Πόλεμος , θάνατος , βία , υποταγή , κυριαρχία , Bdsm.

KyriosG,
μάλλον εννοείτε "ιντιφάντες". Αυτό ήταν που αντιπαράθεσαν οι Παλαιστίνιοι στους Ισραηλινούς. Οι ινφάντες είναι οι θυγατέρες του βασιλιά της Ισπανίας και αμφιβάλλω αν έχετε ιδιαίτερα αγαθές σχέσεις μαζί τους.

Ηλία,
η επανατοποθέτηση του θέματος σηκώνει σκέψη, θα επανέλθω κάποια στιγμή. Μα προσοχή στις τόσο κομψές τελείες από τις οποίες μπορούν, στην Ευκλείδιο τουλάχιστον Γεωμετρία, να διέρχονται πολλές ευθείες και στις τελείες που καταντούν σαν κακοχυμένες λίμνες.

 

Ομολογώ πως τα αραβικά μου είναι λίγο πιο φτωχά απ' οτι θάθελα, όπως και τα Ισπανικά μου. Το spell check με πρόδωσε. Ευχαριστώ για τη διόρθωση της λέξης.

 

"Γράφοντας από το Λίβανο"...
Παλαιότερα εδώ, ομιλούσαν καλύτερα αραβικά από ισπανικά.
Τώρα δεν ομιλούν καθόλου.

ΥΓ. Η ινφάντα (Velazquez) θα μπορούσε να ηγηθεί της ιντιφάντα (Jenin, πριν από λίγα χρόνια - Παλαιστίνη); Ή είναι σε θέση να την αποκρούσει;

 

Κρατώ την παρατήρηση σου και περιμένω την τοποθέτηση σου .

 

Αυτά ρωτούσε ο Ηλίας.

Μάλλον όχι απάντησε η tender lilly- όχι για Τ/τους ηδονιστές, Τ/τους πραγματιστές της ηδονής, Τ/τους λάτρες της αισθησιακής έντασης, Τ/τους λαιφσταιλερς.

Ο Ηλίας δεν ησύχαζε. Βρε μπας και σχετίζονται; Ας κάνω το δικηγόρο του διαβόλου.

Ο KyriosG έγραψε κάτι φαινομενικά άσχετο για κάποιον τύπο απ’ τη Βιρτζίνια, αλλά κάπου μπέρδεψε τα Αραβικά με τα Σπανιόλικα και χάθηκε το νόημα.

Τότε ήρθε ο ανορθώγραφος πιητής και έγραψε για ID, για εγώ και υπερεγώ. Σκληρά πράγματα, όπως ο πόλεμος, η βία, ο θάνατος, η μιζέρια μαζεύονται σ’ αυτό το ID. Κι άλλα, σαν τα όνειρα να ‘σουν πειρατής, να ‘σουν κατακτητής, να ‘χες όλες τις γυναίκες διαθέσιμες στα πόδια σου, να ‘σουν σκλάβος των αρχαίων αμαζόνων, …

Όλα τούτα δε γίνονται. Σε κάποιο πόλεμο μπορεί. Αλλά, δε μπορείς να την αρπάξεις στην πλατεία συντάγματος και να τη σύρεις στη σπηλιά του μετρό.

Κι απ’ την άλλη, έχεις να τα βάλεις και με το υπερεγώ που σε κατηγορεί για ανώμαλο.

Τι να κάνεις ο έρμος; Πρέπει να βρεις κι εσύ ένα τρόπο να δώσεις ένα κόκαλο στο σκυλιασμένο ID μπας και ηρεμήσει λιγάκι. Χωρίς να πας φυλακή, χωρίς να θίξεις ηθικές αξίες, χωρίς να αλλαξεις και πολύ τη ρουτίνα της ζωής σου. Κι ο τρόπος είναι ….

Αυτά, και άλλα πολλά μου είπε ο διάβολος όταν βρεθήκαμε τις προάλλες. Ήταν κι ο συνήγορός του εκεί.

 

