Πως ορίζεται;

Όποιος φοβάται, πέφτει και κοιμάται.

 

Όσο εγώ στοχεύω να γίνω καλυτερη ως άνθρωπος, το ίδιο στοχεύει και εκείνος, δεν μένει στάσιμος. Βασιζόμενοι στη μέχρι τώρα πορεία μας σε πολλά πράγματα θα πρέπει να κάνω άλματα για να τον φτάσω, ακόμα και αν τα καταφέρω, εκείνος θα έχει προχωρήσει περισσότερο.
Αλλά συν των άλλων θέτουμε και διαφορετικούς ατομικούς στόχους.
Θέλω να γίνω το καλύτερο version του δικού μου εαυτού, όπως υποθέτω και εκείνος.

Δεν ανησυχώ  

 

Δεν υπάρχει θεία επιφοίτηση στο D/s. Οι απόψεις διαμορφώνονται με το βίωμα.
Υπάρχουν υποτακτικές που αναγνωρίζονται (διαβάζεις ένα κείμενο και καταλαβαίνεις από ποιον είναι επηρεασμένο) γιατί ασπάζονται και διατυπώνουν τον λόγο και τις απόψεις του Κυρίου τους και είναι αυτός ο τρόπος που ζουν την υποταγή τους.
Υπάρχουν και υποτακτικές που αποστηθίζουν τα λόγια ή αντιγράφουν τα κείμενα του Κυρίου και υποδύονται ένα ρόλο, μόλις δοκιμάσουν να εκφράσουν δική τους άποψη (εκτός του τυφλοσούρτη) φαίνεται το κενό και γίνεται αισθητός ο αλαλαγμός του κυμβάλου.
Εκεί είναι και η ευθύνη του Κυρίου που αφήνει την υποτακτική του να εκτίθεται.
Αν ένας Κυρίαρχος επιτρέπει στην υποτακτική του να αλαλάζει αναμασώντας τα λόγια του μόνο κακό της κάνει.
Μόνο σε σχέσεις κάποιας διάρκειας είναι εμφανής η επιρροή του Κυρίου, σε σχέσεις "μόλις τον ευρήκαμε Γιάννη τον εβγάλαμε" δεν γίνονται αυτά.

 

Δεν είναι απαραίτητο να καταλήξει σε καταστροφή. μπορεί η σχέση να μετασχηματιστεί σε κάτι άλλο που θα εξυπηρετεί και τους δυο καλύτερα.

 

Παίρνοντας αφορμή από το παραπάνω, και χωρίς να κάνω προσωπική επίθεση, θα ήθελα να πω δυο λόγια επί του θέματος γενικώς, μια που το έχω αντιμετωπίσει κι εγώ κατά καιρούς.

Υπάρχουν διάφοροι κριτές εδώ μέσα, που τσαμπουνάνε τέτοιες εκφράσεις. "Εκτίθεστε". "Τα γραπτά μένουν". και διάφορα χαριτωμένα along those lines. Θα ήθελα να απαντήσω σε όλους αυτούς, με ένα βροντερό στ΄ αρχίδια μας! Στ' αρχίδια μας που εκτιθέμεθα, και στ΄αρχίδια μας και για τα κωλογραπτά που μένουν.

Πρέπει να καταλάβετε κάποια στιγμή ότι δεν ενδιαφέρονται όλοι ιδιαίτερα για τα συμπεράσματα που θα βγάλει ο καθένας γι αυτούς. Δεν είναι δικό τους πρόβλημα. Ίσως να μην είναι πολύ καθώς πρέπει παιδάκια. 'Ίσως να μην ενδιαφέρονται και τόσο για την άποψη και τα συμπεράσματα σας, ακόμα κι αν εσείς θεωρείτε ότι είναι ο νόμος.

Μπορεί ακόμα και να μην είναι αρκετά ενοχικά ώστε να αισθάνονται πως πρέπει να είναι συνεπείς σε κάτι που έγραψαν η είπαν στο παρελθόν. Θεωρούν οτι αυτή ήταν μια γνώμη που γράφτηκε τότε, με τα δεδομένα τα τότε και τέρμα. Αντί λοιπόν να είναι συνεπείς σ΄αυτά που έγραψαν κάποτε και στην εικόνα που έχουν οι άλλοι γι αυτούς λόγω αυτών των γραπτών, προτιμούν να είναι συνεπείς στον εαυτό τους τώρα και να γράψουν αυτά που σκέφτονται τώρα και πως το βιώνουν τώρα, ακόμα κι αν αυτό χαλάσει την εικόνα του 'σωστού' whatever status. Μπορεί να αλλάξουν γνώμη και να τουμπάρουν τα πάντα και σίγουρα δεν χρωστάνε καμιά εξήγηση στο χώρο.

