Που πάνε οι παλιές αγάπες;

Πουθενά.Μένουν μαζί μου και θα μείνουν μέχρι το τέλος.Γιατί μέσω αυτών έχω φτάσει εδώ που βρίσκομαι.Χαρη σε αυτές υπάρχω με τη συγκεκριμένη διάσταση της ύπαρξής μου..Είναι αλληλένδετες με την πορεία της ζωής μου.Και τους είμαι ευγνώμων γι' αυτό.

 

Σε άλλο κρεβάτι (τουλάχιστον κατά την δικιά μου εμπειρία )

 

Απάντηση: Re: Που πάνε οι παλιές αγάπες;

Σωστή.. !!  
πρέπεινα είμαστε κ προνοητικοί...

 

Και γιατί όχι στο ίδιο;

 

Στο διάολο. Γιατί, οι καινούργιες πού είναι; Κάπου εκεί σιγοκαίγονται κι αυτές. Ο ορισμός της αγάπης εμπεριέχει το τέλος...Το κεράκι που άναψε θα σβήσει. Περιμένω με το σπίρτο στο χέρι, ξέροντας.

 

Κάτι περισσότερο ξέρουν όσοι δροσίζονται στα ρηχά, Θοδώρούλα.

 

Έτσι με ασφάλεια ,με σιγουριά ,χωρίς κίνδυνο .
Ετοιμοι να την κάνουμε γιατί εμείς ξέρουμε καλύτερα.
Σε περίπτωση που δε θα φύγει θα φύγουμε εμείς πρώτοι αλώβητοι ,ανίκητοι,ατσαλάκωτοι.
Με την εύκολη ατάκα που κολλάει παντού.
Με μια θλίψη που θα μας συνοδεύει πάντα ,για τον αναμενόμενο θάνατο που κρύβει η επόμενη στιγμή.
Διαχειριστές του τίποτα, ιδιοκτήτες του πουθενά, μεσίτες του κενού.

 

Απάντηση: Που πάνε οι παλιές αγάπες;

Mενουν μεσα μας, για να κανουμε την συγκριση με τις καινουργιες, για να δουμε τι ειχαμε και τι χασαμε, η δεν χασαμε......  

 

Ε και; Μια χαρά είναι το πλατσούρισμα στα ρηχά. Είδα κι αυτούς που κάνουν τα μακροβούτια. Μόλις δουν την άβυσσο λακίζουν.
Γιατί όσο πιο βαθιά πας, τόσο μεγαλώνει η άβυσσος. Τι νομίζεις ότι ψάχνεις; Τι νομίζεις ότι θα βρεις στα σκοτάδια; Σιγά τον Κουστώ!

Για αυτό το επαναπαυόμαστε στις δάφνες των παλαιών ερώτων. Για αυτό το έβαλα το θέμα. Για να μπορέσω να πω πως κάνουμε ένα αξιοπρεπή συμβιβασμό.
Υποφερτό.
Όσο κι αν επαιρόμεθα και λεονταρίζουμε αυτό κάνουμε όλοι. Έναν συμβιβασμό.
Και καμιά φορά δεν είναι και τόσο αξιοπρεπής.

Είναι και μερικοί τεντώνουν τα σκοινιά και καλά για να δοκιμάσουν την αντοχή τους. Ο χρόνος τα διαβρώνει όλα. Κανένα σκοινί δεν αντέχει στο χρόνο.

Ο τολμών δεν νικά (πάντα)!

 

"Look at the cherry blossoms!

Their color and scent fall with them,

Are gone forever,

Yet mindless

The spring comes again"

 

Μεντνά ζε μποκού ντε τραβάγ λε σουάρ ...λε σουάρ...

 

Δείτε κι αυτό (του Σαχτούρη):

Ένας κρύος αγέρας φύσηξε μέσ’ απ’ τα πρόσωπα του Μεγά-
λου Καθρέφτη μου. Τα πήρε ύστερα ο ήλιος κι ησύχασαν
Είναι μέσα στον καθρέφτη, ζωντανοί μαζί και νεκροί: Εγώ
ο Κάφκα, μια μεταβυζαντινή αγία κι ο Ντύλαν Τόμας.
Ο Ντύλαν Τόμας φούσκωσε, έβγαλε μια κραυγή κι έσκασε
με κρότο. Οι στίχοι του όμως μείναν ανέπαφοι, ωραίοι, μα-
ζί με τους δικούς μου αγκαλιάζονται. Ο Κάφκα έβγαλε μέσ’
απ’ τα μάτια του δυό ψάρια και δυό αναμμένα κάρβουνα.
Τα πέταξε κατ’ επάνου μας για να μας κάψει.
Η αγία όπως και άλλοτε είναι δεμένη πάνω στον τροχό που
γυρίζει. Τρέχουν τα αίματά της.
Στο τέλος τους παίρνει όλους ο διάβολος
και ησυχάζουν.