Πως μπορεί μια γυναίκα να κρατήσει τον άντρα της ?

Δεν καταλαβα εσεις δλδ γιατι να μη τα φορατε ε;!
Κι επι του θέματος εγω πιστευω πως αν θελει να φυγει ο αλλος που να παει να γινει παμελα δεν.... θα μεινει αλλα μεχρι να βαρεθει παλι

 

Με σφυριά στο κεφάλι? (εναλλακτικά και με πλάστρη)
Με αλυσίδες και φίμωτρο στο υπόγειο?
Με σχοινί και φίμωτρο?

Εναλλακτικά μπορεί ο καθένας να ομορφαίνει το μυαλό του και να τον αγαπούν γι αυτό που είναι και να μην κάνει κανείς κανένα κόπο να κρατήσει κανέναν αλλά να θέλει ο άλλος να μείνει επειδή απλά γουστάρει?

 

Αυτό ξαναπές το, έχω δει εγώ απατημένες Πάμελες και Μπελούτσι από μις Πίγκυ και παναϊαμ βοήθαμε θα τρώω το φαί μου, χωρίς να υπάρχει καν εγκέφαλος που να λες τουλάχιστον αγάπησε το μυαλό της, στην πορεία της ζωής μου που νομίζω ότι με αυτή την απορία θα πεθάνω για μερικούς ανδρικούς εγκεφάλους και τον τρόπο λειτουργίας τους.
Μην το ψάχνεις...

 

Βασικά, ο καθείς βγάζει τον νταλκά του επαέ.

 

Μαλλον κρινεις εξ ιδιων....

 

