"Προσθαφαίρεση Συναισθημάτων"

Κατά την γνώμη μου σε αυτές τις περιπτώσεις ρωτάμε γιατί ό άλλος απομακρύνθηκε.

Επίσης δεν παραμελούμε να εκφράζουμε και τα συναισθήματά μας.

Ζητάμε καλοπροαίρετα και κάποια εξήγηση , με την καλή έννοια του όρου.

Αν δεν κάνουμε τα παραπάνω είναι λογικό να μπαίνουμε σε τέτοια τριπάκια σαν αυτό που περιγράφεις.

Βλέποντας τα γραφόμενά σου δεν είμαι βέβαιος σε ποιο βαθμό έχεις συνειδητοποιήσει ότι με τις σχέσεις μας αυτοπραγματονόμαστε κιόλας, δεν επιλέγουμε απλώς.

Το επικοινωνιακό κομμάτι είναι πολύ σημαντικό.

Έτσι νομίζω ότι μπορείς να κατανοήσεις τέτοιες καταστάσεις και να τις δεχτείς.

 

Οι ανθρωποι ειμαστε προγραμματισμενοι να κανουμε συνδεσεις. Ο εγκεφαλος μας το επιζητα αυτο για να μπορουμε να επιβιωνουμε στο περιβαλλον μας. Κοκκινο φαναρι - σταματαω, πρασινο - περναω το δρομο. Εχουμε αναγκη απο αυτες τις συνδεσεις επειδη το αντιληπτικο μας κομματι ετσι λειτουργει.
Οταν λοιπον κατι δεν οδηγει απο το Α στο Β μας δυσκολευει. Οταν δεν μπορουμε να εξηγησουμε, με τη λογικη μας μια συμπεριφορα "μπλοκαρουμε", κολλαμε. Λογικο, η εξηγηση ειναι σημαντικο πραγμα για εμας. Ειναι απολυτα φυσιολογικο πραγμα το να σε βασανιζει αυτο που εκανε, δεν εισαι "περιεργη" που σου συμβαινει.
Προσπαθησε να το χωνεψεις οτι μπορει να μη σου δωθει ποτε αυτη η εξηγηση και προσπαθησε να ξεπερασεις αυτη την αναγκη, μην την αφησεις να σε φαει ψυχολογικα. Βαλε, οταν αντεχεις, μια τελεια. Το "Γιατι" εχει παντα σημασια στον σκεπτομενο ανθρωπο αλλα, καμια φορα, οπως σε αυτες τις περιπτωσεις πρεπει να αρκεστουμε στο οτι, αν και υπαρχει, δεν θα το μαθουμε τελικα.

 

O διακόπτης ε; Αν σας πω, ότι εν μέρει λόγω αυτού του όρου προχώρησα στη δημιουργία του νήματος. Κάποιοι συμφορουμήτες το ανέφεραν σε κάποιες συζητήσεις και μου δόθηκε το πάτημα για να το συζητήσω.

Συμφωνώ στο ότι όλα είναι, μέσω του εγκεφάλου, χειραγωγήσιμα και διαχειρίσιμα. Ειμαστε εν δυνάμει διαχειριστές της συμπεριφοράς μας, καθώς επίσης και των αντιδράσεων μας απέναντι στα ερεθίσματα που λαμβάνουμε. Απλώς θεωρώ ότι έχουμε πεπερασμένη ικανότητα και αντοχή ως προς τη διαχείριση αυτών.

Ίσως ειναι η ανάγκη να εκλογικεύσεις μια κατάσταση - όπως άλλωστε πολύ δομημένα εξήγησαν οι Sofei και Dasein, ώστε να καταφέρεις να την αποδεχθείς και να γίνει εφικτή η ήρεμη αποδεσμευση απο τα υπάρχοντα συναισθήματα. Δεν βλέπω κάποια σύνδεση με την εχθρικότητα ή απαιτητικότητα - αλλα και να είχε κάποια σύνδεση με την απαιτητικότητα δεν βλέπω γιατί να είναι κατακριτέο. Αν μη τι άλλο, όταν έχεις συντονισμένα με το άλλο μέρος, επενδύσει σε κάτι, και χωρίς προφανή αιτία αποχωρεί ανεξήγητα, ειναι περα για περα δικαιολογημενη η όποια "απαίτηση" για εξήγηση. Πάντα υπάρχει κάποιο αίτιο. Μια πράξη που πυροδοτεί μια αντίδραση, διαφοροποίηση της συμπεριφοράς. Γιατί όταν όλα συνεχίζουν και βαδίζουν με τους ίδιους ρυθμούς - ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις - για να υπάρξει αλλαγή στη συμπεριφορά ενός εκ των δύο, θα πρεπει να προηγηθεί κάτι. Δεν μπορεί απο τη μια στιγμή στην άλλη, χωρίς καμια αφορμή, να αλλάξει 180° στον τρόπο αντιμετώπισης.

