Πως θα την παλέψω με νέα καραντίνα?

Μπα που τετοια τύχη. 

 

Κρίμα..

 

Τώρα που μας έκλεισαν τις αθλητικές εγκαταστάσεις,ξεκίνησα τρέξιμο.
Έλα να πηγαίνουμε μαζί.

 

Μολις ανοιξουν ξανα ξεκινα τα σουβλακια, θα πηγαινουμε παρεα

 

Γιατί να περιμένουμε να ανοίξουν;
Ας παραγγείλουμε!

 

Να τρεξεις να τα παρεις win-win!!

 

Εσύ δεν τρέχεις όμως και το ζητούμενο ήταν να το κάνουμε μαζί  

 

Κάποιος πρεπει να σκεφτεται...

 

Πόσο σοφός!  

 

Μια από τα ίδια.  

 

Έχω πράγματα να κάνω, δεν είναι αυτό το θέμα, απλά με έχει κουράσει να έχω κανονικότητα τύπου Κ1 και κανονικότητα τύπου Κ2 και να μαθαίνω από τις ειδήσεις ποια από τις δύο θα ισχύσει την επόμενη εβδομάδα, μήνα κλπ. Είναι ένα από αυτά τα βασανιστήρια που στην αρχή δεν καταλαβαίνει κανείς γιατί είναι βασανιστήρια και όταν φτάσει να υποστεί την πλήρη σωρευτική τους επίπτωση, συντρίβεται.

 

Η ψυχική επίπτωση της πανδημίας -είτε την πιστεύετε είτε όχι

..για να μην αρχίσουμε με παρερμηνείες, αυτό που υπονοεί η κεφαλίδα είναι πως, ανεξάρτητα από το σεβαστό αφήγημα του καθενός αναφορικά με την ύπαρξη ή όχι πανδημίας,κινδύνου,σκοπιμοτήτων, χρησιμότητας η όχι των μέτρων κλπ, είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο πως η ζωή όλων μας υπέστη μια σοβαρή αρνητική μεταβολή.
Το έχω ξαναπεί,την άνοιξη δεν παρατηρήθηκε αύξηση της ψυχιατρικής νοσηρότητας, μάλλον το αντίθετο.Αυτο όμως άλλαξε δραματικά από τον Αύγουστο και μετά. Οι άνθρωποι πλέον αναζητούν βοήθεια για συμπτώματα έντονου άγχους και κατάθλιψης,μιας κατάστασης που μοιάζει αρκετά με μετατραυματικό στρες.
Μια πρώτη ανάγνωση για τις αιτίες είναι προφανής: αφενός φόβος για τη ζωή(ιδίως όσων είναι ευπαθείς αλλά όχι μόνο)και την οικονομική επιβίωση(χάνονται θέσεις εργασίας καθημερινά χωρίς καμία προστασία για τους εργαζόμενους ), αφετέρου θυμός για την αντίφαση της επίσημης ενημέρωσης, απώλεια εμπιστοσύνης,αίσθημα ασαφειας που οδηγεί σε άρνηση και καχυποψία.

Εντάξει, αυτές είναι στο κάτω κάτω φυσιολογικές αντιδράσεις και αναμενόμενες.
Αυτό που αληθινά όμως διαβρώνει την ποιότητα της ζωής μας και δημιουργεί ψυχονοσογονα δυναμική,δεν είναι κυρίως ο φόβος.
Ειναι η μεγάλη διάρκεια της κρίσιμης κατάστασης,που δεν αφήνει πολλά περιθώρια στην ελπίδα.
Οταν ο άνθρωπος δέχεται ένα οξύ πλήγμα, βιώνει έντονη δυσφορία και οργανώνει άμεσα άμυνες για τη διαχείριση του.
Οταν όμως υπάρχει χρονιοτητα,η αντίδραση του ψυχισμού είναι διαφορετική, μοιάζει περισσότερο με το πένθος.Αρχικα συνεργαζόμαστε με τις επίσημες οδηγίες αισιοδοξωντας ότι το πράγμα είναι διαχειρισιμο.Φερομαστε δηλαδή ακριβώς όπως τα παιδιά που εμπιστεύονται τους γονείς τους ότι όλα θα παν καλά αν...Η πορεία εδώ εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την αξιοπιστία του γονιού(της επίσημης διαχείρισης εν προκειμένω):Αν ειπωθούν αλήθειες, σκληρές μεν αλλά αλήθειες, αν ο γονιος-ηγετης είναι ο ίδιος συνεπής στην πράξη με τα λεγόμενα του, τοτε, μετά από μια σύντομη συναισθηματική έκρηξη, η καλή πίστη συνεχίζεται.
Αν όμως συμβεί το αντίθετο, οργή και δυσπιστία κατακλύζουν τη σχέση(δεν εμπιστεύομαι τον πατέρα που με συμβουλεύει να οδηγώ προσεκτικά όταν ο ίδιος οδηγεί μόνιμα πιωμενος ,ας πούμε).Τι συμβαινει λοιπόν τότε; Εκτός από τον πόνο και το θυμό για την ακύρωση της αυθεντίας του "γονιού",οι άνθρωποι εκτίθενται στο αίσθημα του αβοηθητου:Οταν οι φροντιστές σου δεν σε πείθουν ότι είναι ενδιαφερόμενοι και αξιόπιστοι, μένεις μόνος. Μονος μέσα στο άγνωστο, σκοτεινό δασος τη νύχτα.

