Προσωπικές υπο-θέσεις

Δε θα μπορούσα ποτέ να κατανοήσω την έννοια της υποταγής αν δεν τη βίωνα.
Θυμάμαι τον πρώτο καιρό που διάβαζα διάφορα και αντιδρούσα σαν να μου έδειχναν τον πρωινό ουρανό και μου λέγαν πως είναι νύχτα.
Νύχτα ήταν - για μένα και μάλιστα βαθιά...

Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο ριζικά θα με άλλαζε όταν θα ωρίμαζε μέσα μου.

Το να συναινέσεις πως ο άλλος θα βάζει τους κανόνες, θα απαιτεί, θα είναι πολυγαμικός, θα σε δοκιμάζει, θα παίζει με τα όριά σου, θα σε χρησιμοποιεί, θα σε ελέγχει, στην αρχή έχει την πλάκα του, για κάποιους ίσως ακούγεται διασκεδαστικό και ξεκούραστο, μια που ο άλλος έχει την ευθύνη...
Σε ανεβάζει στη σκηνή, σου δίνει τις οδηγίες κι εσύ ακολουθείς.

Πόσο εύκολο ακούγεται...

Δεν είναι έτσι!

Δεν είναι μόνο η καύλα, η απόλαυση, 5-10 στον κώλο και ένα τυπικό πρωτόκολλο...

Η υποταγή δε σημαίνει σκύβω το κεφάλι και ακολουθώ όσο απολαμβάνω την καύλα που μου προσφέρει.
Υπάρχουν στιγμές που είναι δύσκολες, πρέπει να κάνεις πράγματα που δε σου αρέσουν, πρέπει να πονέσεις, πρέπει να αντέξεις πράγματα που σε πληγώνουν, σε θυμώνουν, σου προκαλούν ζήλια.
Αργά ή γρήγορα θα αντιμετωπίσεις τη θεωρία στην πράξη, μία σκληρή πραγματικότητα που θα σε γονατίσει ψυχολογικά.
Θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι τι κάνεις, γιατί το κάνεις, αν αξίζει όλος αυτός ο πόνος. Θα θυμώσεις με τον εαυτό σου.

Ερωτήσεις θα ζητούν επιτακτικά απαντήσεις. Κάποιες φορές θα μπορεί να σε βοηθήσει Εκείνος, τις πιο πολλές όχι, αμφισβητείς...

Νιώθεις να μην μπορείς να διακρίνεις τα όρια ανάμεσα στην υποταγή και την ανοησία.
Κι όμως η απάντηση είναι τόσο εύκολη!
Σε μία κατάσταση σύγχυσης μου την είχε δώσει ένας αγαπημένος Φίλος που σέβομαι απεριόριστα "όσο είσαι χαρούμενη, είναι υποταγή".

Όσο σκεφτόμουν πιθανές απαντήσεις σε απορίες που είχα μέσα μου, συνειδητοποιούσα πως είτε η καλύτερη, είτε η χειρότερη περίπτωση δεν απομάκρυνε το αγκάθι, το πρόβλημα δεν ήταν απέναντί μου, αλλά μέσα μου.

Χρειάζεται πολύ σκληρή προσωπική-εσωτερική δουλειά για να καταφέρεις να σκοτώσεις το θηρίο του εγωισμού μέσα σου.

Οι Σειρήνες θα σου λένε πάντα να κοιτάξεις εσένα, θα σε βλέπουν σε στιγμές που έρχεσαι σε απόλυτη σύγχυση, θα υπάρχουν στιγμές που θα υποφέρεις και θα έρχεσαι σε κόντρα με ότι είναι λογικό για όλο τον υπόλοιπο κόσμο.

Εκείνες τις στιγμές είναι που έχεις δυο επιλογές ή ακούς τις Σειρήνες που θεριεύουν τον εγωισμό σου και τα παρατάς και φεύγεις ή δίνεις τη μάχη με τον ίδιο σου τον εαυτό και τηρώντας τους κανόνες στους οποίους συναίνεσες, υποτάσσεσαι.

Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, η επιλογή είναι προσωπική υπόθεση γιατί σε κάθε περίπτωση το ζητούμενο είναι να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου. Στη δεύτερη όμως υπάρχει ένας ακόμα απαραίτητος όρος, Εκείνος για τον οποίο σπάζεις τα όριά σου να το αξίζει...ή τουλάχιστον μέσα από όλο αυτό, να μάθεις τον εαυτό σου.