Για να φθάσει κάποιος στη παραδοχή ότι "οκ, απλώς δεν λειτούργησε, νομίζω πρέπει, είτε να ειναι αδιάφορος (ή mild) ως προς το θέμα, είτε να τα έχει εξαιρετικά καλά με τον εαυτό του, - δεν ξερω αν ειναι σωστη η τοποθέτηση, ίσως έχει να κάνει και με τον αυτοσεβασμό και την υπερηφανεια που ανέφερε τοσο η Queen87 οσο και ο Espimain -, είτε να εφαρμόζει την συναισθηματική μόνωση, που παρέθεσε ο Dantes1.

Παραπέμπει στη μεταξύ μας σχέση.

Θα συμφωνήσω. Ιδίως η πρώτη απάντηση ήταν σαν να μου μιλούσε κάποιος οικείος.


1 Θα ήθελα να πω κάποια πράγματα πάνω σε αυτό, αλλά νομίζω πως θα περιπλέξει τη συζήτηση και θα με φέρει σε αντιφαση, με κάποια πράγματα που ανέφερα. Παρα ταυτα, συνειδητοποίησα κάτι μέσω του συγκεκριμένου σχολίου και σε ευχαριστώ, όπως και όλους βέβαια, τόσο για τις απαντήσεις, όσο και ότι δεν συμμετείχε κανένας με εριστική διάθεση.

 

Μήπως τελικά σε βασανίζει το γιατί και όχι η απώλεια του;

 

Όχι, και το λεω με κάθε σιγουριά. Απλά αν ξέρεις τους λογους, μπορείς να κάνεις και ένα εσωτερικό resolution. Αυτο μόνο.

 

Ολα είναι θέμα χρόνου. Μπορεί να έχεις βαρεθεί να το ακούς, αλλά συνήθως βοηθάει αρκετά. Απλά δώσε χρόνο στον εαυτό σου και όλα θα παν' καλά. Εξάλλου, έτσι είναι οι άνθρωποι. Ερχονται και φεύγουν.

Τι ψάχνεις να βρείς κι εσύ; Οι περισσότεροι είναι τόσο επιφανειακοί και δεν ενδιαφέρονται για κάτι βαθύ. Και τελικά.. άτομα που είναι διαμάντια, απλά μένουν μόνα τους.



Να 'σαι πάντα καλά και να προσέχεις τον εαυτό σου.

 

αυτήν την βεβαιότητά μας οτι είμαστε διαμάντια και θησαυροί και λοιπά τιμαλφή κι όλοι οι γύρω είναι τυφλοί και δεν βλέπουν μάλλον πρέπει να την κοιτάξουμε.

 

@Prettylilfucktoy Ψάχνεις να βρεις "γιατί" στη συμπεριφορά ενός κοινωνιοπαθή;

Το δυστύχημα είναι πως συνήθως είναι γοητευτικοί οι άτιμοι

https://el.wikipedia.org/wiki/Κοινωνιοπάθεια

 

Αυτά συμβαίνουν όταν ερωτευόμαστε τη φαντασίωση μας κι όταν μπλέκουμε συναισθηματικά με φαντομάδες. Με το που άρχισε να απομακρύνεται έπρεπε να αρχίσεις να ψιλιάζεσαι και να λαμβάνεις μέτρα. Τεσπα, όλοι κάποτε το περνάμε...

Σίγουρα δεν πρέπει να αναρωτιέσαι γιατί απομακρύνθηκε. Στοπ αυτό.

Σταμάτα να βάζεις ως προϋπόθεση την ψυχικής σου ηρεμίας το να λάβεις κάποια εξήγηση. Γενικότερα, ξεκίνα να επεξεργάζεσαι το σενάριο του να μπορείς να ζεις στην αμφιβολία και να είσαι καλά με αυτό, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό. Έτσι κι αλλιώς στην αμφιβολία ζούμε όλοι. Στους περισσότερους τομείς.

Η επιθυμία σου να λάβεις μια εξήγηση έχει να κάνει με τον έλεγχο. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Πιστεύουν ότι αν εξηγήσουν κάτι αποκτούν δύναμη πάνω του. Ότι τό χουν κυκλώσει. Ότι το ελέγχουν. Ότι έχουν μια συγκροτημένη και λογική εξήγηση. Και μόλις θεωρήσουν ότι το ελέγχουν αμέσως ησυχάζει το μυαλό.

Η αλήθεια είναι ότι οι εξηγήσεις μας συνήθως είναι παπαριές. Αυτοπαραμύθα. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τη συμπεριφορά άλλων. Εξήγηση να' ναι κι ότι νάναι. Παρόλα αυτά όμως το μυαλό ησυχάζει ακόμα και με τα παραμύθια. Έτσι λειτουργει. Τουλάχιστον των περισσοτέρων. (Ξέρεις πόσες συγκροτημένες και λογικές βλακείες έχω ακούσει στη ζωή μου και έχω πει ναι καλά τα λες, μόνο και μόνο γιατι καταλαβαίνω αυτή την ανάγκη του άλλου?)

