Πράγματα που πίστευα σαν παιδί

Ότι κάποια μέρα θα δω πριγκίπισσες από κοντά.

 

Οτι ολα τα στρειδια κρυβουν μεσα τους μαργαριταρια και πως οι " βουτηχταδες " εκαναν καθε μερα τις διαδρομες τους απο την επιφανεια της θαλασσας εως τα βαθη της
για να ανασυρουν τα σφιχτοκλεισμενα οστρακα στο φως .

 

Αυτό που μου έρχεται έντονα, θυμάμαι ό,τι όταν έβλεπα θρίλερ στην t.v, όλα τα τερατάκια, θα έβγαιναν από το κουτί & θα με τραβούσαν μέσα, λολ!
Κάτι άλλο πολύ ιδιαίτερο, πάντα σκεπαζόμουν ολόκληρη με το πάπλωμα, ακόμα & τώρα για να κρυφτώ από κάποιον που έβλεπα, σαν σκιά, τρομακτικό αλλά καυλωτικό, αυτή η ρημάδα η φαντασία μου από μικρό, μέχρι απαγωγές φαντασιωνόταν, ολόκληρο σενάριο!

άλλο, ότι έπεφτα στο κενό/γκρεμό ξέρωγω τι ήταν αυτό και πίστευα ό,τι κάποιος με έσπρωχνε, σνιφ, λολ κ.α

Θα επανέλθω!

 

Ότι ο Τσάρλι, η κούκλα του σατανά, υπάρχει πραγματικά και ξεπετάγονταν μπροστά μου πίσω από έπιπλα, πόρτες κλπ....
Και ότι θα ζήσω για πάντα.... μαζί με όσους αγαπώ....  

 

Ότι στο στίχο "έχω τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων σου, του οργασμού, της πείνας σου, της μάρκας των τσιγάρων σου", ο οργασμός είχε κάτι να κάνει με τη δίψα  
Έτσι μου έβγαινε λογικά φαΐ-τσιγάρο- τι μένει;;; ΧΑαααααααααααααααααα

 

Ότι αν προσπαθήσεις πολύ και το θες,μπορείς να καταφέρεις τα πάντα..

 

Μπορείς!

 

Δυστυχώς η ιστορια μας έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές πως δεν ισχύει πάντα αυτό..

 

Σ αυτές τις περιπτώσεις,ειτε δεν προσπάθησες αρκετα ,ειτε δεν το ηθελες αρκετα.   Δεν αναφέρομαι προσωπικα σε σενα, δικη μου πεποιθηση εκφραζω.

 

...ότι δεν θα πεθάνω ποτέ, λολ
δεν μεγαλώνω.  

 

Ότι αν δεν φάω το φαΐ μου, θα έρθει ο μαύρος να με πάρει. Τότε τον φοβόμουν, τώρα που δεν τον φοβάμαι δεν έρχεται