Πριν το τέλος

Μια φορά μου ´χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη...
​

Το τηλέφωνό μου βούιξε με τον ήχο του μηνύματος. Καθόμουν στον καναπέ και η Χ. ήταν γονατισμένη μπροστά μου, γυμνή από πάνω, με το όργανό μου στο στόμα της. Με το αριστερό έκανα κίνηση και έπιασα το κινητό μου ενώ με το δεξί συνέχιζα να της δίνω ρυθμό. Ήμασταν μερικές μέρες μαζί, ήταν η τρίτη μετά την Μ. και την Ε. από τότε που χώρισα με την Κ.

Διόρθωση, από τότε που η Κ. με παράτησε για κάποιον άλλον.

Με την Ε. είχα έρθει κομμάτι στα ίσια μου, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Δε μου αρέσει να βάζω σε πειρασμούς το Σύμπαν οπότε προσπαθούσα να απωθήσω αυτή τη σκέψη από το μυαλό μου. Με το αριστερό χέρι προσπάθησα να χειριστώ το κινητό ενώ το δεξί είχε γραπώσει τη Χ. από τα μαλλιά που προσπαθούσε, όχι ιδιαίτερα επιτυχημένα, να με ικανοποιήσει με το στόμα της. Κατάφερα να ανοίξω το κινητό, το μήνυμα ήταν από την Κ.

"Τι κάνεις;"

Φλέρταρα προς στιγμή να της απαντήσω κυριολεκτώντας: "Έχω καρφώσει τον πούτσο μου στο στόμα της Χ." αλλά αφενός δεν ήξερε ποια είναι η Χ. και αφετέρου αν απαντούσα κάτι τέτοιο θα τέλειωνε εκεί το παραμύθι, δε νομίζω ότι θα απαντούσε τίποτα.

In retrospect καλύτερα να το είχα κάνει.

- "Πιο βαθιά" διέταξα τη Χ. πιέζοντας το κεφάλι της και χώνοντας όλο το όργανό μου στο στόμα της. Πνίγηκε και άρχισε να βήχει. Την άφησα να βρει τις ανάσες της και όταν έγινε αυτό την πίεσα ξανά να με πάρει βαθιά στο στόμα της, όσο δηλαδή μπορούσε... και δε μπορούσε πολύ.

"Λα καταστασιόν ε σουρεαλιστίκ" σκέφτηκα μέσα μου.

"Καλά είμαι, εσύ πώς τα περνάς;" τη ρώτησα πληκτρολογώντας με το ένα χέρι και μου έβγαλε την ψυχή, τα smartphones ήταν ακόμα μακρινό μέλλον και το Panasonic μου δεν είχε Τ9 ώστε να βοηθήσει λίγο την κατάσταση.

- "Αν δεν με κάνεις να χύσω σε τρία λεπτά θα σε πάρω από τον κώλο" είπα στη Χ. Δεν της άρεσε να τη γαμάω από τον κώλο, την πονούσε, αλλά υποτίθεται ότι ήταν σκλάβα και υποτίθεται ότι ήμουν Αφέντης και είχαμε πάρει τις ταμπέλες που φορέσαμε στους εαυτούς μας στα σοβαρά. Από τις πρώτες μέρες της τον είχα κάνει χωνί but still, δεν της άρεσε παρόλο που το υπέμενε. Win-win από την οπτική μου, μπορεί να μην ήμουν ούτε κατά διάνοια πραγματικά Αφέντης της, όμως ήμουν Σαδιστής που μπορεί να μην καυλώνει με τον πόνο, καυλώνει ωστόσο με την υπακοή.

Η Χ. προσπάθησε να δώσει τον καλύτερο εαυτό της αλλά ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που μάθαινε σε χρόνο ρεκόρ να με παίρνει όλο στο στόμα της, ειδικά στην πίπα ατύχησε, αν δεν σφιχτώ δεν πρόκειται να τελειώσω και από τη στιγμή που έλαβα το μήνυμα της Κ. έπαψα να θέλω να χύσω στο στόμα της.

Ήθελα κώλο και ήθελα να την πονέσω. Για το ψυχολογικό του πράγματος είχα αρχίσει να μετράω αντίστροφα από το 180 και παρά τη γενεοδωρία μου -τα τρία λεπτά στην πραγματικότητα κράτησαν γύρω στα πέντε- φτάσαμε στο 0.

