Πόσοι τελικά από εμάς έχουν εμβολιαστεί

Ο γιατρός Νίκος Χριστοδούλου,ο οποίος ήταν αρνητής των εμβολίων, πέθανε από κορονοϊό. Ο ίδιος είχε πείσει τη μητέρα και τον αδερφό του να μην εμβολιαστούν.
Ο κορονοϊός ξεκλήρισε μία οικογένεια στη Φθιώτιδα, καθώς μέσα σε λιγότερο από έναν μήνα πέθανε μία μητέρα 91 ετών και οι δύο γιοι της 66 και 63 ετών. Ο τελευταίος που έφυγε απο τη ζωή ήταν ο Νίκος Χριστοδούλου, που κατέληξε στη ΜΕΘ του Νοσοκομείου Σωτηρία από επιπλοκές που του δημιούργησε ο κορονοϊός.

Σύμφωνα με το lamiareport, ο Νίκος Χριστοδούλου ήταν συνταξιούχος στρατιωτικός γιατρός με ειδικότητα καρδιολόγου απόφοιτος της ΣΣΑΣ, ενώ είχε αποστρατευθεί με το βαθμό του υποστράτηγου.

Πριν από 15 ημέρες είχε καταλήξει από τον κορονοϊό και ο 63χρονος αδελφός του, Γιάννης, πρόεδρος, ενώ στις 13 Οκτωβρίου είχε φύγει από τον ιό και η 91χρονη μητέρα τους.

Όπως είχε αποκαλύψει η σύζυγος του Γιάννη Χριστοδούλου, τόσο ο ίδιος όσο και η πεθερά της δεν είχαν εμβολιαστεί, καθώς είχαν επηρεαστεί από τον γιατρό ότι ο κορονοϊός είναι απλά μια ίωση.
https://www.google.com/amp/s/www.ne...giatros-arnitis-ton-emvolion.9418532.amp.html

 

https://www.lifo.gr/now/world/oikos...iskepsis-se-opoion-emboliastei-kai-petyhainei

 

FB_IMG_1636722203270 by Iagos posted 12 November 2021 at 15:04

 

Εγώ. Και περιμένω την τρίτη (αναμνηστική) δόση.-

 

Προφανώς έχω εμβολιαστεί και περιμένω και την τρίτη δόση. Τζάμπα χημικά και θα πω όχι;

 

70 θάνατοι σήμερα
530 άνθρωποι στις ΜΕΘ.

Σε 70 σπίτια απόψε κόσμος κλαίει τους ανθρώπους του.

Σε άλλα 530 σπίτια άνθρωποι είναι κρεμασμένοι πάνω από τα τηλέφωνα και περιμένουν να πιάσουν γραμμή να μιλήσουν με τις ΜΕΘ να δουν τί κάνουν οι άνθρωποί τους.

Είναι κάποιοι άλλοι άνθρωποι που παρακαλούν για κρεβάτι μονάδας.

Είναι γιατροί, νοσηλευτές, προσωπικό εργαστηρίων και αξονικών και εργαζόμενοι στην καθαριότητα που δίνουν το σώμα και την ψυχή τους τόσο καιρό μέσα σε διαλυμένα νοσοκομεία .

Έχει κουράσει πια η επιχειρηματολογία των αντί. Αντι-εμβολιαστών, αντι- των διασωληνώσεων, αντι- των γιατρών, αντι της ζωής τελικά.

Έχει εξοργίσει.

Ένα ολόκληρο σύστημα σκοταδισμού έχει δείξει ξανά τα δόντια του, με τεράστιες χρηματοδοτήσεις, με πηγές παραπληροφόρησης, με πλοκάμια μέσα σε ιατρικούς συλλόγους, κινηματικούς χώρους, εκκλησίες και κομπογιαννίτες πάσης φύσεως.

Σκοταδισμός.

Είναι πολύ μεγάλη η μάχη που δίνει η Επιστήμη στις μέρες μας.

Συγκλονιστικά μεγάλη.

 

Πηγή: Sirin Kale – the Guardian
Μετάφραση/Επιμέλεια: Ανδρέας Κοσιάρης

Η Οζλέμ Ντεμίρμποργκα Καρ δεν πιστεύει στ’ αλήθεια όλα αυτά τα μαγικά. «Είμαι σίγουρα ένα είδος ατόμου που είναι πλήρως με την επιστήμη», λέει η 41χρονη υπάλληλος εταιρείας τηλεπικοινωνιών από το Ρέντινγκ. Δεν πιστεύει σε κρυστάλλους ή λάμπες αλατιού. Αλλά κατά τη διάρκεια του λοκντάουν του Ηνωμένου Βασιλείου τον Μάρτιο του 2020, αισθάνθηκε ασυνήθιστα αγχωμένη και, όπως πολλοί άλλοι, αποφάσισε να εξασκηθεί στη γιόγκα ως ένα μέσο αφαίρεσης άγχους.

«Προσπάθησα να είμαι ανοιχτόμυαλη και ήμουν πρόθυμη να λάβω συμβουλές για να βελτιώσω την ευζωία και την ψυχική μου υγεία», λέει. Έτσι, ακολούθησε μια σειρά από λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως της «σωματικής θεραπεύτριας και επιχειρηματικής προπονήτριας» Φοίβης Γκρινέικρ, γνωστής για τα βίντεό της με γιόγκα, και της «μέντορα πνευματικότητας και γυναικείας ενδυνάμωσης» Κέλι Βιτένγκλ. Ο αλγόριθμος του Instagram έκανε τη δουλειά του. «Ξαφνικά βρήκα τον εαυτό μου να ακολουθεί τόσους πολλούς λογαριασμούς ευζωίας», λέει.

