Πως ορίζουμε το μη προσωποπαγές;

Ερώτηση διευκρίνισης, το "no strings attached" μεταφράστηκε ως "μη προσωποπαγές";

 

Δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα  
Φυσικά και το ξέρω  

 

Για να γίνουν τα πράγματα κατανοητά:

Είναι άλλο το πρόσωπο και άλλο η προσωποπαγής Κυριαρχία.

Δεν υποτάσσεται κανείς σε κάτι άψυχο.

Στο πρόσωπο υποτάσσεται.

Αυτό δεν είναι προσωποπαγές.

Προσωποπαγής είναι η αντίληψη για την Κυριαρχία.

Η ανάγκη Μου, (να νιώθω ως κάτι το μοναδικό όπου άλλο σαν Εμένα δεν υπάρχει), μετατρέπεται σε αντίληψη.

Όπου με βάση την αντίληψη θεωρώ την Ισχύ Μου ως κάτι το φυσικό, το προικισμένο, το ανώτερο.

Το προσωποπαγές προσδίδει χαρακτηριστικά στο πρόσωπο και τα τρέφει.

Επίσης το προσωποπαγές διατηρεί και το προσωποπαγές δικαίωμα.

Δηλαδή η Κυριαρχία δεν μπορεί να ασκηθεί απο άλλο πρόσωπο παρά μόνο απο Εμένα.

Το προσωποπαγές τρέφεται και απο τους Πάνω και απο του απο κάτω.

Δημιουργεί την ψευδαίσθηση του μεγαλείου στους Πάνω, ενώ στους απο κάτω δημιουργείται η ψευδαίσθηση πως η υποταγή τους είναι ένα δώρο που προσφέρεται στον Ισχυρό.

Αυτό είναι σκλαβοκεντρισμός.

Σαφώς και ο Κυρίαρχος είναι Εκείνος που θα ορίσει το προσωποπαγές ή το μη προσωποπαγές.

Το ερώτημα Μου είναι γιατί να ορίσει την Κυριαρχία ως προσωποπαγή.

Κατά τη γνώμη Μου το κάνει γιατί δεν Έχει αποβάλλει τα vanilla στερεότυπα.

Δεν φυτρώσαμε.

Γαλουχηθήκαμε σε έναν τρόπο προσέγγισης της ζωής.

Και είναι δύσκολο να διαμορφώσουμε έναν άλλο τρόπο σκέψης.

Και Εγώ, που τώρα Σ/σας γράφω, προσπαθώ καθημερινά να αποβάλλω vanilla στερεότυπα.

Πόσες φορές Σ/σας έχει τύχει σε vanilla συσχετισμό ο εραστής, σύντροφος, γκόμενος κτλ, να ζητά την επιβεβαίωση πως άλλος σαν και αυτόν δεν έχει υπάρξει. Άλλος σαν και αυτόν δεν γαμεί .
Το έχει ανάγκη και το τρέφει.
Επίσης τρέφει το δυϊκό μοντέλο.
Γι αυτό στο εξ ορισμού προσωποπαγές vanilla δεν είναι κατανοητό το polyamory.

Στο vanilla τρέφεται το προσωποπαγές και από τους δύο.

Στην Κυριαρχία γιατί;

Γιατί να Έχω την ανάγκη να καθοριστώ από το υποτακτικό ως κάτι το μοναδικό για να υπάρξω;

Γιατί να Με τοποθετήσουν σε ένα βάθρο;

Γιατί Εγώ να προσδώσω στο πρόσωπο Μου χαρακτηριστικά που δεν Έχω.

Αυτό δεν είναι ανασφάλεια;

Δεν στηρίζω την Κυριαρχία Μου στο φαντασιακό;

Από τη δική Μου εμπειρία θα σας πω το εξής:

Τα προσωποπαγή συστήματα Κυριαρχίας έχουν καύλα και ένταση.

Γι αυτό είναι θελκτικά.

Προσομοιάζουν με τον vanilla έρωτα.

Όμως δεν Ε/έχουν διάρκεια.

Κάποια στιγμή το οικοδόμημα γκρεμίζεται γιατί είναι σαθρό.

Γιατί νομίζουμε ότι έχει επέλθει κατίσχυση ενώ στην ουσία τρέφεται ένα παραμύθι.

Μη προσωποπαγές σημαίνει ότι Εγώ πρωτίστως ως Κυρίαρχος δεν επιτρέπω ούτε στον εαυτό Μου ούτε στα υποτακτικά να Με καθορίσουν ως κάτι το προικισμένο.

