Που σταματάει η δίψα.... ή αλλιώς Εκφυλισμός

υπαρχει μια καταρα, νομιζω κινεζικη, που λεει 'σου ευχομαι να εκπληρωσεις ολες σου τις επιθυμιες'...

 

για μενα μετραει πολυ περισοοτερο με ποια γινεται αυτη η αναζητηση, παρα το ποσο μακρυα παει καθε φορα. αυτο που περιγραφεις ειναι λιγο γενικο και ο καθενας μπορει να το βιωνει διαφορετικα. δηλαδη μπορει να ειναι απλα συνηθεια, αλλα μπορει και να ειναι περισσοτερα, να σου γινονται εμμονη ιδεα πχ, να θες παντα το κατι παραπανω. Δεν ειμαι ψυχολογος αλλα εχω δει τετοια ψυχανανγκαστικη συμπεριφορα σε αλλους και νομιζω καλυπτει αλλα κενα τελικα.

τα ορια αλλαζουν, το ιδιο και το πατος του βαρελιου. δεν εχει και πολυ νοημα να τα κυνηγαει κανεις for the sake of it.

προσωπικα αποφευγω samplers, συλλεκτες εμπειριων, χομπιστες του βδσμ and the like. Οτι εμπειριες θυμαμαι απ το παρελθον και με κανουν να σκασω ενα χαμογελο ηταν παντα με ατομα για τα οποια αισθανομουν αρκετα. τα υπολοιπα ειναι σαν να μην εγιναν, ακομη κι αν περασα καποιο οριο. πολλες φορες μαλιστα μου τα εχουν θυμισει αλλοι...

 

Έστω ότι απολαμβάνω πάρα πολύ ένα πιάτο.

Δεν είμαι και τρελά γκουρμέ προσωπικά, πιστεύω. Αλλά μπορώ να απολαύσω πάρα πολύ ένα πιάτο και μάλιστα αρκετά rough πιάτο.

Χμ... Το πιάτο αυτό πρέπει να έχει σίγουρα κάτι έντονο από γεύση. Και όχι μόνον μια γεύση. Πρέπει να είναι αρκούντως αλατισμένο και αρκούντως αρωματικό, ελαφρά πικάντικο και λίγο να γλυκίζει. Μια βεντάλια γεύσεων που παλεύουν πάνω στη γλώσσα μου και στέλνουν όλες μηνύματα στον εγκέφαλο μου. Αν διαλέξω μια από όλες, είναι βέβαιο ότι θα χάσω στην απόλαυση του πιάτου. Στο κάτω κάτω αν έκανε μόνον μια την απόλαυση θα έτρωγα σκέτο αλάτι ή μια κουταλιά μπούκοβο κ.ό.κ.

Και όμως αν φάω και ξαναφάω και ξαναφάω το νοστιμότατο πιάτο, μπορεί να μου μπει η ιδέα να φορτσάρω κάποια γεύση. Και να αρχίσω να υπερβάλλω με το αλάτι ή κάποιο αρωματικό.

Αν περάσω ένα όριο, σίγουρα το πιάτο θα χάσει την υπέροχη γεύση. Μπορεί όμως και να μην το καταλάβω γιατί θα έχω ξεχάσει ότι είναι αυτή η πάλη των γεύσεων που το έκανε τόσο υπέροχο. Και να έχω κάνει την αναζήτηση της απόλαυσης ακόμη σημαντικότερη από την ίδια την απόλαυση.

Υποτακτική γαρ έχω υποταχθεί και στα πάθη μου κατά καιρούς και με μια υπέροχη ιδεολογικοποίηση του τύπου "ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο", σχεδόν ψυχαναγκαστικά αναζητούσα την απόλαυση, όχι για την απόλαυση αλλά μόνο και μόνο για την αδρεναλίνη (; ) της αναζήτησης.

Το αποτέλεσμα ήταν η επιστροφή στο κρεβάτι μου το βράδυ με αυτό το περίεργο αίσθημα κενού και ματαιότητας. Και βέβαια η τυραννική απορία "μα αφού ήταν ωραία, εμένα τώρα τι μου λείπει;".

Η απάντηση ήταν ότι δεν γνώριζα ακόμη ότι είναι ακριβώς το όριο που γεννά την απόλαυση. Και ότι αν μη τι άλλο εγώ, λόγω υποτακτικότητας και όχι μόνον, το έχω ανάγκη το όριο.

