Πορτοκαλί, ίσως ξεθωριασμένο κόκκινο, λίγο πριν την πρόσκρουση...

Θεϊκό λάθος!

 

Αν και μέσα από την πλάκα, μπορούμε να πούμε και κάτι σωστό ( εσείς που την ξεκινήσατε όχι εγώ...Εγώ δεν έχω χιούμορ χαχαχα )...  
Δεν "χαλάει" καθόλου...  

 

a) αυτοί που το γουστάρουν, δλδ παίζουν χωρίς φόβο, το ευχαριστιούνται και παίρνουν τα ρίσκα τους...
b) αυτοί που το ντιλάρουν, το διαπραγματεύονται μέχρι να ξενερώσουν.
c) και αυτοί που περιμένουν το θαύμα, δύσκολα τα πράγματα εδώ, παραμονεύει ο ''Θάνατος''  

 

Η αίσθηση - έστω και για κλάσματα του δευτερολέπτου - του αβέβαιου, αδιόρατου, ενδεχόμενου παραμονεύοντος κινδύνου, πάντα ασκεί γοητεία περισσότερο κι όχι τρόμο .... ίσως και να προκαλεί ιδιαίτερη ερωτική διέγερση θα έλεγα ....
Τουλάχσιστον μια απλά ευχάριστη αίσθηση όπως το :
Να περνάω με πορτοκαλί Αύγουστο μήνα και, ύστερα από λίγο, να βλέπω από τον καθρέφτη εντελώς άδεια τη λεωφόρο πίσω μου. (Μόνο λίγα λεπτά ευτυχίας…)