Πόσο «συναισθηματικά ώριμοι» είμαστε και πόσο καλά «νιώθουμε στο πετσί μας»;

Πόσο «συναισθηματικά ώριμοι» είμαστε και πόσο καλά «νιώθουμε στο πετσί μας»;

Αφορμή για το νήμα αυτό μου έδωσε η Princess_of_Pain στο από 05-09-06, νήμα της με τίτλο «Τα Κυριαρχικά άτομα πρέπει να είναι εγωιστές ή να είναι ο εαυτός τους?».

Σε κάποιο σημείο αναφέρει: «…..Φτάνω κάποια στιγμή σε ένα ζευγάρι, η Κυρία και ο σκλάβος της.
Αυτός συστήθηκε και περίμενα και από την Κυρία το ίδιο.
Με κοίταξε με ένα βλέμμα πως να το πω? περιφρονητικό? απαξιωτικό? περίεργο τέλος πάντων και μου συστήθηκε.
Έμεινα με ανοιχτό το στόμα.
Μια πανέμορφη κοπέλα που ήταν και Κυριαρχική γιατί άραγε ήταν τόσο ψηλομύτα?
Όλο το βράδυ την παρακολουθούσα, ήθελα να δω πως συμπεριφέρεται γενικά.
Καθόταν σαν άγαλμα ούτε μιλούσε ούτε γελούσε ενώ όλοι οι άλλοι διασκεδάζαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε…….»

Αναρωτήθηκα λοιπόν πόσους γνωρίζουμε που έχουν μια συμπεριφορά που συγκεντρώνει μεταξύ άλλων και τα παρακάτω χαρακτηριστικά.
• Δεν μπορεί να αποδεσμευτεί από την οικογένεια καταγωγής του, από τη μητέρα, «τον σέρνουν από τη μύτη».
• Δεν ελέγχει τα συναισθήματά του, έχει έντονα ξεσπάσματα.
• Δεν μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματά του, δεν θέλει να μιλάει γι’ αυτά.
• Δεν μπορεί να καταλάβει τα συναισθήματα των άλλων, δεν είναι ευαίσθητος ή είναι αδιάφορος.
• Δείχνει απροθυμία στη -λεκτική- επικοινωνία.
• Δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του απέναντι στους άλλους.

Πόσο σημαντικό ρόλο άραγε παίζουν τα «συναισθήματα» στην αντιμετώπιση της ζωής και ειδικότερα σε μια σχέση BDSM?

Tι είναι η συναισθηματική ωριμότητα.

«Συναισθηματική ωριμότητα διαθέτει το άτομο που μπορεί να ελέγχει τα συναισθήματά του, διαθέτει αυτοεπίγνωση, αναγνωρίζει τα συναισθήματα των άλλων, είναι ικανό στην εξεύρεση προσωπικών κινήτρων και διαχειρίζεται αποτελεσματικά τις σχέσεις του».

Φαίνεται λοιπόν πως η συναισθηματική ωριμότητα είναι αυτή που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις «επιδόσεις μας» σε ορισμένες βασικές δεξιότητες, που με τη σειρά τους είναι πολύ σημαντικές για να τα καταφέρουμε ουσιαστικά, να νιώθουμε δηλαδή καλά «στο πετσί μας», αλλά και με τους άλλους στην οικογένειά μας, στις σχέσεις μας, στη δουλειά μας. Αυτές είναι:

• H αυτοεπίγνωση. Είναι η ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε και να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά μας τη στιγμή που δημιουργούνται, ούτως ώστε να μπορούμε να τα παρατηρήσουμε και να τα κατανοήσουμε όσο γίνεται καλύτερα. Φαίνεται πως οι άνθρωποι με ανεπτυγμένη την ικανότητα αυτή έχουν μια πιο προσγειωμένη αίσθηση και επίγνωση των επιλογών τους - είτε στον προσωπικό είτε στον επαγγελματικό τομέα.

