Προορισμοί και περιορισμοί

Σε μια από τις συνηθισμένες, έως και τετριμμένες ανακυκλώσεις της σκέψης μου, βρίσκομαι χωρίς να το πολυκαταλάβω στον Πειραιά. Και μολονότι τα πράγματα βρίσκονται να έχουν αλλάξει δραματικά , δε μπορώ να αποφύγω την αίσθηση ενός ανέμου γνώριμου. Η οικειότητα αυτού, τόσο φορτική όσο και καταλυτική, με διαπερνά με τη χάρη ενός χεριού που γνωρίζει την ιστορική του βαρύτητα. Καταπιάνεται για πολλοστή φορά και με λεπτεπίλεπτες κινήσεις απομακρύνει όλα τα επίπεδα σκόνης, αναδεικνύοντας το ανενδίαστα χάσκον σάβανο. Κομμένο και ραμμένο σαν από κακόγουστο αστείο, αποκλειστικά στα μέτρα μου. Στα μέτρα των μοτίβων ενός παρελθόντος που συσσωρεύεται πάντοτε αυτάρεσκα κάτω από το σκουπιδαριό μιας normalite, που γνωρίζει πως η φθορά είναι μια προσθετική διαδικασία. Με χρόνο και τόπο.

Και καθώς η αποκαθήλωση του ήσσονος παίρνει σάρκα και οστά, μένω αποσβολωμένος ξανά σε ένα λιμάνι που ενώ δε θα μπορούσε ποτέ να είναι δικό μου, παραταύτα με υποδέχεται σαν να συμβαίνει ακριβώς αυτό. Τί ρόλος κι αυτός θεέ μου που διαλέξαμε. Μια ντροπή κι ένας θυμός συνωμοτούν και η νευρική σιλουέτα ενός τρεκλίζοντος ειρμού ξεπροβάλλει μεσ' το ημίφως της αμφισβήτησης. Μοιάζει ν' αυτοσυγκρατείται από το παράτερα επίμονο βάδισμα του. Σα ρολόι δίχως δείκτες αγκωμαχά υπό την πίεση ενός αδιάκοπου μονολόγου, προσπαθώντας να ορίσει διαστήματα. Άτοπον ; Παρακολουθώ με αμέριστη προσήλωση καθώς πηγαίνει πάνω κάτω. Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως, αποφαίνομαι τελικά. Κι ακολούθως επιδίδομαι σε μια απέλπιδα αναμόχλευση πραγμάτων και καταστάσεων, ψάχνοντας για ένα απάγκιο με ένα σχεδόν προβοκατόρικο οίστρο. Τί σχέση άλλωστε μπορούν να έχουν όλα αυτά μ' εμένα.

Το Ματαρόα όμως βρίσκεται πάντα εκεί, έτοιμο να αποπλεύσει. Και δε μπορώ παρά ν' αναρωτιέμαι...

Άραγε για πού ;