Όταν ξεκίνησε η παροχή του εμβολίου κατά της Covid, η Καρ ξεκίνησε να βλέπει αναρτήσεις που την προβλημάτιζαν, σε ένα εύρος από την ευγενική ανησυχία για τις κοινωνικές συνέπειες του μαζικού εμβολιασμού, ή των πολιτικών που τον υποστηρίζουν, μέχρι την πλήρη απόρριψη της επιστήμης. «Η συζήτηση και ο τόνος των αναρτήσεών τους άλλαξε», λέει. «Αρχικά μιλούσαν για την αυτοφροντίδα και το να είναι κανείς μέρος μιας κοινότητας που φροντίζει ο ένας τον άλλο. Όμως έπειτα ξεκίνησαν να μιλούν περισσότερο για το ότι θα έπρεπε να υπάρχει επιλογή σε ό,τι αφορά τα εμβόλια. Έλεγαν πράγματα όπως: “Το σώμα μου, η επιλογή μου”».

Διαβάστε περισσότερα εδώ:
https://info-war.gr/giogka-tsakra-kai-kopana-apo-ta-emvol/?amp=1

 

Ο ύμνος των Αντι-εμβολιαστών

 

Τι πιο ''φυσιολογικό'' και ''δημοκρατικό'' όταν είσαι κάτω των 60 και είσαι διαβητικός να ρωτήσεις τον δικηγόρο σου που ειδικεύεται στο συνταγματικό δίκαιο αν θα κάνεις ο ίδιος εμβόλιο κατά του κορονοϊού, καθώς και τα παιδιά σου που φοιτούν σε ΑΕΙ ή εργάζονται σε χώρο με 2000 εργαζόμενους ή συναναστρέφονται καθημερινά παιδιά μη εγκεκριμένης ηλικίας εμβολιασμού, για να σε προφυλάξουν και να προφυλαχθούν.

Τι είσαι; Κάνα κορόιδο, αντιδημοκράτης, να ρωτάς τον ''κάθε'' γιατρό ή να ακούς ''κάθε'' καθηγητή, ανοσολόγο, αιματολόγο ερευνητή;

Έλα μου τώρα με τους ντίλερς της Pfizer.

Όλοι και όλες στα δικηγορικά γραφεία να ενημερωθούμε για τα εμβόλια! Κλέφτες θα γίνουν οι επαναστάτες δικολάβοι και οι ταξιτζήδες;

( Περισσότεροι από 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι στην Ελλάδα είναι διαβητικοί, εκ των οποίων περίπου οι 300.000 δεν το γνωρίζουν).

Καταλάβατε εγκληματίες;

 

Πες τα

 

Αναλαμβάνοντας τον κίνδυνο να επαναφέρω το νήμα on topic, προσέρχομαι κι εγώ, με δίμηνη καθυστέρηση από τα υποσχεθέντα, στη φθινοπωρινές Γιορτές Μίσους 2021.

Έχουμε πλέον την ηγεμονία, και όταν δρούμε, δημιουργούμε την δική μας πραγματικότητα.
Κι ενόσω εσείς μελετάτε αυτήν την πραγματικότητα - όσο επιμελώς θέλετε - εμείς δρούμε εκ νέου,
δημιουργώντας νέες πραγματικότητες, τις οποίες κι αυτές μπορείτε να μελετάτε, κι έτσι θα προχωράει αυτό.
Είμαστε τα δρώντα υποκείμενα της Ιστορίας... και σεις, όλοι εσείς, θα μείνετε να μελετάτε αυτό που εμείς πράττουμε.​

Αυτή η διατύπωση του 2004 που πιθανώς θα ζήλευαν ο Σουν Τζου κι ο Γκαίμπελς αντάμα, κατά πάσα πιθανότητα ανήκει στον Καρλ Ροβ, υπο-επιτελάρχη του Μπους νεότερου, γνωστού με το παρωνύμι "το μυαλό του Μπους". Υπήρξε ο άνθρωπος που ενορχήστρωσε και υλοποίησε μέσω των μίντια την εκστρατεία πειθούς του αμερικάνικου λαού, και κατ επέκταση όλων των δυτικών λαών, για το ότι ο Σαντάμ κατέχει όπλα μαζικής καταστροφής και άρα πρέπει μια συμμαχία "προθύμων" δυτικών να επιτεθεί στο Ιράκ (2η εισβολή μέσα σε περίπου μια 10ετία). Ολα αυτά, ενώ οι πληροφορίες για τους καταδιωκόμενους ως οργανωτές της επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους συνέκλιναν στο ότι κρύβονταν στο Αφγανιστάν. Ο Ροβ είναι επίσης ο άνθρωπος που καθοδήγησε τον Μπους νεότερο να χρησιμοποιήσει στο διάγγελμά του τη φράση "you are either with us, or against us" προκαταλαμβάνοντας τη μοίρα όποιων τυχόν αντιρρήσεων. Την από τηλεοράσεως προαναγγελθείσα εισβολή ακολούθησε ο πρώτος από τηλεοράσεως μεταδιδόμενος πόλεμος live και αυτή η θεαματοποίηση του πολέμου άλλαξε, μάλλον για πάντα, την εννοιολογική πρόσληψή του και (συνακόλουθα; ) την κινηματογραφική του αναπαράσταση.

Οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί, είτε ουσίας είτε επιφάνειας (που συνιστά ουσία αν καλύπτει επαρκώς το προσδόκιμο) απλώνονται στο χρόνο, εναλλάσσοντας πιθανώς βήματα-παύσεις-άλματα και είναι δύσκολο να δεις τα κομβικά τους σημεία όταν συμβαίνουν πάνω σου. Μόνο κοιτώντας προς τα πίσω μπορείς να τα εντοπίσεις, με την αυθαιρεσία της στερνής γνώσης. Και πάλι, ο κατόπιν εορτής εντοπισμός τους, δεν ξέρω τί προσφέρει ερμηνευτικά ή κατανοητικά, αλλά ξέρω με σιγουριά ότι εξυπηρετεί το οσιντί μου με την συμβολική αναπαράσταση σύνθετων διαδικασιών. Με αυτό κατά νου, διαβάστε αν θέλετε τα παρακάτω.

