Που πάνε οι παλιές αγάπες;

Μερικές δε τελειωνουν ποτέ..

Ξαναγυρίζουν και πιο έντονα από πριν...

 

...... πανε σε ενα ντουλαπι του μυαλου μας που απ'εξω γραφει "Ψευδαισθησεις-Υπερβολες"

 

ναι το ειπα για αυτεσ αξιζει να αγωνιστεισ αλλα αν ο αλλωσ δεν σε θελει δεν σε αγαπαει αρα δεν πρεπει να γινει το αλλο μου μισο οποιοσ σε αγαπα πραγματικα δεν μπορει να σε αφησει αν σε αφησει τοτε δεν σε αγαπα

 

Απάντηση: Re: Που πάνε οι παλιές αγάπες;

Συμφωνώ απολύτως με τις αριθμητικές σου παρατηρήσεις και τις διαπιστώσεις για τo πεπερασμένο των δυνατοτήτων της μνήμης, καθώς και με τις πρακτικές σου συμβουλές για τις μειώσεις της οχληρής παρεμβατικότητας.

Δεν έχω όμως την ίδια άποψη περί σαβουρογαμίας και συλλογής γυναικείων σωμάτων. Δεν αμφιβάλλω πως για ορισμένους ο διαρκής εμβολισμός, σε επίπεδο μονομανίας, είναι πηγή ηδονής. Προσωπικά μου φαίνεται πως ανήκει στα βαρέα και ανθυγιεινά.

Θα ‘λεγα κι εγώ με τη σειρά μου, δανειζόμενος τα λόγια σου, πως η σαβουρογαμία δεν αποτελεί άσκηση γνώσης αλλά παρένδυση της ανίας δια των γαμευτικών επιδόσεων. Μου θυμίζει την επίδειξη του ΙΚΕΑ όπου ένα έμβολο πιέζει αενάως μια καρέκλα για να αποδείξει είτε την αντοχή της καρέκλας είτε την αντοχή του εμβόλου. Τώρα πιο απ΄ τα δυο, δεν ξέρω.

Η σαβουρογαμία ως υψίστη ηθικοκανονιστική αρχή και κατ’ επέκταση η συναισθηματική λοβοτομή ως φιλοσοφική στάση ή άμυνα έναντι της μονογαμικής ηλιθιότητας δε με βρίσκει σύμφωνο (αυτό δε θα το αναπτύξω εδώ) ούτε με διεγείρει. Άλλωστε η συναισθηματική εμπλοκή, έστω και φευγαλέα, είναι αυτή που κάνει το παιχνίδι του «παίκτη» πιο επικίνδυνο, άρα ενδιαφέρον. Αλλιώς θεωρώ οικονομικά αποδοτικότερο, απλούστερο και με μηδενικές οχλήσεις και επιπλοκές το να διαθέτει κανείς έναν ποσοστό των εισοδημάτων του (εφόσον έχει φυσικά) για να αγοράζει ικανές ποσότητες γυναικείων σωμάτων της αρεσκείας του.

Αυτά όμως είναι γούστα και βίτσια.  

 

Νομίζω πως μπερδεύεσαι, αγαπητέ Dolmance. Για αγάπη μιλάμε, όχι για ένα γαμησάκι της σειράς. Έστω, για "αγάπη". Ψευδαίσθηση ή όχι, αν κάποιος δεν αφέθηκε να το νιώσει έστω και μία φορά, είναι σαν να του δόθηκε ένα δώρο, το δώρο της ζωής του, για πολύ λίγο, όπου είχε μόνο μία ευκαιρία να γευθεί όλη τη γκάμα των δυνατών απολαύσεων καθώς και της δυστυχίας. Τις κάθε λογής ηδονές αλλά και τον πόνο της απώλειας, της αποτυχίας, της προδοσίας, της ανεκπλήρωτης επιθυμίας. Κι αυτός τί έκανε; Γαμησάκια της σειράς. Σπατάλη του δώρου, methinks.

Καθόλου. Μπορούμε να αγαπήσουμε πολλές φορές. Όχι πάρα πολλές ίσως, αλλά αρκετές. Παράδειγμα: ο πρώτος μου εφηβικός έρωτας είναι στην Κρήτη. Ο δεύτερος έδώ κοντά, ξαναπαντρεμένος με δίδυμα. Ο τρίτος στη Μυτιλήνη, με την καλύτερή μου φίλη. Ο τέταρτος βολοδέρνει κάπου εδώ μέσα. Καμία ολιγάρκεια. Συνετή αντιμετώπιση των αντι-κειμένων και ορθή χρήση του δώρου. Δεν κατανοώ τον όρο "κατακτητική ατζαμοσύνη" ούτε την πληθώρα χυλοπιτών. Μήπως αναφέρεσαι σε nerds?

