Πως ξεκινήσατε

μουυυεεεχαχαχαχα, αφού ήμουν χάπατο αρχικά, το δήλωσα ανερυθρίαστα...η Dark εξαφανίστηκε πολύ νωρίς, εκτός αν άλλαξε φυσικά νικ

 

Αδερφός που έδερνε + μπαλέτο με πόνο, φωνές και πειθαρχία

 

Με έναν καφέ...

 

Πικρός;

 

Είχε Και βουτηματα ξεγελουσαν  

 

ΜΙΑ ΜΥΗΣΗ.

Άργησα. Επειδή βιαζόμουν. Αλλά έφτασα. Επειδή το ήθελα.


***

Σχεδόν ντρέπομαι που η ιστορία της μύησής μου δεν έχει ίχνος ρομαντισμού, αισθηματισμού ή έστω παιγνιώδους διάθεσης. Σχεδόν ντρέπομαι για την πεζότητα, την χυδαιότητα, την σκοτεινιά και την μαυρίλα της. Σχεδόν. Γιατί αυτός ήμουν τότε, γιατί έτσι ήμουν τότε κι ο ψυχισμός του καθενός δεν διαμορφώνεται εν κενώ αέρος αλλά σε μια ορισμένη χρονική στιγμή, μέσα σε ένα δωμάτιο που βρίσκεται μέσα σ’ ένα σπίτι, που βρίσκεται σε μια γειτονιά, που βρίσκεται σε μια πόλη, που βρίσκεται σε μια χώρα, που βρίσκεται σε μια ήπειρο. Το ένα μέσα στο άλλο. Όπως οι μπαμπούσκες.


***

Στοιχεία από τη δεκαετία του ’90: Είναι η εποχή που μετά την πτώση του Υπαρκτού και το άνοιγμα των συνόρων, η εγχώρια αγορά του πληρωμένου έρωτα έχει κατακλυσθεί από χιλιάδες αλλοδαπές γυναίκες που αναζητούν μια ευκαιρία γρήγορου πλουτισμού ή απλής επιβίωσης στη γη της επαγγελίας και καταλήγουν σε μπουρδέλα, γραφεία συνοδών, κωλόμπαρα και στριπτιζάδικα όπως άλλοτε οι ηττημένες των ταξικών κι εθνικών πολέμων οδηγούνταν στα σκλαβοπάζαρα. Ο ανταγωνισμός τιμών, υπηρεσιών κι ομορφιάς είναι έντονος αλλά και άνισος και πολύ σύντομα οι Ελληνίδες ιέρειες της Αφροδίτης βρίσκονται σε μειονεκτική θέση. Θα χάσουν κατά κράτος, αλλά δεν θα παραδοθούν αμαχητί. Τελευταία γραμμή άμυνας, τα γραφεία γνωριμιών. Όχι συνοικεσίων, γνωριμιών. Μερικά φυτοζωούν ακόμα και σήμερα, όμως την μεγάλη τους ακμή την γνώρισαν εκείνα τα χρόνια, οπότε και ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια. Οι τηλεφωνήτριες είχαν φωνές πιο λάγνες κι αισθησιακές κι από τις Σειρήνες. Επίσης, ήταν πιο ψεύτρες κι από πολιτικούς σε προεκλογική περίοδο. Οι θωπευτικές φωνές που χάιδευαν αυτιά κι υπογάστρια υπόσχονταν από 8 έως 12 τηλέφωνα κοριτσιών διψασμένων για ελεύθερες σχέσεις. (εύηχος ευφημισμός της ξεπέτας στη διάλεκτο της πιάτσας), χωρίς δεσμεύσεις κι αντίτιμο πέραν της συνδρομής των 15.000 ή 20.000 δραχμών που διαρκούσε για ένα εξάμηνο. Η πραγματικότητα βέβαια αποδεικνυόταν ελαφρώς διαφορετική. Γιατί δίχως «δωράκι», «ελεύθερη σχέση» γιοκ. Εντούτοις υπήρχε σαφής διαφορά από τα κυκλώματα των callgirls και των πορνείων. Επρόκειτο για κοπέλες της διπλανής πόρτας, πολλές με σταθερό επάγγελμα κι άλλες άνεργες, φοιτήτριες, νοικοκυρές ή διαζευγμένες που συμπλήρωναν το εισόδημά τους ψαρεύοντας πελάτες από μια πιο κλειστή κι ελεγχόμενη δεξαμενή υποψηφίων, χωρίς να ρισκάρουν να εκτεθούν με μια προσωπική αγγελία. Καθώς έκλειναν λιγοστά ραντεβού, το σεξ μαζί τους ήταν σαφώς πιο ικανοποιητικό κι απολαυστικό κι οι συνευρέσεις απαλλαγμένες από το άγχος του χρονομέτρου. Κι αν η κοπέλα σε συμπαθούσε, μπορούσες να βγεις μαζί της για κανένα ποτό ή καφέ. Πριν, μετά ή ενδιάμεσα. Με δυο λόγια πορνεία μεν, αλλά με ανθρώπινο πρόσωπο. Πως λέγαμε παλιά σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο; Ε, κάτι τέτοιο…

