Πόσο «συναισθηματικά ώριμοι» είμαστε και πόσο καλά «νιώθουμε στο πετσί μας»;

Απάντηση: Πόσο «συναισθηματικά ώριμοι» είμαστε και πόσο καλά «νιώθουμε στο πετσί μας»;

Αγαπητή thaleia,

«Φροντίδα, ευθύνη, σεβασμός και γνώση….» Είναι τόσο απλές λέξεις που μπορεί να δώσουν τόσο μεγάλη διάσταση σε μια σχέση. Θεωρώ ότι πρέπει να μπουν περισσότερα θέματα σε σχέση με τις παραπάνω έννοιες. Πιστεύω ακόμη ότι όλοι πρέπει να δουλεύουμε συνέχεια για την ανάπτυξή μας σε σχέση με τα προαναφερθέντα.

Εξαιρετική τοποθέτηση. Ανέβασες το θέμα του νήματος πολύ ψηλά.

Σε ευχαριστώ πολύ για την προσφορά σου αυτή.


Με μεγάλη εκτίμηση,


Amanteus

ΥΓ. Απλά έμφαση έδωσα στις 4 πρώτες λέξεις. Δεν σημαίνει ότι τα υπόλοιπα δεν τα θεωρώ σημαντικά. Το αντίθετο μάλιστα.

 

Η ειρωνία αναφορικά με τη συναισθηματική ωριμότητα, έγκειται στο ότι κανείς δεν μπορεί να αποφανθεί πως είναι συναισθηματικά ανώριμος, παρά μόνο πως υπήρξε τέτοιος. Είναι δηλαδή η ανωριμότητα μία κατάσταση, την οποία δεν μπορούμε να ταυτοποιήσουμε, παραμόνο όταν τη συγκρίνουμε με την ωριμότητα.

Και κάποια σχόλια επί των bullets σου:

• Η αποδέσμευση από την οικογένεια πρόκυπτει εκεί όπου κανείς αποφασίζει να ανοίξει τα φτερά του. Προαπαιτείται η ύπαρξη φτερών, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ικανότητα της αξιοπρεπούς αυτοσυντήρης - για τούτο πολλοί παρασιτούν επί άλλων. Προαπαιτείται η οικογενειακή κουλτούρα που θα του καλλιεργήσει την αντίληψη πως μπορεί να πετά σαν πουλί, αντί να σέρνεται σαν σκουλήκι. Προαπαιτείται η θέληση για την πτήση, η ανάληψη του ρίσκου μίας πτώσης, τουτέστιν ένα σημαντικό αξιακό και ιδιοσυγκρασιακό υπόβαθρο που θα στηρίξει μία τέτοια ιδέα όπως αυτή της -ακριβής- ελευθερίας.

Τα παραπάνω με την προϋπόθεση πως η αποδέσμευση ενός από την οικογένειά του είναι μία ελεύθερη επιλογή του να σταθεί απέναντι της, να την αξιολογήσει, να εγκρίνει στοιχεία και να απορρίψει άλλα, να επιχειρήσει διορθώσεις, όπου γίνονται και συγχώρεση, όπου δεν γίνονται. Να αξιολογήσει τους γονείς τους σαν ανθρώπους, έξω από το άσυλο των αγαπημένων προσώπων. Να ορίσει το δικό του πλαίσιο αξιών, τη δική του αισθητική, τη δική του κουλτούρα. Να οριοθετήσει τη δική του ύπαρξη, σαν αυτή να μην χρωστά τίποτα στην προηγούμενη γενιά, σαν να μην οφείλει να είναι η συνέχειά της. Και φυσικά να αυτονομηθεί πρακτικώς, ήγουν οικονομικώς - ναι, η ζωή είναι σκληρή, η προσωπική ελευθερία περνά μέσα από την εργασία.