Και όμως, μέσα από τις εκαντοντάδες των περιπτώσεων σαβουρογαμίας, θυμάμαι αυτές τις λίγες αγάπες που άξιζαν τον κόπο, που με έκαναν να νιώσω, να πονέσω, να αισθανθώ στο πετσί μου τί σημαίνει φθορά και να κατανοήσω μέσα από το βίωμα και όχι θεωρητικά, επιφανειακά και επομένως με ολιγάρκεια, τί ακριβώς σημαίνει να ζω και να χάνω, αυτό που είναι παροδικό και πολύτιμο. Η πολυκύμαντη ζωή δεν μετριέται με τον αριθμό των σαβουροεραστών, αλλά με το βάθος των εμπειριών. Ψευδαισθητικών ή όχι, δεν με αφορά. Τιμώ την φύση μου και κολυμπώ μέσα της με μεγάλες απλωτές. Δεν φοβάμαι μην τύχει και κάνω λάθος. Φοβάμαι μήπως αποφύγω να το κάνω.

Αυτό ακριβώς εννοώ. Δεν έζησα "συμπαθητικά". Έζησα "wow". Συμπαθητικά ήταν τα άπειρα γαμήσια. Τα "wow" προήλθαν από πολύτιμες στιγμές που μοιράστηκα με συντρόφους στους οποίους χάρισα τον πόνο μου και από τους οποίους πήρα τον δικό τους. Βαθιές χαρές και βαθιές λύπες. Διότι τι να κάνει ένας πούτσος σε μια γυναίκα; Δεν της αρκεί. Ούτε καν 400.

Σ' αυτό ίσως να έχεις κάποιο δίκιο. Συχνά αισθανόμουν ότι πουλήθηκα για λίγα ψίχουλα τρυφερότητας από κάποιον άγνωστο. Και όμως αυτοί δεν βαριόντουσαν ποτέ. Πράγμα που με οδήγησε στην σκέψη ότι εγώ ήμουν κατάλληλο υλικό για μακροχρόνια, μη ανιαρή σχέση, ενώ εκείνοι όχι. Οπότε έφυγα.

Το ίδιο ισχύει και για μία συλλέκτρια αντρικών σωμάτων. Και η χρήση φυσικά λήγει όταν "παραγνωρίζεσαι" με τον άλλον. Θα έλεγα ότι η δεύτερη φορά ήταν πάντα αποτυχία. Η τρίτη Βατερλώ. Διαχωρίζω όμως άριστα την "χρήση" ενός σώματος από μία έντονη εμπειρία που είναι κάτι περισσότερο από αυτό που περιγράφεις. Θα ήμουν χαζή αν έλεγα όχι σε έντονες εμπειρίες.

Συμφωνώ. Μου αρέσουν οι ανοιχτές σχέσεις. Και από τις δύο πλευρές. Όπως λέω συχνά και στον σύντροφό μου, "δεν ζηλεύω, θέλω να συμμετέχω".

Βρίσκω τα ανωτέρω υπερβολικά ευαίσθητα, ταιριαστά μόνο στο τρυφερό αντρικό φύλο. Οι γυναίκες ρίχνουν την χυλόπιτα κατευθείαν στη μάπα και καγχάζουν.

Εκτός βέβαια όταν έχουν αγαπήσει. Τότε είναι ικανές για πολύ χειρότερα πράγματα πέραν της σκληρότητας και της αδιαφορίας.

Είδες τί χάνεις; 

 