***

Πού βρισκόμουν τότε; Είμαι 28 χρονών και ζω στο Υπόγειο. Το 1996 είναι δίσεκτο έτος, ξυπνώ και κοιμάμαι στην Κόλαση. Φανταστείτε την Κόλαση: είναι ένα σπίτι όπου συγκατοικούν ένας γιος τετραπληγικός, ένας πατέρας καρκινοπαθής σε τελικό στάδιο, μια γιαγιά ανοϊκή με προχωρημένο Αλτζχάιμερ και μια μάνα που πρέπει να φροντίσει όλους τους προηγούμενους. Ή μάλλον, μην προσπαθήσετε καν να το φανταστείτε, η φρίκη της σωματικής και νοητικής κατάρρευσης δεν περιγράφεται με λόγια. Συνυπολογίστε απλώς την αναγκαστική απουσία των δύο άλλων αδερφών, ο δευτερότοκος στον στρατό, ο Βενιαμίν στα καράβια και προσθέστε την δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η οικογένεια. Θυμίζει κακό μελό, κι είναι η καθημερινότητά μου. Ελλείψει συνοδού, έχω μείνει πρακτικά άνεργος και το μοναδικό μου εισόδημα είναι πλέον το αναπηρικό επίδομα. Βγαίνω σπανίως από το σπίτι και το έσχατο καταφύγιο που απομένει είναι η δραπέτευση στον κόσμο των ονείρων. Μόνο που κι αυτός τελευταία δεν είναι και τόσο φιλόξενος, οι φαντασιώσεις μου, ανέκαθεν εκκεντρικές και πολυπρόσωπες, γίνονται ολοένα και πιο βίαιες, σκοτεινές και διεστραμμένες. Με τρομάζουν, φοβάμαι πως θα τρελαθώ. Αλλά δεν τρελαίνομαι. Επειδή γνωρίζω πως είναι φαντασιώσεις και πως δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Ναι, αυτό το τελευταίο το πιστεύω ακράδαντα. Αυνανίζομαι μανιωδώς, βοηθά στον κατευνασμό του άγχους. Αντέχω. Αντέχω;


