Προσποιηθήκατε ποτέ πως είστε vanilla;

Θα απαντήσω σε ότι έχω καταλάβει.
Προσωπικά αν και ντουβάρι σε όλα αυτά, δεν πιστεύω ότι γίνεται να προσποιηθεί κάποιος το vanilla-όπουλο αν είναι ξεκάθαρο bdsm-όπουλο.
Από την στιγμή που έχει πέσει συμφωνία, συναίνεση κτλ κι έχει παραδωθεί ο έλεγχος του ενός στον άλλον ή είναι αμοιβαίος
τέλος οι βανίλιες κι οι σοκολάτες. Είσαι bdsm.

Όσον αφορά την εκτός bdsm ζωή, έχει να κάνει με την δυναμική του bdsm-όπουλου.
Ίσως προσποιηθεί αν ακούσει κάτι παρεξηγήσιμο για το bdsm, έτσι ώστε να μην στιγματιστεί. Για μένα αυτό είναι λάθος.
Αν πει την αλήθεια, θα του πουν 5-6 μαλακίες, θα τους γράψει και μετά κανείς δεν θα ξανασχοληθεί επειδή έγινε ήδη γνωστό.
Κανείς ουσιαστικά δεν νοιάζεται για το φανερό του πράγματος. Άγραφος νόμος της κοινωνίας.
Τώρα...αν το bdsm-όπουλο θέλει και την πίτα ατόφια και τον σκύλο χορτάτο για οποιονδήποτε λόγο, θα προσποιηθεί.

Καλά τα λέω ή αρχίδια κατάλαβα;

 

 

Λίγο προσοχή εδώ, αν κάποιον τον συμφέρει να μαθευτεί και να γίνει σούσουρο, θα γίνει και πολλά χρόνια μετά να είναι. Κανένας μας δεν είναι τόσο τέλειος ώστε να διακινδυνεύει για πλάκα πράγματα που δεν ξέρει πώς και πότε θα τα βρει μπροστά του.

Δεν γνωρίζουμε, εξαρτάται  

 

Σε ευχαριστώ για την απάντηση  
Είναι αυτό που λέμε με έπιασαν εξαπίνης και δεν απάντησα όπως θα ήθελα, το αντιλαμβάνομαι σωστά;
Έκανα κι άλλη μία σκέψη η οποία όμως είναι υποθετική μήπως έχει να κάνει με την αποδοχή, η οποία ίσως παλαιότερα να μην είχε δουλευτεί και τόσο.

 

@JustMe Παρακαλώ! Σωστά το αντιλαμβάνεσαι. Σε σχέση, τώρα, με την αποδοχή ακόμα το προσπαθώ.

 

Άρα εσύ gaby_m, δείχνεις να θες την πίτα ατόφια και τον σκύλο χορτάτο για οποιονδήποτε λόγο. Solved.

Δεν νομίζω όμως να διακινδυνεύεται τίποτα εκτός πολύ ειδικών εξαιρέσεων.
Απλό παράδειγμα: αν κάποιος παπάς βγει και παραδεχτεί ότι είναι bdsm-άκιας θα τον πάνε βεντούζα (αν δεν τον καλύψουν)
επειδή λόγω ρόλου απαγορεύεται να ασχολείται με οτιδήποτε το περίεργο.
Κι ακριβώς επειδή το bdsm θεωρείται περίεργο, θα τον πάνε βεντούζα.

Είναι απλό. Η κοινωνία κι η μάζα οδηγούν την κούρσα. Καθοδηγούμενες; και ναι και όχι.

Αν τώρα ξανά σε απλό παράδειγμα, ο ίδιος παπάς βγει και πει ότι εντός της εκκλησίας, λειτουργούν όλα μυστικά
ή ότι ο Ιησούς ασχολήθηκε με τον μυστικισμό (δεν εννοώ αποκρυφισμό) τότε η κοινωνία κι η μάζα δεν θα πολυνοιαστεί γιατί θα το περάσει στο ντούκου. Αυτό όμως αποτελεί μία βαρυσήμαντη δήλωση για πολλούς και ίσως τον καλέσουν κάποιοι σε απολογία.

Συμπέρασμα: τα σεξουαλικά θέματα είναι αυτά που τσιγκλούν πολύ περισσότερο.

 

Εξαρταται τα ατομα. Αν τα διακατεχει γενικα ο σεβασμος, και η αποψη τους εχει καποια βαρυτητα για μενα δεν θα υποκριθω. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις δεν θα με νοιαξει καν. Μπορει να υποκριθώ αλλα το πιο πιθανο ειναι να μην ασχοληθω καθολου με την αποψη τους. Οτιδηποτε για να μη χασω τον χρονο μου.