Φίλτατε G_E,
θα μου επιτρέψεις κάποιες σκόρπιες παρατηρήσεις στην άκρως ερεθιστική απάντηση σου.
Η σαβουρογαμία, πέρα από το προφανές σκώμμα που εμπεριέχει ήδη η χρήση της λέξης, έχει πολυσήμαντη έννοια ως υπερβατολογικό ιδεώδες, δηλαδή ως εύπλαστη, σχετικώς, καθοδηγητική του βίου επιταγή. Σε γενικές γραμμές, θα έκανα λόγο για 'χαλαρή δεσμευτικότητα' με το ακόλουθο 'υπαρξιακό' υπόβαθρο: όλη η ζωή του Ανδρός Παίκτη συνοψίζεται στους αιματηρούς πολέμους, όσους διεξήγαγε επιτυχώς ή ανεπιτυχώς, την απόκτηση Γνώσης και τις κατακτήσεις γυναικών, των οποίων, συχνά, δεν διατηρεί την παραμικρή προσωποποιημένη ανάμνηση. Αλλά στο πεδίο των γενικών εξαγγελιών ο καθείς μετατρέπει το πορτραίτο του σε αγιογραφία και γίνεται, απλούστατα, αστείος. Ας εγκαταλείψουμε λοιπόν, κατά το εφικτόν, την επικράτεια των ηθικών εξιδανικεύσεων του Εγώ μας.
Θεωρημένη περισσότερο αντικειμενικά, η σαβουρογαμία στηρίζεται στο αξίωμα της αφετηριακής αξιολογικής ισοδυναμίας όλων των γυναικών και των αποδέλοιπων πραγμάτων (εννοώ ότι δεν υφίσταται κανένα κριτήριο διάκρισης καλού/κακού, ωραίου/άσχημου κοκ πλην του 'έτσι μου γουστάρει και επειδή είμαι ισχυρότερος θα σου κόψω πάραυτα τον κώλο αν εξακολουθήσεις να με αμφισβητείς'). [Ομιλώ, φυσικά μόνον για την κατηγορία των Παικτών, δηλαδή των αμοραλιστών Κυριάρχων].
Και περαιτέρω:Αφ' ενός η ακρισία της βατεύσεως (σαβουρογαμία) φέρει τον φιλόδοξο Παίκτη ενώπιον των ευθυνών του. Δεν μπορεί να θεωρεί εαυτόν κοινωνικόν ευεργέτη - κάτι σαν Κράτος Πρόνοιας ή αναδιανεμητικό μηχανισμό των οργασμών - και ταυτοχρόνως να υπεκφεύγει στην επιστροφή των εισφορών, επικαλούμενος συναισθηματικές και αισθητικές αναστολές αν του λάχει μια στραβοχυμένη για τη νύχτα. Αν μάλιστα το καλοσκεφτείς η στατιστικώς μεγάλη πιθανότητα να του ξεμείνει μια άσχημη ή ηλιθία, ύστερα από κάποιο πάρτι, αποτελεί ήδη υψηλή διακινδύνευση. Αλλά στον κώδικα τιμής της συντεχνίας των Παικτών συγχωρείται η εγκατάλειψη μιας Πανωραίας στους πέντε δρόμους, επειδή ο ερωτιδεύς βαρέθηκε ή έπαθε κόψιμο και περδοχέζεται ή πάει να δει τις χανούμισες του Ντέμη. Απαγορεύεται, αντιθέτως, η χρήση τεχνασμάτων προς αποφυγή θηλέων ολιγοφρενών ή κακοχυμένων, που πρέπει να ικανοποιηθούν έστω και με προσωπική θυσία του αδίστακτου γόη. Εξαιρούνται οι υστερικές που απειλούν με τραύματα στο καβλίον.
Αφ' ετέρου, πολύ συχνά οι δύσμορφες διαπρέπουν στο περιζήτητο, για τον λιμπερτίνο, έκφυλο σεξ ενώ οι καλλονές απλώς απολαμβάνουν τα πλεονεκτήματα της καλής τους φτιάξης και μαλακίζονται, ναρκισσευόμενες στους ψυχαναλυτικούς καθρέφτες. Επομένως, κάποιος πρέπει να αναλάβει την ψυχαγωγία των αντιαισθητικών και των χαζών ή στόκων, από τις οποίες θα αποκομίσει, ενδεχομένως ηδονές αλλά θα χάσει σε 'κύρος' ή μεγαλοπρέπεια - όταν βγαίνει τσάρκα στην πλατεία. Ας είναι: το κυνήγι των ευειδεστάτων αφορά το νεόπλουτον είδος των 'φραπόγαλων' με τους καμπριολέδες και η χρησιμότητα τους περιορίζεται στο ότι άμα τη επιδείξει προσελκύουν ανταγωνίστριες. Ο φραπόγαλος τρέφει την ψευδαίσθηση ότι με τη μέθοδο αυτή θα γαμεί εσαεί χωρίς να φλερτάρει - με μυκηθμούς. Αποτυγχάνει, πάντα, ντροπιασμένος και ρεζίλης. Κάθε κακορίζικος γαμίκουλας με νιονιό, τον κατατροπώνει.
Μια ακόμη πτυχή του πολυσχιδούς μας ζητήματος είναι η ακόλουθη: η διεκδίκηση του επίζηλου τίτλου του Παίκτη υπόκειται σε αξιολογήσεις της Κοινότητας των Ομοτέχνων. Εδώ βοηθά η πειραματική εδραίωση, που δεν είναι δυνατή αν οι βασικές παράμετροι εμπειρικής ελεγξιμότητας δεν έχουν οριστεί ποσοτικά, δηλ. μαθηματικοποιημένα. Το παράδειγμα με την ΙΚΕΑ είναι επιτυχές, αλλά κάθε φιλοδοξία έχει το τίμημα της. Στο προκείμενο η ποσότητα κατακτήσεων είναι αυτοσκοπός, δεν είναι τρόπος να διάγεις ευχάριστα. Κάθε νέα κατάκτηση είναι σαν μόριο που προστίθεται στην κατάρτιση του φακέλλου σου, εν όψει διαγωνισμού του ΑΣΕΠ.
Η συναισθηματική λοβοτομή, όμως, είναι άλλης τάξεως ζήτημα. Για να καταλάβεις στοιχειωδώς το τί διαδραματίζεται γύρω σου και τί κάνεις ο ίδιος μέσα στον κυκεώνα συμβάντων, όσα σε κλωθογυρίζουν και περιτριγυρίζουν και κατακλύζουν, χρειάζεται να απογυμνωθείς, προσωρινά έστω, από κάθε συναίσθημα, να αποφύγεις την παραμικρή σύγχυση Είναι και Δέοντος. Πρέπει να λειτουργήσεις έναντι του εαυτού σου ως φυσιοδίφης που μελετά έναν ζώντα (ή νεκρό) οργανισμό στο μικροσκόπιο, έχεις χρέος να απαρνηθείς όλα τα τάχατες ανθρώπινα, πλην της αυστηρής λογικής σκέψης (το μόνο, ίσως, ειδικά ανθρώπινο χαρακτηριστικό). Ο Παίκτης αντιμετωπίζει το 'αίσθημα' σα λαδωμένη γραβάτα: το πετάει.
Το παράδειγμα σου με τις πουτάνες δεν είναι τόσο επιτυχές όσο το προηγούμενο. Οι αγορασμένες υπηρεσίες εξ ορισμού δεν λαμβάνονται υπ' όψη. Από την πλευρά της κατάκτησης, όμως, το υπέρτατο επίτευγμα είναι η κατασαγήνευση μιας πόρνης, ούτως ώστε να γαμηθεί ή να ρουφοψωλέψει δωρεάν, ήτοι μη αμειβόμενη. Ούτως ή άλλως η δαψίλεια και η γενναιοδωρία μιας πόρνης (ή μιας καθ' έξιν Υπέροχης Τσούλας με πορνικές αρετές) είναι η μεγαλύτερη φιλοφρόσυνη που η ερωτική Μοίρα επιφυλάσσει στον Παίκτη.