***

Τον Μάιο το Υπόγειο συναντά τον Υπόκοσμο: διαβάζω την αγγελία σ’ ένα πορνοπεριοδικό λίγες μόλις μέρες μετά τον θάνατο του πατέρα μου. Πέντε λέξεις, ένα ερωτηματικό κι ένα σταθερό τηλέφωνο: «Σεξ και Βία; Σκλάβα Σας». Τίποτ’ άλλο. Δεν είναι η χαρά της ζωής αυτό το αίσθημα που αναβλύζει μέσα μου, μοιάζει περισσότερο με βουβή λύσσα για δύναμη και κυριαρχία, με τυφλή Θέληση να γευτώ όλα όσα στερήθηκα αλλά κι όσα ονειρεύτηκα την τελευταία εφιαλτική διετία. Τηλεφωνώ. Με χαμηλές προσδοκίες, είμαι πια υποψιασμένος από τα κατά συνθήκη ψεύδη των σαγηνευτικών φωνών. Και ναι, είναι ένα ακόμη γραφείο γνωριμιών. Και μου τάζει 8 τηλέφωνα κοριτσιών διψασμένων για ελεύθερη σχέση με μοναδικό αντίτιμο μια εξάμηνη συνδρομή. Όμως εγώ δεν θέλω οκτώ τηλέφωνα, θέλω ένα. Και τότε η εκμαυλίστρια μου υπόσχεται μια σκλάβα. Και με δελεάζει. Κι εντούτοις διστάζω. Κι αν είναι ψέμα; Γιατί να πληρώσω άλλη μία εγγραφή αφού είμαι ήδη μέλος σε παρόμοιο μαγαζί; Να το ρισκάρω; Αφού δεν μου περισσεύουν. Κι αν είναι αλήθεια; Να κλωτσήσω τέτοια ευκαιρία; Τι διάολο να κάνω;


***

Θα το ρισκάρω. Μια βδομάδα μετά καταθέτω τα χρήματα σε τραπεζικό λογαριασμό. Τηλεφωνώ στο γραφείο, λέω ονοματεπώνυμο και κωδικό κατάθεσης κι η Σειρήνα μου κελαηδά τα μαγικά νούμερα. Τα γράφω με την ίδια αγαλλίαση που θα ένιωθα αν διάβαζα στην εφημερίδα πως κέρδισα στο Λαχείο. Σχηματίζω τον αριθμό της κλήσης κι από την ταραχή μου σχεδόν τραυλίζω. Μια πρώτη απογοήτευση: η φωνή που απαντά στο ακουστικό δεν είναι λάγνα αλλά βραχνή και κουρασμένη. Και λιγάκι αγενής. Έτσι μιλάνε οι σκλάβες; Όχι, ευτυχώς, η φωνή δεν ανήκει στην σκλάβα αλλά σε μια φίλη της που για λόγους ασφαλείας κλείνει τα ραντεβού. Βαριεστημένα διαφημίζει το εμπόρευμα: είναι 35 ετών, Ελληνίδα, εξαιρετικής ομορφιάς, έμπειρη, υπάκουη και με πλήρη εξοπλισμό. Μένει εκτός Αθηνών κι έρχεται στην πόλη μόνο σε περίπτωση επιβεβαιωμένης συνάντησης σε ξενοδοχείο. Ακολουθεί κανονική ψυχρολουσία. «Φυσικά κύριε, υπάρχει και δωράκι». Αυτό το φανταζόμουν, δεν φανταζόμουν όμως πόσο θα ήταν το δωράκι. «90.000 δραχμές για ένα ολόκληρο βράδυ. Η κοπέλα δεν κάνει βιαστικές δουλειές». Τέλεια, τόσα δεν βγάζω σ’ ένα μήνα. Την ευχαριστώ και κλείνω το τηλέφωνο. Γαμώ τον Χριστό μου. Γαμώ την Παναγία μου. Γαμώ την τύχη μου. Γιατί να μου γεννιούνται επιθυμίες που δεν θα μπορέσω να ικανοποιήσω ποτέ;