Το ίδιο ισχύει και για τα M/K που λένε στα υ τους γράψε ό,τι θέλεις. Κι αυτοί, μάλλον δεν ενδιαφέρονται για την εύνοια του χώρου. Ούτε την εύνοια των καθιερωμένων και αναγνωρισμένων.

βαρέθηκα. αυτά για την ώρα.

 

Εκτεθειμένη μία υποτακτική μπορεί να μείνει μόνο απέναντι στον Κύριο της. Σε αυτόν απολογείται.

 

1. Το ζουμί το καλό
Η αξία των γραπτών που μένουν έχουν μόνο μια πρακτική χρησιμότητα: την αποτύπωση του σκέπτεσθαι, και κατά συνέπεια ό,τι έχει σχέση με αυτό, ενός ατόμου στο πέρασμα του χρόνου.
Η αξιολόγηση/κριτική αυτού του σκέπτεσθαι από άλλα άτομα, πρωτίστως και αποκλειστικά έχει να κάνει με τα άλλα άτομα, όχι με το άτομο που εκφράζεται.
Κάτι που είναι πιο προφανές και από το ότι ο ήλιος θα βγει κι αύριο...

2. Τα υλικά για το όποιο ζουμί
Στην πραγματικότητα σπάνια γίνεται κάτι τέτοιο και λίγοι το επιχειρούν, δηλαδή να τοποθετούνται στο σκεπτικό.
Το σύνηθες είναι να αξιολογούνται και να κρίνονται αντιλήψεις και ιδέες που εκδηλώνονται μέσα από ενέργειες/δράσεις/πρακτικές, που στην αντίληψη του κάθε ατόμου συνιστούν έναυσμα για κάποια τοποθέτηση, που ακριβώς για τον λόγον αυτόν (αντίληψη του άλλου ατόμου), δεν είναι υποχρεωτικό να έχει κάποια σχέση με το γραπτό αυτό καθεαυτό, συνήθως με αποτελέσματα από παρεξήγηση, ψύχρα και σταδιάλα έως τα αντίστροφά τους.
Μεταξύ άλλων, ο πιο χαριτωμένος λόγος (από τους συνήθεις) για κάτι τέτοιο είναι πως αποτελεί το άτυπο σκληρό νόμισμα κάθε ΜΚΔ (σόσιαλ μίντια στα ρομέικα)...

3. Συμπέρασμα
Μέτρον άριστον, ουκ εν τω πολλώ το ευ, πρώτα σκεφτόμαστε - μετά γράφουμε, τα άλογα μπαίνουν μπροστά από το κάρο, εκεί ψηλά στον Υμηττό υπάρχει κάποιο μυστικό...
___________
Παρατήρηση: Όσον αφορά στην παραγωγή του ζουμιού, σε όλα τα ΜΚΔ διεθνώς υπάρχει ακλόνητη ποιοτικά και ποσοτικά, σε κάθε επίπεδο και βαθμό, σταθερότητα στο (2)...

Ευτυχείτε... Είναι υποχρεωτικό!

 

Δεν θα αναζητούσα την ρίζα της ασυμμετρίας στο "πιο", αν και μπορώ να το αντιληφθώ ως συστατικό της καθημερινής ζωής και επικοινωνίας σε μια σχέση αυτής της μορφής (sic). Το πρόβλημα δεν είναι ότι η σύγκριση είναι ταμπού, πολιτικά μη ορθή ή ό,τι άλλο. Η σύγκριση είναι που γεννά τον θαυμασμό και πολλά άλλα μεταξύ των δύο σε κάθε ερωτική σχέση. Άρα δεν έχει πολύ νόημα ως ρίζα της ασυμμετρίας, ακόμα και αν προστεθεί το ότι η σύγκριση είναι πάντα προς μια κατεύθυνση γιατί τότε αναδύονται πολλά άλλα προβλήματα, που τα είδα να παρελαύνουν και σε αυτό το νήμα.