ΥΓ Σαλονικιά Μυλαίδη, δεν σε είχα διαβάσει όταν έγραφα το κείμενο. Ακολουθεί η απάντηση μου σε όσα, έξοχα κάποτε, περιγράφεις. Αν και μέγα μέρος της περιλαμβάνεται ενταύθα.

 

Πραγματικά, εξόχως τρυφερή αντιμετώπιση, η γυναίκα σε θλιβερές καταστάσεις, δεν επιδεικνύει ανάλογους τρυφερούς, ιπποτικούς ρομαντισμούς, προσφέροντας εισιτήρια πρώτης ή τουριστικής θέσης, παρά του πετάει στα μούτρα την περιφρόνηση της με όποιους τρόπους δύναται ή στην καλύτερη των περιπτώσεων έχει γίνει ''Λούης'' προτού εκείνος καν το αντιληφθεί.
Αν όμως έχει εμφιλοχωρήσει έρως, ο οποίος εξελίχθηκε σε δράμα ή κωμωδία, τότε γράψε αλλοίμονο στον δύστυχο αρσενικό, παίκτη ή μη. Καμία λογική δεν είναι ικανή να συγκρατήσει γυναίκα παθιασμένη για εκδίκηση, γυναίκα που φλέγεται να ''φάει'' τον αγαπημένο της.
Ενώ, ο άντρας συνήθως βαριέται σαν σκύλος να ασχοληθεί με σχεδιαγράμματα εξόντωσης της αντιπάλου, η γυναίκα-μαινάδα δεν θα ησυχάσει μέχρι να πετύχει τον δόλιο στόχο της, να διαμελίσει, να καταβροχθίσει τον λατρεμένο της Θεό, τον πανούργο θεο-μπαίχτη, αφού οι κανόνες του παιχνιδιού συχνά πυκνά ανατρέπονται και δεν τον ορίζουν για πάντα θύτη αλλά κάποια στιγμή τον καταστούν και θήραμα, υποχρεώνοντάς τον να υποστεί τις συνέπεις των πράξεων του, ίσως να το ευχαριστηθεί κιόλας. Άλλωστε το σόι παίκτης είναι αν δεν υποτάξει εαυτόν και αλλήλους στις πιο ανομολόγητες τρέλες;

Και για να επανέλθω στο αρχικό θέμα:

Αν κάποια μέρα στο μεγάλο δρόμο διαβαίνοντας
το μανίκι σου αγγίξω, μη μου θυμώσεις.
Δύσκολα ξεχνιούνται οι παλιές αγάπες.

Κινέζικη ποίηση.

