Πως ορίζεται;

Προκειμενου να υπαρξει μια D/s σχεση πρεπει να α) το υπο μερος να εχει συνειδητοποιησει πως η μεγαλυτερη πραξη ελευθεριας ειναι η ηθελημενη απωλεια της και να ειναι συνεπεστατη στο τι συνεπαγεται η ελευθερη αυτη επιλογη , ωστε να ξεπεραστει η πρωτη και συχνα πιο ισχυρη συνειδητη αντισταση στην υποταγη) β) το Κ μερος να εχει απενοχοποιησει τον ψυχικο σαδισμο του (Κυριαρχια) ωστε να απολαυσει τη διαμορφωση της υπο του συμφωνα με τα δικά του θέλω με τις μεθοδους που εκεινος επιλεγει.
Αρχη ολων ειναι η ηδονη ψυχικη και σωματικη , οτιδηποτε αλλο απτεται απωθημεων , ομοιοπαθητικης ψυχικου πονου για ανακουφιση παρελθοντων ψυχικων τραυματων κλπ ειναι χρηση του bdsm ως παυσιπονου , παυσιλυπου και αυτο ειναι ενας απο τους πολλους λαθος λογους να μπει κανεις στο bdsm. Αν υπαρχουν αυτα τα δυο προαπαιτουμενα τοτε η σχεση που θα προκυψει εχει μεγαλες πιθανοτητες να ειναι αυτη της ερωτικης ασυμμετριας.

 

Θέλουμε δε θέλουμε η ιστορική αναφορά του bdsm είναι οι gay βετεράνοι του Β παγκοσμίου πολέμου,
με τη στρατιωτική τους δομή και την στρατιωτική τους πειθαρχία

Προσωπικά δυσκολεύομαι να βρω ελευθεριακό χαρακτήρα σε οτιδήποτε στρατιωτικό.

...
Η δική μου θέση, επί του θέματος:

Το bdsm κατ εμέ πατάει σε δυο βάρκες.
Η μια είναι βαθύτατα συντηρητική (βλέπε στρατιωτική δομή και πειθαρχία) και αφορά κυρίως στη μορφή (στο σύγχρονο bdsm σημαίνει πρωτόκολλα και τελετουργικά, -όσο υπάρχουν ακόμη...)
και η άλλη έχει αφετηρία πριν, πέρα και πάνω από την ελευθεριότητα του DeSade. Εγώ βλέπω σ αυτήν τον πρωτογονισμό, την αυθεντικότητα, μα και την “οικονομία” (αποδοχή υποταγής, σταμάτημα της μάχης) του ζωώδους έρωτα, που απλώνεται στο εξαιρετικά ανθρώπινο, εφόσον ανοίγει την έννοια της ισχύος, και επιτρέπει τις διάφορες εκφάνσεις της. Και αυτό για μένα είναι το περιεχόμενο.

Βρίσκω μάλιστα πως η προϋποτιθέμενη κατίσχυση του ενός μέλους της σχέσης επί του άλλου, με τη συνεπαγόμενη, συναινετική μεν (θέσει-ρόλοι) μα γνήσια ("φύσει"), κατάσταση κυριαρχίας/υποταγής που προκαλεί, ενισχύει και τις δυο “βάρκες”.

Η μίξη δε, αυτών των τόσο ετερόκλητων και αντιφατικών στοιχείων στη βάση του, μπορεί να αποτελέσει και εξήγηση/πηγή των πολυπληθών αντιφάσεων και παραδόξων που συναντώνται στο bdsm.


Όμως…
τα παράδοξα είναι πηγές αέναης κίνησης και οι αντιφάσεις προϋπόθεση εξέλιξης...
 

 

Από τις ασφαλέστερες, από κάθε άποψη, προσεγγίσεις ενός θέματος/αντικειμένου (οτιδήποτε κι αν είναι αυτό από φιλοσοφική άποψη μέχρι ντύσιμο και από έργο τέχνης ως σεσουάρ) είναι η σχέση συνάφειας/εναρμόνισης/συμβατότητας του περιεχομένου του με την μορφή του.
Δεν είναι και τόσο εύκολο πράμα, μιας και προϋποθέτει την ύπαρξη ικανότητας και τα εργαλείων που απαιτούνται για να καταννοηθεί.

