Πως Απολογούνται οι Κυρίαρχοι?

απ' όσο έχω καταλάβει, ισχύουν, σε γενικές γραμμές, τα παρακάτω:
αν σκοντάψουμε και ξενυχιάσουμε τον διπλανό μας, επικοινωνούμε ένα ειλικρινές «με συγχωρείτε, σκόνταψα.», αν ο διπλανός δεν το ξέρει και χρειάζεται να το μάθει.
αν ο διπλανός έχει έφεση στη δραματοποίηση, κι έχουμε διάθεση, ή το βρίσκουμε χρήσιμο, του εξηγούμε ανάλαφρα οτι υπάρχουν παράγοντες που ελέγχονται πολύ περίπλοκα κι οτι επιλέγουμε να μην κυκλοφορούμε με κράνος και τουφέκι, όσοι το επιλέγουμε, κι οτι δεν μπορεί να κάνει τίποτε αποτελεσματικό γι αυτό, αλλά μπορεί να προσπαθήσει να μας φορτώσει τις εντάσεις του, άσχετα αν το καταφέρει· είμαστε γερά παιδιά και αντέχουμε, αν θέλουμε. εξάλλου είμαστε και τύποι αλέγκροι και το διασκεδάζουμε.

ειδικότερα:
λαμβάνουμε υπʹ όψιν όσες παραμέτρους περισσότερες έχουμε στη διάθεσή μας και κάνουμε επιλογές, στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας.
μεταξύ αυτών, αποφεύγουμε να συγχρωτιζόμαστε με δυσφορικά άτομα που έχουν τάση στην δραματοποίηση, την θυματοποίηση, την δαιμονοποίηση, και τις αυτιστικές λειτουργίες εν γένει. αυτή η επιλογή από μόνη της απονοηματοδοτεί το ερώτημα του νήματος.
αν περιπέσει στην αντίληψή μας μιά επιπλέον παράμετρος, που αγνοούσαμε, και μας φανεί χρήσιμη, την παίρνουμε (και στο εξής) υπʹ όψιν μας.

η παραπάνω επεξεργασία ίσως δεν αφορά σε όλους τους τύπους κυριαρχικών, ούτε, ίσως, περιορίζεται μόνον σε κυριαρχικούς.
καθόλου δεν αποκλείεται, κάποιος κυριαρχικός, σε στιγμή αδυναμίας ή μεγάλης ανασφάλειας, να νοιώσει την ανάγκη να εξηγήσει, να δικαιολογηθεί, να ζητήσει συγγνώμη, να αυτομαστιγωθεί κοκ. γούστα είναι αυτά και «ανθρώπινα». αν επανέλθει εγκαίρως δεν χάθηκε κι ο κόσμος.

 

Οι κυριαρχοι απολογουνται καθε μερα στον... εαuτο τους

 

Δεν

 

“Συγνώμη Κύριε υποτακτικέ ,η Κυρία σου δεν θα ξανά κάνει το ίδιο λάθος” ...
Απλό δεν ήταν ;;;

 

επειδη κολοβαραω ειπα να διαβασω και να δω αντιληψεις στο φορουμ κι επειδη μ αρεσει να γινομαι μαυρο προβατο διακρινω πολυ απειρια απο καποιους που παρουσιαζονται εμπειροι εδω μεσα .οσοι ειναι το γνωριζουν απλα δεν το λενε. εχει ανοιξει ενα πολυ σοβαρο θεμα οπως αυτο που μιλαμε εδω και οι απαντησεις καποιον αμη τι αλλο χωρις υποβαθρο εκει δειχνουν και την απειρια τους.οταν λακαμα σπασεις σ ενα παιχνιδι (δεν μ αρεσει η λεξη session) ενα αγγειο απο μη γνωση πραγματων τοτε τι θα κανεις και πως θα απολογηθεις

 

Πέρα από την φιλοσοφία, την ψυχολογία και την κοσμοθεωρία του καθενός,
πρακτικά, η απολογία του Κ ως προς το υ, έχει να κάνει εν τέλη με τα ποιοτικά
χαρακτηριστικά του υ. Και κατά πόσο αυτό μπορεί να διαχειριστεί κάποιες
καταστάσεις.

Για παράδειγμα, σε ένα εγκεφαλικό υ, μια ειλικρινής απολογία ενδέχεται να
έχει θετικά αποτελέσματα. Αντίθετα, σε ένα παθολογικό υ, ενδέχεται να
αποδομηθεί η "αυθεντία" του Κ.