 

Dora & llazouli
σας ενοποιώ, παρά τις διαφορές σας. Καμία αντίδραση σε απόψεις δεν θα με κάνει να αποστώ μιας βασικής αρχής: το υποτιθέμενο βίωμα, ιδεολογική επινόηση των Νέων Χρόνων, είναι το 'ψεύδος', η απολογητική κατασκευή και ο πολιορκητικός κριός αντάμα. Αλλά όπου δεν υπάρχει αλήθεια, δεν υφίσταται ούτε ψεύδος. Το μέλημα σας είναι για το 'αυθεντικό'. Το έχω τωόντι παραγκωνισμένο, γιατί δεν είναι παρά παιδική παραμυθία.
Με ενδιαφέρει μόνο η λογική παράθεση επιχειρημάτων και η πέραν των αξιολογήσεων καθαρή περιγραφή - αν και ωραία γραμμένα κείμενα καταγραφής εμπειριών τα διαβάζω ευχάριστα, όπως ένα οποιοδήποτε λογοτέχνημα.
Τίποτα δεν θα με κάνει να απεμπολήσω αυτή τη θέση, σαρκωμένη στις παρεμβάσεις μου, που είναι τελείως άσχετες με το διαβόητο προσωπικό 'βίωμα'. Αν μη τι άλλο είμαστε τουλάχιστον δύο που τηρούμε αυτή την πρακτική, με κάποιες αναπόφευκτες παλινωδίες. Συνεπώς, αδίκως προσπαθεί κανείς να αναγνωρίσει τον εαυτό του υπό τας δικάς μου γραμμάς. Ούτω πως έχουσιν τα πράγματα, Dora & llazouli.
Θα συμπληρώσω ότι, για λόγους φιλοσοφικούς θεωρώ εξόχως γελοία την περίφημη απαίτηση συνέπειας λόγων και πράξης. Ούτε εφικτή είναι, ούτε καν επιθυμητή. Αν την εφαρμόζαμε, διευθυντής στο Ταχυδρομείο θα γινόταν μόνον φιλοτελιστής, αφιερωμένος στη συλλογή γραμματοσήμων. Η εν λόγω 'συνέπεια' χρησιμεύει αποκλειστικώς στους σχολικούς θεολόγους για να μην παραχαϊδεύουν κατ' ιδίαν το πουλάκι τους τα παιδάκια, αφού έχουν υποσχεθεί να μην το κάνουν, παραμελώντας τα μαθήματα τους και το κατηχητικό.
Η άρνηση μου να αποδεχθώ ορθολογικά οποιαδήποτε 'αξία' ως αυτονόητη ή υπέρτερη της διπλανής ενδυναμώνεται από τη μεταμοντέρνα συνθήκη, στους κόλπους της οποίας 'οτιδήποτε' είναι συζεύξιμο και συνδυάσιμο με 'οτιδήποτε'. Θα συμπληρώσω μόνον ότι η βαθειά στροφή προς το συντηρητισμό, στη σκληρότερη εκδοχή του, είναι το αποτέλεσμα της μετεξέλιξης της πολιτιστικής επανάστασης του '60, που έμοιαζε να δυναμιτίζει κάθε καθεστηκυία παραδοχή, σε όλο το εύρος των συλλογικών νοοτροπιών.
Η περίφημη 'συνέπεια' τορπιλίζεται μονίμως από δύο διαλεκτικούς μηχανισμούς καθοριστικούς για το ιστορικό γίγνεσθαι: Την πανουργία του Λόγου και την 'ετερογονία των σκοπών'. Άρα, αδίκως κουράζεστε: το τί θα κάνει ή θα πεί κανείς δεν έχει καμία βαρύνουσα σημασία, ιδιαίτερα για τον ίδιο και την προσωπική του ιστορία. Η αναγεννησιακή 'fortuna' παρασύρει όλες τις καλές προθέσεις: τίποτα δεν είναι εγγυημένο, τίποτα δεν εξαρτάται μόνον από τη βούληση και τη συνειδητή απόπειρα χαλιναγώγησης των γεγονότων.
Έπεται, Μυλαίδη, ότι δεν χάνω και, ταυτοχρόνως δεν κερδίζω. Ενδεχομένως, μάλιστα χάνω όταν κερδίζω και κερδίζω άμα χάνω. Μόνο η άκαμπτη, ψυχρή, αμείλικτη και αιωνίως ασυγκίνητη λογική (ορθολογική) ανάλυση παρέχει μια περιορισμένη δυνατότητα ανάγνωσης του υπαρκτού και του μελλούμενου. Και μόνο αυτή με ενδιαφέρει. Τις αξίες και τα συναισθήματα τα αντιμετωπίζω όπως και τη θρησκεία: απαραίτητες για την κοινωνική συνοχή συρραφές από μπουρδολογίες και εγκληματικά επιπόλαιες παραναγνώσεις.
Όποιον τον γαργαλάει το κατιτίς του, να διαβάζει Μακιαβέλι. Έτερον ουκ έχω να συστήσω.