Το βουδουσουμου ως έννοια είναι σχετικά δύσκολο να προσεγγιστεί, δεδομένου ότι ως έννοια μορφώνεται και διαμορφώνεται περιγραφικά και όχι επί της ουσίας, εξ ου και η ονοματοδοσία του, οπότε ο προσεγγίζων έχει διπλή δουλειά να κάνει, δηλαδή να προσεγγίσει το περιεχόμενό του. Το οποίο περιεχόμενο, για προφανείς σε μένα τουλάχιστον λόγους, δεν "ακουμπιέται" παρά επιφανειακότατα στην ίδια του την περιγραφή.
Αυτό που συνήθως μπορεί να προσεγγιστεί και ερευνάται ή προσεγγίζεται, κατά την άποψή μου, συμποσώνεται σε διανοητικό έργο ανάλογο με την κατανόηση της τριλιζας, αυτή με τα Χ και Ο...

You cannot teach old dogs new tricks...

Έντιτ: Γι' αυτόν τον λόγο και εδώ και αλλού και παντού, κουβέντες που άπτονται αισθητικής, πρακτικής, γούστων και καθημερινότητας καταλήγουν σε αχταρμά με χαριτωμένες τσιρίδες και μαλλιοτραβήγματα.

 

@cadpmpc

Για το edit σου, ο λόγος για τις κλαγγές όπλων, ή και οπλών, όταν ένα BDSM θέμα έχει ουσία και προεκτάσεις / συμπυκνώσεις είναι ο ίδιος με αυτόν που προκαλούσε τους μεγάλους σκοτωμούς πέριξ της Μονμάρτρης αρχών 20ου: Το BDSM είναι και τέχνη.

 

Όλα μπορεί να είναι τέχνη..!

ΥΓ: Διασαφήνισις για περιστασιακούς αναγνώστες: όχι τεχνική, χρυσά μου!

 

@soutzoukakia ,

Προσωπικά δεν θα χαρακτήριζα την πρώτη βάρκα συντηρητική εξαιτίας της ύπαρξης στρατιωτικών δομών, πειθαρχίας, πρωτοκόλλων, τελετουργικών, κλπ.Θα ήταν τέτοια, μόνο στην περίπτωση που γίνει προσπάθεια να ιδεολογικοποιηθεί η χρήση τους, πράγμα που όντως συμβαίνει και όχι τόσο σπάνια.

Η χρήση όλων αυτών στο σύγχρονο τουλάχιστον BDSM [σε ο,τι αφορά τις απαρχές του,τείνω να συμφωνήσω με την άποψη που λέει πως το BDSM γεννήθηκε απο εκείνους,όπου, όπως και όταν γεννήθηκε και(διότι) δεν θα μπορούσε να γίνει παρά μόνο ή κάπως έτσι] δεν πατάει μηχανιστικά πάνω σε κάποια ιστορική συνέχεια, αλλά υπάρχει διότι εκφράζει επιτυχώς και απολαυστικώς την (ήδη υπάρχουσα) ασυμμετρία όπως περιγράφεις ωραιότατα στο περιεχόμενο της δεύτερης βάρκας(επιστροφή στα fundamentals της ανθρώπινης φύσης)

Με άλλα λόγια το μοντέλο, η μορφή υπάρχει διότι είναι λειτουργική, αν και υπάρχουν bdSMers που κινούνται έξω από το πλαίσιο των Κ/υ σχέσεων και στους οποίους ο λιμπερτινισμός μπορεί και ταιριάζει γάντι.

Επιμένω να ισχυρίζομαι πως απαιτούνται ψήγματα ελευθεριακής σκέψης(και αυτό είναι ίσως η μόνη σχέση του BDSM με τον λιμπερτινισμό) προκειμένου να μπορεί κάποιος να πατά και στις δύο βάρκες, στο σύγχρονο κοινωνικό περιβάλλον, χωρίς ταυτόχρονα να ανήκει σε κάποια από τις εξής κατηγορίες:

Εκείνους που ιδεολογικοποιούν ψάχνοντας στο BDSM δεκανίκια για τον συντηρητισμό τους.