• O έλεγχος των συναισθημάτων : H ικανότητα αυτή βασίζεται στην αυτοεπίγνωση και μας επιτρέπει να ελέγχουμε και να χειραγωγούμε τα συναισθήματά μας, όπως ο θυμός, ο φόβος, το άγχος, η λύπη, έτσι ώστε να μπορούμε να ξεπερνάμε κρίσιμες στιγμές και δυσκολίες, χωρίς να μας «παίρνουν μπάλα» τα γεγονότα, αλλά και χωρίς να «οπλιζόμαστε» με αδιαφορία.

• H εξεύρεση προσωπικών κινήτρων: Για να μπορούμε να βάζουμε στόχους και να τους υλοποιούμε, είναι απαραίτητη η γνώση των συναισθημάτων που σχετίζονται με αυτούς, η προσήλωση της προσοχής και η χαλιναγώγηση της παρορμητικότητας. Τότε μπορούμε να είμαστε σαφείς, συγκροτημένοι και αποτελεσματικοί σε αυτά που επιδιώκουμε.

• H αναγνώριση των συναισθημάτων των άλλων : H ικανότητα αυτή, και ίσως πολύ περισσότερο η έλλειψή της, γίνεται ιδιαίτερα αισθητή στις σχέσεις. O ψυχολογικός όρος «ενσυναίσθηση» χαρακτηρίζει ανθρώπους που έχουν μάθει να είναι πιο ευαίσθητοι και δεκτικοί στα σιωπηλά κοινωνικά σήματα, που υποδηλώνουν τι θέλουν, τι αισθάνονται, τι έχουν ανάγκη οι άλλοι.

• H διαχείριση των σχέσεων: H «τέχνη» της καλής διαχείρισης των σχέσεων βασίζεται πάνω σε όλες τις προηγούμενες ικανότητες και είναι πολύ σημαντική για την κοινωνική επάρκεια και τη δημιουργία επιτυχημένων διαπροσωπικών, προσωπικών και επαγγελματικών σχέσεων. Οι άνθρωποι που κατέχουν την τέχνη αυτή είναι κοινωνικά καταξιωμένοι με την έννοια ότι δημιουργούν και αναπτύσσουν σχέσεις που είναι ικανοποιητικές για τους ίδιους και για τους άλλους.

Αυτά βέβαια σε καμία περίπτωση δεν σημαίνουν ότι συναισθηματικά ώριμοι είναι μόνον οι άνθρωποι που είναι πολύ κοινωνικοί, εξωστρεφείς και δημοφιλείς. Ένας άνθρωπος που είναι εσωστρεφής και προτιμά να ζει αποτραβηγμένος, έχοντας λίγες σχέσεις, μπορεί να είναι συναισθηματικά ωριμότατος και πολύ ικανοποιημένος από τη ζωή του, αν έχει επίγνωση των προτιμήσεών του αυτών και κάνει τις επιλογές του ανάλογα.

Ίσως, τελικά, η συναισθηματική ωριμότητα να είναι αυτή που μας επιτρέπει να βρισκόμαστε σε αρμονία με τον εαυτό μας και τους σημαντικούς για μας ανθρώπους, να αναγνωρίζουμε δηλαδή τις ανάγκες μας, όπως διαμορφώνονται την κάθε στιγμή της ζωής μας, και να κάνουμε τις επιλογές μας με βάση αυτές, προστατεύοντας και διαφυλάττοντας ταυτόχρονα τις σχέσεις που έχουν σημασία για μας.

Θα ήταν φαντάζομε ενδιαφέρον να αναφέραμε τις απόψεις και τις εμπειρίες σας με βάση τις παραπάνω έννοιες.

Με μεγάλη εκτίμηση.

Amanteus

 