***

Ποτέ είναι μεγάλη κουβέντα. «Όταν θέλεις πολύ κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να σε βοηθήσει», λέει ο Κοέλιο στον Αλχημιστή. Και μπορεί ο Κοέλιο να είναι ένας ατάλαντος λογοκλόπος κι ο Αλχημιστής κακέκτυπο των αριστουργημάτων του Μπόρχες, αλλά θαύματα συμβαίνουν, ενίοτε δε και κατ’ εξακολούθηση. Βρισκόμαστε πια στον Σεπτέμβριο και ξαφνικά χρήματα αρχίζουν να μου έρχονται μαζεμένα από τις πιο αναπάντεχες πηγές: μια επιδότηση σεμιναρίου που εκκρεμούσε μήνες, μια σχεδόν ξεχασμένη δικηγορική υπόθεση που είχα διεκπεραιώσει δίχως να αμειφθώ, μια κληρονομιά κυριολεκτικά από το πουθενά, μέχρι και 13άρι στο ΠΡΟ-ΠΟ πιάνω για πρώτη και μοναδική φορά στη ζωή μου. Στο τηλέφωνο η φωνή μου ακούγεται σταθερή, ο κύβος ερρίφθη, το ραντεβού κλείνεται. Έφτασα στην Ιθάκη; Όχι ακόμα, τίποτα στη ζωή μου δεν συνέβη με τον εύκολο κι απλό τρόπο, για το κάθε τι χρειάστηκε να υπερνικήσω μιαν απρόβλεπτη δυσκολία. Ένα τελευταίο εμπόδιο: την προκαθορισμένη ημέρα ξεσπά μια καταιγίδα άνευ προηγουμένου. Αναγκάζομαι ν’ αναβάλλω, η αναγγελία της ακύρωσης γίνεται δεκτή με ειρωνεία από την αγενέστατη τηλεφωνήτρια. Όταν λίγες μέρες μετά επιχειρώ να ορίσω νέα συνάντηση, αντιμετωπίζομαι με δυσπιστία και σκεπτικισμό. Χρειάζεται η μεσολάβηση του γραφείου που επιβεβαιώνει την αξιοπιστία μου για να μου δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία. Και φυσικά το δέλεαρ των 90.000 δραχμών παίζει κι αυτό κάποιο ρόλο· δεν φυτρώνουν δα και στο δρόμο.