Εκείνους που απολαμβάνουν το BDSM ενοχικά(μεγάλη καύλα, δε λέω, αλλά έχει και πολύπλευρες συνέπειες)

Εκείνους που, ακολουθώντας παράξενα όμοιες διαδρομές με την πρώτη κατηγορία, νέα παιδιά συνήθως, με τη φλόγα της επανάστασης μέσα τους, εννοούν να θέλουν την πολιτική μέσα στην καύλα τους, απορρίπτοντας οτιδήποτε έχει έστω και αμυδρά οσμή εξουσιαστικών σχέσεων.

 

Δηλαδή τα πρωτόκολλα, τελετουργικά κλπ υπάρχουν εξαιτίας της "καταγωγής" του βδσμ;
(Η ερώτηση απευθύνεται σε όλους βέβαια, όχι μόνον στους συνομιλητές που κουοτάρισα)

 

@margarita_nikolayevna, δηλαδή θεωρείτε ότι τα tasks και το s/m είναι εργαλεία διόρθωσης λαθών;

 

Ότι δεν γίνεται ΜΕ καύλα και ΓΙΑ ΤΗΝ καύλα, δεν έχει θέση, λέω εγώ...
Οι εκλογικεύσεις, ώρες-ώρες, είναι τόσο μα τόσο περιττές, το βίωμα έρχεται να καλύψει τα όποια εννοιολογικά κενά, τα ανερμήνευτα, ή τα προσωπικά ερμηνευμένα.
Κι εκεί έγκειται η δυσκολία να ορίσουμε.
Πως να ορίσεις το άυλο, αυτό που αντιλαμβάνεσαι, νιώθεις, αλλά δεν δύνασαι ή δεν επιθυμείς ενίοτε να ερμηνεύσεις?
Ενσωματώνουμε, ακόμη και ασυνείδητα, αυτό που μάς ταιριάζει και μας καλύπτει πολυεπίπεδα, χωρίς να μπορούμε πάντα να το αποδώσουμε κάπου, αλλά η κυριαρχία και η υποταγή πρέπει να έρχονται φυσικά, αβίαστα, από μέσα μας, αλλιώς δεν ξέρω τι νόημα έχουν οι κάθε λογής ερμηνείες και παραπομπές, τα πρωτόκολλα και τα τελετουργικά.

 

Θα μπορουσες να ορισεις την καυλα κατα το δικο σου λεξιλογιο?

 

Η καύλα είναι η εγκεφαλοσωματική διαδικασία που ο άλλος σε διεγείρει ερωτικά με την ύπαρξή του απλά, με το όλον του...
Εμένα το ψέμμα και η υποκριτική διάσταση του bdsm, η φανφαρόνικη, με ξενερώνει απίστευτα, αλλά αυτή είναι μία προσωπική και άσχετη με το θέμα που συζητάμε τοποθέτηση. Το φαντασιακό με καυλώνει, το φτιαχτό όμως, με ξεκαυλώνει απίστευτα.

 

Tελετουργικά και πρωτόκολλα υπάρχουν στην παραμικρή εκδήλωση της καθημερινότητάς μας ως αναπόσπαστο λειτουργικό κομμάτι της κοινωνικότητάς μας κλπ κλπ...
Και φυσικά είναι κοινά αναγνωρίσιμα (από τα "σας παρακαλώ με δίνετε μια τσίχλα" ως το "πιάσε ντομάτα τριαντάφυλλο")...
Ο λόγος ύπαρξής τους πιστοποιεί το κοινωνικό μας ανήκειν, άρα πρέπει να είναι αναγνωρίσιμα.
Γι' αυτό υπάρχουν παντού, πα να πει πως σημαίνουν και σηματοδοτούν.
Θεωρητικά είναι αχρείαστα στη σπηλιά μας και στο αναμεταξύ μας.
Μπορεί όμως και όχι... Πα να πει πως υπάρχει κάποια ανάγκη για κάποια σηματοδότηση.
Το σύνηθες είναι να υπάρχουν δυο: Το έξω και το μέσα!
Τα τελετουργικά δια - δηλώνουν / διατρανώνουν / καθιστούν σαφή και νοηματοδοτούν τα πρωτόκολλα...
Απλωσα τον τραχανά...
Δικό σας!