Ο νηματοθέτης δήλωνε άνδρας perv, οπότε λογικά γι΄αυτόν, ενδεχομένως, έθεσε έτσι το ερώτημα.
Το ερώτημα θα μπορούσε να έχει τεθεί με ένα σωρό άλλους τρόπους.
Αναλύοντας το λιγάκι, θα μπορούσαμε να σταθούμε στο ρήμα ''κρατήσει'' και τι σημαίνει ακριβώς. Σημαίνει άραγε να διατηρήσει μία σχέση?
Σημαίνει μήπως ότι οι άνδρες είναι ένα τρόπαιο, μια κούπα, που για κάποιον λόγο πρέπει να το διαφυλάσσουμε από όσες (και όσους) το επιβουλεύονται?
Σημαίνει ότι έχουμε κάποιο λόγο να διεκδικούμε?
Και μάλιστα με ''καπατσοσύνη'', ''γαλιφιά'', ''πουτανιά'' και τελευταία και καταϊδρωμένη την εξυπνάδα?
Υπάρχουν συνταγές για κάτι τέτοιο?
Είναι η κοινωνική συγκυρία ίδια με αυτές που βίωσαν οι μαμάδες ή οι γιαγιάδες μας? (Για να μην πάω πιο πίσω, ας αρκεστούμε στις πατροπαράδοτες ''συνταγές''...)
Αν κάτσουμε να μετρήσουμε στερεότυπα, θα χάσουμε σαφώς το μέτρημα.
Γιατί κατ΄αρχάς θα πρέπει κάποιος να κρατήσει κάποιον άλλον?
Και αν θα πρέπει, γιατί θα πρέπει να είναι η γυναίκα που θα κρατήσει τον άνδρα?
Τα νούμερα λένε πως συχνότερα οι γυναίκες χωρίζουν τους άνδρες απ΄ότι το αντίθετο.
Επίσης την συντριβή του χωρισμού την βιώνουν εξ΄ίσου και τα δύο φύλα.
Άρα το ερώτημα είναι κάπως στημένο, κάπως προβοκατόρικο και αρκετά πασέ, με τα δεδομένα τής εποχής.
Πως ''κρατάς'' κάποιον που θέλει να φύγει?
Και αν το καταφέρνεις, τι σόι επίτευγμα είναι αυτό, που ψάχνουμε να βρούμε και τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους?
Ποια είναι η κοινωνική συνθήκη που επιβάλλει στους ανθρώπους και ιδιαίτερα στις γυναίκες, να είναι με ''κάποιον'' (όπου ''κάποιον'', βλέπε ''οποιονδήποτε'') για να μην την χαρακτηρίσουν οι υπόλοιποι ''αποτυχημένη''?
Πόσο ''πετυχημένη'' είναι μία γυναίκα που κρατά με διάφορους τρόπους έναν άνδρα δίπλα της, όταν αυτός θέλει ντε και καλά να λακίσει?
Μία φίλη, παιδική, πριν από λίγο καιρό με ''προειδοποίησε'' πως ''έτσι όπως το πάω, θα μείνω μόνη μου'', εννοώντας ότι δεν θα ''καταφέρω'' να είμαι με κάποιον (ξέρετε, αυτόν τον οποιονδήποτε)...
Ωστόσο, εν πολλοίς, έκανε την προβολή της δικής της αντίληψης πάνω μου.
Για μένα δεν είναι κακό κάποιος να είναι μόνος του, ή κάποια να είναι μόνη της, όταν δεν βρίσκει έναν άνθρωπο με τον οποίο να συμπορεύεται αρμονικά.
Αντίθετα, είναι σημάδι υγιούς αντιμετώπισης του εαυτού και των σχέσεων, καθώς επίσης και σημάδι ανεξαρτησίας, είμαι με κάποιον γιατί το επιλέγω, όχι γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Ναι, όλοι θέλουν έναν σύντροφο, όχι τον κάποιον, ήτοι τον οποιονδήποτε, αλλά αυτόν, ή αυτήν που θα κάνει την ζωή τους ομορφότερη και πληρέστερη.
Αδήριτη ανάγκη του ανθρώπου για συντροφικότητα, αλλά όχι τέτοια που να δίνει κανείς γη και ύδωρ, μόνο και μόνο εξ΄αιτίας του φόβου της μοναξιάς.
Πολλοί άνθρωποι είναι μόνοι μέσα στις σχέσεις τους, παντελώς αποξενωμένοι μεταξύ τους και αυτό για μένα είναι πολύ χειρότερο.
Αν για κάποιους είναι ανησυχητικό το φαινόμενο των γυναικών που πλέον επιλέγουν να μένουν μόνες, για μένα είναι σημάδι συνειδητότητας και επιλεκτικότητας.
Γιατί να διατηρείς μία σχέση που δεν σε καλύπτει?
Αν την έχεις και σε καλύπτει, και αυτό είναι αμοιβαίο, τότε δεν τίθεται καν ζήτημα να ''κρατήσει'' ο ένας τον άλλον, συμβαίνει αυθόρμητα, μέσα στα πλαίσια της σχέσης και της αμφίδρομης κάλυψης των αναγκών των συντρόφων.
Επιτέλους ας σταματήσουμε να παράγουμε περισσότερα στερεότυπα απ΄όσα αποδομούμε, ειδικά εδώ μέσα, αν θέλουμε, κάποια στιγμή να αξίζουμε μία πιο ελεύθερη κοινωνία.

Και αν όλα τα παραπάνω σάς φαίνονται υπερβολικά, υπάρχει και η σύντομη εκδοχή μιας διαφορετικής απάντησης...  

 

And when all else fails, υπάρχει κι αυτή η λύση... 

 

Χρειάζομαι μαθήματα αγαπητή μου  

 

Γιατί το χαλάς; Άσε να μας πούνε πώς είναι τα "πραγματικά θηλυκά" και η "σωστή γυναίκα", να μάθουμε επιτέλους πως να κρεμόμαστε σωστά από τα αρχιδια του άλλου για να τον κρατήσουμε γιατί εγώ όλο πέφτω γαμωτο, δεν κάνω γερό κράτημα...