***

Εδώ είμαι. Στο δωμάτιο ενός φτηνού ξενοδοχείου. Κάθομαι στο κρεβάτι και περιμένω. Τα χρήματα αραδιασμένα στο κομοδίνο, να φαίνονται, αυτό καθησυχάζει τα κορίτσια και τα κάνει πιο πρόθυμα και συνεργάσιμα. Σαν ανοιγμένη βεντάλια, δεκαοχτώ Κωλοκοτρωνέικα μουστάκια σχηματίζουν ένα χάρτινο μπουκέτο, ιώδες και δηλητηριώδες· τα Άνθη του Κακού. Στην οθόνη της τηλεόρασης ένα πορνό, παρακολουθώ αφηρημένος και κάθε τόσο κοιτώ το ρολόι. Ο χρόνος διαστέλλεται σαν φουσκωμένο μπαλόνι που περικλείει όλα όσα με οδήγησαν σ’ αυτό το σημείο, όνειρα, εφιάλτες, φαντασιώσεις, απωθημένα μιας δύσκολης παιδικής ηλικίας και μιας ταραγμένης νεότητας. Διακριτικό χτύπημα στην πόρτα. «Ανοιχτά είναι, έμπα». Ανοίγει. Τώρα ο χρόνος συμπυκνώνεται, συμβαίνουν πολλά γεγονότα μαζί σε λίγα δευτερόλεπτα, η σκέψη ασθμαίνει προσπαθώντας να τα ταξινομήσει σ’ εντυπώσεις. Η αρχική είναι μάλλον αρνητική: η γυναίκα που βλέπω μπροστά μου, αν κι εξαιρετικά καλοντυμένη, είναι σίγουρα πάνω από 35, κι αν δεν είναι, τότε ο πανδαμάτωρ χρόνος στάθηκε ιδιαίτερα σκληρός μαζί της φθείροντας ανελέητα την αλλοτινή ομορφιά της. Ναι, κάποτε θα πρέπει να ήταν ωραία, πολύ ωραία. Κάποτε όμως, όχι τώρα. Όχι πια. Κι επιπλέον, δεν είναι ο τύπος μου, αυτό το ανδρόγυνο στυλ με τα κοντοκουρεμένα μαλλιά, το οστεώδες πρόσωπο με τα λεπτά, άσαρκα χείλια, το ψηλόλιγνο, ξερακιανό κορμί με το υποτυπώδες στήθος, ποτέ δεν μου ήταν ιδιαίτερα ελκυστικό. Έχω την αίσθηση μιας εξαπάτησης: αγόρασα άραγε φύκια για μεταξωτές κορδέλες; Παραξενιά ή όχι, το πρώτο πράγμα που προσέχω σε μια γυναίκα είναι το στόμα της. Εκείνη αρχίζει να μιλά και πριν από τον ήχο και το νόημα των λέξεων, παρατηρώ τα δόντια της, το σμάλτο τους είναι κιτρινισμένο από τη νικοτίνη. Το βρίσκω απωθητικό, δεν υπάρχει αμφιβολία πως πιάστηκα κορόιδο, με τόσα λεφτά θα μπορούσα ν’ απολαύσω πέντε ή έξι καλλονές. Και τότε αντιλαμβάνομαι τι είπε. «Καλησπέρα Αφέντη. Στις διαταγές Σας». Συνέρχομαι. Είναι αργά να κάνω πίσω. Άμα μπεις στο χορό, πρέπει να χορέψεις, ακόμα κι αν δεν ξέρεις καλά τα βήματα, κι εγώ είχα κάνει δεκάδες πρόβες. Με τη φαντασία μου. «Πέρασε μέσα σκλάβα. Γονατιστή». Υπακούει, γονατίζει, κι αμέσως μου φαίνεται πιο όμορφη από πριν. Ακολουθεί ένα στριπτίζ, το πιο παράξενο που είδα ποτέ μου. Οι πόρνες που ξέρω γδύνονται, άλλες αισθησιακά, άλλες μηχανικά, βιαστικά ή βαριεστημένα. Μερικές διπλώνουν προσεκτικά τα ρούχα τους για να μην τα τσαλακώσουν κι άλλες τα πετούν όπου βρουν. Εκείνη όχι. Αντί να γδυθεί η ίδια, ακουμπά πάνω στο κρεβάτι μια μεγάλη τσάντα κι αργά, τελετουργικά, με κινήσεις σχεδόν χορογραφημένες, βγάζει από μέσα ένα-ένα τα εργαλεία που περιέχει. Τα περισσότερα τ’ αναγνωρίζω από πορνοταινίες κι αναγνώσματα, αλλονών μαντεύω τη χρήση τους και κάποια μου φαίνονται τελείως αλλόκοτα. Τα απιθώνει κατά μέγεθος και σχήμα σε μια διάταξη που υποδηλώνει μια τάξη γεωμετρικής αυστηρότητας. Μια επαγγελματίας, μια σπεσιαλίστρια. Όταν τελειώνει το έργο της χαμογελά. «Τώρα μπορείτε να διαλέξετε Κύριε». Ξέρω πως βρίσκομαι στο σωστό μέρος, την σωστή στιγμή. Και με τον σωστό άνθρωπο.


***

Μάθημα πρώτον. Λίστα των φετίχ:

Ράπισμα ✔

Πυγοράπισμα ✔

Λεκτικός Εξευτελισμός ✔

Ταπείνωση ✔

Φτύσιμο ✔

Ποδολαγνεία ✔

Ουρολαγνεία ✔

Τράβηγμα Μαλλιών ✔

Βασανισμός Στήθους ✔

Ικεσία ✔

Εκσπερμάτωση στο Πρόσωπο ✔

Εκσπερμάτωση στο Στόμα ✔

Βωμολοχία ✔

Κολάρο ✔

Κινέζικα Σταφύλια ✔

Δονητές ✔

Μαστίγωμα ✔

Γλωσσόφιλα ✔

Δαγκωματιές ✔

Σενάριο Εκβιασμού ✔

Σενάριο Αποπλάνησης ✔

Anal Rimming ✔

Fisting ✔


Σκληρά όρια, (δικά της): κοπρολαγνεία. Σκληρά όρια, (δικά μου): κοπρολαγνεία, αίμα, ασφυξιοφιλία, knife και medical play. Ξέχασα κάτι απ’ όσα είχα προετοιμάσει ως homework? Νομίζω το πρωκτικό σεξ και το Pet play. Λάθος μου, αλλά είμαι αρχάριος, θα μάθω.



Παρατηρήσεις και συμπεράσματα.

Πρώτη παρατήρηση: η ψυχρότητα κι η απουσία συναισθημάτων κάνουν την συνεύρεση πολλαπλά απολαυστική, αναδεικνύοντας την υπεροχή της μηχανιστικής, τεχνοκρατικής προσέγγισης του σεξ. (Αντιρομαντικό).

Δεύτερη παρατήρηση: το χρήμα αποτελεί το ισχυρότερο μέσο κυριαρχίας. (Δυσοίωνο· να επανεξετασθεί).

Τρίτη παρατήρηση: οι άσχημες κάνουν καλύτερο σεξ από τις όμορφες. (Στερεότυπο· να αποφεύγονται οι γενικεύσεις).

Τέταρτη παρατήρηση: ότι έγινε απόψε με έχει σημαδέψει. Από ‘δω και πέρα η ερωτική μου ζωή δεν θα είναι παρά παραλλαγές πάνω σ’ ένα θέμα.



Γενική επισκόπηση και Βαθμολογία:

Εμφάνιση Προσώπου: 4/10.

Εμφάνιση Σώματος: 6,5/10.

Συμπεριφορά - Επικοινωνία: 10/10.

Συμμετοχή - Απόδοση: Τηρήθηκαν όλες οι προβλεπόμενες υπηρεσίες. 10/10.

Σχέση Απόδοσης - Τιμής: 8,5/10.



(Η Κόλαση είναι παγωμένη σαν άλγεβρα. Κρυώνω).


***

Δώδεκα ώρες αργότερα σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου ημιδιαμονής. Τοπίο μετά τη μάχη: Σεντόνια τσαλακωμένα και μουσκεμένα, παντού έντονη μυρωδιά ιδρώτα, σπέρματος και ούρων. Έχει πια φέξει για τα καλά κι εκείνη έχει μόλις φύγει. Συνήθως μετά το σεξ έχω ένα αίσθημα ευδαιμονίας που διαρκεί αρκετά. Όχι αυτή τη φορά. Νιώθω να με κυριεύει η πολυθρύλητη θλίψη των ζώων μετά την συνουσία κι αυτό είναι κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Είναι μια θλίψη σχεδόν ορθολογική στον πυρήνα της: γνωρίζω καλά πως αυτή η νύχτα θ’ αργήσει να επαναληφθεί - αν επαναληφθεί ποτέ. Πεινάω, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και πάλι πέφτω έξω. Άλλο ένα θαύμα, κι ας μην υπάρχει θαυματοποιός. Ένα χτύπημα στη πόρτα. Θα είναι ο αδερφός μου, σκέφτομαι, ήρθε να με πάρει, αλλά πάλι λαθεύω. Είναι εκείνη. Επέστρεψε. Κάτι θα ξέχασε προφανώς, κάποιο παιχνίδι, κοστίζουν αυτά. Όντως κάτι ξέχασε, μόνο που δεν είναι παιχνίδι. Ξέχασε να με ρωτήσει τι ζώδιο είμαι, το θεωρεί σημαντική πληροφορία. Είμαι Κριός. Και κάτι ακόμα: «Πότε θα σε ξαναδώ;» Χωρίς πληθυντικό και πρωτόκολλα. Αμηχανία και σαρκασμός: «Θ’ αργήσεις. Ξέρεις, δεν είμαι ο γιος του Ωνάση». Το σκέφτεται. «Πόσα μπορείς να δίνεις; Πόσα πληρώνεις συνήθως;» Παζάρεμα. Το σιχαίνομαι, αλλά τι έχω να χάσω; Αν εκείνη δεν αισθάνεται φτηνή, γιατί να αισθανθώ εγώ; «Δεκαπέντε χιλιάδες». Ψέματα, και είκοσι έδινα. «Να έρχεσαι με τόσα. Όποτε μπορείς». Εκπτώσεις.