Μου αρέσει να πιστεύω ότι εκείνη ακριβώς την ημέρα του διαγγέλματος, εκτός από την πολεμική μηχανή των "προθύμων" (ανάμεσα στους πρόθυμους ήταν η μπλερική "σοσιαλδημοκρατία", αλλά και η ελλαδίτσα, έστω και ως τσιμούχα στο μπουλόνι της τελευταίας ρεζέρβας της αμάξης), πήρε επίσης μπροστά και η μηχανή του μετα-μακιαβελικού τρόπου διακυβέρνησης που επιλέγει πια η Δύση στη φάση της παρακμής της ή τουλάχιστον στην παρακμή αυτού του κύκλου της,

Για να μην παρεξηγούμαι, το διαίρει και βασίλευε ή ο ασπρομαυρισμός για την εκβιασμένη νομιμοποίηση γεγονότων και δράσεων, δεν πρωτοεμφανίστηκε φυσικά τότε. Πρόκειται για πάγια και σίγουρη τακτική, ιδίως σε κατάσταση πολέμου, ακόμη και όταν τον προκαλείς. Διαλέγω να πιστεύω όμως, πως αυτό το διάγγελμα είναι η στιγμή που η έτοιμη από καιρό μετανεωτερικότητα (έτοιμη απ΄το '60; απ΄το '68; αναρωτιόμασταν προψές με καλή παρέα και εναλλαγή άκρατου και κράτιστου) οραματίστηκε και υλοποίησε τον (ως τώρα) μέγιστο του εαυτού της (της εαυτής της - να τα λέμε κι αυτά, μην χάνουμε πελάτες από νωρίς..). Η μετανεωτερικότητα, δούλεψε για χρόνια εργατικά αλλά άκοπα (αφού απαντούσε απλώς στο πάγιο αίτημα των ανθρώπων να διαβιούν αδιακύβευτα) και μπορούσε ήδη να τους προσφέρει το ψευδαισθητικό next best: την ιδιωτική, ατομική πραγματικότητα (μέσω της ιδιωτικής αφήγησης που επανανοηματοδοτούσε τον κόσμο κατά την εαυτού βολή). Θα πρέπει να είδε, στο διάγγελμα αυτό. την χρυσοτόκα κότα του επόμενου βήματος: την δυνατότητα εγκαθίδρυσης αδιακύβευτης διακυβέρνησης.

Συνελόντι ειπείν, η εποχή είχε πια την (αν)ωριμότητα να δει ότι για μια αδιακύβευτη διακυβέρνηση δεν χρειάζεται καν να ελέγχεις την πραγματικότητα με δράσεις και πρόκληση γεγονότων. Αρκεί να ελέγχεις την αφήγηση. Με τον έλεγχο της αφήγησης, η αφηγούμενη δράση μπορεί να είναι και "μη-δράση", τα αφηγούμενα γεγονότα μπορούν να είναι και "μη-γεγονότα". Και -κυρίως- πράγματα που συνέβησαν και προκαλούν ρωγμές στην αφήγηση μπορούν να μην είναι "συμβάντα", αν δεν τα σηματοδοτήσει ως τέτοια η ελεγχόμενη από σένα αφήγηση και οι πολλαπλασιαστικοί της δίαυλοι (κοινώς, "κανάλια", με την ευρεία έννοια).

Θέλω να πω το εξής: το συμβάν δεν είναι ότι κάηκε η Β. Εύβοια ή πνίγηκε η Μάνδρα, ώστε να γίνει καμία συζήτηση για το πώς κάηκε / πνίγηκε, αν φταίει κανείς, υπήρξε κάποια κακή προετοιμασία, κάποια ολιγωρία ίσως, μήπως να δράσουμε για να φυλαχτούμε του χρόνου. Το συμβάν είναι ότι η Β. Εύβοια και η Μάνδρα αποτέλεσαν κρίκους στην αλυσιδα της Κλιματικής Αλλαγής / Κλιματικής Κρίσης (προσφέρει ποικιλία όρων η αφήγηση στο φιλοθέαμον και ευήκοον κοινό) και αυτό υπερβαίνει την ικανότητα (αντι)δράσης και πρόκλησης γεγονότων της όποιας διακυβέρνησης. Δεν αφήνει κανένα νόημα ανοιχτό αυτή η αφήγηση για καμμία αποτίμηση και καμμία δράση. Αφού όλα αυτά οφείλονται σε παγκόσμιο, ει μη και διαγαλαξιακό φαινόμενο ( - ρε παιδιά, η Μάνδρα και τα αντιπλημμυρικά της συμπαντικό πρόβλημα; -ναι, ανόητε, που δεν αντιλαμβάνεσαι πόσο connected είναι ο κόσμος, όπως και συ είσαι connected με το σύμπαν μέσω των σόσιαλ αφού μπορείς απ΄το κινητό σου να γράφεις στον τοίχο της Καρντάσιαν, σάμπως δεν ξέρεις απ΄τα 80ς ότι κλάνει η πεταλούδα στο Χαρτούμ και σου πέφτει το φβ, το λέει η Επιστήμη, αλλά τί να καταλάβεις εσύ από μη-γραμμικά δυναμικά συστήματα, ρε πλεμπαίε, ψέκα, άκου και μένα που έχω διαβάσει τρία ένθετα στην Καθημερινή και μιλάω με επιχειρήματα..)

