Πολυγαμία και ειλικρίνεια των Κ

Ένας καλός ορισμός της ουσιαστικής ευτυχίας..

 

πικρότατο, αλλά αληθές.

δεν θα δώσω λάηκ μην τυχόν παρεξηγηθώ.  
αλλά θα δώσω το σεβασμό μου.

 

Όπως ζήτησε ο Ηλίας, δηλώνω εξ αρχής πως είμαι πολυγαμική αλλά όχι πολυερωτική. Μπορώ να αγαπώ φιλικά άλλους πέραν Του Συντρόφου μου, μπορώ ακόμα και να καψουρευτώ για λίγο με κάποιο άτομο που μου προκαλεί πόθο, αδυνατώ να λατρέψω πολλά άτομα ταυτόχρονα και να αγαπήσω με την ένταση και το βάθος, το οποίο είμαι ικανή να νιώσω για Τον Ένα μου. Αυτό δεν έχει να κάνει καν αν περνώ κάποια περίοδο μονογαμίας ή αγαμίας, γιατί απ όλες έτυχε να περάσω, αλλά με το πως εγω λειτουργώ..

Τι συμβαίνει όταν η ποιότητα της αλληλεπίδρασης μειωθεί; Αν όχι μόνο ποσοτικά μειώνεται η αλληλεπιδραση, αλλά και ποιοτικά, τότε τι;

Και αν δεν είναι ρεαλιστική η υπερκάλυψη από ένα άτομο, για το Κ, δεν μπορεί να ισχύει το ίδιο και για το υ κατά την γνώμη σου.;

Πολύ μου αρέσει η τελευταία παράγραφος. Προσωπικά συμφωνώ. Για μένα το ψέμα, η απόκρυψη -ιδιαίτερα αν γίνεται για ...το καλό μου- δείχνει δειλία. Δείχνει αδυναμία χειρισμού και αποφυγή αντιμετώπισης της πραγματικότητας και αποτυχία Κυριαρχίας... Για μένα ενώ είναι αποδεκτή η φράση "δεν σε αφορά", όταν βέβαια όντως δεν με αφορά και με κανέναν τρόπο δεν με βλάπτει, ενώ καταδικάζω ευθαρσώς και απόλυτα, το ψεύτικο "όχι βέβαια δεν υπάρχει άλλη, δεν έχω ούτε χρόνο γι αυτό, ούτε διάθεση, είσαι παρανοϊκή".

Κάτι που έμαθα στα παιδιά μου είναι πως αν σκοτώσουν άνθρωπο και ρθουν και μου το πουν, θα βοηθησω να ξεφορτωθουν το πτωμα χωρίς 2η κουβέντα. Αν όμως πατήσουν μια κατσαρίδα και όταν τους ρωτήσω, επιμένουν και ορκιζονται πως δεν είδαν καν την κατσαριδα στα ματια τους, θα ξεκινήσει αυθόρμητα από δική μου πλευρά άλλη αντίδραση....Δεν ξέρω πως να εξηγήσω καν γιατί βδελύσσομαι το ψέμα με σκοπό την χειραγώγηση τόσο έντονα. Γιατί αντιλαμβάνομαι πως όλοι λέμε ψέματα, αρχίζοντας απ τον εαυτό μας, χωρίς να το παίρνουμε και χαμπάρι. Αλλά το ψέμα που βασίζεται σε πρόθεση να ξεγελάσει και να χειραγωγήσει δεν...

Συμφωνώ. Μου γεννήθκε ερώτημα, για τοα οποίο δεν έχω επαρκείς γνώσεις για να απαντήσω.
Όλα τα θηλαστικά έχουν και τρίχες, αλλά είμαστε οι μόνοι που τρέχουμε για αποτριχώσεις. Οπότε λέω, μήπως το ότι η βιολογία μας ορίζει ένα πράγμα, να μην σημαίνει απαραίτητα πως αυτό είναι η καλύτερη δυνατή λύση για όλους; Αν το ένστικτο μου, μου "προτείνει" να πάρω ένα μαχαίρι και να ξεντερίσω τον εχθρό μου και το μυαλό μου, μου λέει πως αυτό μπορεί να είναι απολαυστικότατο μεν, αλλά υπάρχουν πιθανές μη απολαυστικές συνέπειες, κάπως βρίσκω τρόπο να ελέγξω το έντσικτο!
Δεν είμαι βέβαιη πως επεξηγώ ικανοποιητικά το ερώτημά μου, αλλά και δεν ξέρω πως να το διατυπώσω καλύτερα.

Μπορώ να επιλέξω να είμαι μονογαμική, διαφορά κάνουν νομίζω για ποιο λόγο το επιλέγω. Αν το κάνω λόγω προσωπικών προτιμήσεων ή επειδή θεωρώ πως θα με πουν πουτάνα και ωιμέ, αλί κι τρις αλί, πως θα μπορώ να κυκλοφορώ με το κεφάλι ψηλά και γι αυτό καταδικάζω ότι ενοχικά δεν μπορώ να απολαύσω.