Όλα καλά σε ότι έχει να κάνει με τους ορισμούς.
Όμως συναίσθημα και μαθηματική ακρίβεια δεν πάνε μαζί κατ' εμέ.
Ναι όλοι μας έχουμε βρεθεί στη φάση να θέλουμε να ελέγξουμε τα συναισθήματά μας είτε γιατί δεν πρέπει
(πχ. κρατιόμαστε να μη δείξουμε το θυμό μας στον προϊστάμενο της δουλειάς μας),
είτε γιατί φοβόμαστε μην πληγωθούμε και μη δειχνοντας τι αισθανόμαστε δημιουργούμε ένα τοίχος προστασίας,
ένα είδος άμυνας, βλέποντας τελικά τα γεγονότα απ'έξω.
Και πολλές φορές τα καταφέρνουμε .... αλλά για πόσο.
Τα συναισθήματα δεν τα ελέγχεις για πολύ.
Όπως ανέφερες κάπου πιο πάνω, αυτά είναι που ορίζουν τις "επιδόσεις μας".
Έρχονται σαν χείμαρος και ούτε που πέρνεις χαμπάρι πως σε παρασύρουν.
Δεν μπορώ να πω αν αυτό μου αρέσει ή όχι... κάθε περίπτωση διαφέρει.
Αυτό που θέλω να τονίσω όμως είναι πως ότι και να κάνουμε αργά ή γρήγορα
τα συναισθήματα ξεχύνονται και δε ρωτάνε. κι αν δεν μπορούν να βγουν με τα λόγια, έρχονται στο φως μέσα από τα μάτια μας. 

Φιλικά ζουζου.

 

Απάντηση: Πόσο «συναισθηματικά ώριμοι» είμαστε και πόσο καλά «νιώθουμε στο πετσί μας»;

δεν υπαρχει πιο γελοιο θεαμα απο αυτο ....
μου θυμιζει πρωτοβγαλτες θεατρινιτσες στη σκηνη σε ρολο (ημικομπαρσου) δικηγορυ η στελεχους εταιρειας !

ο πραγματικα ανωτερος ανθρωπος ειναι συγκαταβατικος με ολους εχει ζεστη χειραψια , βλεμμα και χαμογελο και ξερει να κρατα τη θεση του εκει που πρεπει .
ειναι αυστηρος με τους ανωτερους του και καλωσυνατος με τους κατωτερους του.

οσο για τα συναισθηματα μια λεξις υπαρχει: ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ.

 

Απάντηση: Πόσο «συναισθηματικά ώριμοι» είμαστε και πόσο καλά «νιώθουμε στο πετσί μας»;

θα μπορουσα να απαντησω με μια προταση μονο, σε αυτο το ενδιαφερον νημα: τουλαχιστον με τη συμπερφορα μας να μην πληγωνουμε τους άλλους..

 

Απάντηση: Πόσο «συναισθηματικά ώριμοι» είμαστε και πόσο καλά «νιώθουμε στο πετσί μας»;

Αγαπητή zoyzoy_,

Σε ευχαριστώ για την ανάγνωση του νήματος και τον χρόνο που διέθεσες να γράψεις τα σχόλια σου.

Θα ήθελα να σχολιάσω δύο σημεία από τα γραφόμενά σου.


1. « Όμως συναίσθημα και μαθηματική ακρίβεια δεν πάνε μαζί κατ' εμέ».


Είμαι σίγουρος ότι με μια δεύτερη ανάγνωση δεν θα βρεις πουθενά να αναφέρεται ή να υπονοείται η λέξη ή η έννοια «μαθηματική ακρίβεια».


2. «Ναι όλοι μας έχουμε βρεθεί στη φάση να θέλουμε να ελέγξουμε τα συναισθήματά μας είτε γιατί δεν πρέπει (πχ. κρατιόμαστε να μη δείξουμε το θυμό μας στον προϊστάμενο της δουλειάς μας), είτε γιατί φοβόμαστε μην πληγωθούμε και μη δείχνοντας τι αισθανόμαστε δημιουργούμε ένα τοίχος προστασίας, ένα είδος άμυνας, βλέποντας τελικά τα γεγονότα απ' έξω.
Και πολλές φορές τα καταφέρνουμε .... αλλά για πόσο.
Τα συναισθήματα δεν τα ελέγχεις για πολύ.
Όπως ανέφερες κάπου πιο πάνω, αυτά είναι που ορίζουν τις "επιδόσεις μας".
Έρχονται σαν χείμαρρος και ούτε που παίρνεις χαμπάρι πως σε παρασύρουν.
Δεν μπορώ να πω αν αυτό μου αρέσει ή όχι... κάθε περίπτωση διαφέρει.
Αυτό που θέλω να τονίσω όμως είναι πως ότι και να κάνουμε αργά ή γρήγορα τα συναισθήματα ξεχύνονται και δε ρωτάνε. κι αν δεν μπορούν να βγουν με τα λόγια, έρχονται στο φως μέσα από τα μάτια μας.:».