Δεν Έχω ανάγκη ούτε να μαζεύω τρόπαια νίκης ούτε να αυτοπροσδιορίζομαι ως αυθεντία.

Όλα αυτά τα συμπλέγματα δεν διαμορφώνουν ένα πλαίσιο αρμονίας.

Είναι ισχυρά γιατί βασίζονται στη καύλα και το φαντασιακό, όμως δεν διαμορφώνουν ισχυρούς δεσμούς.

Στην προσωποπαγή Κυριαρχία ο Ένας τρέφει τον άλλον και τούμπαλιν.

Προσωποπαγής δεν είναι το πρόσωπο.

Η λέξη είναι σύνθετη.

Πρόσωπο και παγής, απο το πύγνημι που σημαίνει στερεώνω. Πήζω. Μπετονάρω. Δίνω στο πρόσωπο μασιφ χαρακτηριστικά.

Γιατί να το κάνω;

Σε τι εξυπηρετεί;

Τι συνέπειες έχει στην άσκηση της Κυριαρχίας;

Δεν μπαίνει το πρόσωπο σε διαρκή κρίση;

Δεν είναι επακόλουθο η απογοήτευση;

Γιατί να είναι οι συνθήκες τόσο πολύπλοκες;

Δεν ομοιάζουν οι συνθήκες με τους vanilla συσχετισμούς;

Δεν θα φάει ο Ε/ένας τις σάρκες του Α/άλλου στο τέλος;

Και τέλος το μπετονάρισμα δεν είναι ένας τοίχος που εμποδίζει τη ροή;

Iagos

... by Iagos posted 9 March 2022 at 17:08

 

Για Κ/κάποιους από Ε/εμάς, το M/s δεν μπορεί να καθορίζεται από κανένα βανίλα χαρακτηριστικό. Δηλαδή, δεν μπορεί να εδράζεται πάνω σε τίποτα άλλο πέρα από την ικανότητα και τη θέληση Κάποιων να Κατισχύουν, και την ανάγκη κάποιων να υποταχθούν Σε Αυτούς.

Σαφέστατα, Α/αυτοί Ο/οι Κ/κάποιοι είναι Ε/ενήλικα Σ/συναινούντα Π/πρόσωπα. Το μη προσωποπαγές δεν σημαίνει, λοιπόν, πως κάποιος μπορεί να κατισχυθεί από μια αόρατη Ισχύ που πλανάται στους αιθέρες. Κάποιος Άνθρωπος Είναι, πάντα, Αυτός που Κατισχύει. Το γεγονός, όμως, της διαφορετικότητας Του Κάθε Ανθρώπου και του δικού Του μοναδικού τρόπου που Επιλέγει να Κυριαρχεί, δεν συνιστά το M/s προσωποπαγές.

Προσωποπαγές είναι το M/s αυτό όπου και η κάτω πλευρά και η πάνω εδράζουν την ασύμμετρη σχέση τους και σε άλλα κριτήρια πέρα από αυτά που αναφέρθηκαν πριν. Δηλαδή, στα όμορφα μάτια του υποψήφιου Κ, στο επάγγελμά του, στα χρήματα που βγάζει, στην ηλικία του, στη μόρφωσή του κλπ. Αυτό είθισται να αναγνωρίζεται από τα υποψήφια υ μέσα από κριτήρια που θέτουν τα ίδια ως προϋποθέσεις για να υποταχθούν. Και η ανάγκη τους αυτή να οριοθετήσουν τη μελλοντική υποταγή τους πηγάζει από την αξιολόγηση και κρίση του ίδιου τους του εαυτού, αλλά και τη φαντασίωση του ιδανικού Κ που θα τους ταιριάζει. Συνήθως αυτή η φαντασίωση προσομοιάζει σε ένα Κ-Πυγμαλίωνα, ένα Κ-γκόμενο/α, ένα Κ-σύζυγο, ένα Κ-πρίγκιπα, ένα Κ-πατέρα, ένα Κ-πάπα, ή ένα Κ-service top.

Ταυτοχρόνως, η οριοθέτηση της υποταγής σύμφωνα με τη sur mesure φαντασίωση Κ, φανερώνει την εικόνα που έχει το υποψήφιο υ για τον εαυτό του ως δώρο, διαμαντένιο κλπ. Η αίσθηση μοναδικότητας του υ γεννά ένα Κ με προσωποπαγή κυριαρχία, δηλαδή, μια κυριαρχία η οποία εξαρτάται από τα βανίλα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου Κ και άρα είναι αναντικατάστατη: "μόνο αυτό το Κ ξέρει να κυριαρχεί και κανένα άλλο."