Υπάρχουν αν θυμάμαι καλά, καλές συζητήσεις πάνω στο θέμα, θα ψάξω το παλιό νήμα.
Τότε βέβαια προσπαθούσαν οι πολυγαμικοί να αποκτήσουν δικαίωμα στην έκφραση, χωρίς να τους αποκαλούν διάφορα και τώρα παρατηρώ να συμβαίνει το αντίθετο.

Προσωπικά δεν έχω ανάγκη να καταδικάσω όποιον απλά επέλεξε κάποιο διαφορετικό από μένα μονοπάτι, για να επιβεβαίωσω οτιδήποτε δικό μου. Επιτέλους!  

 

Λίγο ζόρικο, αλλά βατό, αρκετα καλοπροσεγγισμένο εδώ μέσα, σε σκόρπια νήματα από καλότατους συνομιλητές...
Για πιθανόν περαιτέρω, κατ' ιδιαν αν και όποτε με το καλό...

 

Η σκέψη μου και η κουβέντα σας ολόκληρη κολλάει σε ένα πράγμα τελικά...κάποιοι μαζί κι εγώ συμφωνούμε για το πόσο απαραίτητη και σημαντική είναι η ειλικρίνεια, ειδικά αν έχει νιώσει κανείς πως τον κοροιδεύουν, απ'την άλλη έχουμε μια διαφορετική ''πραγματικότητα'' αυτή που λέει οτι οι Κ κάνουν ό,τι θελουν κλπ κλπ...το μυαλό μου θα επιλέξει γρήγορα και εύκολα το πιο ρεαλιστικό σενάριο, αυτό δλδ που θα ήθελε να ξέρει πως υπάρχει διαφάνεια σε όλα και ότι δεν το κοροιδεύουν, έτσι λειτουργούμε, θεωρώ (ελπίζω) πως αυτή είναι η κοινή λογική.

Και πάμε τώρα στο σενάριο, αν εγώ σχετιζόμουν με έναν Κ ο οποίος μου τα παρουσίαζε όλα μέλι γάλα και ας ήμασταν από απόσταση , ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο, ότι αν υπήρχε θα μου το έλεγε και αν εγώ τώρα αντιλαμβανόμουν σιγά σιγά ότι αυτός ο Κ δεν μου τα λέει πολύ καλά ότι κάτι άλλο συμβαίνει...το αποτέλεσμα θα ήταν να αισθανόμουν ότι με έχουν κοροιδέψει και θα ερχόταν κόντρα στην πραγματικότητα που θέλετε όλοι εσείς οι Μάστερς οφ ντιζάστερ...όπως και να το κάνετε, το μυαλό πάντα μα πάντα θα επιλέγει να προστατέψει πρώτα εαυτόν και όχι να σκεφτεί την δικιά σας πραγματικότητα....αχ ναι με κοροιδεψε, αχ ναι και τώρα τι θα κάνω, αλλά όχι! και που με κοροιδεψε είναι δικαίωμα του, να κάνει ό,τι θέλει, ό,τι και να μου κάνει είναι αποδεκτό και κουβέντα δεν θα πω, μου είπε ψέμματα; δε πειράζει, δικαίωμα του...του γκουντ του μπι τρου..για να μην αναφέρουμε και τις αμφιβολίες που προκύπτουν απ'το όλο σκηνικό..υπάρχει κάποιος που να κάθεται για πολύ σε μία σχέση και αντί για απόλαυση να παίρνει δυσαρέσκεια οέο;

 

Είτε εντός σεναρίου, είτε εκτός σεναρίου, όταν μας συμβαίνει κάτι δυσάρεστο απομακρυνόμαστε ενστικτωδώς από την πηγή της δυσαρέσκιας. Επίσης είμαστε σε θέση μετά, να αναγνωρίζουμε παρόμοιες πηγές. Αν κάψουμε το χέρι στην φωτιά τότε ξέρουμε και δεν πλησιάζουμε απερίσκεπτα την φλόγα.
Κρατιόμαστε μακριά από την φλόγα που μας καίει και δεν αρκούμαστε να την κατηγορούμε γιατί ειναι κακιά.
Στην πατρίδα μας υπάρχει η παροιμία που λέει : "Όποιος καεί στον χυλό φυσάει και το γιαούρτι" Στην Ισπανία το άκουσα αλλιώς: "Όποιος καεί στο γάλα βλέπει την αγελάδα και τρέχει".
Οεο ξεοέο, αποφεύγετε τις κακές παρέες.
Τώρα ξέρετε και με σενάριο και χωρίς σενάριο.
Έχει τόσα καλά παιδιά εδώ μέσα, που δεν δηλώνουν ούτε Μάστερ ούτε Ντομ, αυτοί μάλλον θα είναι ειλικρινής κατά την θεωρία σας.
Εμπρός λοιπόν, τύχη καλή ανατέλλει. Αφήστε τους κακούς για τις άλλες τις χαζές που δεν καταλαβαίνουν. Τιμωρήστε τους Κυριαρχικούς με απομόνωση και αγαμία.