Ένα παλιό γιαπωνέζικο παραμύθι εξιστορεί πώς προκάλεσε κάποτε ένας πολεμοχαρής σαμουράι ένα δάσκαλο του Ζεν να του εξηγήσει την έννοια του παραδείσου και της κόλασης.

Τότε ο μοναχός απάντησε με περιφρόνηση:

- «Δεν είσαι παρά ένας τιποτένιος - δεν μπορώ να χάνω τον καιρό μου με τους ομοίους σου!».

Με θιγμένο εγωισμό, ο σαμουράι τράβηξε οργισμένος το σπαθί του ουρλιάζοντας:

- «Θα μπορούσα να σε σκοτώσω για την αναίδειά σου».

- «Αυτό», είπε ήρεμα ο μοναχός, «είναι η κόλαση».

Ξαφνιασμένος, αναγνωρίζοντας πόσο αληθινό ήταν αυτό που του έλεγε ο δάσκαλος σχετικά με την οργή που τον είχε κυριέψει, ο σαμουράι ηρέμησε, έκρυψε το σπαθί στο θηκάρι και υποκλίθηκε, ευχαριστώντας το μοναχό για τη βαθιά του γνώση.

- «Kαι αυτό», είπε ο μοναχός, «είναι ο παράδεισος».

Αυτό το παραμύθι δείχνει πολύ παραστατικά τη διαφορά ανάμεσα στο να έχεις ένα πολύ έντονο συναίσθημα και στο να καταλαβαίνεις ότι το συναίσθημα αυτό σε παρασύρει να κάνεις πράγματα που ίσως δεν τα θέλεις. Όταν δεν μπορεί κάποιος να αντιληφθεί ότι τα συναισθήματά του τον κυριεύουν, πρόκειται σίγουρα για συναισθηματική ανωριμότητα, ή μάλλον για ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της συναισθηματικής ανωριμότητας.

Αυτή είναι και η προσπάθεια που πρέπει να κάνουμε, να προσπαθούμε με λογική να ελέγχουμε τα συναισθήματα μας, όσο αυτό είναι εφικτό. Δεν είναι εύκολο. Θέλει συνεχή προσπάθεια. Το αποτέλεσμα όμως είναι πολύ σημαντικό για εμάς τους ίδιους πρώτα. Μας κάνει καλλίτερους και πιο ώριμους (συναισθηματικά) ανθρώπους και αυτό δεν μπορεί να μας το πάρει κανείς. Ιδίως την λογική, που ελέγχει το συναίσθημα. Είναι δικό μας για πάντα.

Σε ευχαριστώ για την συμμετοχή σου.

Με εκτίμηση,

Amanteus

 

Απάντηση: Πόσο «συναισθηματικά ώριμοι» είμαστε και πόσο καλά «νιώθουμε στο πετσί μας»;

Αγαπητή thaleia,

Σε ευχαριστώ για την συμμετοχή σου στο νήμα αυτό.

Θα συμφωνήσω με το σχόλιο σου «όσο για τα συναισθήματα μια λέξις υπάρχει: ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ».

Θα ήθελα να πάω το σχόλιο σου και λίγο παρακάτω χωρίς να ξεφεύγω πολύ από το κεντρικό θέμα.