Φυσικά κατάλαβαν όλοι οι ενδιαφερόμενοι ότι το "ή με μας θα είσαι, ή εναντίον μας" μπορεί να είναι πιο μασητό σε καιρό πολέμου, αλλά σε καιρό ειρήνης, μήπως δεν μασάει ο κόσμος; Όμως αυτό ήταν ευκολάκι: δεν θα χρειάζεται να υπάρχει πραγματικός καιρός πολέμου (στον αληθινό πόλεμο σπαταλιέται κεφάλαιο και πεθαίνουν σωρηδόν εργάτες-ψηφοφόροι). Αρκεί να μην υπάρχει πραγματικός καιρός ειρήνης, με την έννοια της ξεγνοιασιάς και της γαλήνης. Αυτό που χρειάζεται στην τελική είναι να υπάρχουν κατάλληλες αφορμές για την κήρυξη τυπικής ή άτυπης "κατάστασης εκτάκτου ανάγκης". Σε μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης είναι απαραίτητο να πάρεις θέση, να διαλέξεις στρατόπεδο, να τοποθετηθείς. Με κάποιους να πας και κάποιους να αφήσεις. Δεν είναι ώρα για "ολίγον εγκυμοσύνες": ή θα την πάρεις την επίσημη αφήγηση τοις μετρητοίς, με τα κρόσια, ή είσαι απ΄τους Αλλους. Τους μισητούς Αλλους. Γιατί αν δεν μισούμε τους Αλλους, οι οποίοι, όπως μας λέει η αφήγηση, είναι η αιτία που υποφέρουμε, για τί να δεχτούμε να υποφέρουμε;

Ο μηχανισμός εγκαθίδρυσης μίσους είναι σχετικά απλός: εν αρχή ειν' ο φόβος, που ενσταλάζεται (ή πολλαπλασιάζεται, για τους ήδη φοβικούς) με την ανακήρυξη της έκτακτης ανάγκης. Ο φόβος είναι πολιτισμικά εκπαιδευμένος να προσδένεται στην Πίστη, ως καθησυχαστική πρόγνωση par excellence. Η πίστη, από τη φύση της συγκρούεται με την αμείλικτη πραγματικότητα και αυτη η σύγκρουση την ενδυναμώνει και συχνά την κλιμακώνει στην υστερία. Αυτή ακριβώς η στιγμή, στα πρόθυρα ή τα μετάθυρα της υστερίας, είναι ιδανική - εφ΄όσον επινοηθεί ιδιωτικά ή προταθεί δημόσια κατάλληλο αντίπαλο "δέος" - να καναλιζαριστεί το μίσος. Από κει και κάτω, υστερία και μίσος περπατούν χέρι-χέρι τρα-λα-λί τρα-λα-λό, σε αγαστή αλληλο-κλιμάκωση στα λιβάδια της μετανεωτερικής θρησκευτικότητας.

Η αφήγηση, λοιπόν, έχει δύο κρίσιμες παρεμβάσεις να κάνει: επινοεί / ισχυροποιεί τον φόβο και παροχετεύει το μίσος που ο φόβος θα γεννήσει μέσω της πίστης. Θα κάνει όλες τις αναδιπλώσεις και ανακάμψεις που απαιτούνται και θα επανέλθει δριμύτερη προσφέροντας μια πλημμυρίδα στοιχείων για να βοηθήσει τους πιστούς να διαλέξουν α λα καρτ ώστε να παραβλέψουν, συστρέψουν, ισορροπήσουν ει μη και διαγράψουν όλες τις ανακολουθίες της. Ας κρατήσουμε ότι η αφήγηση, στοχεύοντας στην πίστη, αποφεύγει κάθε σκόπελο "εγκυρότητας" διότι δεν υπάρχει "άκυρη" πίστη. Στην πίστη σου, μπορείς να έχεις μια οντότητα που είναι και θεά και άνθρωπος και έχει και 8 χέρια, ποιός θα σε σταματήσει και με ποιο κριτήριο ελέγχου εγκυρότητας; Ομοίως και στην αφήγησή σου, μπορείς να είσαι και επιστήμων και δεισιδαίμων, διότι η αφήγησή σου ποιεί μια πραγματικότητα (εν πίστη) στην οποία η ίδια ορίζει να περιέχει τέτοια όντα, οπότε οποιαδήποτε αντίρρησή σου είναι απλώς "εξωπραγματική". Και διόλου αναπάντεχα, η αφήγηση θα εκμεταλλευτεί την, από ένα σημείο και πέρα, ομαδική υστερία για να εμπεδώσει με την αλληλο-επιβεβαίωση των πιστών αναμετάξυ τους την αιώνια λιακάδα του Τώρα, την αίσθηση ότι "έτσι ήταν τα πράγματα από πάντα, και πάλι καλά να λέμε, να δεις τι σου χω για μετά...".

Στις καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, ως "καταστάσεις εξαίρεσης", υπάρχει δήθεν αυτονόητα μια τυπική ή άτυπη αναστολή δικαιωμάτων, Συνταγμάτων κλπ. - δηλωμένη ως προσωρινή φυσικά, ώσπου να περάσει η "κατάσταση" και να τιθασευθούν οι Αλλοι. Αυτές οι αναστολές θεωρώ ότι θα είναι πράγματι προσωρινές, καθώς με μιαν επιτυχημένη συνταγή αλλεπάλληλων (back-to-back που λέμε στο χωριό) καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης δεν θα χρειάζεται κάθε φορά να αναστέλλουμε τα Συντάγματα κλπ. αφού ο κόσμος θα πάψει να θυμάται πως αυτά κάποτε υπήρχαν. Για παράδειγμα, στον ελλαδικό χώρο που τα τελευταία κάμποσα χρόνια βιώσαμε όλη τη γκάμα καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης που έχουν εμφανιστεί στη Δύση τα τελευταία 15 χρόνια (από κωμικοτραγικές επινοήσεις όπως "η επέλαση του λαϊκισμού" μέχρι το μεταναστευτικό, τα μνημόνια 1, 2, 3 ... n +1, τον κόβιντ, ..) σας ερωτώ: μετά από τόσα προεδρικά διατάγματα, ΠΝΠ, και ασαφείς τροπολογίες που παραπέμπουν για τις λεπτομερείς διατάξεις σε εφαρμοστικές ΚΥΑ οι οποίες θα εκδοθούν από υπουργούς κάπου παρακάτω, ποιός θα θυμάται σε λίγα χρόνια αν λειτουργεί ο κοινοβουλευτικός έλεγχος, το Σύνταγμα και όλα τα "παλιά"; Και ποιός χέστηκε εδώ που τα λέμε; Αφού ο υπουργός Υγείας μπορεί ήδη σήμερα να αποφασίζει μόνος του με υπουργική απόφαση ποιές κατηγορίες εργαζομένων θα μπαίνουν σε υποχρεωτικό εμβολιασμό για οποιαδήποτε λοιμώδη νόσο, στην επόμενη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ίσως να μπορεί ο υπουργός Ενέργειας να αποφασίζει ποιοί από μας δεν θα χρησιμοποιούν το αυτοκίνητο για λόγους εξοικονόμησης ενέργειας ή ο υπουργός Εργασίας ποιοί εργαζόμενοι θα απολύονται για λόγους εξοικονόμησης κερδών και διατήρησης υψηλού ρυθμού ανάπτυξης κ.ο.κ. Τί να την κάνουμε τη Βουλή και το Σύνταγμα; Ισως να μείνουν ως πλατείες, για κάποιες μέρες που θα επιτρέπεται να πηγαίνεις για ποτό με πρόσφατη κολονοσκόπηση. Προσωρινά πάντα, όπως θα βεβαιώνει η τότε αφήγηση. Αλλά "αλλεπάλληλα προσωρινά", που είναι ένας περίπλοκος τρόπος για να πεις "μόνιμα".