Η κτηνωδία απέχει ,μολις λιγα βηματα απο την "ελεγχομενη " βια .
Ο Σαδομαζοχισμος επιτρέπει την ελεγχομενη και μετρημενη εκτονωση της σαδιστικής επιθυμίας στους σαδιστες και της μαζοχιστικής στους μαζοχιστες.
Σε περιπτωση που ο αυτοελεγχος χαθέι προκύπτει μια μικρογραφία μεσαιωνικου η πιο σύγχρονου θαλαμου βασανιστηρίων.
Ζουμε σε μια εξαιρετικα βίαιη κοινωνία που τις τελευταιες δεκαετίες εμαθε να μην κραταει καν τα προσχήματα. Αυτα δημιουργούν απωθημένα και ο θυμός είναι το κυριαρχο συναισθημα της εποχής μας. Εχω βαρεθεί να βλέπω ατομα γύρω μου να χαμογελούν με σφιγμένα δόντια, να χαμογελούν θυμωμένα με ενα χαμογελο που πισω του κρύβει εναν θυμο που αν εκραγεί θα εκδηλωθεί με ποικίλους τροπους.
Ο θυμος δημιούργημα της βίας σωματικης η ψυχολογικής αναπαράγεται και διαβρώνει.
Καποιες στιγμες φουντώνει και τη σαδιστική επιθυμία απειλώντας να σπασει τα φρένα του Safe sane consensual και οταν συμβαινει αυτο μιλαμε για κτηνωδία, για πραγματα που γινονται στον πολεμο , μιζερια , εξαθλιωση .
Τα φρένα ειναι η προσωπική ηθική του καθενος και οι νομοι της οργανωμενης κοινωνίας
Στο εξαιρετικα ευστοχο ερώτημα που εθεσε ο Ηλίας νομίζω η απαντηση ειναι η απαντηση σε μια πολυ προσωπικη ερώτηση που ο καθε ενας θα κανει στον εαυτο του.
Αν.... δεν υπηρχαν αυτοι οι νομοι της κοινωνίας , μεχρι που θα φταναμε? ποσο βαθια θα μας ειχε παρασύρει η σαδιστικη επιθυμια? Που θα σταματουσαμε? Θα σταματουσαμε εν τελει?
Αν καπου πολυ βαθια μεσα μας πλαναται ενα οχι τοτε ο δικηγορος του διαβολου κερδισε τη δικη..

 

Αν γνωρίζω καλά από τα λίγα που ξέρω περί πολέμου, ο πόλεμος είναι από μέσο ακραίας πολιτικής πίεσης επί του εχθρού και σκληρής πολιτικής καταστολής στο εσωτερικό.

Απ ότι ελεγε ο Κλαούζεβιτς, αναγκαία συνθήκη για να γίνει πόλεμος είναι η επί μακρόν και συστηματικά καλλιέργεια μίσους εναντίον του εχθρού.

Αναγκαία για να πάει ο οποιοσδήποτε να πολεμήσει, αν ξέρω καλά, είναι η καταστολή της ατομικής του ηθικής. Προκειμένου να είναι σε θέση ο κάθε στρατιώτης να ασκήσει βία στο έπακρο. Για να ασκήσει αυτή βία που εκφράζει το μίσος του, φτάνει σε ποιό σημείο; Ούτε λίγο ούτε πολύ να υπερβεί το δικό του ατομικό ένστικτο αυτοσυντήρησης.

Δεν έχω αντιληφθεί να έχουν όλα αυτά σχέση με το BDSM και με την βία ή την "βία" στο BDSM και ο λόγος δεν είναι ότι το BDSM είναι συναινετικό αλλά είναι ότι τα κίνητρά του είναι τελείως διαφορετικά. Είναι η ατομική απόλαυση.

Ειλικρινά, δεν μπορώ να αντιληφθώ, τί σχέση έχει η ατομική σεξουαλική / ερωτική απόλαυση με την μαζική βία από φυλετικό ή ταξικό ή άλλο μαζικό μίσος ή με τους υψηλούς σχεδιασμούς γεωπολιτικών πιέσεων. Επιπλέον, ο BDSM Κυρίαρχος έχει προσωπικά κριτήρια για το τί είναι σωστό και τί λάθος για τον ίδιο και κοιτάζει να τα εφαρμόζει.

Θα μας σταματούσε ο φόβος της ανταπόδοσης του επίσης σαδιστή γείτονα. Αναγκαστικά θα σταματούσαμε επειδή δε θα μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Ή θα μας σταματούσαν, πολλοί μαζί αν δεν μπορούσε ένας μόνος του, για να πάψουμε να βλάπτουμε.

 

Εγραφα τα εξης :

"

Ναι αλλα ολοκληρα φιλοσοφικα συστηματα δεν εχουν βασιστει πανω στο κατα ποσο οι ανθρωποι γεννιουνται καλοι ή τους αναγκαζει η κοινωνια να γινουν?
Ακομα και το εγω-υπερεγω-προεγω του Freud σχετιζεται με τη μαχη αναμεσα στη πρωτογονη βουληση και τις αρχες της κοινωνιας. "