H έκρηξη της επιστημονικής έρευνας κατά την τελευταία δεκαπενταετία πάνω στα συναισθήματα έφερε στο φως πολλές νέες ανακαλύψεις σχετικά με τη συναισθηματική δομή του εγκεφάλου. Άρχισε λοιπόν να γίνεται πιο εμφανές, αλλά και πιο κατανοητό, πόσο καταλυτικό ρόλο παίζουν τα συναισθήματα στον τρόπο με τον οποίον αντιλαμβανόμαστε όσα μας συμβαίνουν και αντιδρούμε σε αυτά, στη λήψη αποφάσεων, στη διαμόρφωση σχέσεων, στην αντιμετώπιση της ζωής γενικότερα. Βέβαια, εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι και η γνωσιακή νοημοσύνη (IQ) και -πολύ περισσότερο- η συναισθηματική νοημοσύνη δεν είναι ικανότητα με την οποία γεννιέται κανείς, διαφορετικά δεν την αποκτάει ποτέ, αλλά έχει αποδειχτεί πλέον ότι είναι επίκτητη σε πολύ μεγάλο βαθμό και ότι για το «χτίσιμο» του δείκτη νοημοσύνης συμπράττουν γενετικά χαρακτηριστικά και παράγοντες μάθησης, διαπαιδαγώγησης και στήριξης.

Κάτω από αυτό το πρίσμα, είναι ευκολότερο να εξηγηθεί πώς γίνεται να αποτυγχάνουν στη ζωή άνθρωποι με υψηλό δείκτη νοημοσύνης (IQ) και να επιτυγχάνουν άλλοι με χαμηλότερο. Και ακόμη, πώς είναι δυνατόν να μην μπορούν να έχουν μια ζωή που να τους ικανοποιεί άνθρωποι που ξεκινούν με τις καλύτερες προθέσεις και προϋποθέσεις.
Ελπίζω να συμφωνείς.

Με εκτίμηση,

Amanteus

 

Αγαπητέ Αmanteous,
χρησιμοποίησες έναν πολύ όμορφο τρόπο για να φωτίσεις το θέμα.
Έτσι όπως τα λες δε διαφωνούμε κάπου, γιατί εγώ φυσικά δεν μιλούσα για δολοφονικά συναισθηματα
αλλά για τα άλλα τα ύπουλα και τα κακά που γλιστρούν κάτω από το μαξιλάρι μας και φέρνουν τα πάνω κάτω.
(ναι ναι ξέρω σε κανέναν σας δεν έχει συμβεί...χαχαχα).
Όπως και να'χει σε ευχαριστώ για την απάντηση 

 

Απάντηση: Πόσο «συναισθηματικά ώριμοι» είμαστε και πόσο καλά «νιώθουμε στο πετσί μας»;

Αγαπητέ Amanteus
Ευχαριστούμε κατ’ αρχάς για το όμορφο νήμα που ξεκινήσατε.
Επιτρέψτε μου να πω και εγώ κάποιες σκέψεις μου πάνω σε αυτό το τόσο ενδιαφέρον θέμα.
Κατ’ εμέ, πνευματική ωριμότητα σημαίνει να έχεις αποκτήσει τον μέγιστο δυνατό έλεγχο και στα συναισθήματα . Η δε συναισθηματική ωριμότητα έρχεται με τη συχνή αλληλεπίδραση με ανθρώπους και έχει να κάνει με την ποιότητα των σχέσεων. Το να κάνεις σχέσεις και να χωρίζεις μόνο και μόνο για να ικανοποιείς το εγώ σου (αυτοπεποίθηση/ αναγνώριση), ή να καλύπτεις μόνο το γενετήσιο ένστικτό σου, δεν οδηγεί σε καμία περίπτωση σε συναισθηματική ωριμότητα.
Συναισθηματική ωριμότητα είναι η ικανότητα εποικοδομητικής αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Η ικανότητα προσαρμογής στην αλλαγή. Η ικανότητα να βρούμε μεγαλύτερη ικανοποίηση στην προσφορά απ’ ότι στη λήψη. Η ικανότητα να αγαπάμε. Bέβαια συναισθηματική ωριμότητα δεν σημαίνει ότι τα συναισθήματα θα πρέπει να φυλακίζονται! Αντίθετα μας αφορούν πάντα και παντού, με όλους τους ανθρώπους που συναντάμε. Όμως η διαφορετική αντιμετώπιση τους είναι αυτη που βάζει την τελική υπογραφή στον χαρακτήρα μας! Η σωστή διαχείρηση των συναισθημάτων, μας κάνει ανθρώπους με δυνατή προσωπικότητα. Και αυτή είναι ένας σημαντικός τομέας στον χώρο του bdsm. Η ικανότητα του/της Κ αλλα και του/της υ να ελέγξουν την όποια ανεξέλεγκτη συναισθηματική κατάσταση. Η bdsm σχέση κατά την ταπεινή μου άποψη βοηθάει τα μέγιστα στην συναισθηματική ωριμότητα και των δυο μερών, γιατί είναι μια σχέση λεπτών ισορροπιών, μια σχέση που ακροβατεί ανάμεσα στο συναίσθημα και στην λογική.
Νομίζω ότι άνθρωποι που έχουν ζήσει κάποιες σοβαρές συναισθηματικές καταστάσεις στη ζωή τους και τις έχουν ξεπεράσει είναι πολύ πιο ώριμοι και γνωρίζουν πως να ανταπεξέρχονται σε κάποιες συγκεκριμένες καταστάσεις χωρίς να επιτρέπουν στους εαυτούς τους ή σε άλλους να υποπέσουν σε επιπόλαιες ενέργειες.
Άλλοι μπορούν να το μεταφράσουν αυτό σαν: Ξέρω τι θέλω...
ενώ άλλοι μπορούν να το μεταφράσουν ως: Ξέρω να συμβιβάζομαι μέχρι εκεί που μου έχει δείξει η εμπειρία μου ότι μπορώ να το κάνω.
Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να τα μαθαίναμε όλα αυτά χωρίς να τα πάθουμε...