***

Παράδοξο, αλλά ανέκαθεν θεωρούσα κρισιμότερη τη δεύτερη φορά, όταν η περιέργεια αρχίζει να μεταμορφώνεται σε έξη. Ή έλξη. Και δεύτερη φορά υπήρξε, όπως υπήρξε και τρίτη και τέταρτη και εικοστή κι από ένα σημείο και μετά, και χωρίς «δωράκι». Άλλο ένα θαύμα, το τελευταίο, άλλο ένα λάθος, δυστυχώς όχι το έσχατο. Ήμουν ορθολογιστής και προσπαθούσα να το ερμηνεύσω, ενώ τα θαύματα πρέπει απλώς να τα δέχεσαι ευγνώμων. Ήθελα να καταλάβω τι ήταν αυτό που βρήκε σ’ εμένα και με ξεχώρισε και που δεν θα έβρισκε στους άλλους εραστές, πελάτες ή αφέντες της. Θα με κολάκευε να πιστεύω πως ήταν το πνεύμα μου, αλλά κάτι τέτοιο δεν αλήθευε και το ήξερα. Είχαμε μιλήσει ελάχιστα και ποτέ για σοβαρά θέματα. Τότε λοιπόν τι ήταν; Ποτέ δεν αποτόλμησα την ερώτηση. Όμως μια ωραία ημέρα, αρκετούς μήνες αργότερα, μου αποκάλυψε η ίδια το μυστικό της: «Με διεγείρει η ιδέα πως υποτάσσομαι σ’ έναν άντρα τόσο αδύναμο σωματικά. Πως με χτυπά κάποιος που θα μπορούσα άνετα να τον κάνω τόπι στο ξύλο. Αυτό είναι αληθινός εξευτελισμός για μια γυναίκα». Δεν ξέρω αν μου άρεσε αυτό που άκουσα τότε, μάλλον δεν μου άρεσε. Διέκρινα μια χροιά νοσηρότητας, οικτιρμού και περιφρόνησης που μ’ έκανε να αηδιάσω. Είχα λοιπόν κερδίσει την υποταγή της όχι με τα προτερήματα αλλά με τις αδυναμίες μου; Με την εξαγορά αρχικά και την καχεξία κατόπιν; Κι έπειτα πώς γίνεται ένα τρόπαιο που αποκτήθηκε με τέτοια ευτελή μέσα να μου είναι τόσο πολύτιμο και να με κάνει τόσο ευτυχισμένο; Κι εντούτοις, εννέα χρόνια μετά, όταν ξαναδιάβασα την ίδια εξομολόγηση αν και διαφορετικά διατυπωμένη σ’ ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, ήξερα και πάλι μετά βεβαιότητος πως είχα βρει εκ νέου τον σωστό άνθρωπο, για δεύτερη μόλις φορά στη ζωή μου. Γιατί τελικά θαύμα και μυστήριο είναι ένα και το αυτό και δεν υπάρχει μεγαλύτερο μυστήριο από την ανθρώπινη σεξουαλικότητα.