 

Ας μου επιτραπούν μερικές παρατηρήσεις, όχι και εκ μέρους της llazouli ασφαλώς.

Όχι ακριβώς. Θέλω να βγάζω από τη μύγα ξύγκι. Δεν ζητώ πολλά. Θέλω τα πάντα. Αν σου αρκεί να πηδάς την μύγα, έχει καλώς.

Ανταλλάσσεις ένα παραμύθι με ένα άλλο. Ίσως το δικό μου να είναι κατάλληλο για μένα, και το δικό σου για σένα. Ουδέν πρόβλημα αν λειτουργούν όμορφα. Το μόνο πρόβλημα με ήρωες και ηρωίδες παραμυθιών είναι ότι δεν μπορούν να μεταπηδήσουν από το ένα παραμύθι στο άλλο. Ο Σούπερμαν δεν μπορεί να πετάξει στον κόσμο της Κοκκινοσκουφίτσας (όχι επειδή η Κοκκινοσκουφίτσα έχει κρυπτονίτη, αλλά επειδή η μικρά δεν πιστεύει στον Σούπερμαν, ενώ μόλις δει Λύκο, αρχίζει και την τρώει το κατιτίς της).

Η απουσία αλήθειας είναι κι αυτή ένα λογοτέχνημα. Αν σε βολεύει, κράτα το. Την Απουσία της Αλήθειας την διάβασα, έφτασα ως τη μέση και μετά την πέταξα από το παράθυρο. Τώρα γράφω τα δικά μου λογοτεχνήματα, ή μάλλον κατάφερα να χωθώ στο λογοτέχνημα όπου ανήκω. Τι να μας πει κι ο Μακιαβέλι, αν σου πω ποτέ πώς τα κατάφερα εγώ θα σου σηκωθεί η τρίχα.

Ναι, δύο είστε, σας είδα. Χαιρετίσματα στον μικρό.

Η ειλικρίνειά σου είναι αφοπλιστική, ιδίως σε συνδυασμό με την επιθυμία να συνεχίζεις να παίζεις στην άμμο με εμάς τα υπόλοιπα παιδάκια. Κάπως έτσι φαντάζομαι πως είναι ο παράδεισος. Μέχρι να τον βαρεθείς.

Γι αυτό βαδίζω πλέον με βάση τις πράξεις των άλλων και όχι με βάση τα λόγια τους. Θα ήταν τραγικό αν κάποιος ανακάλυπτε ξαφνικά ότι αυτό που πίστευε παιδική χαρά αποδείχθηκε λάκκος με κινούμενη άμμο.

Αυτό εννοώ. Ως αλληγορικό λογοτέχνημα και φυσικά προσαρμοσμένο στο δικό μου χαβά.

Τότε σου εύχομαι να χάνεις. Σε καταλαβαίνω δε, απόλυτα.

Μου ακούγεται τόσο σωστό και λογικό που νιώθω την ξαφνική επιθυμία να το βάλω στα πόδια. Δεν είναι σχεδόν συγκινητικό;

 