Και εδώ θα έρθω λίγο να διαφωνήσω με τον @AndreDelastrange   Ο μεγάλος φόβος δεν είναι μη σωθεί και δεν έχουμε άλλο. Είναι ακριβώς ο φόβος μη και δεν υπάρχει τελικά ένα όριο και αφού δεν υπάρχει πώς θα το φτάσουμε το γ@μημ3νο;  

 

Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνετε εσείς οι ρωσίδες και το παραμικρό θέμα το ανάγετε σε φιλοσοφία. Τέλος πάντων, ο κόσμος και η ζωή είναι γεμάτη όρια. Η αίσθηση κενού και ματαιότητας είναι επίσης παρούσα, τουλάχιστον στο βαθμό που ο άνθρωπος δεν καταφέρνει να ορίσει τις επιθυμίες και τα θέλω του. Και φυσικά υπάρχει και το τέλος, που είναι το απόλυτο όριο. Ανάμεσα σε όλα αυτά λοιπόν το να γνωρίσει κανείς τον εαυτό και την επιθυμία του και να ευχαριστηθεί και όλο τον δρόμο προς τα εκεί δεν κρύβει τίποτα κακό, αντιθέτως, η απόλαυση είναι η μοναδική επίγεια παρηγοριά.

Για τις υποθετικές μαγειρικές περιπέτειες δεν μπορώ να έχω άποψη, ακριβώς λόγω του έντονα υποθετικού τους χαρακτήρα  

 

Ημείς οι Ρωσίδες εξ Αθηνών; Χαχαχαχα  

Μάλλον είναι που δεν πιστεύουμε στο τέλος ως τελικό τέλος  
Να συνφάγωμεν κάποια στιγμή πάντως συζητώντας για αυτά.
Ευχαριστώ για το διάλογο  

 

"Το τσουβάλι των επιθυμιών δεν εχει πυθμένα" λέει μια γιαπωνέζικη παροιμία

 

ας τα βρουνε μεταξυ τους  

 

Προσωπικά το βιώνω όπως το έθεσες ως "κυνηγι αδρεναλίνης"!
Και για να χρησιμοποιήσω το παράδειγμά σου...Μικρή μου άρεσαν οι ελαφρώς πικάντικες γεύσεις...όταν άρχισα να μαγειρεύω άρχισα να κάνω τα φαγητά όλο και πιο καυτερα...μάθαινα νέα συστατικά που θα μπορούσαν να προσθέσουν περισσοτερο spice μέχρι που μία μέρα γνωρίστηκα με το wasabi!
Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος!

Το αποτέλεσμα ήτνα ότι στην ουσία έχω ψιλοκαταστρέψει την γεύση μου (και το τσιγάρο πρέπει να βοήθησε σε αυτό) και πάντα πλέον η μόνη γεύση που αποζητώ με λύσσα είναι το wasabi σε ολο μεγαλύτερες ποσότητες μέχρι να μάθω την ύπαρξη ενός πιο καυτερού συστατικού που να με συγκινήσει.
Ναι μπορώ να πω ότι με προβλημάτισε αυτό ως προς το μέχρι που θα πάει αυτο το πράγμα γιατι πολλές φορές "δεν μαγειρεύουμε μόνο για μας"...πρέπει να φάνε κι αλλοι...όπου τι κάνεις?

Δεν καλείς σε γεύμα κάποιον αγαπημένο που πιθανόν δεν αντέχει τα τόσο καυτερα? Ή μετριάζεις την πικαντικη μαγειρική σου μπας και καταφέρει να φάει και κάνας άλλος ανθρωπος αλλά στην ουσία δεν απολαμβάνεις εσύ το γεύμα όσο θα ήθελες?

 

Η μεγαλύτερη απόλαυση είναι να σηκωθείς από το τραπέζι πριν κορεστεί η επιθυμία των εδεσμάτων.
Η μεγαλύτερη απόλαυση είναι να αποχωριστείς το κορμί της πριν το χορτάσουν τα βέβηλα χάδια σου.
Η μεγαλύτερη απόλαυση είναι να αποχωρήσεις από τη σκηνή πριν ακουστεί το τελευταίο χειροκρότημα.
Η μεγαλύτερη απόλαυση είναι να φύγεις από τη ζωή της πριν στεγνώσει το τελευταίο δάκρυ.

Η μεγαλύτερη απόλαυση είναι να συναντήσεις το θάνατο πριν κινήσει εκείνος να σε συναντήσει...

 

Μιας και μου αρέσει να μιλάω με στίχους, θα αφήσω απλά μερικούς από το αγαπημένο μου συγκρότημα, τους Rush, που ταιριάζουν κατά τη γνώμη μου στο θέμα, ως τελευταίο post σ'αυτό το forum. Σε παρένθεση, ο τίτλος του κομματιού για όποιον ενδιαφερθεί.

Begging hands and bleeding hearts will only cry out for more. (Anthem)

One must put up barriers to keep oneself intact. (Limelight)

Some sell their dreams for small desires. (Subdivisions)

Once we looked at flowers, now we ask the price of land. (I Think I'm Going Bald)

Courageous convictions will drag the dream into existence. (Vital Signs)

If the future's looking dark, we're the ones who have to shine. If there's no one in control, we're the ones who draw the line. (Everyday Glory)

The role becomes the actor, he's addicted to the applause. (Superconductor)

Αυτά  

Adios!

 

  Αυτό ήταν το μόνο που με βρήκε παντελώς αντίθετη...

 

ολες τις γυναικες αντιθετες τις βρισκει αυτο dont worry...