Εκεί ακριβώς, ορίζεται και το μεγαλείο του Κ, ώστε να ξέρει πως να διαχειστισεί
τις καταστάσεις. Τώρα, το τι είναι καλό, τι είναι κακό, τι είναι θεμιτό η όχι, αυτό
καθαρίζεται πάντα από τα εμπλεκόμενα μέλη και τις αλληλεπιδράσεις τους.

 

Αυτό το ''παθολογικό υ'' θα ήθελες να μάς το εξηγήσεις λίγο, γιατί δεν το πιάνω? 

 

Το ακριβώς αντίθετο από την εγκεφαλική περίπτωση.

Στην πράξη, βέβαια, δεν υπάρχει υ που είναι είτε
εγκεφαλική, είτε παθολογική. Και τα δύο υπάρχουν,
σε διάφορες αναλογίες κάθε φορά.

 

Μάλιστα. Δίπολο λοιπόν, ή εγκεφαλική, ή παθολογική, ή και τα δύο δοσολογημένα ανάλογα.
Να πω τώρα ότι διευκρινίστηκαν?
Δεν θα το πω.
Να πω τώρα ότι συμφωνώ με αυτό που διαφαίνεται ως νόημα?
Δεν συμφωνώ.
Αλλά δε νομίζω ότι έχει και νόημα να το συζητήσουμε εδώ.
Τα διάφορα εγχειρίδια και τα κατά καιρούς γραφέντα μιλάνε για 8-9 ''τύπους''.
Όχι ότι τα ενστερνίζομαι, αλλά και δύο τύποι, ως θεωρία, θαρρώ πως είναι λίγο σαν άσπρο-μαύρο, εξαιρώντας όλα τα χρώματα και τις ιδιαιτερότητες των χαρακτήρων.

 

Εγώ μίλησα για μια συνιστώσα και αυτό ως παράδειγμα.
Δεν ανέφερα πουθενά ότι είναι η μια και μοναδική συνιστώσα,
η οποία χαρακτηρίζει τα πάντα και καθολικά ένα υ.

 

Στηριζόμενη στα ροζουλιά, μάλλον κάτι δεν κατάλαβα εγώ καλά. Το ''για παράδειγμα'' το είπες, δεν μπορώ να πω, στο παραπάνω ποστ.
Μάλλον μιλούσες για αυτές τις δικές σου δύο κατηγορίες.
Όβερ. 

 

Αρχικά διαβάζοντας αυτό το ποστ μου ήρθε αυτή η εγωκεντρική σκέψη
"μα ποση διαxείριση να δεχτει και να συνεχίζει να κάνει αυτό το υποτακτικό πλάσμα, σε όλα όσα ξέρει και το ίδιο πως τα κουβαλάει και μαζί με τον εαυτό της τα έχει "δώσει" στον Κυριαρχικό άνθρωπο που εμπιστεύεται ; "  

Μετά προσπάθησα απλα να κατανοήσω τι παραπέρα φέρνει η διαχείριση της κρίσης αν δεν ενισχύεται η κυριαρχική θέση και απλά προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες και πρόσωπα ώστε να κατανοήσει το υ τη πολυπόθητη "συγγνώμη" ;
Επίσης πηγαίνοντας λίγο παραπέρα,αναρωτιέμαι τι θα τη κάνει ένα υποτακτικό πλάσμα την όποια απολογία; Ποιά και για ποιον η όποια χρησιμότητα της;

Το Κυρίαρχο μέρος οφείλει να ψάχνει να βρίσκει το τρόπο με τον οποίο θα γίνει δεκτή και κατανοητή η "απολογία" του απο το υποτακτικό μέρος ;
Να διαχειρίζεται τα χαρακτηριστικά του ατόμου που έχει απέναντι του ώστε να πετύχει κάτι (θολό κατ΄εμέ);
Να αποφεύγει να δουλέψει πάνω σε αυτά και να μην οδηγεί τη συνθήκη εκέι που θέλει και ξέρει ότι μπορεί ,έχοντας ο ίδιος κατανοήσει τι πήγε στραβα;
Ή από την άλλη αρκεί να ξέρουμε τεχνικές που πιάνουν σε κάθε άνθρωπο ανάλογα με κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του και να τις εφαρμόζουμε και μετά να δηλώνουμε το status που επιθυμούμε (το από ποιά θέση είναι άλλο θέμα );
Γιατί αν ισχύει κάτι τέτοιο νομίζω πως πολλά εξαιρετικά υποτακτικά πλάσματα με απίστευτο βαθμό ενσυναίσθησης αν "διδαχτούν" 2-3 καλές τεχνικές και λίγα ψυχαναλυτικά παιχνιδάκια, άνετα γίνονται "κυρίαρχικά".

Ή μήπως όχι ;