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι γιατί ένα Κ να επιθυμεί την τροφοδότηση αυτού του αφηγήματος; Γιατί το Κ να θέλει να είναι αυτό και κανένα άλλο; Γιατί το Κ να επιθυμεί να κρατήσει το υ του μέσα από τη στήριξη του αφηγήματος πως και τα δύο μέρη της σχέσης είναι αναντικατάστατα;

 

πέραν των άλλων συγχύσεων, η σύγχυση ανάμεσα στο φυσικό, και στο ανώτερο ή προικισμένο, δηλαδή η σύγχυση ανάμεσα σε αντίθετα πώς μπορεί να σταθεί στην εκλογίκευση που παρουσιάζετε; πώς την εισηγείστε; έχει σκεπτικό η σύγχυση αντιθέτων ή είναι σκέτος κυριαρχικός προσδιορισμός;

 

Κι ύστερο να ξεδιαλέξομε την κυριότητα, τη χρησικτησία και την επικαρπία.

 

Είχα λάβει την απόφαση να παραμείνω αναγνώστης του νήματος, καθώς μου ήταν μάλλον προφανές από τις πρώτες τοποθετήσεις κιόλας, ότι η πορεία του θα επιβεβαίωνε τον αφορισμό Του Εκλιπόντος, περί Κ. συμπεριφερόμενων ως αντιπάλων φραξιονιστών, σε αντιδιαστολή με την συμπεριφορά Τραπεζιτών καπιταλιστικής οικονομίας.
Πριν αρκετό καιρό, είχε γίνει μια απόπειρα να συζητηθεί το Κ/υ, στα πλαίσια της Μαρξιστικής οπτικής/φιλοσοφίας/οικονομικής θεώρησης. Εντός αυτών των πλαισίων , υπάρχει μια ευρύτατη ανάλυση των δομικών παθογενειών του καπιταλισμού, η οποία ιστορικά έχει επιβεβαιωθεί πλειστάκις. Αυτό όμως που αποτελεί φαινομενικά παραδοξότητα, είναι ότι ενώ οι παθογένειες είναι υφιστάμενες και μάλιστα, ως δομικές, μη διορθώσιμες χωρίς να αλλάξει η ουσία του καπιταλιστικού κτίσματος, είναι η ιστορικά απόλυτη κατάληξη του " Ο Τραπεζίτης ΠΟΤΕ δεν χάνει".
Στον αντίποδα, η κάθε φράξια έχει δύο αλληλοσυνδεδεμένες παθογένειες, τον απόλυτο τρόμο να καταλάβει την καθολική εξουσία και την ανάγκη αντιπάλου, ο οποίος είναι και ο δικαιολογητικός λόγος υπάρξεώς της.

Ίσως επειδή δεν ήταν κολλίγα γιος, του παππού μου ο παππούς, ουδέποτε εκτίμησα το έργο του Κηλαηδόνη, με μοναδική εξαίρεση την "Χαμηλή πτήση".
Η αυστηρά προσωπική μου θεώρηση είναι ότι ο κάθε Κ. δεν γεννιέται ξεχωριστός, αλλά γίνεται ξεχωριστός από τις επιλογές Του, όπως επίσης και ότι η Ισχύ Του είναι πάντοτε σχετική και όχι απόλυτη.

