Πως ορίζεται;

Δεν έχω λόγους να διαφωνήσω αγαπητέ! 

Θα συμφωνήσω κι εδώ κατά βάση, ομολογώ πως φαίνεται λίγο προβοκατόρικο το ερώτημα, αλλά πράγματι είχα την απορία και ναι, είναι ανάλογο των μυαλών που κουβαλάει ο καθένας, το έθεσες στις σωστές του διαστάσεις το θέμα.
Όσο για την παρέμβαση του συναισθήματος, δεν είμαι σίγουρη, καλό είναι θεωρώ τέτοιες αποφάσεις να παίρνονται όσο το δυνατόν γίνεται εν ψυχρώ και χωρίς υπέρμετρη συναισθηματική φόρτιση, είτε από την μία μεριά, είτε από την άλλη.
Η λαρυγγοφαρυγγίτιδα πέρασε ευτυχώς. Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, είχα στις γιορτές πολλή φροντίδα και αγάπη ομολογώ... 

 

Αγαπημένη μου @lotus  , σαφώς και οι άνθρωποι εξελίσσονται ασύμμετρα, αλλά η ταχύτητα και η κατεύθυνση της εξέλιξης είναι αυτή που κάνει την διαφορά.
Βιώνουμε την συμμετρική ή την ασύμμετρη εξέλιξη σε όλες μας τις σχέσεις, με συνομήλικους, συμμαθητές, συνοδοιπόρους, φίλους, συντρόφους και πάει λέγοντας.
Δεν είναι παρά φυσικό να εξελίσσονται διαφορετικά, και με διαφορετική ταχύτητα οι άνθρωποι, αλλά η κατεύθυνση είναι σημαντική.
Η κουβέντα ξεκίνησε από τον εικονικό μαθητή υ, που μπορεί να ξεπεράσει τον εικονικό δάσκαλο Κ.
Εκεί η κατεύθυνση και η ταχύτητα παίζει ρόλο θαρρώ, καθώς συμβάλλει στην αποδόμηση της σχέσης, τουλάχιστον ως προς την ουσία της ασυμμετρίας, με δεδομένο πως μπορεί να υπάρξει ανατροπή των αρχικών ισορροπιών.
Κατά τα λοιπά, άμα θέλουμε να καυλώνουμε, καυλώνουμε και με κάποιον πολύ διαφορετικό από μας, πολύ κατώτερο -αν μιλάμε για υ-, ή πολύ ανώτερο -αν μιλάμε για Κ-. Γούστα είναι αυτά και ουδείς λόγος για τα γούστα του καθένα.
Η πρόθεση που λες είναι κάτι που προϋπάρχει, αλλά συνεχίζει να διαμορφώνεται και κατά την πορεία της οποιασδήποτε σχέσης, έτσι δεν είναι;
H συναντίληψη είναι ευκταία, έχω ξαναναφερθεί σε αυτό, αλλά δεν είναι πάντα εφικτή, καθ΄ όλη την διάρκεια οποιασδήποτε σχέσης, αν μιλάμε για προθέσεις ειδικά.
Οι ουτοπίες, οι στρεβλώσεις και οι ανώμαλες προσγειώσεις είναι από τα δομικά χαρακτηριστικά της πλειοψηφίας των ανθρωπίνων σχέσεων, δεν καταλαβαίνω γιατί οι ασύμμετρες σχέσεις να αποτελούν εξαίρεση στον ευρύτερο κανόνα.
Οι προθέσεις λοιπόν, οι ένοχες αυτές πτανίτσες, μαζί με τις αδελφές τους, τις δόλιες προσδοκίες είναι και πάλι υπαίτιες για την παράδοση ή την ανάληψη του ελέγχου, όλοι συμφωνούμε σε αυτό το γενικόλογο συμπέρασμα της φορουμικής εντροπίας.
Η αποριούλα μου ήταν απλά, για το τυπικόν του πράγματος, αν η έτερη αδελφή, η σοφή συναίνεση παίζει τον καθοριστικό ρόλο που της έχει αποδοθεί από τας γραφάς ή όχι.
Κι επειδή πολύς λόγος έχει γίνει για την υφαρπαγή του ελέγχου, συνοπτικά θα πω:

 

 

