Που σταματάει η δίψα.... ή αλλιώς Εκφυλισμός

Σε όλους τους τομείς της ζωής μας αναζητούμε την αλλαγή και μάλιστα προσπαθούμε να την κατευθύνουμε. Οι προσωπικότητες μας δεν είναι μονοδιάστατες. Επαγγελματικά, μορφωτικά, προσωπικά θέλουμε συνεχώς να ξεπερνάμε τα υπάρχοντα όρια. Θέλουμε καλύτερη δουλειά, καλύτερο σπίτι, πιο ουσιαστικές σχέσεις με τους γύρω μας. Και όλα αυτά δεν έχουν αρνητικές συνδηλώσεις. Γιατί η εξέλιξη στο σεξουαλικό να παίρνει τόσες αρνητικές νοηματοδοτήσεις; Τέρατα, σκοτάδια κλπ; Γιατί να πιστεύουμε ότι πάμε προς τον πάτο του βαρελιού και όχι ότι βγαίνουμε από το πηγάδι;

 

Δεν είναι τι πιστεύουμε. Γιατί πιστεύουμε ότι βγαίνουμε από ένα "πηγάδι", σαφώς (και προφανώς). Όμως, ποιος λέει ότι το κυνήγι αυτό των καλύτερων (δουλειών, σπιτιών κλπ) μας βοηθάει ψυχικά? Εγώ αυτό που βλέπω είναι ότι στο κυνήγι όλων αυτών των καλύτερων, τελικά μας μένει ελάχιστος ουσιαστικός χρόνος να κάνουμε πραγματικές και ουσιαστικές σχέσεις. Αντίστοιχα, συμβαίνει και στο σεξουαλικό.
Αλλά όπως ξεκινάς την τοποθέτηση, πάει μακρυά η βαλίτσα, σε κοινωνικοοικονομικοπολιτικά και τις επιπτώσεις που έχει σε μας. Και σταματάω εδώ  

 

Απλώς βλέπω να αναπτύσσονται δυο μοτίβα σε αυτή τη συζήτηση. Το ένα είναι ότι η αναζήτηση και η εξέλιξη των επιθυμιών μας θα οδηγήσει σε κάποιου είδους ύβρη και δε θα εκτιμούμε αυτό που βλέπουμε μπροστά μας. Το άλλο ότι η ψυχική ενέργεια που μας οδηγεί να εξελίξουμε τις επιθυμίες μας έχει αρνητικούς συσχετισμούς, πηγάζει από κάτι σκοτεινό. Προφανώς και αυτά τα μοτίβα αναδύονται και σε σχέση με άλλες απολαύσεις, αυτό όμως είναι όντως οφ τόπικ. Αυτό που παραμένει στο θέμα είναι ότι η "διαστροφή", ο "εκφυλισμός" και η σεξουαλική μας εξέλιξη είναι κάτι που έχουμε υποχρέωση στον εαυτό μας να το υπηρετήσουμε. Αν οι vanilla αποφάσισαν ότι τους κάνει μια χαρά η σεξουαλική τους ζωή ως έχει, για μας (που είμαστε εδώ) η πρώτη συνθήκη είναι τουλάχιστον ότι αυτό το πεδίο είναι ανοιχτό προς διερεύνηση και εξέλιξη. Νομίζω ότι οι περισσότερες και οι περισσότεροι εδώ έφτασαν στο BDSM επειδή δεν τους κάλυπταν οι vanilla εμπειρίες που είχαν στην αρχή της σεξουαλικής τους ζωής και ίσως σε αυτό το πέρασμα να αφήσαμε πίσω αξιόλογους ανθρώπους. Δε θα γυρίζαμε όμως πίσω σε αυτούς γιατί δεν θέλαμε αυτό. Επίσης δεν καταλαβαίνω από που προκύπτει ο φόβος ότι η επιθυμία για το περισσότερο θα είναι εις βάρος του ουσιαστικού. Ο κίνδυνος να χαθεί η ουσία υπάρχει σε κάθε σχέση και σε κάθε φάση της ζωής μας και δεν βλέπω με ποιό τρόπο εντείνεται με την εξερεύνηση των επιθυμιών μας. Αντιθέτως συνεχίζω να πιστεύω ότι αυτές οι οπτικές είναι ενοχές που φορτωθήκαμε σχετικά με την απόλαυση από την κοινωνία στην οποία ζούμε.

 

Με τα χρόνια, η ανθρωπότητα έχει αποδείξει ότι σε κάποια πράγματα δεν υπάρχουν όρια. Όσον αφορά την ηδονή τώρα, τα όρια μπορούν να γίνουν "ελαστικά" όπως είχε πει κάποτε και ένας προσφιλής Μαρκήσιος...

 

Η συζήτηση πάει στο πότε αυτο το ανελέητο κινυγητο γίνεται επιζήμιο.. Όπως πχ κάποιος που στην αρχή φαντασιώνεται μπατσάκια στο κωλί του, μετά τα συνηθίζει κα θέλει paddle, μετά το συνηθίζει και θέλει μαστίγιο, μετά το συνηθίζει και θέλει ράβδο, μετά το συνηθίζει και θέλει να δει αίμα... (βλέπε πορνο που φτάνουν να τους καρφώνουν τα στήθη σε τάβλες με καρφιά) Αυτό σαν παράδειγμα είναι στα μάτια μου ο εκφυλισμός της ανάγκης για πόνο...

 

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι κάποιος παίρνει αυτό το δρόμο. Ζητάει όλο και περισσότερο, όλο και πιο έντονο. Γιατί να μην έχει εμπιστοσύνη στην επιθυμία του, να την ακολουθήσει μέχρί όσο πάει; Αν σταματήσει η επιθυμία που δεν υλοποίησε θα στοιχειώνει το μυαλό του, θα ξεφεύγει από τις πραγματικές διαστάσεις της ακριβώς επειδή δεν ικανοποιείται και θα κακοφορμίζει.

 

...ή απλά θ' ανακαλύψει τον πραγματικό λόγο που τον έχει οδηγήσει εκεί και θα το λύσει, για ν' αλαφρώσει το μυαλό του και να γαληνέψει η καρδιά του. Απλό όσο και απίστευτα δύσκολο.

 

Η επιθυμία per se δεν μπορεί να είναι ο "πραγματικός" λόγος; Πρέπει να είναι κάτι άλλο, που διαφεύγει και μετασχηματίζεται σε καύλα;

 

Ω, ναι!  

 

Ο χώρος του bdsm λοιπόν είναι ένας προθάλαμος, ένα καθαρτήριο από το οποίο βγαίνουμε όταν βρούμε αυτό το μυστηριώδες αντικείμενο;

 

Κανείς δεν είπε ότι βγαίνουμε. Είναι θέμα προσωπικής βούλησης και μόνο. Το "μυστηριώδες αντικείμενο" είναι αυτό που αντικρίζουμε το πρωί στον καθρέφτη και δεν μπορούμε να κοιτάξουμε πολύ ώρα στα μάτια.

 

Μα αν η επιθυμια δεν υπάρχει per se και πυροδοτείται από κάτι που δεν έχουμε βρει, δεν θα πάψει να υπάρχει όταν το βρούμε;