οταν ξαναδιαβασα το

οπως και το

Γενικα, αποψη μου ειναι οτι οσο "μας παιρνει" διευρυνουμε ολο και περισσοτερο τα ορια μας, μεχρις οτου οι συνθηκες να μην μας το επιτρεπουν.
Για παραδειγμα, σε σχεσεις οπου καποιος απο το ζευγαρι κακοποιει τον αλλον -o οποιος δεν εχει μαζοχιστικες τασεις αλλα μονο ανασφαλεια και χαμηλη αυτοεκτιμηση-λεκτικα, σωματικα ή απαγορευοντας του τα αυτονοητα και οι οποιες δεν εχουν σχεση με BDSM δεν μπορω να φανταστω αλλη καταληξη περα απο τη διαιωνηση του προβληματος ή τον τερματισμο της με ασχημο τροπο (οπως στο παραδειγμα στο thread της tender lilly με τον αντρα που εκαψε το χερι της γυναικας του κ αυτη -δικαιολογημενα εν μερει- τον σκοτωσε).
Ομως στην περιπτωση του BDSM υπαρχει και η συναινεση..
Συνηθως κανουμε ακραιες πραξεις οταν ειναι απαγορευμενες και πρεπει να "παλεψουμε" γι αυτες.
Συμφωνω λοιπον με το "κοκκαλο" του φιλου του KyriosG, και θελω να πω και κατι ακομα: Εχω συζητησει με αρκετα ατομα τι θα τους σταματουσε να κλεψουν κατι απο ενα καταστημα. Οι απαντησεις ηταν διαφορετικες απ οτι περιμενα.Το προβλημα ολων ηταν οτι θα ντρεποντουσαν τον κοσμο που περναει σσε περιπτωση που τους πιασουν...
Nομιζω οτι την ηθικη μας την επιβαλλει η κοινωνια για λογους ταξης, οταν μπορεις να βγαλεις το φορτιο της απο πανω σου και εχεις τα μεσα, κανεις αυτο που πραγματικα θελεις οσο ασχημο κι αν ειναι για τους αλλους, οσο απολαυστικο για σενα..

 

Έχεις δίκιο tender lilly όταν αναφέρεσαι στο πως δημιουργούνται οι πόλεμοι. Ξέρουμε πια πως οι πόλεμοι είναι projects και οι αποφάσεις λαμβάνονται ψύχραιμα μετά από μελέτες, risk assessments κλπ. Πάνε πια οι ρομαντικές εποχές που τα συναισθήματα του άρχοντα μετρούσαν (εν μέρει) κι αυτά.

Εδώ όμως μιλάμε για το αν υπάρχει κάπου κοινό υπόβαθρο που να συνδέει τη βάρβαρη συμπεριφορά ενός κοινού ανθρώπου στον πόλεμο με το BDSM. Δε θα ‘λεγα ότι στον πόλεμο καταστέλλεται η ηθική αλλά ότι αναστέλλεται και χαλαρώνει και οτι ο άνθρωπος λειτουργεί πιο κοντά στα «ένστικτά του». Από μια άποψη απελευθερώνεται για να εκφράσει και μια πτυχή του εαυτού του που δεν μπορεί να εκφραστεί αλλιώς.

Εγώ λοιπόν πιστεύω πως υπάρχει αυτή η συσχέτιση. Όχι μονοσήμαντα και όχι η ίδια για όλους, αλλά υπάρχει. Δεν γίνεται στα καλά καθούμενα να τη βρίσκει κάποιος τρελά με την υποταγή ή την ερωτική εξουσία. Είναι η υποταγή κρυμμένη επιθετικότητα; Είναι ο σαδισμός ανεκπλήρωτη ανάγκη για αγάπη? Που να τα ξέρω αυτά … ο φυσικομαθηματικός? Αυτό που ξέρω είναι ότι πολλοί εδώ μέσα θα συμμετείχαν, αν τους δινόταν η ευκαιρία, σε ρεσάλτα και θα έπαιρναν σκλάβες στον πύργο τους.

Η μόνη μας ελπίδα για να έχουμε μια σχετικά ισορροπημένη ζωή είναι να αναγνωρίσουμε αυτή τη «συσχέτιση», να την αποδεχθούμε για τον εαυτό μας και να τη βιώσουμε μέχρι εκεί που μας παίρνει. Όλα αυτά θα μας βοηθήσουν να τη διαχειριστούμε καλύτερα.

 

Ο τρόπος με τον οποίο γίνεται ο σύγχρονος πόλεμος είναι ψυχρός και υπολογιστικός. Έξυπνα όπλα ακριβείας, που "κατα λάθος" χτυπάνε πολήτες για να τους τρομοκρατήσουν, κομάντος-φονιάδες με παντελή έλειψη της ηθικής και του ανθρωπισμού, εξεφτελισμός και βιασμοί σε πληθυσμούς που δεν το αξίζουν, απλά και μόνο για ένα κομμάτι γης απο το οποίο περνάει μια σολήνα με πετρέλαιο και αέριο.... Άνθρωποι θεριά περπατάνε σε εκείνα τα παιδία, άνθρωποι που όχι μόνο έχουν χάσει κάθε ίχνος του να είναι άνθρωποι, όχι μόνο έχουν χάσει τον στόχο τους για το τι πραγματικά είναι η ζωή, αλλά αυταπατούν τους εαυτούς τους με παραισθήσεις μαγαλίου και ηγεμονίας. Ηγεμονίας εικονικής, γιατί πάντα τύρανοι είναι, και πάντα ως τύρανοι θα πέφτουν και θα κανταποντίζονται.