Εντάξει σαφώς αλλά νομίζω σε ενήλικες αυτό το "παιχνίδι" παίζεται με τους απλούς κανόνες αν δεν ταιριάζουμε δεν συμπεθεριάζουμε. So simple ...
Διότι αν πάμε σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση δεν υφίσταται σχέση (εκτός αν κάνουμε ζιγκ ζαγκ να μη μας πετύχει καμία σφαίρα και κάπου κάπου συναντιόμαστε)
Αν οι εικονικός μαθητής πάει να ξεπεράσει τον εικονικό δάσκαλο αυτό δεν μπορεί να είναι και μια πρόκληση για το δάσκαλο (γιατί σε άλλες περιπτώσεις αυτό το επιζητούν οι σωστοί διδάσκαλοι)?
Αλλά και ανατροπή ισορροπιών να υπάρξει κι αυτό μέσα στο "παιχνίδι" είναι, χωρίζουν πάλι οι δρόμοι ή αναπροσαρμόζονται οι καταστάσεις. Θέμα θέλησης και πρόθεσης για ανοιχτούς ορίζοντες να έχεις κι από συνδυασμούς χιλιάδες (εδώ κατ εμέ παίζει ρόλο και το συναίσθημα).
Θέλεις να μου ορίσεις τι εννοείς με την ορολογία κατώτερο υ και ανώτερο Κ (γιατί μόνο ως ιεραρχία μπορώ να το εκλάβω για να μου κάτσει σωστά) ?
Φυσικά και η πρόθεση παραμένει ενεργή πάντα και παντού (ανοιγοκλείνει σπίτια μη σου πω).
χα χα η συναντίληψη είναι ευκταία πριν καν ξεκινήσει η σχέση, ουδείς θέλει επικοινωνία τύπου βαβέλ, κουραστική και ψυχοφθόρα πανταχώθεν και σε μερικές περιπτώσεις και μη δικαιολογίσιμη.
Α! ναι το περί ουτοπικών είναι μια παρατήρηση που κολλάει παντού, δυστυχώς δεν νομίζω ότι τη γλιτώνουν ούτε οι σχέσεις εντός πλαισίου (το τι συμβαίνει στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση είναι κάτι που ισχύει εντός, εκτός και επί τα αυτά)
Προφανώς μπορείς να προσθέσεις και τις φοβίες στο σετάκι με τις προσδοκίες και τις ενοχές έτσι για να μην είναι η τούρτα χωρίς κερασάκι, αλλά και πάλι τι να κάνουμε έτσι είναι δομημένος ο ανθρώπινος ψυχισμός. Από κει και πέρα είναι στο χέρι του καθενός στο τι θα κάνει με τα προσωπικά του δωράκια.
It' s not for you η υφαρπαγή ή η παράδοση?  
(Ποτέ μη λες μεγάλες κουβέντες μπορεί να ανατραπούν ανάλογα ποιον έχεις απέναντι σου  )

 

Καλή μου @lotus , νόμιζα πως ήταν σαφές πως η υφαρπαγή του ελέγχου είναι για μένα απαράδεκτη, αλλά δεν πειράζει το ξαναλέω, εντελώς ξεκάθαρα και συνειδητά.
Μεγάλες κουβέντες όλοι λέμε κι εγώ έχω πει και τις έχω λουστεί, δε λέω, αλλά αυτό είναι κομμάτι του αξιακού συστήματος κι επειδή η υφαρπαγή μου κάνει κάτι σε βιασμό, είμαι απόλυτα βέβαιη ότι αυτή μου η άποψη δεν θα αλλάξει ποτέ, έτσι ήταν, έτσι είναι, έτσι θα είναι.
Διευκρινίζω φυσικά, με το γνωστό disclaimer, πως αυτά είναι καθαρά προσωπικές μου απόψεις που στηρίζονται στην εντελώς προσωπική μου θεώρηση και δεν έχουν άλλη θέση πέραν της άποψης. Ο καθείς φυσικά έχει την δική του και γι΄αυτό συζητάμε, για να τις ανταλλάξουμε, να δούμε και πέραν της μυτόγκας μας.

Από το δικό μου μετερίζι, ο δάσκαλος είναι πάντα μαθητής κι ο μαθητής μεγάλος δάσκαλος, αλλά δεν ήταν αυτό το πνεύμα της συζήτησης που είχε προηγηθεί, εξ΄ου και το ''ε ρε γλέντια''.
Οπότε, ναι, φυσικά, αυτό επιζητούν οι σωστοί δάσκαλοι, να ξεπεραστούν από τους μαθητές τους, αν το μεταφέρουμε ωστόσο αυτό στα πλαίσια των ασύμμετρων σχέσεων, όπου έστω ότι αναπτύσσονται τέτοιου είδους σχέσεις, θα βγουν και κάποια θεματάκια, όσο να πεις. 

Δεν μίλησα για κατώτερο υ, αλλά για το γεγονός πως το υ μπορεί να γουστάρει να σχετίζεται με κάποιον κατώτερό του Κ και αντίστοιχα το Κ μπορεί να γουστάρει να σχετίζεται με κάποιο ανώτερο από αυτό υ. Είθισται να είναι άλλες -θεωρητικά- οι ισορροπίες. Κι αυτό θέμα γούστου είναι.
Γενικά, εγώ που δεν είμαι ούτε υ, ούτε Κ, γουστάρω να σχετίζομαι με ανθρώπους που είμαστε πάνω-κάτω στο ίδιο επίπεδο. Αλλά αυτό είναι η δική μου ιδιοτροπία, ουδείς χρειάζεται να την πάρει στα σοβαρά. Η εμπειρία μου από ασύμμετρες σχέσεις όμως υφίσταται για να έχω την άποψη που έχω.