Ακόμα εκπλήσσομαι βλέποντας την αλλαγή που έχει φέρει μέσα μου...

 

υπέροχο κείμενο!!!!
τόσο κοντά σε όλους μας θα έλεγα!
συγχαρητήρια!
είναι τόσο ορθά διατυπωμένο που αλήθεια σε κάποια κομμάτια του νόμιζα πως διαβάζω την ζωή μου.
και σε κάποια σημεία ξένισα και σε μια στιγμή ένιωσα την κατανόηση!
θέλει δύναμη και κουράγιο να πιάσεις την ευτυχία!
μπράβο σου κορίτσι μου!

 

Σ' ευχαριστώ.

 

Εξαιρετικό        

 

Σ' ευχαριστώ πολύ  

 

Το τελευταίο που θυμάμαι είναι ο λαμπερός ήλιος του πρωινού που ήμουν γονατισμένη
στο πάτωμα και κρατούσα την ανάσα μου για να μην ταράξω τη γαλήνη του ζεστού σου ύπνου

Τώρα είναι αδύνατον να κουνηθώ

Το δωμάτιο είναι κρύο, το λιγοστό τρεμάμενο φως των κεριών προσπαθεί να σπάσει το σκοτάδι

Όλο το σώμα μου είναι τυλιγμένο με σκοινί, μόνο ο λαιμός και τα πόδια μέχρι τους αστραγάλους είναι εκτεθειμένα
Σαν θυσία στο βωμό σου.

Αναγνωρίζω τη μυρωδιά σου

Γυρνάω το κεφάλι δεξιά κι αριστερά. Μόνο εσύ

- Τι έκανες; Πότε με έδεσες; Κρυώνω

Στέκεσαι ασάλευτος, ανέκφραστος, σαν να μην άκουσες λέξη. Δεν κινούνται ούτε τα μάτια σου, δυο παγωμένα σμαράγδια που λάμπουν στο φως των κεριών κοιτώντας το άπειρο

- Γιατί δεν μου μιλάς; Με τρομάζεις. Είναι σφιχτά τα σκοινιά. Λύσε με, σε παρακαλώ

Μοιάζεις με κέρινη κούκλα, με δύο υπέροχα, παγωμένα, μάτια

- Μίλα μου, σε παρακαλώ! Με τρομάζεις

Είσαι ασάλευτος

Αρχίζω να προσπαθώ να κουνήσω κάτι

Φοβάμαι

Σου φωνάζω, μα δεν ακούς

Οι κινήσεις αρχίζουν να γίνονται βίαιες, απελπισμένες

Πόνος

Χαμογελαστός ο πανικός αρχίζει να κάνει την εμφάνισή του

Είσαι παγερός

Φωνάζω, χτυπιέμαι σαν ψάρι, σε παρακαλώ και σε βρίζω

Είσαι απόλυτα σκληρός

Με κάθε κίνηση νιώθω τα δεσμά μου να σφίγγουν περισσότερο, σκληραίνουν, αλλάζουν μορφή

Κλαίω, ικετεύω, πονάω, καταριέμαι

Σε μισώ

Ουρλιάζω σαν άγριο ζώο κάτω απ' το φως του φεγγαριού

Σαν αυτό που κρεμάς στον πολύτιμο λαιμό σου

Το αίμα κόβεται στις φλέβες, ο ασφυκτικός πόνος και ο πανικός παραλύουν το σώμα μου

Το μυαλό μουδιασμένο

Το σώμα καταβεβλημένο από τη μάταιη προσπάθεια να απελευθερωθεί

Οι κινήσεις έγιναν πια σπασμωδικές και όλο και πιο αργές

Τα σκοινιά έγιναν μια μάζα συμπαγής, ένα κουκούλι

Παραδομένη στην αγωνία και την κόπωση, ο ιδρώτας σχηματίζει αυλάκια στο μέτωπό μου και οι σταγόνες πέφτουν σαν κρύσταλλα στο πάτωμα για να ενωθούν με τα δάκρυα που έχουν δημιουργήσει ήδη τη δική τους λίμνη

- Διψάω

Στρέφεις το βλέμμα σου πάνω μου και η λάμψη του ανατριχιάζει όλο μου το κορμί, το κουκούλι μαλακώνει μαγικά, τα μάτια σου είναι τόσο σκοτεινά, κι όμως απ' το φως τους αναγεννιέται όλη η φύση

Ανασαίνω ηρεμία

Με κοιτάζεις ψυχρά και μου μιλάς με φωνή σταθερή, ζεστή, καθηλωτική

- Θα σου τα πάρω όλα

Και το χέρι σου περνά απαλά από το μάγουλό μου για να πιάσεις να με ανασηκώσεις

- Δεν θα σου αφήσω τίποτα δικό σου

Αφήνομαι στα χέρια σου κι ανοίγω το στόμα καθώς πλησιάζεις το ποτήρι και στάζεις το χρυσό υγρό του

Δεν αντέχω να σηκώσω τα μάτια μου πάνω σου, μονάχα πίνω και παραδίνομαι υπνωτισμένη στη δροσερή του φωτιά που πλημμυρίζει και το τελευταίο μου κύτταρο

Ο εγκέφαλος νεκρός.

 

Η ζέστη του ήλιου με ξυπνά από το λήθαργο, νιώθω στο δέρμα μου κομμάτια από ύφασμα, λευκές κορδέλες που μ' αγκαλιάζουν απαλά

Ανοίγω τα μάτια ζαλισμένη ακόμα. Σε μυρίζω στο χώρο

Δύο χέρια αφαιρούν με προσοχή τις λευκές λωρίδες του υφάσματος ελευθερώνοντας τα μέλη μου

Κοιτάζω και βλέπω την μορφή μου να μου χαμογελά καθησυχαστικά

Είμαστε ολόιδιες με μια μονάχα διαφορά, εγώ δεν έχω πράσινα μάτια!

- Ησύχασε, το δύσκολο πέρασε

Το σώμα είναι μουδιασμένο και γεμάτο σημάδια όμως αυτό που πονάει πιο πολύ είναι η πλάτη μου. Νιώθω κάτι να μ' ενοχλεί καθώς είμαι ακόμη ξαπλωμένη ανάσκελα

Η μορφή μου κόβει κι αφαιρεί τις τελευταίες λευκές κορδέλες με θαλπωρή, μυσταγωγικά, αποκαλύπτοντας το γυμνό λευκό δέρμα με τα μελανά στίγματα

- Είσαι έτοιμη, πήγαινε κοιτάξου στον καθρέφτη

Μου δίνει το χέρι για να σηκωθώ και με βήματα αργά και ακανόνιστα, σαν μικρό θηλαστικό που μόλις ήρθε στον κόσμο, πλησιάζω και κοιτάζω τον νέο μου εαυτό

Βλέπω το είδωλό μου στον μεγάλο καθρέφτη, καταβεβλημένο αλλά με μια λάμψη αλλιώτικη...Κοιτάζω τα μάτια μου και είναι ακόμα βαθιά καστανά, αλλά τώρα πια μ' ένα γνώριμο φως

Γυρνάω για να δω τι είναι αυτό που μ' ενοχλεί στην πλάτη, δύο γυαλιστερά σμαραγδένια φτερά

Για λίγο μου κάνει εντύπωση που δεν σοκάρομαι μ' αυτό που βλέπω κι ύστερα πάλι απολαμβάνω την ανεξήγητη γαλήνη που έχει διαδεχτεί την πρώτη έκπληξη

Η μορφή μου με κοιτάζει και χαμογελά, αυτό το χαμόγελο το ξέρω, το έχω δει ξανά. Είναι εκείνο που όταν είχα πρωτοδεί είχε σταματήσει ο χρόνος, ήταν συνοδευμένο μ' εκείνο βλέμμα που είχε όταν κρατούσε το χέρι μου και τον είχε λούσει το άσπρο φως του προβολέα. Δεν είχα γευτεί αψέντι ξανά.

Παρατηρώ στον καθρέφτη την ταχύτητα που ξεθωριάζουν τα σημάδια αφήνοντας το δέρμα λευκό σαν χαρτί, ένα σημάδι μόνο μένει ανεξίτηλο, ένα στίγμα από μελάνι, ένα μονόγραμμα

 

Χαζεύοντας το είδωλό μου άκουσα μια μελωδία να με καλεί. Προχώρησα και άνοιξα την πόρτα σ' έναν κόσμο παραμυθένιο. Βρέθηκα να περπατώ μέσα στο δάσος χωρίς να ακουμπώ τα πόδια στη γη, χωρίς να σκέφτομαι πια, Ακολουθούσα το κάλεσμα της μουσικής του, τυφλά

Ακολούθησα την υπνωτική μουσική που ζωγράφιζε εικόνες στον αέρα με τα πιο έντονα χρώματα, είναι τόσο ξεκάθαρες που δεν χρειάζομαι τα μάτια μου, περπατώ στον δρόμο που χαράζει για μένα, εκείνος

Η πορεία μου σταματά στον κορμό ενός δέντρο πλάι σ' ένα ποτάμι. Πλησιάζω και γονατίζω μηχανικά

Εκείνος παίζει ακόμη τον αυλό του κι όλη η πλάση σωπαίνει για ν' ακούσει το τραγούδι

Μέχρι και οι λύκοι έχουν σκύψει τα κεφάλια σαν κουτάβια μπροστά του

Τη θέση των ποδιών, που είχα φιλήσει σε μια άλλη εποχή, έχουν πάρει τώρα οπλές και το λευκό του δέρμα το καλύπτουν χοντρές τραγίσιες τρίχες

Μα η μυρωδιά που θα ξεχώριζα ανάμεσα από χιλιάδες άλλες μυρωδιές, πάντα η ίδια, τώρα πιο έντονη, τόσο που δεν ξέρω αν αναβλύζει από εκείνον ή έχει γίνει πια δική μου

- Εσύ...

Το γέλιο του τάραξε την αρμονία της φύσης, αυτάρεσκο, σαρκαστικό...Ναι, φυσικά και το είχα ακούσει ξανά!

Τα σμαραγδένια μάτια, το χαμόγελο, η μεθυστική μυρωδιά

Ήταν αυτός, ήταν πάντα αυτός!

Ο κερασφόρος θεός μου τα είχε πάρει όλα και μου τα είχε δώσει όλα!

Του είχα ζητήσει να πιω και είχε σβήσει κάθε ανάγκη για το λίγο, για το μέτριο, για το περίπου

Του είχα ζητήσει να πιω και με ξεδίψασε για τη ζωή μου όλη!

 

 

 ))) εξ-αιρετικο.

 

Ευχαριστώ, μπιζουδάκι  

 

¨Εξελικτική πορεία¨

Πριν αρκετά χρόνια είχα δει μία αφιέρωση, το τραγούδι δεν το θυμάμαι καν, αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν η "λεζάντα" η οποία έγραφε "μία ερωτευμένη θα αφιέρωνε, μία sub θα υπέγραφε με το αίμα της"!

Το είχα βρει βαρύγδουπο, ακραίο, υπερβολικό...

Πάντα θεωρούσα ότι δεν μπορεί να υπάρξει σεξουαλική σχέση χωρίς έρωτα. Μου ήταν αδύνατον να διαχωρίσω τον έρωτα από την υποταγή, είτε θα πήγαιναν πακέτο, είτε δεν θα πήγαινε τίποτα πουθενά.

Όσες θεωρίες κι αν διαβάσουμε, γράψουμε, ακούσουμε ή πούμε, η κατανόηση έρχεται μόνο μέσα από την εμπειρία.

Ο έρωτας και η υποταγή είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα που όσο μοιάζουν, τόσο κι άλλο τόσο διαφέρουν.

Ο έρωτας είναι αστείρευτη πηγή επιθυμιών, γεννάει μια ακόρεστη δίψα για ανταλλάγματα, θέτει όρους και όρια. Δίνει τα πάντα για να πάρει τα πάντα ή έστω κάτι λίγο κι όταν το πάρει το λίγο, θέλει κάτι λίγο ακόμα. Αν τύχει και τα πάρει πίσω όλα τότε χορταίνει και ψάχνει για νέο θύμα.
Αν πάλι δεν πάρει τίποτα απ' όσα έδωσε σηκώνετε και φεύγει πληγωμένος και θυμωμένος!
Ο έρωτας τρέφεται από τη χαρά του δούναι και λαβείν.

Ο έρωτας ΘΕΛΕΙ. Θέλει να δώσει τα πάντα, θέλει να γίνει τα πάντα που θέλει ο άλλος να είναι, θέλει να κάνει τα πάντα που ο άλλος του ζητάει, θέλει να ικανοποιήσει, και όλα αυτά τα θέλει για να βρει μια θέση στη ζωή του άλλου, διότι στον έρωτα ο άλλος είναι το αντικείμενο του πόθου...Και ο έρωτας, θα θέλει και θα δίνει μόνο όσο θα ικανοποιείται από το αντικείμενο του.

Η υποταγή μοιάζει με τον έρωτα γιατί δίνει τα πάντα, όμως η ειδοποιός διαφορά της είναι ότι δε ζητάει τίποτα. Η ευτυχία της γεννιέται μέσα από την ίδια της την έκφραση.

Η υποταγή είναι η ήρεμη ανάσα, η γαλήνη του μυαλού και ένα χαμόγελο καρφωμένο στο πρόσωπο.
Δεν έχει φόβο, δεν έχει άγχος, δεν έχει εγωισμό, ούτε θυμό.

Η υποταγή ΕΙΝΑΙ. Είναι εκεί για να προσφέρει, για να ικανοποιήσει, είναι εκεί όταν, αν και όπως θελήσει ο άλλος. Στην υποταγή ο άλλος δεν είναι αντικείμενο του πόθου, το αντικείμενο είναι η ίδια!

Ο έρωτας είναι από τη φύση του κτητικός κι όταν κλείνει ο άλλος την πόρτα πίσω του, ανάβουν οι φωτιές της ανασφάλειας και της ζήλιας.

Η υποταγή δεν είναι κανενός είδους δώρο σε κανέναν, είναι φυσική αντίδραση στην Κυριαρχία.
Δεν έχει ιδιοκτησία αλλά ιδιοκτήτη κι όταν εκείνος κλείσει την πόρτα πίσω του, του εύχεται απλώς να είναι καλά και αναλαμβάνει να φροντίσει ό,τι του ανήκει για να μπορεί να του είναι πάλι χρήσιμο όταν και αν το χρειαστεί ξανά. Χωρίς όρους και χωρίς όρια.

Στην υποθετική ερώτηση "Θα έκανες τα πάντα για μένα;" ο έρωτας θα απαντούσε "Φυσικά, αγάπη μου! Εσύ;", στην ίδια ακριβώς ερώτηση η υποταγή θα απαντούσε απλώς "Μάλιστα, Κύριε."

 

Ευοι ευαν...
Υπέροχη αντίληψη

 

Βιωματική αντίληψη...
Σ' ευχαριστώ γλυκέ μου  

 

Χωρίς καμία πιθανότητα

Αλλά μ' απόλυτη πίστη
Πως εδώ ανήκω

Χωρίς καμία ελπίδα

Να 'μαι πάλι στα πόδια σου
Ακριβώς εκεί που είχα παραδώσει ψυχή

Υπνωτισμένη από το κάλεσμα
Της φωνής σου

Της φωνής που στοιχειώνει τα όνειρα
Και τους εφιάλτες

Και μ' αναγνωρίζω στη μυρωδιά σου

Εμένα που με είχα ξεχάσει

Με είχα χάσει

Με βρίσκω πάλι στ' οδυνηρό άγγιγμα σου

Με βρίσκω στο γέλιο σου

Μέσα στην κόλασή σου

Με συναισθήματα τσακισμένα
Φτιαγμένα απ' την αρχή
Ατσάλινα

Πατάω γκάζι
Με χίλια στον γκρεμό σου

Όλα τα φρένα
Σπασμένα

Κλείνεις την πόρτα και με παίρνεις στον κόσμο σου

Ζω

Αναπνέω

Υπάρχω στα πόδια σου

Αλλάζει το χωροχρονικό συνεχές

Το σύμπαν αλλάζει
Κι είναι δικό μας

Τίποτα πέρα από σένα δεν υπάρχει
Στο σύμπαν μας

Γνωρίζω εμένα
Μέσα από σένα

Όλα όσα ήθελα μα δεν τολμούσα

Όλα όσα ήθελες αλλά δεν είχες πίστη

Τώρα χορεύουν στον αέρα

Με νότες και χρώματα

Ανάσες κι αγγίγματα

Χάδια υγρά

Σώματα δακρυσμένα

Μάχη χαμένη
Κερδισμένη

Εσύ νικητής

Δικά μου τα λάφυρα

Άγρια κι όμορφα
Δημιουργούμε μαγεία

Και οι Θεοί μας χαζεύουν

Μας έχουν δεμένους

Δεμένοι εσύ κι εγώ με μια κλωστή

Κλωστή ηδονική

Κι οι Θεοί αναρωτιούνται
Που θα μπορούσαμε να φτάσουμε εσύ κι εγώ

Δέσμιοι της ηδονής

Μα οι Θεοί γνωρίζουν

Παίζουν με του θνητούς και περιμένουν να δουν
Αν θα τολμήσουμε

Να προκαλέσουμε τη μοίρα

Να υπερβούμε τους εαυτούς

Χωρίς όρια