Θα αναζητούσα την ρίζα της ασυμμετρίας στην πρόθεση "επί". Η επικυριαρχία κάνει την ασυμμετρία. Η επικυριαρχία είναι που καθιστά τα μεγέθη μη συγκρίσιμα, αν υποτεθεί ότι υπάρχουν καν. Και την σύγκριση μια αδιάφορη παρέκκλιση από τον σκοπό και την τελολογία της αλληλεπίδρασης αυτής, που δεν είναι άλλη από την απόλαυση του Κ.

Καλή Χρονιά σε όλους, καλές επιτυχίες σε όλα, ηδονικές απολαύσεις παντού και πάντα, ευτυχισμένο το 2019!  

 

δεν ισχυρίστηκε κανένας πως πρέπει να αποφευχθεί οτιδήποτε. πώς κατανοεί ο καθένας τι, είναι μιά θέαση. στην θέαση που καταθέσατε αναγνώρισα την ανάγκη να δικαιολογηθεί κάτι, με αναφορά σε αξιακό σύστημα πρόσκαιρο, ασαφές και ανεξάρτητο ή διάφορο απ' το «κάτι». αυτό ονομάζεται εκλογίκευση, δικαιολόγηση. όχι ανάλυση. η «λογική» έχει τους περιορισμούς της, την θεμελίωσή της.

η κατίσχυση με βία επιβάλλεται, με ισχύ, με δύναμη. έστω κατά κανόνα.

η κατίσχυση έχει κυρίως το χαρακτηριστικό οτι οδηγεί και προσδιορίζει. οτι αλλάζει εγγενώς τα κριτήρια, με άλλα λόγια.
εκ των υστέρων μπορεί κανείς να «διαπιστώσει» οτι κατισχύθηκε απ' την ευφυία, την μόρφωση, το ύψος, το κάλλος, τα πτυχία, τα χρήματα, την δεξιότητα, την ψυχραιμία, την αποφασιστικότητα, την θέληση, τον πόθο, τη συγκέντρωση, την προβλεψιμότητα, τη σταθερότητα, ή απο καμμιά διακοσαριά άλλα χαρακτηριστικά, ή τα αντίθετά τους, που ο ίδιος αποδίδει ή διαπιστώνει στον κατισχύοντα. συχνά άλλα κάθε φορά. συχνότατα διαψευδόμενα οταν χρειαστεί να διαψευστούν. ανάλογα με την περίσταση αυτά τα χαρακτηριστικά, που δεν είναι σχεδόν ποτέ τα ίδια, διαμορφώνονται επί τόπου. τα διαμορφώνει η παρουσία του κατισχύοντος, αφού κατισχύσει. μπορεί να μην είχε περάσει ποτέ απ' το μυαλό του κατισχυμένου οτι θα τον μάγευε η δεξιοτεχνία στο μπιλιάρδο. ο ρόλος (η δουλειά) του κατισχυμένου είναι να «μαγεύεται» και να προσαρμόζεται, κατά μιά εκδοχή. το πώς θα εκλογικεύσει (θα δικαιολογήσει εκ των υστέρων) τη «μάγευση», αποσπώντας επιμέρους χαρακτηριστικά που με τα νέα κριτήρια που εγκατέστησε η «μάγευση» μοιάζουν ανώτερα, είναι μια ξεχωριστή διαδικασία, αλλά προσχηματική. μιά εξιδανίκευση. μιά δικαιολογία για να αρνηθεί την ίδια τη «μάγευση», να απαντήσει ορθά στο ενοχικό ερώτημα «γιατί να θέλω να μου οδηγήσει το μυαλό;». μια «πειστική» δικαιολογία είναι οτι έχει «καλύτερο» ή «ανώτερο» μυαλό. αλλά δεν χρειάζεται να έχει. χρειάζεται απλά επάρκεια για να μαγεύσει και να οδηγήσει, να αναπροσαρμόσει τα κριτήρια. να κάνει δηλαδή το ανάλογο της «μάγευσης», αυτό που του αναλογεί, την δουλειά του.