• Τα έντονα ξεσπάσματα ίσως να μην αποκλείουν τον έλεγχο των συναισθημάτων. Δεν έχω αποφασίσει αν είναι προτιμότερο το να διατηρεί κανείς την ψυχραιμία του επιβαρύνοντας το στομάχι του, ή το να πανικοβάλλεται επιβαρύνοντας τα αυτιά του περίγυρού του και την όποια καλή έως τότε εικόνα του. Θα μπορούσες να αιτιολογήσεις το γιατί ο έλεγχος των συναισθημάτων συνδέεται με την ελεγχόμενη έκφρασή τους; Αν δεν αποδέχεσαι το συμπεριφορισμό ως θεωρία, τότε θα πρέπει να συμφωνούμε πως η αποφυγή έκφρασης ενός συναισθήματος (π.χ. θυμού) δεν συνεπάγεται απαραιτήτως την εξάλειψή του. Επίσης, στο τρίτο bullet η αδυναμία έλλειψης συναισθημάτων παρουσιάζεται επίσης ως ενδεικτική συναισθηματικής ωριμότητας. Υπάρχει κάποια αντίφαση εδώ.

Κοιτώντας εκ νέου τα bullets 2 και 3, θα επιχειρούσα να δώσω την εξής ερμηνεία: Η ικανότητα έκφρασης ενός συναισθήματος κρίνεται ως απαραίτητη, εντούτοις η ανεξέλεγκτη έκφρασή τους ως αποφευκτέα. Όταν κάποιος θυμώνει θα μπορούσε αντί να ξεσπάσει προσβάλλοντας ή κτυπώντας να πει "Έχω θυμώσει μαζί σου".

Έχω καταλάβει σωστά αυτό το οποίο προσπαθείς να πεις;

• Η αντίληψη των συναισθημάτων των άλλων απαιτεί συναισθηματική ευφυία, και όχι απλώς συναισθηματική ωριμότητα. Για τους παράγοντες συναισθηματικής ευφυίας έχουν διερευνηθεί πολλά, εντούτοις τίποτα δεν τεκμηριώνεται. Δεν βρέθηκαν μέχρι τώρα σαφείς συσχετίσεις λ.χ. μεταξύ συναισθηματικής και αριθμητικής ευφυίας, παρά το γεγονός πως οι άνθρωποι με υψηλή αριθμητική ευφυία κάνουν συχνά οιμωγές αναφορικά με την αδυναμία εύρεσης συντρόφων με τους οποίους να υπάρχει ικανοποιητική ψυχική επικοινωνία.

Εκτιμώ ότι ένας παράγοντας συναισθηματικής ευφυίας είναι το κίνητρο ενός να γνωρίσει το σύντροφό του και πιστεύω (πρόκειται περί πίστης εφόσον τίποτα ακόμη δεν έχει αποδειχτεί) ότι είναι συναρτάται της ευφυίας του.

 

Απάντηση: Πόσο «συναισθηματικά ώριμοι» είμαστε και πόσο καλά «νιώθουμε στο πετσί μας»;

Αγαπητή Syrah,

Βρήκα τα σημεία σου πολύ ενδιαφέροντα. Θα προσπαθήσω να τα σχολιάσω ελπίζοντας ότι οι απαντήσεις θα βρουν κατανόηση και αποδοχή και να μην σας κουράσουν.

Αρχίζω λοιπόν.

Σχόλιο: «Η αποδέσμευση από την οικογένεια προκύπτει εκεί όπου κανείς αποφασίζει να ανοίξει τα φτερά του. Προαπαιτείται η ύπαρξη φτερών, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ικανότητα της αξιοπρεπούς αυτοσυντήρησης - για τούτο πολλοί παρασιτούν επί άλλων. Προαπαιτείται η οικογενειακή κουλτούρα που θα του καλλιεργήσει την αντίληψη πως μπορεί να πετά σαν πουλί, αντί να σέρνεται σαν σκουλήκι. Προαπαιτείται η θέληση για την πτήση, η ανάληψη του ρίσκου μίας πτώσης, τουτέστιν ένα σημαντικό αξιακό και ιδιοσυγκρασιακό υπόβαθρο που θα στηρίξει μία τέτοια ιδέα όπως αυτή της -ακριβής- ελευθερίας.»