Δεν βλέπω σύνδεση μεταξύ του bdsm και του πόλεμου. Δεν γίνεται να υπάρχει σύνδεση γιατίτότε θα σύμμαινε ότι υπάρχουν κτήνη μέσα στον χώρο αυτό, που διασκεδάζουν όχι γιατί τους αρέσει αυτό, αλλά επειδή προκαλού πόνο σε οποιοδήποτε πλάσμα, είτε είναι πρόθυμο, είτε όχι. Ο πόλεμος είναι βιασμός, τόσο της ψυχής όσο και του σώματος, και στο BDSM, βιασμός δεν υπάρχει.

Και για να εξηγούμε, πόνος ταπείνωση και όλα αυτά υπάρχουν, αλλά πάντα με την συνέναιση του άλλου. Ποτέ χωρίς να το θέλει. Γιατί θα το πώ και πάλι, τα πάντα είναι θέμα επιλογής.

 

Κι εγώ γιατί παλεύω τόσα χρόνια να ηρεμήσω "τα ζώο" μέσα μου μιλώντας του? Είναι ίσως γιατί δεν ανακάλυψα εγκαίρως το αγγελικό BDSM.

Συγνώμη για το κάπως ειρωνικό του ύφους μου αλλά πράγματι πιστεύω πως ο «εξωραϊσμός» των πραγμάτων σε επίπεδο (ας μου επιτραπεί) γυμνασιακού λευκώματος δεν οδηγεί σε καμία αυτογνωσία και σε καμία καλυτέρευση των σχέσεων μας με τον εαυτό μας και τους άλλους.

Για την ακρίβεια δε θεωρώ κτηνώδη και απάνθρωπα τα όσα έχουμε μέσα μας. Το κτήνος εμφανίζεται και αντιδρά ως κτήνος όσο είναι φυλακισμένο και στο σκοτάδι. Αν βρει διέξοδο στο φως, αν επικοινωνήσουμε κάπως μαζί του το τρομερό κτήνος αποκτά τις πραγματικές του διαστάσεις, χάνει την τρομακτική του όψη και συμπεριφέρεται πολύ πιο ήρεμα, ενδεχομένως δημιουργικά. Από πηγή οδύνης μπορεί να γίνει τροφοδότης ενέργειας και δημιουργίας.

Ελπίζω να γίνομαι κατανοητός.
ΥΓ. Συμφωνώ απόλυτα month οτι "ολα είναι δρόμος" Αυτό λέω κι εγώ

 

Περί θανάτου σας παραθέτω εδώ μερικές διατυπώσεις που ξαναδιάβασα κατά τη διάρκεια του σαββατοκύριακου και που πιστεύω ότι θα σας φανούν ενδιαφέρουσες.


"Οι μηχανές της φύσης, δηλαδή τα ζωντανά σώματα, είναι μηχανές ακόμα και στα πιο μικρά τους μέρη, μέχρι το άπειρο. Αυτό κάνει τη διαφορά ανάμεσα στη φύση και την τέχνη, δηλαδή ανάμεσα στη θεία τέχνη και τη δική μας."

(Leibnitz - Μοναδολογία παρ.64)

* * *

"Τα μέρη ή τα ελατήρια του ρολογιού [..] ανήκουν στο σύμπαν της αδράνειας και της παθητικότητας. Είναι ξεχωριστά κομμάτια που μπαίνουν μέσα στη μηχανή αλλά δε λειτουργούν αυτομάτως. Είναι μέρη μίας απλής συνάθροισης. [...] Γι αυτόν οι ζωντανοί οργανισμοί είναι εγκιβωτισμένοι ο ένας στον άλλον. Ούτε γεννιούνται πραγματικά ούτε πεθαίνουν."

(Dagognet - Αναφορά στο έργο του Leibnitz από το "Les grands philosophes et leur philosophie", 2002)

* * *

"Αφού το ζώο δεν ξεκινά ποτέ φυσικά την ύπαρξή του και φυσικά ούτε την τελειώνει ποτέ. Γέννηση δεν υπάρχει αλλά ούτε και ολοκληρωτική καταστροφή, ούτε και θάνατος κυριολεκτικά."

(Leibnitz - Μοναδολογία παρ.76)