Με εκτίμηση Viollet

 

Απάντηση: Πόσο «συναισθηματικά ώριμοι» είμαστε και πόσο καλά «νιώθουμε στο πετσί μας»;

Πολλά ρεπ.
viollet, πολυ σωστή η τοποθέτηση σου επi του θέματος.

 

Απάντηση: Πόσο «συναισθηματικά ώριμοι» είμαστε και πόσο καλά «νιώθουμε στο πετσί μας»;

Κύριε επιτρέψτε μου να Σας αποκαλώ έτσι.....
Αρχικά Σας ευχαριστώ! Η τοποθέτηση μου είναι το καταστάλαγμα εμπειριών της σχέσης μου μ΄εναν Κύριο που ξέρει πως ακριβώς πρέπει να χείριζεται τον κόσμο των συναισθημάτων μου....Και παρ' οτι πολλές φορές τον απογοητεύω Εκείνος ειναι πάντα δίπλα μου γεμάτος υπομονή και κατανοήση...
Και πάλι Σας ευχαριστώ Κύριε!

 

Απάντηση: Πόσο «συναισθηματικά ώριμοι» είμαστε και πόσο καλά «νιώθουμε στο πετσί μας»;

αγαπητέ Amandeus
συμφωνώ με όσα παραθέτεις ανωτέρω και ως απαύγασμα παραθέτω το κατωτέρω απόσπασμα από το βιβλίο του Έριχ Φρομ “Η τέχνη της αγάπης”


"Φροντίδα, ευθύνη, σεβασμός και γνώση, είναι αλληλένδετα. Είναι η συνισταμένη των ιδιοτήτων που μπορεί να βρεθεί στο ώριμο άτομο. Στο άτομο δηλαδή που αναπτύσσει τις προσωπικές του δυνάμεις δημιουργικά, που θέλει να έχει μόνο εκείνο για το οποίο μόχθησε, που έχει εγκαταλείψει τα ναρκισσιστικά όνειρα για παντογνωσία και παντοδυναμία, που έχει φτάσει στην ταπεινοσύνη τη βασισμένη στην εσωτερική δύναμη, που μόνο η πηγαία δημιουργική δραστηριότητα μπορεί να δώσει. Η Ζωή ως ηθική τέχνη είναι Αγάπη"

φιλικά Θάλεια

 

Απάντηση: Πόσο «συναισθηματικά ώριμοι» είμαστε και πόσο καλά «νιώθουμε στο πετσί μας»;

Αγαπητή viollet,

Σε ευχαριστώ πολύ για την ουσιαστική και μεστή συμμετοχή σου στο νήμα αυτό. Δίνεις με πολύ απλό τρόπο την διάσταση της συναισθηματικής ωριμότητας μέσα σε μια bdsm σχέση.


Με μεγάλη εκτίμηση,


Amanteus