Προσωποπαγής Κυριαρχία και Τελετουργική Ρουτίνα

Ορισμένες φορές έχω την αίσθηση ότι ένα υ έχει γατζωθεί σε ένα καθημερινό μοτίβο ρουτίνας D/s αλληλεπίδρασης που όταν, για διάφορους λόγους, λήξει αυτή η αλληλεπίδραση με το Κ άτομο δεν είμαι σίγουρη αν αυτό που το χαντακώνει τόσο έντονα συναισθηματικά είναι η αποστέρηση του προσώπου ή αυτού του καθημερινού μοτίβου που του όριζε ως άξονα πορείας.
Έχω παρατηρήσει ότι, αρκετές φορές, τα υ που αποδεσμεύονται συνεχίζουν αυτό το μοτίβο που τους είχε ορίσει το Κ άτομο σαν να είναι ακόμα εκεί (στην ουσία, το ζουν μόνα τους) μέχρι να προχωρήσουν στο επόμενο Κ.

Με ενδιαφέρει να αφουγκραστώ βιωματικές εμπειρίες και συναισθήματα υποτακτικών ατόμων επί του θέματος...
Ευχαριστώ.

 

Πολύ ωραίο θέμα.

Εγώ πάλι έπαθα το αντίθετο. Μετά το τέλος του D/s με έπιασε ένα αίσθημα απαξίωσης στην οποία ρουτίνα ειχα με το Κ. Έκανα ακριβώς τα αντίθετα με μανία και θυμό, και στη συνέχεια από λύπη και στεναχώρια της απουσίας του Κ έβρισκα ανούσιο και περιττό να κάνω το οτιδήποτε έκανα ενώ ήμουν μαζί Του, αφού " δεν ήταν εκεί να το δει"

 

Μετά από εφτα χρόνια σχεσης εχει μια συγκεκριμένη ρουτίνα. Και τώρα που εχει αποδεσμευτει όλα είναι σαν να είμαι εκεί. Ελπίζω να βρει σύντομα την επόμενη Κ. Θεωρώ ότι θα αποκτήσει μια άλλη ρουτίνα κάπως διαφορετική.

 

Την πρώτη φορά που πήρα αποδέσμευση θυμάμαι πως σκεφτόμουν "δηλαδή εγώ τώρα θα αποφασίσω μόνη μου για το τάδε; και για το τάδε;"
Επίσης θυμάμαι πως έφερνα την καθημερινότητά μου σε τέτοιο σημείο ώστε να μη χρειάζεται να κάνω πράγματα για τα οποία αν ήμουν ακόμα υ του,θα χρειάζονταν την αδεια του.
Μετά ειχε ερθει ο θυμός και η αντίδραση.
Τι δεν ήθελε να κάνω όσο ήμουν υ του;
Ε,τα έκανα σε πολύ χειρότερο βαθμό.
Σχεδόν αυτοκαταστροφικό.
Κι όταν πέρασε κι αυτό το στάδιο,τοτε βίωσα την απουσία του,τότε ένιωσα την αποστέρηση του προσώπου.

 

Πλην καποιων οργανωτικων θεματων στο σπίτι, ποτε δεν κρατησα ρουτινα μετα το περας σχεσης. Παντα θεωρουσα οτι αυτα πανε πακετο με το Κ και με τη σχεση. Η συμπεριφορά αυτη μου φαίνεται και κάπως υποπτη, αλλά μπορεί να κανω και λαθος.

 

Η αποστέρηση ενός προσώπου που είχε επιβάλει έναν τροπο ή είδος ρουτίνας ίσως να είναι εκείνο που περισσότερο χαντακώνει ένα υ. Το ύ υποτάσσεται σε ένα Κ για τους τρόπους σκέψης και για τις ιδιοτητές του γενικότερα. Κι αυτό γιατί το κάθε υ έχει δικαίωμα να επιλέξει το Κ πρωταρχικά της έναρξης σχέσης του, και γενικά με ποιό Κ θα συσχετιστεί συγκριτικά με άλλα Κ που έχει συναντήσει στο διάβα του.