Διευκρινίσεις: α) Αναφέρθηκα σε δύο 'δημοσιευτές', λόγω της εμμονής τους - αλλιώτικα, είναι πάνω από καμιά δεκαριά τακτικοί γραφιάδες όσοι συμμερίζονται τον σκληροπυρηνικό ορθολογισμό και τη δυσπιστία προς την τάχα 'αμεσότητα' του 'βιώματος'. Ο δεύτερος, τον οποίον αναγνώρισες αμέσως, του απηύθηνες χαιρετισμούς και τον αποκάλεσες 'μικρό' είναι, κατά τη διάγνωση μου και όσα είχα κατά νου εκείνη την ώρα, η Syrah. Σου φαίνεται για 'μικρός' η Syrah; Θου Κύριε...
β) Η μύγα δεν έχει ξύγκι. Επομένως, όταν συνουσιάζεσαι με μύγα, ξύγγι δεν θα βρεις. Ακόμα και αν είναι παχύσαρκη και τροφαντή. Η διαφορά έγκειται στο ότι εσύ πρέπει να πεισθείς ότι ειδικώς η μύγα κάθε συγκεκριμένης περίστασης έχει χοληστερίνη, για να φτιάξεις το δωμάτιο με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες, τους δαιδάλους όπου κάθε ταύρος μπορεί να κρύβει μια Αριάδνη και άλλα ευφάνταστα, έως ότου διαπιστώσεις ότι οι οπτασίες σου ήταν άξεστοι νταλικέρηδες (λογικά, το γνωρίζεις εκ των προτέρων). Άλλοι περνούν τα βράδια τους με τη μύγα ή τον νταλικέρη, χωρίς να ψάχνουν οτιδήποτε, πέρα από μια μύγα ή ένα νταλικέρη. Καλησπερίζουν, πηδούν, απέρχονται. Των λοιπών δεν έχουν χρεία.
γ) Μη με κάνεις να καγχάσω με τον 'παράδεισο' - η άγρα στυλ ωθεί στην ανοησία και ευφυείς ανθρώπους. Διότι εσύ ξέρεις πώς μοιάζει αυτός ο παράδεισος που τόσο απλόχερα μου χάρισες. Και η llazouli το γνωρίζει καλύτερα απ' όλους.
δ) Το μόνο συγκινητικό που βρίσκω στις αξιοσημείωτα καλογραμμένες ιστορίες σου είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως κάποιος που γράφει έτσι μπορεί έστω και κατά προσέγγιση να είναι αυτό που δηλώνει. Κατά τα λοιπά το beat ύφος - στην περίπτωση σου προδίδει ίσως βουλιμία για έναν θηλυκό 'μετα-beat Μπουκόβσκι' - δεν στοχεύει εξ ορισμού στη συγκίνηση και εμφορείται, στις επιτυχείς εκδοχές του, από μια ιδιότυπη θεώρηση του 'βιωματικού', δίχως ίχνος μελιστάλαχτου συναισθήματος. Ας μην παντρέψουμε τον Corso -δες τους στίχους του που βάζει ταυτότητα η female - με τη Μπουκουβάλα-Αναγνώστου ή τις συνομίληκες μου του Πολυτεχνείου, τις δύσμοιρες αυτές προ-γραίες που μας έχουν φλομώσει στο μυθιστόρημα, επειδή αιφνιδίως θεώρησαν ότι τα βιώματα τους είναι πολύ σπουδαία για να τα κρατάνε μυστικά. Και μαθαίνουμε ότι κάτω από τον ξερόβραχο και το μελτέμι του Αιγαίου, δίπλα στην μπουκαμβίλια, αγνάντευαν το ηλιοβασίλεμα και τους ήρθε η 17η περίοδος στη ζωή τους, μια από τις σημαντικότερες γιατί ο Τάκης δεν ήθελε να λερώνει με αίματα το πουλί του και φορούσε κι άσπρο σλιπ 'Ατθίς".
Θου Κύριε...δίπαξ....

 

Αμ καλά τα λέω εγώ από πέρσι το καλοκαίρι να κάνουμε ένα πάρτι, αλλά δεν με ακούει κανείς.

Ε, κοντά έπεσα (και να φανταστείς ότι πηγαίνω εντελώς στα τυφλά, μέσα από δαιδάλους και παραμορφωτικούς καθρέφτες – πάλι καλά).

Η Syrah δεν μου φαίνεται καθόλου για «μικρός» by the way. Αν και ηλικιακά είναι μικρότερή μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει και πολλά. Κι εσύ είσαι μεγαλύτερός μου ηλικιακά (αλλά και αυτό δεν σημαίνει και πολλά).

Είμαι ένα λογικό άτομο. Διαλέγω πολύ προσεκτικά με ποιον συνομιλώ και με ποιον συνουσιάζομαι.

Πέραν τούτου, η παιδικότητά μου γκαυλώνει τον σύντροφό μου και μου την επιτρέπει. Αυτό με χαροποιεί τόσο πολύ που λέω να την διατηρήσω για όσο καιρό μου το επιτρέψει.

Δεν το κατακρίνω. Το έκανα επί χρόνια. Βαρέθηκα γιαβρί μου, τι να κάνω;

Δεν χαρίζω ποτέ τίποτα Dolmance. Ανέφερα τα περί παραδείσου για να καταδείξω α) ότι η αλληγορία των αδυνάτων είναι συχνά δυνατότερη από τον ορθολογισμό των δυνατών (εξ ού και οι γρατζουνιές που επακολούθησαν) και β) ότι είναι δυνατόν οι παραμορφωτικοί καθρέφτες να εγκαταλείπονται κατά το δοκούν – ανάλογα τον χρήστη και τις περιστάσεις.

Η ανοησία δεν αποτελεί ανοησία όταν γνωρίζεις ότι την διαπράττεις (και γιατί). Αποτελεί στρατηγική.

Έχω ήδη την ταμπέλα μου: μεταμοντέρνα. Όσοι με ξέρουν γνωρίζουν πολύ καλά τι κουμάσι είμαι. Και το (με) χειρίζονται καταλλήλως.

Γι αυτό (εν μέρει) επελέγην από τον Κ μου: για την απουσία μελιστάλαχτου συναισθήματος.