Προφανώς, για κάθε κεντρική αφήγηση υπάρχουν μιλιούνια αντίθετες περιθωριακές αφηγήσεις, που προσπαθούν ατελώς να αντιγράψουν αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά τους λείπουν δύο βασικά στοιχεία: η συμπάγεια ή η συνεκτικότητα αν θέλετε της αφήγησης και φυσικά τα "κανάλια" (δίαυλοι) συστηματικής διάδοσης, οπότε αργά ή γρήγορα εκφυλίζονται σε υστερική Πίστη. Εξ αυτής, της υστερικής Πίστης, ομοιάζουν με την κεντρική αφήγηση και προκαλούν συγχύσεις ως προς την βαρύτητά τους. Αλλά σε κατι ωφελούν κι αυτές, αφού μπορούν να χρησιμοποιηθούν από την κεντρική αφήγηση για την ναρκισσιστικά αυνανιστική επίρρωση των δικών της υστερικών πιστών. Αρα αν δεν υπήρχαν οι αντίθετες περιθωριακές αφηγήσεις θα έπρεπε να εφευρεθούν ή έστω, όταν υπάρχουν, να μεγεθυνθούν για να αιτιολογήσουν τα τόσο απαραίτητα αλληλο-συγχαρητήρια του κεντρικού εκκλησιάσματος.

Για περαιτέρω ενδιαφερόμενους, νομίζω πως ο Αγκάμπεν είναι ο πιο γνωστός από αυτούς που σχηματοποιούν φιλοσοφικά αυτή την εργαλειοποίηση της "κατάστασης εκτάκτου ανάγκης" / κατάσταση εξαίρεσης ως τεχνολογία διακυβέρνησης εν καιρώ ειρήνης, συνεχίζοντας από τον Μπένγιαμιν και τον Σμιτ. Μην ξεχνάμε πως ο Σμιτ ξεκαθαρίζει ότι Κυρίαρχος είναι αυτός που ορίζει την κατάσταση εξαίρεσης (και έτσι, για τους ανυπόμονους, πλησιάζουμε και στα καθ' ημάς μέσω Γουαδελούπης, και έχετε δει και την Γουαδελούπη φορ φρι).

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
​

Αυτά είχα να πω on topic και μπορώ τώρα ελεύθερα να επανέλθω στο off-topic που συζητιέται εδώ.

Αν ο Καρλ Ροβ έχει κάποιο δίκιο σε αυτά που φέρεται να είπε και κατέγραψα στην προμετωπίδα τούτου του κειμένου, δεν έχουμε και πολλά να πούμε, παρά να απασχοληθούμε με το να ψειρίσουμε την "νέα" πραγματικότητα, στις τεχνικές της λεπτομέρειες, για όσο χρόνο χρειάζεται ώστε να δημιουργηθεί η επόμενη πραγματικότητα (θα ναι η ενεργειακή κρίση; η κλιματική κρίση; η κινεζική κρίση που θα μας κόψουν τα ανταλλακτικά του άι-φον; μια κρίση αστεροειδή; ίσως κάτι άλλο, μια kinder έκπληξη; ).

Από το Μάρτιο του 2020 είμαστε, όλοι οι Δυτικοί, σε "κατάσταση εξαίρεσης" - τι πιο φυσικό πλέον; Και κάθε χώρα την υλοποιεί ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία της, δλδ. με τον τρόπο που η διακυβέρνηση θεωρεί ότι θα δουλέψει καλύτερα.

Σε μας, λοιπόν, τον τόνο της υλοποίησης έδωσε η Επιτροπή "Το Μεγάλο Μας Τσίρκο" που με καθημερινές παραστάσεις μας χάρισε απλόχερα ποικίλα, αλλά πάντα επιστημονικά μελετημένα, νούμερα. Ενδεικτικά παραθέτω, κάποια που είχαν γκραν σουξέ και που θα ζήλευε το Μεντράνο: η γυναίκα-ιατρός που καταπίνει κουταλάκια μεταλαβιάς ολόκληρα και τα βγάζει δια της φυσικής οδού χωρίς να ανεβάσει το ιικό φορτίο των λυμάτων, ο άνδρας-κόπανος που διακριβώνει ότι 21 μαθητές σε μια τάξη κολλάνε λιγότερο απ' ότι αν ήταν 15, κουνώντας ο ίδιος τον κοπανιστό αέρα της αίθουσας, το παιδί-βλακόπουλο που συγκρίνει σε κάποιο μήνα τους λόγους κρούσματα προς θάνατοι μιας χρονιάς που δεν υπήρχαν τεστ καλά-καλά, με μια χρονιά που έκανες τεστ για να κατουρήσεις σπίτι σου και αποδεικνύει με χιαστί ότι είμαστε σε πολύ καλύτερη κατάσταση, και άλλα πολλά. Ως γκεστ σταρ, μετεκλήθη ειδικός κλόουν εξ Ινγκλετέρας, που τους μονούς μήνες εξηγούσε ότι τα παιδιά δεν είναι για εμβόλιο αφού δεν βοηθούν το τείχος ανοσίας γιατί δεν κολλάνε, και είναι και μόλις το 4% του πληθυσμού, ενώ τους ζυγούς ότι έπρεπε όλα να εμβολιαστούν, μη σου πω κι από την ενδομήτριο περίοδο της ζωής τους (αυτός έκανε διπλό πρόγραμμα, αυταρχικό).