- "Σήκω και κάτσε στα τέσσερα και ακούμπα τον κορμό σου στον καναπέ" τη διέταξα και εκείνη χωρίς να πει κουβέντα, κατέβασε το κιλοτάκι που φορούσε και κάθισε στον καναπέ όπως τη διέταξα. Το τηλέφωνό μου βούιξε καθώς είχα νέο μήνυμα αλλά το άφησα προς το παρόν για να ασχοληθώ με το να κατευθύνω το όργανό μου μέσα στον κώλο της Χ.
- "ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧ" φώναξε από πόνο καθώς με τα πολλά βύθισα το όργανό μου στον κώλο της. "ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧ" επανέλαβε πάλι καθώς άρχισα να τη γαμάω χωρίς οίκτο. Την έπιασα από τα μαλλιά και της τράβηξα το κεφάλι πίσω και καρφώθηκα όλος μέσα της κερδίζοντας ένα τρίτο πονεμένο "ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧ". Της τράβηξα δυο-τρεις γερές σφαλιάρες στα κωλομέρια και κατέβασα το ρυθμό μου, αν συνέχιζα έτσι θα έχυνα γρήγορα και δεν ήθελα να χύσω γρήγορα, ήθελα να το παρατείνω, ρουφώντας μέχρι στάλας τον πόνο και τη δυσφορία της Χ.

Με την Κ. είχαμε να μιλήσουμε από την άδεια που είχα πάρει τον Ιούλη. Είχε ζητήσει να με δει παρά το γεγονός ότι είχαμε χωρίσει από τις αρχές του καλοκαιριού και ήρθε στο σπίτι μου να με βρει. Είχε έρθει να μου προσφέρει τον εαυτό της σαν φτηνή πουτάνα, αναζητώντας μάταια συγχώρεση. Ήταν η πρώτη φορά που βίωσα τη Λύσσα, τη χρησιμοποίησα ακριβώς έτσι όταν συνειδητοποίησα τι ζητούσε. Τρεις μέρες την χρησιμοποίησα έτσι ενώ εκείνη έκλαιγε και μου τραγουδούσε το "Please forgive me" και μου έλεγε ξανά και ξανά και ξανά ότι είχε κάνει λάθος.

Και την τέταρτη μέρα έφυγε με το γκόμενο το ταξίδι που είχαν κανονίσει από πριν. Αν δεν το είχε κάνει θα την είχα συγχωρήσει, θα την είχα δεχτεί πίσω αλλά αν η γιαγιά μου είχε αρχίδια θα είχα τρεις παπούδες. Της έγραψα ένα γράμμα και όταν επέστρεψε Αθήνα, μια μέρα πριν επιστρέψω στο στρατόπεδο στο κωλονήσι, της το έδωσα στα χέρια και έφυγα χωρίς καν να τη χαιρετίσω.

Με πήρε μία ώρα αργότερα τηλέφωνο κλαίγοντας και της το έκλεισα στα μούτρα. Είχα επιστρέψει πλέον στο κενό, στην Άβυσσο στην οποία βρίσκομαι από τα πέντε μου, σπρωγμένη από το ίδιο πρόσωπο που με είχε τραβήξει από αυτή.

"Θέλεις να βγούμε για ένα καφέ;" με ρωτούσε στο μήνυμα. Τι στο διάολο ήθελε από μένα; Είχε περάσει ένας χρόνος και δυο μήνες από την ημέρα που την είδα για τελευταία φορά.

Λάθος!!!! διόρθωσα τον εαυτό μου

Ένας χρόνος, την είχα δει πέρσι το Σεπτέμβρη, πάλι μια μέρα πριν επιστρέψω στο κωλονήσι. Μόλις τα είχα φτιάξει με τη Μ. και ένιωθα ασφαλής οπότε δεν αρνήθηκα να την δω. Το είχα ξεχάσει τελείως αυτό.

Ας πρόσεχα.

