ευχαριστώ 

 

@lara που είναι το ποστ του JP το' ψαχνα κι εγώ...

 

Το ξαναφέρνω για να το βλέπουμε

Ήθελα να ρωτήσω τη γνώμη πρώτα απ όλα της @lara αν υπάρχει χώρος σε αυτήν τη σχέση για ένα τρίτο πρόσωπο. Πώς θα ένιωθε ένα τρίτο πρόσωπο σε μια τέτοια κατάσταση; Ακριβώς ως τρίτο πρόσωπο; Αχρείαστο; Ξεκρέμαστο; Ξένο; Πώς θα απαρτιωνόταν με αυτό το ζευγάρι;

Όμως, το κριτήριο είχε ήδη δοθεί, πιο πάνω

Αλλά δύο άνθρωποι, που στα γεράματά τους "εξακολούθησαν ν' ανθίζουν σαν μικρά παιδιά και να παίζουν σαν τα κουτάβια" με διατύπωση μαγικού ρεαλισμού, αυτό το αδιέξοδο το είχαν υπερβεί, οπότε ακόμα κι αν αυτοί είχαν θέση για τρίτους, που μπορώ να τους φανταστώ να έχουν γιατί μια αγάπη αυτής της μορφής δεν θα ήταν στεγανή, οι τρίτοι, νιώθωντας ότι περισσεύουν ακόμα και αν υπήρχε περίσσευμα γι αυτούς, γιατί θα έμεναν;

Σε κάθε περίπτωση, έχω τη γνώμη ότι ισχύει το υπό oscarwil ρηθέν και ότι είναι μια καλή αιτιολόγηση της πολυγαμίας - αν οι πολυγαμούμενοι ζευγαρωμένοι έχουν ολικά υπερβεί την λογική ότι όλα τα σεξουαλικά τους ζητούμενα θα έπρεπε να τα λύνουν ο ένας με τον άλλο και αν τα επιμέρους ταίρια τους την έχουν υπερβεί και αυτά.

Χωρίς συμπεράσματα για την πολυγαμία, ο πολυαγαπημένος μου συγγραφέας Κουρτ Βόννεγκατ έχει γράψει, στο τελευταίο του βιβλίο "Ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα" (2005):
" Ωραία λοιπόν, ώρα για διασκέδαση
Ας μιλήσουμε για το σεξ. Ας μιλήσουμε για γυναίκες. Ο Φρόϋντ είπε ότι δεν γνώριζε τι ακριβώς ήθελαν οι γυναίκες. Εγώ ξέρω τι θέλουν οι γυναίκες: ένα πλήθος από ανθρώπους γύρω τους για να τους μιλάνε. Για ποιο πράγμα θέλουν να μιλάνε: μα για τα πάντα, φυσικά.
Τι θέλουν οι άντρες; Θέλουν να έχουν πολλά φιλαράκια κι εύχονται οι γύρω τους να μην εξοργίζονται μαζί τους.
Γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι χωρίζουν σήμερα; Επειδή οι περισσότεροι από μας δεν έχουμε πλέον πολυμελείς οικογένειες. Παλαιότερα, όταν ένας άντρας και μια γυναίκα παντρεύονταν, η νύφη γνώριζε πολύ περισσότερους ανθρώπους για να τους μιλά επί παντός επιστητού. Ο γαμπρός γνώριζε πολύ περισσότερα φιλαράκια για να τους λέει ηλίθια ανέκδοτα.
Λίγοι αμερικανοί, αλλά πολύ λίγοι, έχουν ακόμα πολυπληθείς οικογένειες. Οι Νάβαχο. Οι Κένεντυ. Οι περισσότεροι όμως από εμάς, όταν παντρευτούμε τη σήμερον ημέρα, αποτελούμε απλώς ένα ακόμα πρόσωπο για τον άλλο. Ο γαμπρός αποκτά άλλο ένα φιλαράκι, αλλά είναι μονάχα μια γυναίκα. Η γυναίκα αποκτά άλλο ένα πρόσωπο για να του μιλά επί παντός επιστητού, αλλά είναι μονάχα ένας άντρας.
Όταν σήμερα ένα ζευγάρι διαπληκτίζεται, μάλλον πιστεύουν ότι αιτία είναι τα λεφτά, η εξουσία, το σεξ, η ανατροφή των παιδιών τους ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Αυτό όμως που πραγματικά λέει ο ένας στον άλλον, αν και δεν το συνειδητοποιούν, είναι "δεν είσαι αρκετοί άνθρωποι".
Ο σύζυγος, η σύζυγος και μερικά παιδιά δεν αποτελουν οικογένεια. Είναι μια τρομαχτικά ευάλωτη ομάδα επιβίωσης.
[…]"
Νομίζω πως ερμηνεύει πολλά.

 

Ναι, ναι, έχει γίνει και συνεχίζει να γίνεται, παντού πάνω στη γη (για το άλλο μιλάω, ξέρεις εσύ)... 