Απάντηση: Οι βάσεις για την απόκτηση συναισθηματικής ωριμότητας μπαίνουν «από την κούνια». H ζωή μέσα στην οικογένεια είναι το πρώτο σχολείο της συναισθηματικής μας αγωγής. Τα παιδιά μαθαίνουν από τους γονείς, ακολουθώντας το παράδειγμά τους, πώς να χειρίζονται τα συναισθήματά τους, αλλά βέβαια και από τον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι συμπεριφέρονται στα παιδιά τους. Οι γονείς γίνονται οι «συναισθηματικοί προπονητές» των παιδιών τους, όταν παίρνουν τα συναισθήματά τους στα σοβαρά, προσπαθούν να καταλάβουν τι τους συμβαίνει και επιδιώκουν διακριτικά να τα βοηθήσουν να βρουν θετικούς τρόπους να ηρεμήσουν και να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες. Σε μία εκτεταμένη έρευνα με οικογένειες, που έγινε στο Πανεπιστήμιο της Oυάσινγκτον, αναλύθηκε προσεκτικά και κατ’ επανάληψη στη διάρκεια τεσσάρων ετών η αλληλεπίδραση μεταξύ γονιών και παιδιών. Οι ερευνητές κατέληξαν σε τρεις αρκετά κοινούς τύπους «συναισθηματικά ακατάλληλων» γονιών:

• Τους αδιάφορους, αυτούς δηλαδή που αγνοούν εντελώς τα συναισθήματα, αντιμετωπίζουν τις κάθε είδους συναισθηματικές εκρήξεις των παιδιών τους ως μπελά που πρέπει να τον υπομείνουν, ώσπου να περάσει, και δεν κάνουν την παραμικρή προσπάθεια να πλησιάσουν το παιδί τους ή να του δείξουν άλλους τρόπους να χειρίζεται τα συναισθήματά του.

• Τους υπερβολικά παραχωρητικούς, που θεωρούν θεμιτό κάθε συναισθηματικό ξέσπασμα του παιδιού και δεν κρίνουν απαραίτητο να του δείξουν άλλους τρόπους αντίδρασης, ενώ προσπαθούν πολύ συχνά, προκειμένου να μην «το κακοκαρδίσουν», να απαλύνουν τις αντιδράσεις του με δωροδοκίες και παζάρια («Έλα, σταμάτα, θα σου πάρω παγωτό»).

• Τους υπερβολικά αυστηρούς, αυτούς δηλαδή που αντιδρούν βρίζοντας και τιμωρώντας, απαγορεύουν σχεδόν κάθε συναισθηματική εκδήλωση και οργίζονται με τα πρώτα σημάδια εκνευρισμού, δυσαρέσκειας, θυμού του παιδιού τους.


Σε αυτά θα μπορούσαμε να προσθέσουμε μία άλλη κατηγορία γονιών, που δεν αναφέρεται στην έρευνα, τους υπερπροστατευτικούς γονείς, η οποία έχει ίσως κοινά στοιχεία με τους παραχωρητικούς γονείς, είναι όμως αρκετά συνηθισμένη στη χώρα μας και σίγουρα δεν στηρίζει τη συναισθηματική ωρίμανση των παιδιών.

Οι υπερπροστατευτικοί γονείς είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν το παιδί τους ως σωματικά και συναισθηματικά ανάπηρο και προσπαθούν να το προστατέψουν από οτιδήποτε θα μπορούσε -κατά τη γνώμη τους- να το βλάψει ή να το πληγώσει. Για να το πετύχουν αυτό, προσπαθούν να ασκούν μονίμως έλεγχο πάνω στη ζωή του, αποφεύγουν «κακοτοπιές» και δυσάρεστες καταστάσεις «για να μη στενοχωρηθεί», «τα μπαλώνουν» στις αντιπαραθέσεις του με τους άλλους και δεν του αφήνουν ευκαιρίες να μάθει από τις αρνητικές εμπειρίες και τα λάθη του, και γενικά «σκέφτονται πριν από αυτό γι’ αυτό».

Κάτι άλλο που παρατηρήθηκε επίσης είναι ότι οι γονείς γενικά συζητούν για τα συναισθήματα περισσότερο με τις κόρες παρά με τους γιους και περιμένουν από αυτές να εκφράζονται λεκτικά, αλλά και να είναι πιο δεκτικές στα συναισθήματα των άλλων. Γενικά φαίνεται ότι οι γονείς φροντίζουν περισσότερο τη συναισθηματική και κοινωνική διαπαιδαγώγηση των κοριτσιών παρά των αγοριών, κάτι που εξηγεί κατά κάποιο τρόπο το ότι οι γυναίκες είναι συνήθως αυτές που παραπονιούνται ότι οι άντρες είναι συναισθηματικά ανώριμοι.