Τυχαίος περαστικός θα εντυπωσιαζόταν από το ότι εν μία νυκτί τόσοι έλληνες καθηγητές ιατρικής και όμορων κλάδων μεταβλήθηκαν σε πρεζόνια της δημοσιότητας (όπως αποδείχτηκε, η περιβαλλοντική μηχανική είναι η ιατρική ειδικότητα του μέλλοντος γιατί μπορείς να καθοδηγείς από τηλεοράσεως και για τον Κοβιντ και για τις φωτιές!). Ως αποτέλεσμα, οι οθόνες μας γέμισαν με καούκες κλεμμένες από τη Γιουλάκη του Ρετιρέ και αντρικά χτενίσματα ξεπατικωτούρα από ταινίες του Γκιωνάκη, να μας ομιλούν για τα πάντα όλα, και για τα κοάλα τίποτα! Η ευκολία με την οποία ξεστόμιζαν εκτιμούμενα ποσοστά και νούμερα θα πρέπει να έκανε ταξιτζήδες και καφετζήδες να κοκκινίζουν (απ΄το θυμό τους που δεν βρίσκονταν εκείνοι στην τιβί, ενώ τα λένε τόσα χρόνια...)

Μάλιστα, σε ένα ξέσπασμα ακραίου Διαφωτισμού ο ευσυγκίνητος επικεφαλής τους διάλεξε έναν συμβολισμό που ενισχύει την εμπιστοσύνη του κόσμου στην Ιατρική και που θα κανε τoν Κοραή να κλάψει που δεν άσκησε την επιστήμη και τον Λα Μετρί να κάψει τα βιβλία του με προσάναμμα τα πτυχία του: συμφώνησε να ανακηρυχθεί Αρχων Οφφικιάλιος, αξίωμα που σεμνά αποδέχτηκε με την φράση: "Επιστήμη & Εκκλησία συνοδοιπόροι στην αναζήτηση της αλήθειας". Δόξα τω Φρέγκε, δεν υπάρχει κάποια μελέτη που να αποδεικνύει ότι στις ημιάνοιχτες εκκλησίες μπορούσες να κολλήσεις, αλλιώς θα είχαμε πάρει εκατοντάδες, μην πω και χιλιάδες υπερήλικα άτομα στο λαιμό μας...

Φυσικώ τω λόγω, το αληθινά προχώ εκκλησίασμα της λάιφο, ταγμένο ήδη στην ορθολογικότητα και στην επιστήμη και αποφασισμένο να πατάξει τους όζοντες μούχλα πλεμπαίους, ακολούθησε μετά μανίας τούτους τους ταγούς, ως σαρξ εκ της σαρκός του, σε μια ξέφρενη γιορτή για το democratization της βλακείας: όχι μόνο, όπως ήδη μας δίδασκαν οι λαιφίτες, είμασταν όλοι ισότιμοι, ως καταναλωτές, με όλους τους άλλους, αλλά τώρα αποδεικνυόταν ότι μπορούσαμε να είμαστε και ισόβλακες με κορυφαίους επιστήμονες.

Αργά ή γρήγορα, και μάλλον γρήγορα, θα ξεκινούσε να μολύνει τον δημόσιο διάλογο αυτή η υπέροχη ανταλλαγή απόψεων στα σόσιαλ καφενεία που θα την έκανα εικόνα ως εξής: φανταστείτε ένα τεράστιο λούνα-παρκ που ως μόνο παιχνίδι έχει τα συγκρουόμενα σε μια πίστα όσο φτάνει το μάτι. Δυό επίλεκτες ομάδες αλαφιασμένων πιστών, ας τους ονομάσουμε "εμβολιολάτρες" και "εμβολιοκλάστες" (εφ' εξής: "λάτρες" και "κλάστες" αντίστοιχα, για συντομία) βρίσκονται ταμπουρωμένοι στα συγκρουόμενα οχηματάκια τους. Τα ξεχωρίζεις μόνο από το αυτοκόλλητο στο πίσω μέρος του οχηματιδίου, στους μεν γράφει "ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΣΩΖΕΙ", στους δε(ν) "ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΔΕΝ ΣΩΖΕΙ". Σε μια παραλλαγή του συνήθους παιχνιδιού, ο καθένας έχει δικαίωμα να πατήσει ένα κουμπί στο όχημα του και να ακουστεί το κουδούνι. Μόλις ακουστεί, ξεχύνονται όλοι εναντίον των μισερών αντιπάλων τους, οι κλάστες κραδαίνοντας σταυρούς της Αποκάλυψης (ή και της Κλαν, δεν απαγορεύεται από τους μη-κανόνες), οι λάτρες κραδαίνοντας στατιστικόμετρα με διαστήματα εμπιστοσύνης και πι-ντι-εφ από τζέρναλς (όποιος φέρει μενταρχίβ, τον διώχνουν) - αλλά όλοι τους ουρλιάζοντας, φτύνοντας, βγάζοντας χέρια και πόδια από το οχηματίδιο για να "ανατρέψουν" τις θέσεις των αντιπάλων ή έστω τους αντιπάλους από τις θέσεις τους. Σε πέντε λεπτά, το ρεύμα κόβεται, τα οχηματίδια αργοσταματούν. Αλλη μια σύντομη μάχη της "σκατόψυχης μισανθρωπίας" εναντίον του "δεισιδαίμονα σκοταδισμού", έλαβε τέλος. Αλλά ο πόλεμος δεν κρίθηκε. Ολοι ανασκουμπώνονται και ετοιμάζονται για τον επόμενο γύρο. Οι λάτρες ξεσκονίζουν τα μισοσκισμένα από τις αψιμαχίες πέιπερς τους και κρυφακούν λίγο κάποιον σκάι για τις τελευταίες τρέντι τάσεις μισαλλοδοξίας, που αλλάζουν συνέχεια πανάθεμά τες και αδυνατίζουν τα επιχειρήματα-ξόρκια. Οι κλάστες τρίβουν τα φυλαχτά που τους προστατεύουν απ το πεντετζί και διαβεβαιώνουν ο ένας τον άλλο ότι το παιχνίδι είναι στημένο από δυνάμεις καλικαντζάρων, γεννημένων πιθανώς από τουρκμάνα μάνα, που ζουν στα έγκατα της γης, αλλά οι Ελ θα τις υπερκεράσουν τις χθόνιες δυνάμεις όπως έκαναν πάντα, γιατί το ντι-εν-έι τους είναι φτιαγμένο από ατόφιο φως των αστεριών, μονοφυσιτικό - δλδ. καθαρό φωτόνιο, πριν γίνει και κύμα...