Η ανάγκη για επιβίωση αρχίζει από την ψυχική περιοχή.Αυτο που συμβαίνει σ' αυτή την περίπτωση μετά τον πρώτο πανικό, είναι συνήθως μια συνειδητή προσπάθεια ελέγχου της κατάστασης:εξερεύνηση, αναζήτηση άλλων ανθρώπων που επίσης ερευνούν, μοίρασμα εμπειρίας, σχεδιασμός .Υπάρχει άγχος αλλά και ελπίδα.
Όταν και αν όμως βιωθει η α-δυνατοτητα ελέγχου (είτε γιατί οι πληροφορίες είναι αντιφατικές είτε γιατί τα σχέδια άμυνας καταρρέουν) τότε τα πράγματα σκληραίνουν.
Αναλογα με την προσωπικότητα, κάποιοι ενεργοποιούν ασυνείδητα μηχανισμούς άρνησης(δεν είναι αληθινό το δάσος, είναι φάρσα,reality , στημένο κλπ). Έτσι αποσοβειται ο ψυχικός κίνδυνος του αβοήθητου και το συναίσθημα γίνεται ξανά οργή αλλά και ναρκισσιστικου τύπου υπεροψία(ξέρω τι παίζεται,δεν πιάνομαι κορόιδο).
Άλλοι κατακλύζονται από τρόμο και παλινδρομουν σε παιδικές καθηλώσεις,όπου η εξάρτηση μέσω τυφλής εμπιστοσύνης από κάποιον ισχυρότερο (φίλο, σύντροφο, γιατρό, κάποιο συμπαθες δημόσιο πρόσωπο)είναι η μόνη ελπίδα.Παυουν να ασκούν κριτικό συλλογισμό.Αρπαζονται από ο,τι επιπλέει.Χρειαζονται διαρκείς διαβεβαιώσεις ότι όλα θα πάνε καλά.Και τελικά πιθανώς μένουν μόνοι γιατί επιβαρύνουν αφόρητα.
Υπάρχουν και κάποιοι που αντιδρούν εξ αρχής με κάτι που μοιάζει με κατάθλιψη.Προκειται συνήθως για οργανωμένες, ισχυρές,εσωστρεφείς προσωπικότητες, συχνά ψηλής αντιληπτικής δυνατότητας,που βιώνουν το χρόνιο στρες ως παραλογισμό στον οποίο όμως δεν έχουν πρόσβαση.Νιωθουν την επαφή τους με τους άλλους να συρρικνώνεται ακόμη περισσότερο, εξαιτίας της άρνησης η του πανικού των προηγούμενων κι έτσι η υποκειμενική αντίληψη της απέραντης μοναξιάς εγκαθίσταται μάλλον εύκολα.

Εξαρτάται από την ωριμότητα ,τη συγκρότηση, την παιδεία και βέβαια το υποστηρικτικό περιβάλλον του καθενός πώς θα επεξεργαστεί την πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση της αβεβαιότητας,της απώλειας εμπιστοσύνης,της σύγχυσης, της απογοήτευσης.
Είναι μια διεργασία ενηλικίωσης.
Και βέβαια,το πώς σου φέρθηκε ο "γονιός" σου όταν τον χρειαζοσουν απόλυτα,καθορίζει την έκταση και το βάθος του τραυματος αλλά και την υφή της ενηλικίωσης.
Στην Ελλάδα είμαστε,κατ εμέ, μάλλον κακοποιημενοι από τις συμπεριφορές των κρατούντων και όχι μόνο τα τελευταία χρόνια.Ειμαστε λοιπόν ως λαός σε μια δύσκολη εφηβεία που αυτονόητα ευνοεί την παραπτωματικοτητα,την εκρηκτικότητα,την προκλητικότητα,την υπαραπλουστευση.
Δυστυχώς ζούμε μια πολύ οδυνηρή επιδείνωση της ποιότητας ζωής εδώ και χρόνια, αλλά μέσα από την οδύνη ελπίζω πως ωριμάζουμε επίσης.
Το διακυβευμα της εποχής στο επίπεδο της ψυχικής υγείας είναι κατά την άποψη μου να εξασκηθουν οι άνθρωποι ξανά στο να αντέχουν τη ματαίωση.
Τη ματαίωση που ξορκίστηκε από τη δυτική κουλτούρα μετά βδελυγμιας μέσω της γρήγορης ανακούφισης κάθε δυσφορίας...
με αποτέλεσμα λιγότερη ψυχική αντοχή στις δυσκολίες, λιγότερη χαρά από τα αυτονόητα της ζωής.

Είμαστε στη μέση μιας θάλασσας ματαίωσης αλλά τη σχεδία την κυβερνουμε κι εμείς.Μαζι με τους άλλους επιβαίνοντες.Ας δούμε τους εαυτούς ως μέρος ενός συνόλου, γιατί αυτό είμαστε και το τραύμα θα μοιραστεί.
Ταξίδι είναι.
Να είστε όλοι καλά.

πηγή: https://www.facebook.com/evdoridoualexandra

 ​