 

Αγαπητή @brenda, πάνω κάτω τα ίδια ακούμε όσοι παραμένουμε ακόμη ελεύθεροι καθώς τα χρόνια περνούν, από ανθρώπους που μας νοιάζονται.
Όμως έχω μια ένσταση πανω στη φράση σου "ξέρετε, αυτόν τον οποιονδήποτε". Είμαι σίγουρος πως δεν το εννοούν έτσι, αλλά κάποιον που μας ταιριάζει και που μαζί του θα ήμασταν περισσότερο χαρούμενοι στη ζωή μας κι ας μην είναι και ο ιδανικός.
Νομίζω πως η αναζήτηση του ιδανικού συντρόφου είναι ουτοπική γιατί δεν υπάρχει τέτοιος.
Το ξέρουμε μάλλον αυτό, αλλά τα χαλάμε στο μέγεθος της προσέγγισης οι απαιτητικοί

 

Δηλαδή μάς νοιάζονται και τι σημαίνει αυτό?
Πως δεν θα γεράσουμε μόνοι?
Ουαί, δεν είναι εκεί το θέμα.
Όσο υποκύπτουμε σε τέτοιου είδους σκέψεις και ιδεοληψίες ανατροφοδοτούμε φενάκες και χίμαιρες των άλλων, κάνοντάς τες και λίγο δικές μας.
Και δεν είναι θέμα απαιτητικότητας, αλλά θέμα αυτάρκειας τελικά.
Ούτε θέμα ιδανικών.
Κανείς μας δεν είναι ιδανικός για κανέναν, γιατί τότε πάλι μπαίνουμε στο πεδίο των προβολών.
Είμαστε αυτό που είμαστε.
Είτε θα ταιριάξουμε με κάποιον, ή κάποιαν, είτε όχι.
Κι αυτό, δύσκολα παίζει να είναι για πάντα.
Το για πάντα είναι μία στα χίλια, για ψυχές που έτσι κι αλλιώς είναι συνδεδεμένες.
Όλα τ΄άλλα, έχουν ημερομηνία λήξης.
Και καλώς ενδεχομένως.
Να κάτσουμε τώρα να αναλώσουμε και φαιά ουσία για να κρατήσουμε κάποιον, αν δεν θέλει να μείνει?
Να πάει στην ευχή του Θεού, του Βούδα και του Αλλάχ, μαζί...
Τα πάντα ρει και ουδέν μένει.
Και στις ανθρώπινες σχέσεις, φυσικά!
Την στατικότητα να φοβάστε, όχι την αλλαγή, ακόμη κι αν είναι επώδυνη προσωρινά...

 

Kοίτα να δεις γιατί δεν θα στο πουν ποτέ...
Το 1972 στείλαμε ένα μαραφέτι στο διάστημα που κάποτε θα έβγαινε έξω από το πλανητικό μας σύστημα και θα τράβαγε όπου νάναι.
Σκέφτηκε λοιπόν ένας ανθρωπας να το φορτώσει με μαι ταμπέλα, που να περιγράφει τι σταδιάλα είμαστε και τι ξέρουμε ως πολιτισμός, μπας και τόβρει κανάς άλλος πολιτισμός, έτσι για το νόου ας μπέτε, βρε παιδί μου...
- Να ρε τι θα βάλουμε, είπε τση άλλοι (πρώτη εικόνα με το κόκκινο να δείχνει το μουνί της αχναίκας)
- Τι λες μωρή κουφάλα, που θα δείχνουμε φόρα παρτίδα μουνί στη ταμπέλα...
- Μα αφού δείχνουμε παπάρι, πώς να μη δείξουμε μουνί..?
- Άντε ρε μαλάκα, που θα μας πεις εσύ τι θα δείξουμε, είπαν οι άλλοι κι έβησαν το μουνί από την ταμπέλα, σόου του σπικ...
Κι από τότε οι αχναίκες επισήμως και με τη βούλα δεν έχουν μουνιά, αλλά αντιμετωπίζονται ως τέτοια (εικόνα 2)...
Αι απόψεις που διαβάζεις εδώ με πρέπει κι έτσι κι αλλιώς, οι πιο πολλές είναι των άλλωνε... Κερδάνε..!
Αυτά..!