Παραιτήσου απ αυτό. Στο βαθμό που μπορείς. Δεν θα γίνει απ τη μια μέρα στην άλλη. Θα αρχίσει να γίνεται σιγά σιγά όσο επεξεργάζεσαι το σενάριο ότι δεν είσαι εξαρτημένη απ τον ψυχαναγκασμό της ανάλυσης και της ερμηνείας, αλλά μπορείς να είσαι καλά και χωρίς αυτά. Σπάσε τη λούπα. Δεν έχει σημασία η εξήγηση. Δεν την χρειάζεσαι. Μπορείς και χωρίς αυτήν. Δεν είναι προϋπόθεση για να προχωρήσεις. Εσύ το έχεις ανάγει σε τέτοια.

BDSMικά δεν τολμάω καν να το πιάσω το θέμα... ένας Κ που όχι μόνο δεν ξεκαθαρίζει αλλά είναι και φαντομάς. Βανιλοκαταστάσεις? Μήπως ούτε καν αυτό? Μήπως παιχνιδάκια μεταξύ τρίτης γυμνασίου και πρώτης λυκείου? Και πρέπει τώρα εσύ να αναρωτηθείς γιατί απομακρύνθηκε? Give me a break... δηλαδή da fuck!

Τέλος, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου μια ΄τεχνική' που έχει δουλέψει σε μένα στο παρελθόν. Κάθεσαι και γράφεις ένα ωραίο ξεβράκωμα. Δικό σου ξεβράκωμα. Να εκτεθείς τελείως. Όλα. Γράφε το για μέρες δεν είναι ανάγκη να το τελειώσεις σε μια μέρα. Έχε το εκεί ανοιχτό και συμπλήρωνε. Μόνο για το τι αισθάνεσαι εσύ. Δεν θα κρίνεις και δεν θα ερμηνεύεις συμπεριφορές δικές του. Μόνο απ την πλευρά σου θα γράφεις. Το πόσο σκατά αισθάνεσαι, πόσο βλάκας κλπ.

Ταυτόχρονα, ξεκίνα να βάζεις στο κεφάλι σου ότι αν δεν πάρεις επαρκή απάντηση σε τέτοιο ξεβράκωμα δεν αξίζει να ξανα ασχοληθείς με το θέμα. Βάλε αυστηρό χρονικό όριο. Μέχρι πότε θα περιμένεις. Ακριβώς μέρα και ώρα. Μην τα γράψεις αυτά βέβαια. Μετά το όριο τέρμα. Μπλοκάρεις τηλέφωνα, email, fb, forum, fet η ότι άλλο έχεις, τον μπλοκάρεις από παντού, και άντε γεια

Μου το είχε πει φίλος αυτό πριν πολλά χρόνια και δούλεψε και στην πράξη. Αργότερα έμαθα ότι το χρησιμοποιούν και οι ψυχίατροι. Γράφεις δηλαδή γι αυτό που σε απασχολεί, το κλείνεις, και μόλις το κλείσεις κλείνει και το θέμα. Τουλάχιστον σε ένα βαθμό και για κάποιο χρονικό διάστημα. Αν επανέλθει, ριπιτ. Ίσως χρειαστείς πολλά ριπίτ γιατι απ ότι καταλαβαίνω το έχεις λιβανίσει πολύ το θέμα.

Take care.

 

@Prettylilfucktoy
Επειδή δεν διάβασα όλο το νήμα, πέραν του αρχικού, καθότι έχω αρκετή πνευματική εργασία και προσπαθώ να αποφεύγω τα έξτρα γραφόμενα. (για την ακρίβεια, θα ήθελα ένα βουνό κι απλά ξαπλωτούρα αλλά...  )

Λύσε μου μιαν απορία...
Η επικοινωνία με το άτομο που περιγράφεις πόσο διήρκησε και επίσης, ήτο μόνο ή και κυρίως διαδικτυακής μορφής;

 

Γιατί; Δεν υπάρχουν όντως καλα παιδιά; Επίσης, δεν μίλησα για εαυτό μου.
Και ναι, όντως μερικοί ειναι "τυφλοί".
Ευχαριστώ.

 

Η συγκεκριμένη φράση επιδέχεται πολλες ερμηνειες και παρερμηνείες.
Μας συμβαίνει όντως ότι επιτρέπουμε;

Όσο είμαστε ζωντανοί και όσο συσχετιζομαστε με άλλους ανθρώπους,μας συμβαίνουν πράγματα και χωρίς να τα έχουμε εμείς επιτρέψει. Και δεν είναι και κακό δλδ.
Είναι κακό να τρως τα μούτρα σου με έναν άνθρωπο; Όχι θα πω. Πονάει αλλά μαθαίνεις.

Ας πάρουμε παράδειγμα τη θλίψη που προκαλεί ένας χωρισμός
Αν το διαβάσω ως "δεν χάθηκε ο κόσμος που χώρισα έτσι είναι η ζωή" θα συνεχίσω να νιώθω θλίψη αλλά θα προχωράω. Μια χαρά ανάγνωση κατ εμέ.

Αν όμως το διαβάσω "δεν θα αφήσω κανέναν να με πληγώσει.θα χτίσω τοίχους τόσο ψηλούς και γερούς και κανένας δεν θα τους σπάσει". ... Χμμμμ είναι θετικό;

Ειναι η ίδια φράση όμως.....