Που μπαίνει όριο;

αυτο αστο, γιατι η "αστυμουνια" εκει εχει ενα συγκεκριμενο προσημο και κατευθυνση.
Εμεις τουλαχιστον ημασταν τυχεροι, ζησαμε την Ευρωπη του 20ου και αρχες 21ου αιωνα.
Απο κει και περα .... αγνωστο.

 

Τα όρια αποτελούν ένα σύστημα προστασίας της ατομικότητας, ακεραιότητας, αξιοπρέπειας και ταυτότητάς μας. Σηματοδοτούν το πού τελειώνουμε εμείς και πού αρχίζουν οι άλλοι. Προσδιορίζουν το πώς αλληλεπιδρούμε με τους άλλους και πώς επιτρέπουμε στους άλλους να αλληλεπιδράσουν μαζί μας. Αποτελούν οδηγό για το ποια είναι αποδεκτή και μη αποδεκτή συμπεριφορά και διασφαλίζουν ότι λειτουργούμε χωρίς να προδίδουμε τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις αξίες μας.

 

στην βιογράφο του.

 

Η οποία έγραψε ότι το είπε αυτός.
Το θέμα είναι αν πρόκειται για την βιογράφο του Βολτέρου ή για του Ρουσσώ;
Πάντα πίστευα ότι επρόκειτο γι' αυτήν του Βολτέρου.

 

Τα όρια δεν είναι συστήματα, είναι τοποδείκτες και είναι τοπολογική έννοια ακόμα και έξω από τα μαθηματικά καθώς η φύση τους εξαρτάται απόλυτα από την τοπολογία του "χώρου".

Το πρόβλημα με τα εκτός μαθηματικών όρια ωστόσο είναι άλλο: όσο πιο πολύ τα πλησιάζεις τόσο πιο δυσδιάκριτα γίνονται.

Αυτή η εγγενής αντιφατικότητα είναι η γενεσιουργός αιτία των διαφωνιών.

 

κι εγω το ίδιο νόμιζα, αλλά δεν είναι να τις εμπιστεύεσαι.
 

 

ενώ στα μαθηματικά όσο τα προσεγγίζεις διευκρινίζονται;

 

To οριο το βάζει ο καθένας για τον εαυτό του, σύμφωνα με τις επιθυμίες του και τις αντοχές του.
Με κάθε φύσεως βαρεμένους καλό είναι να μην έχει πολλά- πολλά κανείς...

 

Ευχαριστώ για την ειρωνική σας επισήμανση ... χαίρομαι που πήρατε το έναυσμα κι αφιερώσατε λίγο από το χρόνο σας και το ψάξατε ... πάντως, το απόφθεγμα "Διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπισθώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες." , μάλλον δεν το είπε ποτέ ο Βολταίρος, αλλά ιστορικά η φράση έχει κατοχυρωθεί σ’ αυτόν.
Το κοινωνικό συμβόλαιο του Ρουσσώ είναι ένα άλλο ζήτημα όμως, αφού αναγνωρίζει ως θεμέλιο για το πολιτικό σώμα μια πρωτότυπη σύμβαση την οποία αποδέχονται ελευθέρως τα μέλη και για τα οποία καθένας αυτών τίθεται ανεπιφύλακτα αλληλέγγυος προς τα άλλα. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται μια αμοιβαία υποχρέωση του καθένα προς το σύνολο και του συνόλου προς τον καθένα. Η σύμβαση αυτή δεν είναι "σύμβαση ανωτέρου προς τον κατώτερο, αλλά σύμβαση του σώματος προς καθένα από τα μέλη του" .
Μιας και μιλάμε για τον Ρουσσώ όμως, ας αναλογιστούμε ότι είπε και το :
"Υπάρχουν πάντα τέσσερις πλευρές σε κάθε ιστορία: η δική σου εκδοχή, η δική τους εκδοχή, η αλήθεια και αυτό που πραγματικά συνέβη."

 

Αυτό που ξέρω βιωματικά, είναι ότι ένα μεγάλο μέρος που καθορίζει την συμβατότητα είναι η ταύτιση των sane και από τις δύο πλευρές. Είτε πρόκειται για παιχνίδι, είτε για σχέση. Τα θέλω, τα όρια, τα sane και τα safe, γίνονται σαφή και ξεκάθαρα πριν την συναίνεση.