Και αυτό συνεχίζεται, ξανά και ξανά, επί μήνες, χρόνια, ανά 5' κάποιος πατάει ένα κουμπί, έναν κάλο, κάτι τέλος πάντων, και ξαναρχίζουν οι μάχες μέχρι τελικής ανατροπής των συγκρουόμενων, με χαρακτηριστική αδιαφορία απέναντι στις δυσθεώρητες αυξήσεις του ρεύματος: μια σπατάλη ενέργειας ασεβής προς το περιβάλλον σε μια χώρα που καίει ακόμη λιγνίτη, αλλά και σπατάλη φυσικού αερίου (καθώς τεντώνονται από τα οχηματίδια να βουλώσουν στόματα, συμβαίνουν και τέτοια ατυχήματα...). Μια σπατάλη που θα οδηγήσει αναμφίβολα στην επόμενη, ενεργειακή αυτή τη φορά, κρίση.

Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι όλα αυτά τα παρακολουθεί από κάπου ο Καρλ Ροβ, και μες στις καραντίνες άφησε μουστάκια, ίσα-ίσα για να γελάνε κι αυτά. Καμαρώνει αυτόν το εμφύλιο που διεξάγεται ανάμεσα σε σκιτζήδες νουμερολάγνους και αφιονισμένους υπερΕλ, με τον υπέρτιτλο "ο Αδαής και ο Παράφρων", με τελικό αποτέλεσμα (και κατά σύμπτωση δικό του στόχο) να μην ακουστεί καμμία φωνή που να αμφισβητεί την αφήγηση, ούτε ως ψέλισμα.

Νομίζω θα χαίρεται ο Καρλ, σε κάθε νέα επέκταση της επιχείρησης (αν)Ελευθερία, βλέποντας μας να συζητάμε τα κρίσιμα, π.χ. αν είναι ορθολογικό να κάθεσαι σε εστιατόριο με άλλους εμβολιασμένους να τρως φαγητό που μαγείρεψε ανεμβολίαστος μάγειρας και σου σερβίρει ανεμβολίαστος σερβιτόρος την ώρα που σε ελέγχει ανεμβολίαστος αστυνομικός, αρκεί αυτοί οι τρεις να μην μπορούν να κάτσουν δίπλα σου να φάνε. Θα χαίρεται να βλέπει το κεφάλι του ορθολογικού δικαιωματιστή που ομνύει στον ΠΟΥ να είναι έτοιμο να εκραγεί: τί είναι πιο ορθολογικό; να κάνουν οι παππούδες κι οι γιαγιάδες μας την τρίτη δόση ή να ακούσουμε τον ΠΟΥ και αντί για τρίτη δόση να στείλουμε τα εμβόλια σε φτωχές κι υποανάπτυκτες χώρες, εμείς η πλούσια και ανεπτυγμένη χώρα; Κι αν εκεί που πάνε έχει Σαρία; Αν εκεί πετροβολάνε τρανς; Τσόισις, τσόισις... Αλλά τουλάχιστον έτσι θα προλάβει ο Καρλ κι οι όμοιοι του να δημιουργήσουν την επόμενη πραγματικότητα.

Με αυτούς τους βαρυσήμαντους προβληματισμούς σας αφήνω, κι αν όλα πάνε καλά θα τα ξαναπούμε τέλος επόμενου φθινοπώρου, στις Γιορτές Μίσους 2022, όπου θα έχουμε την τιτανομαχία αυτών που πάνε δουλειά με επιδοτούμενο ηλεκτρικό ποδήλατο ενώ ακόμα θα καίμε λιγνίτη vs. αυτών που πάνε περίπτερο με το ντίζελ αμάξι που την πάτησαν κι αγόρασαν προ τριετίας, για το ποιός φταίει που δεν μας φτάνουν για θέρμανση...

Καλοί μου αναγνώστες, μενουμευρώπηδες και μασκαστοπηγούνηδες, σας αφήνω με μια προτροπή, για το καλό του Καρλ Ροβ:

"Αγκάλιασε το μπάτσο που έχεις μέσα σου, δεν υπάρχει μελέτη που να αποδεικνύει ότι μπορεί να σε μολύνει". ​

Dream


ΥΓ. Αν τυχόν είχατε μία σκασίλα: είμαι τσιμπημένος (δις) από τον πρώτο καιρό που άνοιξε το γκρουπ μου. Συνυπολόγισα την ηλικία μου, τη γενική κατάσταση της υγείας μου, τον τρόπο ζωής μου και τα αγαπημένα μου πρόσωπα, και κατέληξα ότι στην περίπτωση μου το εμβόλιο ήταν η βέλτιστη πρακτική προφύλαξης (best practice, ντε) ελλείψει άλλων λύσεων, απέναντι σε μια δυνητικά επικίνδυνη για μένα γρίπη. Ως εκεί. Το να πω σε άλλους τί να κάνουν ή να μην κάνουν υπονοεί ότι δεν έχουν ούτε καν τη δική μου ικανότητα σκέψης, και κάτι τέτοιους τους αποφεύγω για παρέα.