 

Η τροπή που παίρνει το νήμα αυτό μου θυμίζει αμερικάνικη "νεανική ερωτική κομεντί" από τα τέλη της δεκαετίας του 70, κάτι σαν το lemon popsicle δηλαδή, το πρώτο της σειράς. Καταλήγει, με τον έναν τρόπο ή τον άλλο, σε ηθικοπλαστικό δίδαγμα που πιάνει το φάσμα από "δεν το συζητάμε ο Κ οφείλει να είναι ειλικρινής" μέχρι "και γιατί στο κάτω κάτω ο Κ να μην είναι ειλικρινής αφού είναι Κ άλλωστε".

Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Κ οφείλει να είναι ξεκάθαρος και αληθής όσον αφορά τη σχέση του με την συγκεκριμένη υ, τι περιλαμβάνει, τι ΔΕΝ περιλαμβάνει, τι είδους προοπτική έχει, αυτό. Να τα έχει πει αυτά από την αρχή, να έχει πάρει συναίνεση με βάση αυτά που έχει πει εφόσον συμφωνήσει το υ, και να τα τηρεί.

Αλλά δεν οφείλει, δεν υποχρεούται, δεν έχει λόγο να δίνει λογαριασμό όσον αφορά τα δικά του, πέρα από την υ. Δεν θεωρώ ως υ ότι δικαιούμαι να ρωτήσω τον Κ "αν υπάρχει και κάτι άλλο". Το βρίσκω αδιακρισία και προσπάθεια να βγάλω συμπεράσματα εκεί που δεν έχω λόγο και χωρίς ουσιαστικά στοιχεία. Εκτός από αυτό, τότε ως υ δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου να κρίνει τι άνθρωπο έχει απέναντί του. Θεωρώ ότι ως υ είναι λογικό να ενδιαφερθώ για το τι θα είναι η σχέση μας, πόσο συχνά θα βρισκόμαστε, αν θα μπορώ να εκφράζω επιθυμίες, αν θα παίζαμε με τρίτους ή αν θα περιλαμβανόμουν σε καταστάσεις με τρίτους και με τί στάτους τότε, και να ζητώ αληθινές απαντήσεις, όλα αυτά ναι και άλλα ανάλογα.

Αυτά όσον αφορά το γενικό πλαίσιο. Από κει και πέρα, ότι υπάρχουν πρόσωπα που κάνουν κακή χρήση αυτών που τα ίδια φαντάζονται ότι είναι "κανόνες BDSM" και που στα μάτια τους περιέχουν μόνο δικαιώματα Κ, θα έλεγα ότι υπάρχουν και ότι αριθμητικά μπορεί να υπερτερούν κιόλας. Η κάθε εποχή έχει τους ηλίθιους της. Οι ηλίθιοι άλλων καιρών ήταν εκείνοι που κόμπαζαν πως τάχα μου "οι φεμινίστριες είναι οι πιο εύκολες", μπορεί λοιπόν οι σύγχρονοι ηλίθιοι να είναι αυτοί που κομπάζουν, μέσα τους, πως τάχα μου "οι υ είναι οι πιο εύκολες και επειδή εγώ είμαι Κ οφείλουν να πιστεύουν ό,τι τους λέω". Είναι για γέλια και για κλάματα που δεν έχουμε έναν τρόπο να τους πετάμε έξω με το καλημέρα, φαίνεται όμως ότι είναι αναγκασμένη η κάθε μια να μάθει να ξεδιαλέγει μόνη της.

 

Αυτό..!

 

<3

 

πρωτίστως απέναντι στον εαυτόν του, όχι γιατί "οφείλει", αλλά γιατί δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς.

γιατί θέλουν να είναι κάτι άλλο, κρατώντας το όνομα, και μπερδευόμαστε εύκολα.

 

 

@tithon αναρωτιέμαι γιατί υπάρχει η εξής σύνδεση: "Αν δεν μου πει για εκείνο το Χ πράγμα που δεν αφορούσε ούτε το *εμένα* ούτε το *εμάς* = ψέμα = δεν είναι Κ"

Παράδειγμα: ζευγάρι Κ/υ - παίζει ο Κ ονλαιν με μια κοπέλα, καβλαντιζουν, χυνουν, λένε καληνύχτα, πάνε στις δουλειές τους.
(Μιλάμε πάντα για το πλαίσιο της πολυγαμιας για να μην ξαναπαρεξηγηθω)

Είτε ονλαιν είτε οφλαιν (για να μην σπαμαρω με παραδείγματα) μια τέτοια κατάσταση, με ποιο τρόπο αφορά το υ;

Αναρωτιέμαι εάν πίσω από τη σύνδεση που ανέφερα παραπάνω κρύβεται ο φόβος. Ο φόβος της αντικαταστασης; Ο φόβος του να πληγωθεί το υ; Ανασφάλεια;

Εάν είναι κάτι τέτοιο, φυσικά και είναι ανθρώπινο πολύ ανθρώπινο υπάρχει όμως ένα τεράστιο αλλά στο τέλος.

 

ωωωω μπερδεύομαι αφόρητα! (δε θέλω και πολύ)

Το ονλάιν πωςνατοπω "παιχνίδι" με διάφορους συμπαίκτες είναι πολυγαμία;