Όχι ότι μου έκανε τίποτα, απλά βγήκαμε και μιλήσαμε, μόνο που η καταθλιψάρα επανήλθε για δυο-τρεις μήνες. Ωραία άβυσσος, να τη χέσω. Υποτίθεται ότι ήμουν νεκρομένος μέσα μου αλλά τελικά απόδείχτηκα ζόμπι, νεκραναστήθηκα και άρχισα να βασανίζομαι.

Τι κάνεις τώρα μεγάλε; Η αλήθεια είναι ότι με την Ε. είχα καταφέρει να απομακρύνω τελείως την Κ. από το μυαλό μου αλλά σάμπως έτσι δεν ένιωθα και με την Μ;

Εμένα μου λες, δεν ένιωσες τίποτα για τη Μ, ούτε σκίρτησε η καρδιά σου όταν τα φτιάξατε, ούτε ίδρωσες έστω και στο παραμικρό όταν σου ζήτησε να τα χαλάσετε. Ούτε καν σεξ δεν είχες κάνει μαζί της, όλη κι όλη μια πίπα στο αυτοκίνητο και το μόνο σου κατόρθωμα ήταν πως ήσουν ο πρώτος που τέλειωσε στο στόμα της και την έβαλες να καταπιεί και από πάνω.

- "ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧ" φώναξε πάλι η Χ. καθώς χαμένος στις σκέψεις μου καρφωνόμουν μέσα της χωρίς αύριο. Παράτησα το κινητό στον καναπέ και έπιασα τη Χ. από τη μέση και επιτάχυνα κι άλλο, μέχρι που κοκκάλωσα αδειάζοντας με σπασμούς βαθιά μέσα στον κώλο της. Τραβήχτηκα, δεν είχα λερωθεί. Άφησα τη Χ. στον καναπέ και πήγα στο μπάνιο να καθαρίσω το όργανό μου. Όταν γύρισα στο σαλόνι η Χ. έφυγε τρέχοντας προς την τουαλέτα.

Πήρα το κινητό στο χέρι μου.

"Γιατί όχι; Πότε και που;"
"Τι θα έλεγες αύριο για κηφισιά; Είναι καλά γύρω στις 20:00;"

Παρά το γεγονός ότι η επόμενη μέρα ήταν Σάββατο η Χ. δούλευε μέχρι τις 23:00

"Ναι μια χαρά. Τα λέμε εκεί" της απάντησα και άφησα το κινητό κάτω.

Η Χ. επέστρεψε στο σαλόνι και γονάτισε μπροστά μου. Τη χάιδεψα απαλά στο μάγουλο.

- "Σε ευχαριστώ Αφέντη μου που με χρησιμοποίησες για να ικανοποιηθείς"
- "Μπράβο κοριτσάκι μου" της είπα και την έστειλα να μου φτιάξει καφέ. Κάθισα στον υπολογιστή και μέχρι να συνδεθεί το μόντεμ έστριψα ένα τσιγάρο. Η Χ. ήρθε και μου έφερε τον καφέ και πήγε στον καναπέ και άναψε την τηλεόραση ενώ εγώ μπήκα στο irc.

Την άλλη μέρα στις 20:00 ήμουν στο σταθμό και την περίμενα. Δεν άργησε. Βγήκε από το τραίνο και η καρδιά μου έκανε δυο-τρεις κωλοτούμπες. Είχε αδυνατήσει, από γεματούλα είχε επιστρέψει στα φυσιολογικά της. Μου χαμογέλασε κάνοντας την καρδιά μου να ρίξει άλλες δυο τούμπες και ήρθε προς το μέρος μου και με αγκάλιασε. Την αγκάλιασα κι εγώ ενώ από μέσα μου είχα αρχίσει να το μετανιώνω καθώς ένιωθα πως δε θα πάει καθόλου καλά αυτό.

Ανηφορήσαμε σιγά-σιγά προς τον τροχονόμο και τελικά καθίσαμε στην καφετέρια στη στοά, εκεί που είχαμε γνωριστεί, εκεί που είχαμε ανταλλάξει το πρώτο μας φιλί, σχεδόν τρία χρόνια πριν.

Τι κάνεις, τι κάνω και τα ρέστα. Είχε χωρίσει πριν δύο εβδομάδες με αυτόν για τον οποίον με παράτησε. Για την ακρίβεια δεν τον χώρισε εκείνη, αυτός την ξαπόστειλε. Karma is a bitch.