Το sane είναι μεν abstract ως έννοια γενικά, αλλά σε προσωπικό επίπεδο υπάρχει μπούσουλας στον καθένα μας ή τουλάχιστον θα έπρεπε να υπάρχει.

Πολύ χοντροκομμένα και υπεραπλουστευμένα, διαχωρίζω τους σαδιστές σε κακοποιητικούς και σε ηδονιστές. Η πρώτη κατηγορία βρίσκεται πολύ περισσότερο εκτός χώρου και συχνά δεν είναι καν συνειδητοποιημένοι. Οι άνθρωποι που θέλουν να σε βλάψουν. Εκεί δεν υπάρχει ούτε sane ούτε safe. Εκεί υπάρχει το run Forrest ..Run!

Στην δεύτερη κατηγορία, που έχω συναντήσει μόνο εντός χώρου, ο ηδονιστής σαδιστής, θέλει να απολαύσει και δεν θέλει να βλάψει (συχνά, με διάφορους μηχανισμούς αυτοελέγχου μέσω της Κυριαρχίας).

Ως άπειρη, στο ξεκίνημα το μόνο "'όριο" μου, ήταν να σχετίζομαι με κυριαρχικούς που καυλώνουν να είναι κοινή η απόλαυση και ξέρουν να φροντίζουν την ιδιοκτησία τους, μέχρι τέλους. Που φρόντισαν να μην αφήσουν πίσω τους ένα "ερείπιο" αλλά έναν ακόμα πιο "γερό" οικοδόμημα από αυτό που παρέλαβαν. Αυτό στα δικά μου μέτρα και σταθμά σημαίνει sane Κυριαρχία που παίρνει αβίαστα την αδιαμφισβήτητη sane υποταγή και ορίζει.

Με αυτές τις ποιότητες ανθρώπων, που δημιουργούν αυτές τις ποιότητες σχέσεων, είμαι πρόθυμη να δοκιμάσω/ δοκιμαστώ σε ό,τι είδους απόλαυση τους καυλώνει. Και μέχρι σήμερα, παρά τα ζόρια και τις δυσκολίες μου, μόνο κέρδος έχω από αυτό.


Στο bdsm που καταλαβαίνω, έχω διδαχτεί εκ νέου, για έναν σεβασμό της Καύλας και κατ επέκταση της ανθρώπινης υπόστασης, σε ένα διαφορετικό βάθος. Και αυτό είναι πράξη αγάπης.
Όταν πρωτομπήκα με σόκαρε συθέμελα η θέα του μελανιασμένου κώλου, πόσο μάλλον του ματωμένου. Ευτυχώς για μένα, οι ματωμενοι κώλοι όχι μόνο δεν απαγορεύονται, αλλά προστατεύονται ως εκφράσεις απόλαυσης από το φόρουμ (μέλη και διαχείριση), παρά τις όποιες αντιδράσεις. Μου/Μας δίνουν νέες προκλήσεις στα όρια της διαφορετικότητας που μας ανοίγουν το μυαλό, όλο και περισσότερο. Ακόμα και αν δεν δοκιμαστούμε ποτέ σε αυτά τα play, η αποδοχή τους και η αναγνώριση στο δικαίωμα έκφρασής τους, είναι σπουδαία προσωπική κατάκτηση.

 

Μετά από έναν αιώνα που γνωρίζουμε την αρχή της απροσδιοριστίας, το να πιστεύεται στο ξεκούδουνο σήμερα το "αχ, μια απροσδιοριστία, κάτσε να της ρίξω φλίτ να φύγει, να πεθάνει η π'τάνα", αντιλαμβάνεσαι πως το πράμα είναι μπαλαμούτι του κιαρατά...

 

Αυτό για τον Βολτέρο δεν το έψαξα, το θυμόμουν από το σχολείο.
Για τον Ρουσσώ δεν είπα τίποτε, παρόλο που και γι αυτόν έχω διαβάσει στην νεότητα μου, εσείς τον αναφέρατε κι εσείς του αποδώσατε αυτά που άλλοι αποδίδουν στον Βολτέρο.
Γενικώς ωραία κωλοτούμπα αυτό με τις τέσσερις πλευρές, που εισάγετε στην κουβέντα.
Κάπου εδώ καλό θα ήταν να βρείτε και τα δικά σας όρια.
Άνω κάτω το κάνατε το φόρουμ.