Εάν κάποιος επιθυμεί να πιστεύει ότι δεν υπάρχουν Κ. οι οποίοι μπορούν να μετατρέψουν οιονδήποτε σε υ. το οποίο δύναται να Τους υπηρετήσει κατά τις επιθυμίες Τους, (προσωπαγέστατη θεώρηση Κ.),
Εάν κάποιος επιθυμεί να πιστεύει ότι δεν υπάρχουν υ. τα οποία θα γονατίσουν ενώπιον οιουδήποτε έχει έστω και ιχνοστοιχείο Ισχύος (μη προσωποπαγής θεώρηση, μη σκλαβοκεντρική),
Εάν κάποιος πιστεύει ότι δεν υπάρχουν άτομα τα οποία έχουν μια κάποια υποτακτικότητα και θα διαχειριστούν τα τρωτά στοιχεία άλλου, ανυψώνοντας το σε φερόμενο κ. (προσωποπαγής σκλαβοκεντρική)
Εάν κάποιος πιστεύει ότι όλα τα φύση/θέση υ. θα υπηρετήσουν με τον αυτό τρόπο όλους τους Κ. (μη προσωποπαγής, Αφεντοκεντρική)
καλά κάνει και τα πιστεύει, για τον εαυτό του και όποιον είναι μαζί του.
Όταν όμως την πίστη του αυτή, επιθυμεί να την επιβάλλει ως την μόνη λειτουργική, τότε μετατρέπεται σε φασιστοειδές. Και όλα τα φασιστοειδεί έχουν ένα κοινό στοιχείο. Είναι αφελεί και απευθύνονται σε αφελείς.
Ο Κ. κρίνεται από μία και ΜΟΝΟ μία παράμετρο και τίποτα άλλο.
Από το εάν η περπατησιά Του συνταιριάζει με το Λόγο Του, όποιος κι αν είναι αυτός και από το εάν σαν έρθει η ώρα πληρώνει κιμπάρικα τον λογαριασμό ή σφυράει κλέφτικα.
Το περιεχόμενο του Λόγου Του το κρίνει μοναχά ο Ίδιος.

 

Πιο to the point δεν θα μπορούσε...  

 

Από το στόμα μου το πήρες.

Αν και πόρρω απέχω από την γνώση περί Μαρξιστικής θεωρίας και σύνδεσης της με τα δι ημάς, ως σκεπτόμενη μόνο (και ουχί γνώστρια ), η συγκεκριμένη παράγραφος τα λεει όλα per se.

 

Θα έλεγα ότι εδώ περιγράφετε μια σχέση που βασίζεται στην επίδειξη και στον ανταγωνισμό μεταξύ των μελών της, που πολύ πιθανό να είναι επιφανειακή, όχι βέβαια σίγουρο γιατί ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε τι συνδέει δύο ανθρώπους. Μπορεί να είναι οτιδήποτε, να μην έχει το παραμικρό στοιχείο Κ/υ, πόσο μάλλον δομημένη ανταλλαγή ελέγχου. Για μένα ούτε T/b δεν μπορεί να γίνει σε αυτή τη βάση γιατί και το T/b απαιτεί μια ταπεινότητα και από τις δύο πλευρές, αναγκαία έστω και μόνο για να σέβεσαι τα υλικά και τα εργαλεία σου π.χ.

Αυτού του αφηγήματος; Δεν έχω γνωρίσει Κ που να επιθυμεί την τροφοδότηση αυτού του αφηγήματος, ούτε Λ ούτε Ψ ούτε οτιδήποτε, αν και έχει να κάνει και με τις προσωπικές επιλογές του καθένα, πάντως με βρίσκετε ολικά ανενημέρωτη  

Το περί αναντικατάστατου είναι ένα σοβαρό κεφάλαιο, που δεν βγαίνει με αναγνώσεις τρίτων, είναι βαθύ, προσωπικό, υπαρξιακό, ουσιαστικό και μπορεί να είναι η πορεία της ζωής κάποιου, μπορεί να είναι η σχέση μιας ζωής, μπορεί να είναι η διασταύρωση μιας στιγμής, είναι η εμπειρία και το βίωμα της απώλειας και πώς έχει γίνει κομμάτι του ψυχισμού, μπορεί να είναι χίλια δυό που δεν θεωρώ ότι δύναμαι να προσεγγίσω στο πλαίσιο μιας μη προσωπικής συζήτησης στο φόρουμ.

 

Πιο vanilla αποκτάς φωτοστέφανο.
Τόσες μέρες οι δυο σας πλασάρετε ένα αφήγημα της μοναδικότητας και της ανωτερότητας της σχέσης σας.
Το ερώτημα λοιπόν είναι «γιατί ένα Κ και ένα υ να επιθυμούν την τροφοδότηση αυτού του αφηγήματος;».

 

Εμένα με έχει καλύψει απόλυτα ο @Marqui

Καθένας βρίσκει αυτό που του ταιριάζει. Από εκεί και πέρα εγώ δε θεωρώ κακό το "Εμείς το βλέπουμε έτσι", ίσα-ίσα το θεωρώ απολύτως θεμιτό αρκεί να είναι κατανοητό πως υπάρχουν άλλοι που το βλέπουν διαφορετικά και πως ομοίως έχουν δικαίωμα έκφρασης της δικής τους γνώμης.