Προσωπική απορία!

Απάντηση: Προσωπική απορία!

Ο πόνος για μένα είναι ηδονή.....

 

Απάντηση: Προσωπική απορία!

Δεν έχει σημασία το πως ερμηνεύει η κοινωνία τον πόνο, αλλά το πως το βλέπω και το αισθάνομαι εγώ και ο σύντροφός μου. Δεν αισθάνομι άσχημα, ούτε έχω τύψεις για τις ερωτικές προτιμήσεις μου.
Στις ιδιαίτερες στιγμές μου ο πόνος είναι όπως ήδη είπα ηδονή και απόλαυση.
Στις υπόλοιπες στιγμές της ζωής μου και γενικά, θεωρώ τον πόνο και την βία απαράδεκτα και αρρωστημένα!!!!!!!!!

 

Βασισμένη στην πιο εμπειρική αντί για επιστημονική προσέγγιση, μπορώ να πω πως ο πόνος μπορεί να προσφέρει ευχαρίστηση και ηδονή, εκτόνωση και κάθαρση και κάποιες φορές ανακούφιση, επιβεβαίωση, ασφάλεια. Όλα αυτά μεμονωμένα αλλά και σε διάφορους συνδυασμούς.

Κάποιες φορές ο πόνος απλά δεν υποφέρεται, χωρίς αυτό να είναι πάντα δεδομένο για όλους ή και εμάς τις ίδιες.

Η ηδονή και η ανοχή δεν έχουν πάγιες και σταθερές τιμές και όπως αναφέρθηκε πολλές φορές ορίζονται βιοχημικά.

Προσωπικά το δικαιολογώ ως κάτι φυσικό που μπορεί να συμβεί σε όλους, γιατί όντως συμβαίνει χωρίς να το πολυψάχνω. Άλλωστε από ένα ανακουφιστικό σημείο και μετά, τα γιατί δεν μας αφορούν ιδιαίτερα. Είναι στην αρμοδιότητα Άλλων να τα ψάξουν, κατανοήσουν και χειριστούν.  

 

Απάντηση: Re: Προσωπική απορία!

Σέβομαι απόλυτα τις απόψεις Σου!

 

Απάντηση: Προσωπική απορία!

Το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό αυτό, θα αντιστρέψω την ερώτηση και θα πω γιατί να νιώθεις πάντα την ίδια επιθυμία για το ίδιο πράγμα; (πόνο)
Δεν έχουμε πάντα την ίδια διάθεση να δεχτούμε πάνω μας με την ίδια ικανοποίηση τον πόνο.
Και εμένα μου έχει τύχη να μην μπορώ να δεχτώ ούτε ένα χτύπημα μου ήταν πολύ οδυνηρό.
Η τρυφερότητα και τα χάδια είναι επίσης αναγκαία για πολλούς σε στιγμές μου η ψυχή μας θλίβετε.

 

Απάντηση: Προσωπική απορία!

Μεγάλη παρηγοριά αυτό που είπες.....

Τελικά, όλες τις αισθήσεις τις χρειαζόμαστε σε κάποιον βαθμό μάλλον.

 

Κατ αρχην να πω πως η προκληση ενδορφινων γινεται με την βιοση καποιου εντονου συναισθηματος(πονος,τρομος,κινδυνος)και οχι με τσιγαρο ή παγωτο.Βεβαια υπαρχει και η σεροτονινη αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα.Στο θεμα μας,η γνωμη μου ειναι(αν και δεν ειμαι ειδικος)πως οταν εισαι στεναχωρημενη δεν θες να νιωσεις πονο γιατι τον εχεις συνδεση με την ευχαριστηση που εκεινη την στιγμη δεν εχεις απλα θες να νιωσεις αλλα συναισθηματα που εχουν ομως σχεση με το bdsm οπως ασφαλεια και σιγουρια απο εναν ανθρωπο που εμπιστευεσαι.Να θεσω και εγω ενα ερωτημα ομως:οταν παρεις την τρυφεροτητα που θες σε ποση ωρα νιωθεις τοσο καλα που να θες να νιωσεις τον πονο;

 

Απάντηση: Re: Προσωπική απορία!

Ανάλογα με την περίπτωση.....
Μου έχει τύχει όμως, τώρα που το σκέφτομαι, να "ξεκινάει" με τρυφερότητα και μέχρι το "τέλος" ήδη να αποζητώ τον πόνο.
Ήταν όμως ελάχιστες αυτές οι φορές.

Πως να καθορίσω χρονικά αυτό που ρωτάς? Άλλες φορές ήταν όντως ώρες και άλλες φορές μέρες.

Όσο διαβάζω τα όσα γράφεται, αναρωτιέμαι μήπως τελικά δεν ήταν μόνο το ότι δεν άντεχα και δεν ήθελα τον πόνο, αλλά το ότι δεν μπορούσα να "μπω" στον ρόλο της υποτακτικής. Δεν είχα τις δυνάμεις και την αυτοσυγκέντρωση - αυτοσυγκράτηση που χρειαζόταν.