Η ρουτίνα ή μερικά θετικά στοιχεία της ρουτίνας προς το υ, μετά από μια αποοδέσμευση παραμένει εις μνήμην του Κ, κι αυτό γιατί και για μια άλλη φορά και πάλι μεγάλο ρόλο θα είχει παίξει ο τρόπος, ή σκέψη, το είδος, οι προτεραιότητες, μοτίβο και φασόν της ρουτίνας που είχε αναλάβει α΄πο έναν συγκεκριμένο Κ. Βέβαια ο χρόνος ξεθωριάζει και τα δυο, ρουτινα και μνήμονικό για ένα Κ, αλλά κάποια στοιχεία παραμένουν και ακολουθούνται ως είχαν.

 

Η μοναδική συνήθεια που έχει μείνει μετά από το πέρας της σχέσης είναι ο σκέτος καφές. Τίποτε άλλο, αρχικά γιατί δεν με ενδιαφέρει να κάνω κάτι αν δεν είναι εντολή και τελικά γιατί δεν με ενδιαφέρει πια τι θέλει  

 

(Επιτέλους και ένα ωραίο θέμα συζήτησης).

Θυμάμαι στο τέλος σχέσης, να μού λέει με τρομερό παράπονο τη φράση "δηλαδή πλέον δε θα γράφω στο ημερολόγιο μου;". Η φράση συνόψιζε όλα τα -τρεμάμενα- συναισθήματα της. Τόσο δυνατή στιγμή που την αναπολώ σαν τώρα. Οκ, ήταν στιγμή χωρισμού ούτως ή άλλως, όμως δε με ρώτησε "δηλαδή πλέον δε θα σε βλέπω;"...
Αν δε με απατά η μνήμη μου, νομίζω πως για κάποιες ημέρες συνέχισε να γράφει στο ημερολόγιο.

 

Μια δύσκολη αναζήτηση κ διαχωρισμός της ουσίας όλων όσων ήμουν ή είχα εξελιχθεί κ ήθελα να κρατησω και όσων με απομάκρυναν από το κέντρο μου και δεν είχαν λόγο συνέχισης τους.
Μοτίβα που επέλεγα να κρατήσω ως ωφέλιμα και χρήσιμα κ απομάκρυνση από όσα συνέβαλαν στη ρήξη ή δε κουμπωναν πουθενά πια.
Το πιο επώδυνο όμως ήταν να μπορέσω να αλλάξω "συχνότητα".Να μπορώ να "εκπέμπω" μέσα από μια ατομικότητα που κουβάλαγε πολλα στοιχεία που προέκυψαν στο συγχρονισμό μου με εκείνον και είχαν γίνει κομματι μου πια.Να σταματήσω να νιώθω ή φαντασιώνομαι ότι λειτουργώντας ατομικα, συνεχιζω να βρίσκομαι στη δική του συχνότητα.

 

Ο χωρισμός από μια αφεντρα πάντα αφήνει πολυ σοβαρά κενα.

Που δεν αναπληρωνονται ευκολα.

 

Σίγουρα σε μια μακροχρόνια και δυνατή σχέση, η αλληλεπίδραση είναι έντονη και ο αποχωρισμός αφήνει τα σημάδια του και στα δύο μέλη.

Πιστεύω πως ένα κομμάτι της εκπαίδευσης του υ, καλό είναι να περιλαμβάνει και τη διαχείρηση αυτής της κατάστασης, μια και τίποτα δεν
κρατάει για πάντα. Επίσης για ένα μικρό διάστημα μετά την αποδέσμευση, μια ελαφριά εποπτεία του Κ στη ζωή του υ , βοηθάει στην ομαλή
μετάβαση στην επόμενη φάση, αν γίνεται με τρόπο που δεν δίνει ψεύτικες ελπίδες.

 

Οπως βγήκαμε απο τα μνημόνια ενα πράμα;