Κάποτε, είχε πει κάποιος πως αν το Κ άτομο κάνει καλά την ''δουλειά'' του, ενδεχομένως το υ άτομο να πάψει να είναι υ, στην πορεία.
Το κρατώ αυτό σαν παρατήρηση, γιατί αν δεν είναι μόνο καυλοκατάσταση, αλλά ανάγκη ελέγχου για να καλύψει προηγούμενα κενά, ενοχές, τραύματα και λοιπά συμπαραμαρτούντα, τότε ναι, παίζει και να έχει δίκιο.
Επίσης, παίζει όλες οι αντανακλάσεις, να έχουν έναν πεπερασμένο χρόνο. Αν τις δουλεύεις, να τελειώνουν κάποια στιγμή.
Άρα παίζει, από υ, να συνειδητοποιήσεις πως σού αρέσουν οι εναλλαγές ρόλων και μετά, γιατί όχι, ν΄αλλάξεις και ρόλο, αν αυτό σε εκφράζει περισσότερο.
Είναι όντως off-topic εδώ, αλλά προέκυψε, τι να κάνουμε?
Σε ό,τι αφορά την μονογαμία, θαρρώ πως ήταν επακόλουθο της έννοιας της ιδιοκτησίας και το ''τίνος είναι γυναίκα το παιδί?'' από την ανάγκη των ανθρώπων να διαιωνίσουν το dna τους μέσω της κληρονομικής διαδοχής.
Βέβαια, οι αναλύσεις dna, μάς δείχνουν πως καμιά φυλή, ούτε καν οι πιο απομονωνμένες δεν έμειναν ''καθαρές'', οπότε καταλαβαίνουμε πως πέρα από τις ''νόμιμες'' προσμίξεις, το κέρατο πήγαινε (και πάει) σύγνεφο.
Η πολυγαμία δεν παύει να έχει ένα συγκεκριμένο πρόσημο, είτε είναι ομολογημένη και θεσμοθετημένη, είτε είναι άρρητη και τζαναμπέτω.
Πέρα λοιπόν από την διαδικασία της φυσικής επιλογής μεταξύ πολλών μπαμπάδων, από κει ξεκινά το θέμα, που το θήλυ έχει περισσότερες πιθανότητες να αναπαραχθεί αν επιλέξει να ζευγαρώσει με περισσότερα αρσενικά, στα καθ'ημάς, το έργο παίζεται ελαφρώς διαφορετικά.
Οι άνθρωποι είναι περισσότερο ανικανοποίητοι, μιας και ξέρουν λιγότερο καλά τι θέλουν.
Δύσκολα ένας άνθρωπος καλύπτει απόλυτα τις ανάγκες ενός άλλου και για χάρη τής ισορροπίας κάποιων σχέσεων, σοβαρών, συμβίωσης, γάμου, με παιδιά, αυτές οι σχέσεις δεν διαλύονται, γιατί υπάρχουν κάποια στιβαρά δομικά στοιχεία, συχνά υπάρχει και κάποιου είδους αγάπη, αλλά σπάνια οι συμμετέχοντες νιώθουν να είναι απόλυτα καλυμμένοι μέσα στις σχέσεις τους.
Οπότε ξεκινάει η αναζήτηση των στοιχείων που τους λείπουν, σε άλλους ανθρώπους και άλλες σχέσεις.
Σε ό,τι αφορά την ακόρεστη σεξουαλική δίψα, εγώ προσωπικά, θα την ανάγω στην διαταραχή των ορμονών, στο ανθρώπινο ανικανοποίητο, ή στην ασυμβατότητα των συντρόφων.
Δεν επικρίνω και δεν κατακρίνω τίποτα, έχω περάσει και από τις δύο φάσεις στην ζωή μου, ωστόσο θεωρώ, πως είναι πιο βαθιά ψυχικά ικανοποιητική η μονογαμία, σε ό,τι αφορά το άτομό μου και μόνο.
Πιστεύω πως λίγοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν το ψυχοσυναισθηματικό -αλλά και το σωματικό- πλεόνασμα που θα τους επιτρέψει να είναι δοτικοί με περισσότερους ανθρώπους.
Επίσης, δημιουργούνται τριγωνικές, τετράγωνες, ή πολύγωνες συνδέσεις που ταράζουν την ισορροπία των συμμετεχόντων σε βαθύτερο επίπεδο, καθώς οι ρουφιάνες οι ενέργειες δεν συντονίζονται εύκολα.
Το κακό -αν θέλετε-, είναι πως σπάνια πλέον, είναι οι σχέσεις τόσο ικανοποιητικές, ώστε να παύουν οι περαιτέρω αναζητήσεις. Αξίζει τον κόπο όμως, αν θέλει κανείς πραγματικά, να τις αναζητήσει.
Με την προϋπόθεση ότι δεν κοροϊδεύει τον εαυτό του, ούτε στην αρχή, ούτε στην πορεία.
Βέβαια, δεν ψάχνουν όλοι οι άνθρωποι τα ίδια πράγματα, ούτε και εμβαθύνουν τόσο πολύ στις πραγματικές τους ανάγκες. Οι περισσότεροι φοβόμαστε την μοναξιά από την μία, δεν δίνουμε χρόνο και ενέργεια στις σχέσεις μας από την άλλη, ή συμμετέχουμε στην αποτελμάτωση τους και στο καπάκι, ψαχνόμαστε αλλού.
Όλα είναι ανθρώπινα κατ΄εμέ και φυσιολογικά, αρκεί να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και με τους ανθρώπους που εμπλεκόμαστε.
To rat race, καλά κρατεί και στον ερωτικό τομέα, πολλώ δε μάλλον στο bdsm.
Sign of the times, ή διαχρονική αλήθεια?
Θα δείξει...