Από μια σειρά ατυχή γεγονότα δεν μου προέκυψε στην ζωή μου να ανατραφώ με θρησκευτικότητα. Αυτό σημαίνει ότι έμεινα με τον φόβο, το φόβο για την υγεία μου και την ευζωϊα μου, το φόβο του θανάτου και κάθε φόβο μου, απρόσδετο, Δεν είχα κάποια πίστη, να κάνω το φόβο λίπασμά της, ως είθισται, για να την γιγαντώσω. Οπότε, όταν ήρθε η ώρα να γνωρίσω την επιστήμη (με μικρό "ε", ο δυστυχής) δεν είχα κάτι μέσα μου, ώστε να το αντικαταστήσω με αυτήν. Σχημάτισα την εντύπωση ότι είναι ένας ατελής, αλλά κατά τόπους συνεκτικός, τρόπος για να αναπαραστήσω τον κόσμο γύρω μου και σε κάποια σημεία του να τον καταλάβω μέσα από ερμηνευτικές σχέσεις αιτίου-αποτελέσματος που ήταν οι μόνες που μπορούσα να προσπελάσω με σαφήνεια. Ωρες-ώρες, ήταν και είναι ένας συναρπαστικός, για μένα, τρόπος. Ως εκει. Η γνώμη μου αυτή δεν μεταβλήθηκε ούτε απ΄τις μακρόχρονες σπουδές μου, ούτε από την ακαδημαϊκή ερευνητική πορεία μου. Τα μίλια σας μπορεί να διαφέρουν.

Οπως και να 'χει, ως τα τώρα δεν έχω πάψει να αγαπώ τους ανθρώπους. Εξ αυτού, μπορώ να καταλάβω τον φόβο τους, μπορώ να καταλάβω και τις αντιδράσεις τους απέναντι στο φόβο. Πολλά πράγματα μπορώ να καταλάβω, αλλά ευτυχώς δεν τα συμμερίζομαι όλα.

Και μιας που είπαμε για "προφύλαξη" ας θυμηθούμε παρέα, με όλους "εσάς" που θεωρείτε πως σας χωρίζει άβυσσος με τους "άλλους", μια από τις κορυφαίες στιγμές των λατρεμένων Μόντι, που ξέρουν πραγματικά να γελάνε με την ανθρώπινη κατάσταση και αποκαλύπτουν παρακάτω την τελική αλλά θεμελιώδη διαφορά πίστης των Προτεσταντών με τους κολλημένους στο Μεσαίωνα Καθολικούς, μια διαφορά που μοιάζει να άξιζε το αιματοκύλισμα της Ευρώπης για 30 χρόνια: το προφυλακτικό...

Οσοι μπορείτε, απολαύστε τη Γιόρκσιρ προφορά - αξία ανεκτίμητη...

 

Ωπα, μισό... Στάσου αναγνώστη/τρια - μύγδαλα!

Αδίκησα κατάφωρα μια ομάδα συμπολιτών μου, και θέλω την ευκαιρία να επανορθωσω.

Εξηγώ:

Θα 'ρθει, δε θα ρθει, η ρημάδα η στιγμή, και για την αδιακύβευτη διακυβέρνηση που η αφήγηση θα συναντηθεί με την πραγματικότητα, ως τηγανιά στη μούρη; Τί κάνουμε τότε, ο-έ-ο;

Ο,τι κάνει κάθε πιστός, μετανεωτερικός, άνθρωπος με τη δικη του αφήγηση: όχι καριολάκι, δεν αλλάζουμε την αφήγηση, εμείς οι επιστήμονες, ώστε να σώζει τα φαινόμενα. Αφηγαλλάζουμε τα φαινόμενα ώστε να σώζουν την αφήγηση!

Για παράδειγμα, αν σε μια πανδημία με αφηγηματικά επιτυχημένη αντιμετώπιση ο αριθμός των νεκρών -που είναι μια αδιαμφισβήτητη περίπτωση πραγματικότητας ως τηγανιά στη μούρη- δεν συμφωνεί τί κάνουμε με την αφήγηση επιτυχίας; Την αλλάζουμε; Οχι βέβαια. Μπορούμε να ξαναζωντανέψουμε μερικούς νεκρούς; Περιπετειώδες και αμφίβολο, όπως ο real πόλεμος. Ασε που έχουμε πει ότι είναι κατά 90φεύγα τοις εκατό ηλικίας 70φεύγα, και θα τους ξαναβρούμε μπροστά μας σύντομα.

Κάνουμε το εξής: αναθέτουμε σε έναν ειδικό από την Πενσυλβανία (sos: όχι από την Τρανσυλβανία, είναι κάπως μόρμπιντ και προκαλεί υποψίες) να βρει έναν τρόπο καταγραφής των νεκρών που να συσχετίζει λιγότερους από τους νεκρούς της πανδημίας (ως χτες) με την πανδημία (από αύριο)!

Ετσι, θα μείνει και ο σκύλος ολόκληρος, και η πίτα χορτάτη.

Κι εδώ είναι η αδικία: υπερθεμάτισα, παραπάνω, για τους βρετανούς Μόντι Πάιθον και αδίκησα την ελληνική κωμική σκηνή. Οπως βλέπουμε παρακάτω, το έχουν καλύψει ήδη, από πολυετίας, το πόσο κρίσιμος είναι ο τρόπος που κάνουμε την καταγραφή: