Που πάνε οι bdsmers μετά τα 50; πόσοι ακομη είναι εδω;

Ο Carl Jung θα συμφωνούσε μαζί σου σε απόλυτο βαθμό.

 

Δεν με ενοχλεί η νησιδοποιηση. Ας είναι ασυνδετες. Αρκεί να είναι αυτόνομες, αυταρκης και βιώσιμες. Αν ήταν, θα είχαμε και εμείς φταξταλ σκηνή.

Εδώ όμως ισχύει ο κανόνας της κατσίκας. Πρώτα πεθαίνουμε την δικιά μας κατσίκα από πλήρη ασχετοσύνη. Ούτε την ταΐζουμε ούτε την ποτίζουμε, δημοκρατία έχουμε ότι θέλουμε την κάνουμε την κατσίκα μας, της διαβαζουμε κι έναν Ντοστογιεφσκι να της ανοίξει το τρίτο μάτι... Αρκεί που την πολιτικοποιησαμε την κατσίκα μας. Ήταν πάντα διακαής της ποθος.

Και όταν με το καλό ψοφήσει, βάζουμε στο τρίτο μάτι την κατσίκα του παραδίπλανου γκρουπουσκουλου.

Αν αυτό σας θυμίζει κάτι, συγχαρητήρια, ζείτε εκτός καρακοσμαρας.

 

είσαι κακός πολλλύ!

 

Το γράφω και στο βιογραφικό μου.  

 

Απαντώ σε ο,τι διαβάζω, όχι στην πρόθεση  

Επιμένω στην άποψη μου, ότι η καφριλα, κάνει δουλειά όταν είναι από θέση.

Μια καφριλα, που σκοπό έχει να κάνει έξαλλο τον άλλο, ούτως ώστε να πει ευθέως ότι έχει να πει, αν το καταφέρει αυτό, τότε είναι από θέση.

Το αν καποιος "τσιμπάει", θίγεται, προσβάλλεται, νιώθει ότι λιντσαρεται, από καφριλες, χωρίς να αξιολογει, χωρίς κριτήριο, απλά και μόνο με θυμό, αφορά μόνον αυτόν. Μεγάλα παιδιά είμαστε όλοι εδώ μέσα.

Το πώς θα "αποκρούσει" κάποιος μια θέση που γράφεται ή λεγεται δημοσίως, είναι επίσης δική του δουλειά. Ο καθένας έχει τα εργαλεία του.

Και η ειρωνία, η απαξιωση, η καφριλα, κτλ, είναι πολύτιμα εργαλεία, αρκεί να ξέρει κανείς να τα χρησιμοποιεί.

 

Για μένα όλα σχεδόν άλλαξαν.
Ευτυχώς.

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.

Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ'όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου...»

Mario de Andrade

 

Επειδή έχουν καταρρεύσει τα σώματα μας και είμαστε σε επικίνδυνη ηλικία, αποφάσισα όλες οι συναντήσεις να γίνονται στην εντατική γνωστού νοσοκομείου. Θάχει σεξυ νοσοκόμες, πιπίνια κατευθείαν απ τη σχολή. Όχι τίποτα γριές τριανταρες, κομπλεξικες κρυφοπαντρεμενες ζωντοχηρες.

Στάση μετρό Ευαγγελισμός, 7ος όροφος. Φέρτε και διάλυμα φυσικού ορού μαζί, υπάρχουν ελλείψεις....

 

Και για εμάς που αρεσκόμαστε σε καυτά θηλυκά άνω των 40 ετών;

 

Θα κανονίσω να βάλουν ράντζα στην εντατική.

(( διάβασε το νήμα))

 

Είμαι σίγουρος ότι θα περάσετε καλά. Εύχομαι τα καλύτερα.

 

Θα ήθελα να κάνω μια επισήμανση και χωρίς καμία διάθεση να υποστηρίξω κανέναν. Κατά καιρούς έχουν γίνει posts τα οποία είναι και προσβλητικά και κακώς γραμμένα, από άτομα μικρότερα ή μεγαλύτερα ηλικία, έμπειρα ή μη. Προφανώς, υπήρξαν αντιδράσεις και γι αυτά . 'Οταν αυτές όμως συνεχίζουν πέραν του ' 'ευγενικώς' ' φυσιολογικού, καταλήγουν να φαίνονται απελπισμένες και δείχνουν άτομα με συναισθήματα κατωτερότητας.
Φιλικά.


Μισό να στηθώ για τις τομάτες.

 

Σχολίασες την πρόθεση που κατασκεύασες, όχι αυτό που έγραψα. Αυτό που έγραψα έμεινε ασχολίαστο. Επίσης πλατειάζεις και επαναλαμβάνεσαι.
Επί του θέματος, έχουμε συγκεκριμένα σχόλια - καφρίλες- θέσεις, από συγκεκριμένα μέλη.

Τόσο οι απαντήσεις της σοκολάτα όσο και του λίζαρντ, είναι κάτι παραπάνω από θέσεις, είναι νοοτροπία που συναντάμε πολύ συχνά στην ζωή μας. Και μπορεί να φαίνονται αντικρουόμενες, στην βάση τους όμως είναι ίδιες. Ο ίδιος πυρήνας και το ίδιο σκεπτικό δημιουργούν αυτές τις συμπεριφορές. "Αυτό που μας ενοχλεί να σκάσει, να μην υπάρχει, να μην το αντιμετωπίζουμε".

Ακριβώς επειδή αυτή την νοοτροπία την συναντάμε πολύ συχνά στην καθημερινότητά μας είναι χρήσιμο να υπάρχει και εδώ, σε ένα μέρος όπου μας δίνεται βήμα και χώρος για να την αντιμετωπίσουμε τα μέλη με διαφορετική βάση και νοοτροπία. Αν έχω ένα επιχείρημα πριν τον διάλογο, τώρα θα έχω δύο μαζί με το δικό σου και με αυτά τα δύο θα δυναμώσω την θέση μου και έξω από εδώ. Ενισχύεται η βάση μου. Δυναμώνει η σκέψη και εκτείνεται.
Ίσως όχι σε όλους, όχι πάντα και όχι στον βαθμό που το δίνω, αλλά βλέπεις την κατεύθυνση (ελπίζω).

Το "εσένα τι σε κόφτει, στον κώλο σου θα μπουν?" δεν είναι τίποτα, μια απόγνωση είναι. Ένας ψευτομάγκικος τσαμπουκάς, πίσω από μια οθόνη, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Στην πράξη, το αποτέλεσμα, η αντιμετώπιση της θέσης επί της ουσίας, ήρθε από επιχειρήματα και λόγο. Και πάλι όχι για όλους, σε κάποιους με ανάλογο σοκολατοσκεπτικό, ούτε που ακούμπησε. Περαστικά τους.

Στην ουσία της, η σοκολατοθέση είναι αδύναμη γιατί δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα. Κλέβεις εκκλησία για να την αντικρούσεις. Αν ο στόχος μου είναι η ίδια η σοκολάτα όμως, θα της κλάσω μια μάντρα αρχίδια. Μη σου πω ότι τελικά μπαίνω στην διαδικασία να παίξω στο παιχνιδάκι της, πρέπει να σαι τέρμα βλάκας για να καταφέρεις να εξισωθείς με αυτήν την θέση. Συμβαίνει.

Μπορεί - γενικά- να υπάρχουν καφρίλες που να φέρνουν αποτέλεσμα, αλλά αυτός ο πλατειασμός χωράει άλλες συζητήσεις επί των συζητήσεων στο τι τελικά αντιλαμβανόμαστε ως καφρίλα, από τι βάσεις προέρχονται κτλ κτλ. Μπορούμε, αν θες, να το αμπελοφιλοσοφίσουμε σε ξεχωριστό νήμα.

Τέλος για να μπορείς στην πράξη να στηρίξεις την καφρίλα του επιπέδου "τι σε κόφτει στον κώλο σου θα μπουν" ως "αποτελεσματική" θα πρέπει να βγεις από την διαδικασία να επιχειρηματολογείς, και να με αρχίσεις στα γαμωσταυρίδια. Να σε φορτίσει η θέση μου τόσο που να θες να το βουλώσω. Αλλά αυτό από μόνο του θα αποδυναμώσει την θέση σου, την λογική σου και δεν θα παράγει κανένα αποτέλεσμα. Με κάθε επιχείρημα που θέτεις, ακόμα και αν διαφωνείς μαζί μου, στην πράξη επιβεβαιώνεις αυτά που λέω.