υγ: διαβάστε κατίσχυση στη θέση της μάγευσης

 

Mέσα απ΄την ζωή βγαλμένο είναι κι αυτό. 
Τόσες σχέσεις κατέρρευσαν γι΄αυτούς τους λόγους.
Και να σου πω, δεν είναι κακό. Οι άνθρωποι εξελίσσονται, ακόμη και μέσα στην ασυμμετρία.
Αρκεί να μην εξελίσσονται ασύμμετρα μεταξύ τους! 
Μάλλον είναι θέμα πρόθεσης, ''πιο'', ''επί'', ''κατ(α)'', αυτά τα κοινά κατά πολλούς συστατικά της ασυμμετρίας.
Είναι το γνωστό να τις βγάλουμε να τις μετρήσουμε, ποιος έχει την πιο μεγάλη, την πιο απόλυτη, την πιο γαμάτη ασυμμετρία (όπως και σ΄όλα τ΄άλλα φυσικά, έτσι παίζει το σενάριο του λαού).
Εμένα όμως από το νήμα μία απορία θα μου μείνει και εμπλέκεται και με θέμα άλλου νήματος.
Ο έλεγχος παραδίδεται ή παίρνεται?
Εκεί νομίζω πως υπάρχει η μεγαλύτερη διάσταση απόψεων και στο παρόν νήμα.
Αν η ''κατίσχυση'' είναι προϊόν συναίνεσης ή όχι και τόσο τελικά και τι αποδέχονται τα μέλη ως αληθές.
Οι νοηματοδοσίες είναι καταδικασμένες να είναι προσωπικές, αλλά τα δύο-τρία-πέντε βασικά, νόμιζα πως θα μπορούσαμε να τα έχουμε διευκρινίσει μέσα στα χρόνια, από παλιά, από τα επίπεδα παράδοσης ελέγχου ακόμη (αλλιώς θα τα λέγαμε επίπεδα ανάληψης-αρπαγής-κτλ).
Όπως προειπώθηκε, δεν έγινε και τίποτα αν δεν συμφωνούμε, ούτε με τις ανακολουθίες τρέχει κάστανο, ειδικά αν το δούμε μέσα στο πλαίσιο της εξέλιξης, έτσι για την αποκατάσταση των εννοιών το θίγω, χωρίς να έχει πέσει και ζάχαρη στο νερό, φυσικά.

 

Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να "τρέξει αίμα"

 

Δεν θα κολλούσα σε όλες τις περιπτώσεις το "ενοχικό" στο ερώτημα «γιατί να θέλω να μου οδηγήσει το μυαλό;»όπως και σε όλα τα παρεμφερή με αυτό ερωτήματα.
Αν θέλουμε ντε και καλά να προσδώσουμε ένα χαρακτηρισμό θα διάλεγα απο μια διαφορετική παλέτα, που θα ξεκινούσε απο το "αυτονόητο" , "πηγαίο" και θα κατέληγε ακόμα ακόμα στο "υπαρξιακό".
Η μάγευση , ή κατίσχυση ,ή όπως αλλιώς ονομασουμε τελος πάντων την διαδικασία αιχμαλώτισης του υ απο το Κ, ή καλύτερα την προσωπικότητα του Κ, δεν συμβαίνει ερήμην του υ, το υ αφήνεται στον Κώστα και όχι στον Γιώργο για συγκεκριμένους λόγους, είναι φυσικό να έχει εξ αρχής αναρωτηθεί "ποιός αλήθεια είμ' εγώ και που πάω", "τι μου συμβαίνει", "γιατί μου συμβαίνει","γιατι τον Κώστα", "γιατί όχι τον Γιώργο" , άλλο αν δεν συνειδητοποιεί πάντα τους πραγματικούς λόγους των προτιμήσεών του,είτε γιατί δεν μπορεί, είτε γιατί μπορεί να του υποβάλλονται οι απαντήσεις,είτε γιατί όντως, σε κάποιες άλλες περιπτώσεις επιδιώκει να εκλογικεύσει ενοχικά σπρώχνοντας την ενοχλητική πραγματικότητα κάτω απο το χαλί.

Δεν είπα γω οτι είναι κακό. Δεν υπάρχει κακό και καλό για μένα υπάρχει ευτυχές και μή ευτυχές. γλέντι. 

Δεν υπάρχει μία απάντηση για μένα. Αλλοτε παραδίδεται,άλλοτε παίρνεται, άλλοτε υπάρχει μια παράλληλη διαδικασία παράδοσης και υφαρπαγής του ελέγχου.
Εξαρτάται απο τι μυαλά κουβαλάει ο καθένας, πόσο καθαρά δουλεύουν και κατά πόσο παρεμβαίνει και το συναίσθημα ...

υ.γ Ντάξει ο λαιμός; Πέρασε ο βήχας;