***

Αυτή είναι η ιστορία μου. Σχεδόν ντρέπομαι που δεν έχει ίχνος ρομαντισμού, αισθηματισμού ή έστω αισθησιασμού. Σχεδόν ντρέπομαι για την ευτέλεια, την χυδαιότητα, την σκοτεινιά και τον κυνισμό της. Σχεδόν. Γιατί αυτός ήμουν τότε, γιατί έτσι ήμουν τότε κι ο ψυχισμός του καθενός δεν διαμορφώνεται εν κενώ αέρος. Ζούσα στη Κόλαση, και στη Κόλαση δεν φυτρώνει ροδόσταμο, φυτρώνει θειάφι.


***

Αργώ. Επειδή βιάζομαι. Αλλά φτάνω. Επειδή το θέλω. Αυτή είναι η ιστορία μου. Είμαι ο Στρατής κι είμαι ακόμα εδώ. Στο δωμάτιο ενός φτηνού ξενοδοχείου. Κάθομαι στο κρεβάτι και περιμένω.

 

Και όμως είναι η πιο όμορφη από όλες....

 

Πρέπει να έχω διαβάσει όλες τις βιωματικές ιστορίες στο φόρουμ δαύτο...
Καλογραμμένες, κακογραμμένες, ανορθόγραφες, με ασυνταξίες, επιτηδευμένες, καμουφλαρισμένες, με φαντασιακά καρυκεύματα ή πρόσθετα, με μπερδεμένη γλώσσα, με εκφραστικές αδυναμίες, με μπαρόκ διάθεση, με ανάκατες φαντασία, προσδοκία και πραγματικότητα, με τον χρόνο που πέρασε από τότε που συνέβησαν να στρογγυλεύει ή να αγριεύει περιγραφές γεγονότα και ζητούμενα, τους γραφιάδες τους να κλείνουν το μάτι πίσω από τις γραμμές...
Που φτιάχνουν εικόνες, σεκάνς, σενάρια, σκηνές, ταινίες ολόκληρες...
Κάποιες θα μπορούσαν να είναι -και με το παραπάνω- ιστορίες σε σπονδυλωτό διήγημα μιας εξαιρετικής έκδοσης...
Κάποιες θα μπορούσαν να γίνουν ένα θεατρικό μονόπρακτο...
Άλλες θα μπορούσαν να είναι μια δυσεύρετη ερωτική ταινία, από αυτές που γυρίζονταν πριν ο κινηματογράφος αποκτήσει ήχο...
Μερικές θα μπορούσαν ερωτογραφήματα σκέτο...
Άλλες πάλι, πολύ θα ήθελα, να τις ακούσω ένα βράδυ στο ραδιόφωνο στο αλήστου μνήμης "Θέατρο της Δευτέρας"...
Κάποιες θα σάρωναν στα μικρομηκάδικα φεστιβάλ...
Αυτή είναι από αυτές που στα χέρια ενός μάστορα σκηνοθέτη θα τσάκιζαν με ευκολία λιοντάρια και φοίνικες...

...
Έδιτ: Η ιστορία αυτή δεν "άνοιξε" δικό της νήμα...

 

μοιάζουν πάρα πολύ οι δυό φράσεις. σαν να είναι μία.
απροσχημάτιστα, ρόλος σου και ρόλος μου.
χωρίς καταφυγή σε πλασμένες ορθές υπεκφυγές, αλλά με το φανερό κατάλοιπο της απαίτησης του χειραγωγικού προσχήματος.

 

Ενεώς.

 

Τα σέβη μου είναι το λιγότερο που μπορώ να πω!

 

σαν τον ποντικό στη φάκα , κατά τύχη, στο Ρότερνταμ , το τυράκι ήταν μια κοπέλα σε αφίσα , ντυμένη σαν να την βγάλανε από τις ποιο βαθιές μου φαντασιώσεις , για να φετίχ φεστιβα, ενας θεός γνώριζε που στο διάολο ήταν το μέρος ( ευτυχώς ο ταξιτζής γνώριζε ) σε συνδυασμό με ενα ελληνα του " χώρου " που γνωρισα εκει... να τα χαλια μου χρονια μετα...