- "Έκλαψα μια μέρα, ήμουν στεναχωρημένη μια εβδομάδα και αυτό ήταν."
- "Αφού το πήρες τόσο ψύχραιμα, πάλι καλά να λες"
- "Δεν είναι αστείο; Με άφησε και τον έκλαψα μια μέρα, όταν... όταν σε... σε..."
- "<<Παράτησα>> είναι το ρήμα που ψάχνεις"
- "I guess I deserved that" μου είπε ελπίζοντας να τη διαψεύσω.
- "That you do!" τη διαβεβαίωσα και εδώ που τα λέμε η ξερή αλήθεια ήταν.
- "Έστω... μου έλειπες παρά... ξέρεις... Πολλές φορές έκλαιγα γιατί μου έλειπες. Δεν ξέρω, ίσως τελικά τον κούρασα"
- "Τον ρώτησες;"
- "Όχι"
- "Τότε δε θα μάθουμε. Πότε θα επιστρέψεις Ουγγαρία;"
- "Δε θα επιστρέψω"
- "Γιατί;" τη ρώτησα ξαφνιασμένος.
- "Δεν έχει λεφτά ο πατέρας μου."
- "Κάτσε ρε Κ., είχε τα λεφτά πρόπερσι και πέρσι και ξαφνικά του τελείωσαν;¨
- "Μετά το διαζύγιο των δικών μου... τώρα έχει και δεύτερη οικογένεια... έχω και ετεροθαλή αδερφάκι"
- "Να σας ζήσει".

Εντάξει, είπαμε karma is a bitch αλλά όχι κι έτσι ρε φίλε, κάπου ώπα.

- "Σ' ευχαριστώ"
- "Και τι θα κάνεις;"
- "Δεν ξέρω... ίσως ξαναπροσπαθήσω πανελλήνιες... ίσως να γραφτώ σε κάποιο ΙΕΚ... δεν ξέρω"
- "Λυπάμαι βρε Κ... τι να σου πω... ελπίζω να σου πάνε όλα καλά"
- "Εσύ πότε απολύεσαι;"
- "Την Πέμπτη, είμαι σε άδεια απόλυσης. Για την ακρίβεια ο στρατηγούκος με έδιωξε με τις κλωτσιές από την πρώτη του μήνα και μου είπε να περάσω από το γραφείο να τους δω όταν απολυθώ"
- "Πέρασε κι αυτό"
- "Ναι, σαν την ιστορία που μου είχες πει" της είπα και μου χαμογέλασε.
- "Μου έλειψες... μου έλειψες πολύ"
- "Κι εμένα" της απάντησα ειλικρινά. "Με τη διαφορά ότι δεν ήταν από δική μου επιλογή"
- "Συγνώμη"

Την κοιτάζω χωρίς να απαντήσω.

- "Σ' αγαπάω" μου λέει με τρεμάμενη φωνή

Κι εγώ που ζω, για πάντα εδώ,
κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω.
Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά,
σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα
αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά

Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά. Πρώτα ένας λυγμός. Μετά δεύτερος. Τρίτος. Της κόβεται η ανάσα. Τα μέσα μου ουρλιάζουν να την πάρω στην αγκαλιά μου, να τη σφίξω, να τη χαϊδέψω, να την παρηγορήσω. Το σώμα μου αρνείται να κινηθεί, σαν κάποιος άλλος να μου έχει πάρει τον έλεγχο.

- "Είναι αργά" ακούω τον εαυτό μου να λέει. Σηκώνομαι από το τραπέζι. Ευτυχώς είχαμε πληρώσει με το που ήρθαμε.
- "Σ α-γα-πάω" την ακούω να λέει ξανά και ξανά με λυγμούς.

Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία
Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
Κάθε νύχτα που περνάει, πάντα εδώ...
Κι όλο φεύγω, πριν μείνουμε μόνοι, το τέλος μη δω.

Απομακρύνομαι χωρίς να γυρίσω να κοιτάξω πίσω μου. Η τελευταία μου ανάμνηση... με φωνή τρεμάμενη να μου λέει "Σ' αγαπάω"

Ήταν η τελευταία φορά που την είδα.

 

“Sometimes the hardest thing and the right thing are the same..”
Unknown