Με τις φοβίες, ας κάνει ο καθένας μας την δουλίτσα που του αντιστοιχεί, να ασχοληθεί μαζί τους, εφ΄όσον θέλει να τις ξεπεράσει. Κανένας άλλος δεν μπορεί να την κάνει για μάς, αυτή είναι η δική μου αντίληψη. Μπορεί να λάβουμε βοήθειες στην προσπάθειά μας να τις απεμπολήσουμε, αλλά είναι δικό μας κομμάτι και δική μας ευθύνη, ανεξαρτήτως στάτους, ηλικίας, ιδιοσυγκρασίας και συνθηκών.
Δεν τις έβαλα εσκεμμένα στην εξίσωση, η δική μου τούρτα δεν χρειάζεται αυτό το κερασάκι. 

Τώρα, εν κατακλείδι, το πως ορίζεται το ένα και πως ορίζεται το άλλο, νομίζω πως προκύπτει είτε βιωματικά, είτε μέσα από την παρατήρηση, στέκεται κανείς από πάνω και παρατηρεί τα πράγματα, ή παίρνει μία απόσταση και τα παρατηρεί, γενικά, όταν είσαι μέσα με μία κατάσταση, δεν μπορείς να την ορίσεις τόσο καλά, λόγω υποκειμενικής εμπλοκής σε αυτήν, οπότε τα συμπεράσματα συνήθως εξάγονται μετά το πέρας της κάθε σχέσης, ή παρατηρώντας εκ του σύνεγγυς σχέσεις γύρω μας, όσο αντικειμενικά μπορούμε να τις δούμε και να τις αξιολογήσουμε.
Υπάρχει και το έξω απ΄τον χορό πολλά τραγούδια λες, αλλά κι όταν είσαι μέσα στον χορό, δεν έχεις ξεκάθαρη πάντα εικόνα για το πόσο καλά χορεύεις. Αυτός που είναι απ΄έξω, βλέπει, όχι για να κρίνει, αλλά για να δει τελικά, πως χορεύεται ο συγκεκριμένος χορός. Αλλιώς την χορεύανε την Μπαϊντούσκα στο Καβακλί, αλλιώς στην Θράκη, αλλιώς στην Μακεδονία, ο ίδιος χορός, άλλες εκφράσεις. Κι η κάθε χορευτική ομάδα μπορεί να έχει την δική της έκφραση, οπότε πάμε πάλι στα περί υποκειμενικότητας και συνθηκών.
Ο χρόνος, είπαμε, ως γλύπτης των ανθρώπων παράφορος, σμιλεύει το μέσα μας στο διάβα του.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων το έργο του είναι ένα έργο τέχνης, ανεξαρτήτως τεχνοτροπίας. 

 

Αν αυτό το εμπέδωναν όλοι, θα περνούσαμε πολύ πολύ καλύτερα και εποικοδομητικα τον χρονο που αφιερώνουμε στο φόρουμ.
Αν κάτι μαθαίνεις με την εμπειρία και την τριβή, είναι ότι δεν υπάρχει μόνο ένας δρόμος, δεν απειλεί κανείς το δικό σου μονοπάτι, επειδή βρίσκεται και απολαμβάνει ένα άλλο και σίγουρα δεν σημαίνει πως έχει χαθεί.

 

οι αποφάσεις αυτές, κατ΄ εμέ, πρέπει να παίρνονται με το συναίσθημα τσίτα. για ερωτική σχέση μιλάμε όχι για εργασιακή. η αρπαγή ελέγχου και το σπάσιμο του υ είναι μια βρώμικη διαδικασία, εξού και η κάβλα που απορρέει απ΄αυτή...

 

Το "πρέπει να" δεν χρειάζεται στην πρόταση...  

 

Ναι, φυσικά, αφού αυτό πιστεύεις, δεν έχω λόγο να το πάω κόντρα, για μένα πάλι το συναίσθημα δεν συνάδει με έλειψη συναίνεσης. Αν κάποιοι καυλώνουν μ΄αυτό, εγώ το δέχομαι, τι λόγο έχω να το αμφισβητήσω, διευκρίνισα πως εγώ προσωπικά δεν καυλώνω με κάτι τέτοιο.
'Οσο για το ''σπάσιμο του υ'' άλλα λόγια ν΄αγαπιόμαστε καλύτερα, δεν θα΄θελα... 

 

βρωμικη διαδικασία????

 

"Romantism" lies in the eye of the beholder...
Αν κι εδώ θα ήταν πλέον κατάλληλλη η λέξη, στην θέση του beholder, συναντιλήπτορα, πούλεγε και μια ψυχή...

 

"γενηθήτω τὸ θέλημά σου"