 

Προσποιούμουν πριν αποδεχθώ τον εαυτό μου.
Αφότου με αποδέχθηκα δεν με απασχολεί η γνώμη των άλλων. Ούτε το φωνάζω, ούτε και το κρύβω, είναι απλώς η κανονικότητα μου.

 

άμα έχεις μεγαλώσει σε μικρές κοινωνίες όχι μονο vanilla δηλώνεις αλλά κρατάς και τις σχέσεις μακριά από μάτια. Γενικά δεν το ξέρει κανένας.

 

Υπάρχουν δύο περίοδοι στη ζωή μου, το πριν μάθω τι είναι το BDSM και το μετά. Όντας έφηβος τη δεκαετία των 80s και με αποκλίνοντα γούστα (βίαιες φαντασιώσεις, ο ωραίος κώλος δεν έχει φύλο, ο ωραίος πούτσος είναι για ρούφηγμα κλπ) τα βίαια γούστα μου τα κράταγα επτασφράγιστο μυστικό και τα υπόλοιπα τα γνώριζαν μόνο τα τρία αγόρια με τα οποία είχαμε ανταλλάξει υγρά.

Στις σχέσεις μου με το άλλο φύλο πάντα μου έβγαινε το top-ιλίκι αλλά μέχρι και τη Μ. το πιο εξωτικό πράγμα που είχα κάνει ήταν να ρίχνω ξυλιές στον κώλο ή να στρίβω/δαγκώνω ρώγες. Από εκεί και μετά δεν υπήρξε επιστροφή, ειδικά όταν γνώρισα τον κόσμο του BDSM από το internet και κάπου εκεί κατάλαβα ότι δεν είμαι για δέσιμο ή, αν είμαι, θα έχω μεγάλη παρέα στην κόλαση.

Έκτοτε, ακόμα και σε καθαρά βανίλα σχέσεις -εφήμερες ή μη- δεν έκρυψα τι είμαι και οι σχέσεις μου ήταν T/b ακόμα και αν αυτό δεν περιλάμβανε σαδιστικές πράξεις.

 

Νομίζω ότι όσο περισσότερο αποδέχομαι τον εαυτό μου κι συνειδητοποιώ κάποια πράγματα τόσο λιγότερο προσποιούμαι, ίσως γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα μου κι θέλω να μπορώ να τη μοιραστώ με τους δικούς μου ανθρώπους. Άρα θα έλεγα ότι οι καλοί μου φίλοι ξέρουν, μπορεί να μη το καταλαβαίνουν ή να μη το αποδέχονται όλοι αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, από κει κι πέρα δεν είμαι ανοιχτό βιβλίο για τις επιλογές μου, όπως άλλωστε ούτε για τη προσωπική μου ζωή, ωστόσο σε συζητήσεις όταν θίγονται τέτοια θέματα δε διστάζω να πω την άποψη μου κι να υπερασπιστώ αυτό το κομμάτι μου.

 

Διαπίστωση...
Οι ενοχές του κάθε άτόμου είναι κάτι, που πέρα από αδιάφορο για τους υπόλοιπους, έχουν να κάνουν με το ίδιο το άτομο, δηλ, την αντίληψή του και τις κατά συνέπεια επιλογές του.
Όσο πιο περιορισμένη είναι η κοινωνική του αντίληψη, και όχι μόνον, τόσο πιο πολύ βάζει τον εαυτό του "στη γωνία".
Και όσο δεν αντιλαμβάνεται πως η επιλογή του αυτή έχει ως αποτέλεσμα να αυτοπεριθωριοποιείται, τόσο πιο πολύ "τα μοιράσματά του" θα προστίθενται στις ενοχές του.
Η προσποίηση είναι απλώς αποτέλεσμα και αν φτάσει στο φέις-του-φέις, τότε άστα-να-πα-σταδιάλα...

 

Ναι, σωστα. Μην ξεχνας ομως οτι και οι ενοχες "φυτευονται" μεσα στο καθε μυαλο απο πολυ μικρη ηλικα, απο την οικογενεια, τους συγγενεις, το περιβαλλον και οχι μονο απο το ιδιο το ατομο. Και τα φυτευτα...ειναι πολυ δυσκολο να ξεριζωθουν.
Θυμαμαι τον εαυτο μου σε νεαρα ηλικια να πιανω (να βουταω για την ακριβεια) εναν αντρα απο τη γραβατα γοα να τον φερω κοντα μου. Ελαφρως με ξεχεσε. Οτι δηλαδη δεν ειναι σωστες συμπεριφορες αυτες, δεν ειναι "γυναικειες" κλπ. Φυσικα το ξεπερασα. Αλλα ημουν πολυ νεαρη και για πολλα χρονια με κατετρεχε το γεγονος οτι δεν ημουν "καθως πρεπει κοπελα". Προσπαθησα να γινω, αλλα δεν τα καταφερα τελικα