Αν δεν είχα αυτού του είδους την βουλιμία, θα ήμουν χοντρή.

Δεν έχω καμία σχέση με δύσμοιρες προ-γραίες, ούτε ζω ένα μυθιστόρημα. Είμαι μία πολύ απλή γυναίκα που περνάει την καλύτερη φάση της ζωής της. Τα ευχαριστώ μου ανήκουν στον άνθρωπο που στέκεται δίπλα μου εδώ και καιρό, παρά τα ελαττώματά μου, παρά τις στρατηγικές μου της άφατης ανοησίας, παρά τα μελτέμια μου και τα μπουρίνια μου.

Αν δεν ξέρεις γιατί κάποιος θα το έκανε ποτέ αυτό, ρώτα τη llazouli.

 

Απάντηση: Που πάνε οι παλιές αγάπες;

Αγαπητέ μου απολαυστικέ Dolmance

Δε διαφωνεί ή συμφωνεί κανείς με τον καταρράκτη του Νιαγάρα. Απλώς τον παρακολουθεί και τον απολαμβάνει.

Λίγες μικρες παρατηρήσεις.

1) Η ένωση των υποσυνόλων «λιμπερτίνου σαβουρογάμη» και ο «φραπόγαλου» δεν συγκροτεί το σύνολο του «αντρικού πληθυσμού».

2) Η δεκτή θέση πως η σαβουρογαμία στηρίζεται «στο αξίωμα της αφετηριακής αξιολογικής ισοδυναμίας όλων των γυναικών» δεν συνιστά επιχείρημα υπέρ της αποδοχής της, εκτός κι αν οι επιταγές των λογικών αξιωμάτων δεσμεύουν τη στάση και τις πράξεις των λιμπερτίνων. Έναντι όλων αυτών των (απολαυστικών κατά τ’ άλλα) επιχειρημάτων ένα «γουστάρω» θα αρκούσε.

3) Υπάρχουν και εναλλακτικές λύσεις αν μας ξεμείνει καμιά σαβούρα το βράδυ πχ. ένα σαβούριασμα στα μπριζολάκια του Τέλη ή σε περίπτωση καύλας μια αγοραστή γκόμενα που εγγυημένα θα φύγει όταν χύσουμε. Μην ξεχνάμε ότι τις νυκτερινές ώρες δεν λειτουργούν τα ΚΤΕΛ και αν γίνει το λάθος και χύσουμε στα γρήγορα θα πρέπει να την τρώμε στη μάπα πολλές ώρες α πα πα πα πα. Καλά - δεν ειναι κρίμα να δινεις ενα σωρό λεφτά για να απολαύσεις ένα καλο ουισκί ή να πιείς ενα καλο κρασί και στις γκομενες να παιρνεις απ' τα κινεζικα? (σαβούρα δεν εννοώ τη καυλωτική ασχημούλα αλλά το απεχθές μουνί που μόνο μετά το 5ο ουίσκι ίσως αρχίζει να γίνεται ελαφρώς αποδεκτό).

4) Και στο προσφιλές μας θέμα. Ο ορθολογισμός δεν είναι παρά η ναρκισσιστική λατρεία της λογικής προς τους κανόνες της. Μια χαρά σκάκι είναι αλλά μην τον πάρουμε και στα σοβαρά ως ασφαλή μέθοδο γνώσης. Αν κρατήσουμε μόνο τη θεολογία των αξιωμάτων (η αποδοχή των αξιωμάτων είναι θέμα πίστης) και των κανόνων της λογικής, μπορούμε να βαυκαλιζόμαστε ότι έχουμε τουλάχιστον βρει τη μέθοδο. Το ότι υπάρχει ένα ανεξήγητο άγχος, κατάθλιψη, θυμοί, το ότι η ζωή μας είναι σκατά το αφαιρούμε ή λέμε αυτό που λένε και οι βουδιστές για τη φώτιση (φτου γαμώ το δεν κατέκτησα ακόμα καλά τον ορθολογισμό). Η αξία του ορθολογισμού έγκειται στη βάσανο και την τριβή που προκαλεί στους ανθρώπους για τη ατομική βιωματική (τελικά περί αυτού πρόκειται ) αποδοχή της υπαρξής τους (η οποία επίσης δεν είναι ασφαλής γνώση αλλά τουλάχιστον δεν οδηγεί στην αυτοκτονία). Ενδέχεται όμως να εγκλωβίσει το άτομο στους δαιδάλους των λογικών συνειρμών και να το κάνει να ζει σ’ ένα αδιέξοδο εφιαλτικό matrix. Και μην με ρωτήσετε αν προτιμώ τον λογο περι μεθοδου από το γράμμα της ερωτευμένης καρδιάς.