Προσωπικές εμπειρίες από κλυσματα, υπόθετα, ενέσεις...

Είμαι φετιχιστής  

 

Βασικά δεν εννοώ εμβόλια στο μπράτσο αλλά ενέσεις στον κώλο !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

Φίλε κόνερ,
κλύσμα δε χρειάστηκε ποτέ να μου κάνουν, ούτε να κάνω στον εαυτό μου, γι' αυτό και δεν έχω δική μου περιγραφή να σου κάνω.

Θα σου παραθέσω όμως την περιγραφή μιας φίλης γιατρού, που της ανατέθηκε κατά την ειδίκευσή της στο νοσοκομείο να κάνει κλύσμα και να βάλει καθετήρα σε έναν παππού.
Κατά τα λεγόμενά της λοιπόν, ενημέρωσε τον ασθενή για τη διαδικασία που θα ακολουθούνταν, και σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει συνήθως.. εκείνος το δέχτηκε αδιαμαρτύρητα, χαμογελώντας κιόλας! Γύρισε λοιπόν στο πλάι, εκείνος έκανε μμμμμμμμ λες και το ευχαριστιόταν, ολοκληρώνεται το κλύσμα - αδειάζει ο παππούς - και μετά τον γυρνάει τ' ανάσκελο να του βάλει καθετήρα....

Αμ δε!
Του παππού, ετών 70 και βάλε, του είχε σηκωθεί! Και ο καθετήρας φυσικά πού να μπει...

(Στον ίδιο παππού, άλλη μέρα, στην αλλαγή καθετήρα, συνέβη πάλι το ίδιο.. Η νοσοκόμα προσπαθούσε να του τον αλλάξει και ο παππούς σήκωσε πανιά.)

Υποθέτω έχετε ίδια φετίχ με τον κυριούλη  

 

Τυχερός ο παππούς!!!!!!

 

Πού πάτε ωρέ κλεφτόπουλα!
Προτείνω να θεσπιστεί ως προαπαιτούμενο εισόδου ενός υποτακτικού ατόμου στο χώρο του βδσμ η υποβολή του στις δοκιμασίες δεσίματος, μαστιγώματος και κλύσματος. Επίσης μαρινάρισμα σε ούρα επί 12ωρον για να μαλακώσει και να νοστιμέψει.

 

Εντάξει, δέσιμο, μαστίγωμα, πάει κι έρχεται, το κλύσμα γιατί βρε πουλάκι μου προαπαιτούμενο;
Έχει ξεμείνει από δουλειά ο Κόνερ;

Για το μαρινάρισμα με βρίσκεις σύμφωνη.., αλλά να δω μετά, Κίτσο μου, τι θα γλείψεις.

 

1) Οφείλομεν ως ευσυνείδητη ομάδα να μεριμνήσωμεν δια τους φίλους περβ
2) Είναι σα να πίνεις μαργαρίτα (το ποτό, όχι τη νικολάγεβνα....)

 

@peleas

1)...ώστε και οι φίλοι περβ να μεριμνήσουν διά τους κώλους μας. Αυτό θα πει κοινωνική μέριμνα στο βδσμ.
2) @margarita_nikolayevna = τώρα κατανοήσαμε όλοι το νικ σου....  

 

εχω προτείνει και ενα enema party αλλα είναι λόγο δύσκολο να γινει

 

Ναι ναι! είμαι κορίτσι να με πιεις στο ποτήρι! χαχαχαχχαχαχχαχαχααχχαχα        

 

Αμάν βρε παιδί μου κι εσύ, αφού το βλέπεις, ο κόσμος δυσκολεύεται. Ξεκίνα από τα απλά πάρτυ..τα παιδικά, τα πιτζάμαζ και βλέπουμε.

υγ. Εν τω μεταξύ, καλά λέμε εμείς εμπειρίες, εσύ ούτε μία δεν έχεις πει.

 

Και για να επιστρέψω στο θέμα μας.

Όταν ήμουν 16 έκανα την πρώτη μου εγχείρηση ρινικού διαφράγματος. (Ακόμα ροχαλίζω, φαντάσου να μην την είχα κάνει.)
Όταν με πήγαν στο δωμάτιο, εγώ δεν ήθελα να κοιμηθώ, και πάνω στη μαστούρα της νάρκωσης ήθελα να σηκωθώ να κάνω βόλτες. Σηκώθηκα λοιπόν κακήν κακώς και κατευθύνθηκα προς το ασανσέρ. Πατάω το κουμπί και περιμένω για να κατέβω κάτω. Ανοίγουν οι πόρτες, ήταν ο γιατρός μου. Με κοιτάει έντρομος. Με βουτάει και με ξαναπάει πίσω στο δωμάτιό μου. Είχα πρηστεί ολόκληρη, παρουσίασα αλλεργία στη νάρκωση.

Φωνάζει επειγόντως τον νοσοκόμο. Να σημειωθεί ότι ο νοσοκόμος ήταν ένας μελαχροινός, από τη Συρία, με μαύρα μάτια και γεροδεμένο σώμα, γύρω στα 25.
Γύρνα μπρούμυτα μου λέει. Κοκκίνησα, άλλαξα 100 χρώματα, με κοιτάει, μου χαμογελάει... δε θα πονέσει, μου λέει. (Τώρα που το σκέφτομαι.. ήταν το πρώτο μου Μ/σ σέσσιον αυτό..)
Μου βαράει 2 ενέσεις, ελαφροχέρης, τίποτα δεν ένιωσα, μετά όμως μου το πίεζε εκεί για να διαλυθεί το υποδόριο μπαλάκι της κορτιζόνης.. Εκεί να δεις πόνος.
Και για κάνα δυο μέρες μετά...