Σύμφωνα λοιπόν με την έρευνα, τα παιδιά των γονιών που ανήκαν στις τρεις πρώτες κατηγορίες είχαν -μεγαλώνοντας- πιο συχνά έντονα ξεσπάσματα, δεν μπορούσαν να χειριστούν τα συναισθήματά τους, στενοχωριόνταν συχνότερα και εκδήλωναν λιγότερη τρυφερότητα και περισσότερη επιθετικότητα απέναντι στα μέλη της οικογένειάς τους και τους φίλους τους. Ακόμα, παρουσίαζαν υψηλότερα επίπεδα ορμονών άγχους και άλλων δεικτών βιοσωματικής διέγερσης. Από κοινωνική άποψη ήταν λιγότερο αγαπητά στους φίλους τους και δυσκολεύονταν να έχουν σταθερή θέση στην ομάδα των συνομηλίκων τους, επειδή έδειχναν ατομικιστική, επιθετική ή αγενή συμπεριφορά. Στα μαθήματα δυσκολεύονταν πιο συχνά να συγκεντρωθούν -είτε μέσα στην τάξη είτε στο σπίτι- και γενικά οι επιδόσεις τους δεν ήταν τόσο καλές. Αν και δεν μπορούμε να το ξέρουμε με βεβαιότητα, είναι όμως πιθανό τα ίδια να ισχύουν και για τα παιδιά των υπερπροστατευτικών γονιών.

Βέβαια, στην πορεία της ενηλικίωσης, οι άνθρωποι αποκτούν ούτως ή άλλως μεγαλύτερο αυτοέλεγχο, κι έτσι πολλά έντονα συναισθηματικά ξεσπάσματα της παιδικής ηλικίας σταματούν ή περιορίζονται, ενώ πολλά από τα «δύσκολα» παιδιά ηρεμούν και γίνονται καθ’ όλα ενταγμένοι ενήλικοι.

Συνεπώς, οι γονείς πρέπει να παίρνουν τα συναισθήματα των παιδιών τους στα σοβαρά και να ασχολούνται με αυτά. Όσο πιο γερές βάσεις έχουν τεθεί από την αρχή της ζωής του παιδιού, τόσο αυτό πιο ώριμα και ολοκληρωμένα θα αποδεσμευτεί το παιδί από τους γονείς και θα ανοίξει τα φτερά του, με μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας και συναισθηματικής ωριμότητας.


Σχόλιο : «Τα έντονα ξεσπάσματα ίσως να μην αποκλείουν τον έλεγχο των συναισθημάτων. Δεν έχω αποφασίσει αν είναι προτιμότερο το να διατηρεί κανείς την ψυχραιμία του επιβαρύνοντας το στομάχι του, ή το να πανικοβάλλεται επιβαρύνοντας τα αυτιά του περίγυρού του και την όποια καλή έως τότε εικόνα του. Θα μπορούσες να αιτιολογήσεις το γιατί ο έλεγχος των συναισθημάτων συνδέεται με την ελεγχόμενη έκφρασή τους; Αν δεν αποδέχεσαι το συμπεριφορισμό ως θεωρία, τότε θα πρέπει να συμφωνούμε πως η αποφυγή έκφρασης ενός συναισθήματος (π.χ. θυμού) δεν συνεπάγεται απαραιτήτως την εξάλειψή του. Επίσης, στο τρίτο bullet η αδυναμία έλλειψης συναισθημάτων παρουσιάζεται επίσης ως ενδεικτική συναισθηματικής ωριμότητας. Υπάρχει κάποια αντίφαση εδώ.»

Απάντηση: Στον άνθρωπο μπορείς μεταξύ άλλων να παρατηρήσεις δύο βασικούς παράγοντες. Την ΛΟΓΙΚΗ και το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ. Ο άνθρωπος λειτουργεί πρώτα με την Λογική και στην συνέχεια εκφράζει το αντίστοιχο Συναίσθημα. Οπότε όσο περισσότερο η Λογική (στο πρώτο στάδιο) «επιβάλλεται» (επέτρεψε μου την έκφραση αυτή) στο Συναίσθημα, τόσο περισσότερο η Λογική, «επιβάλλεται» στο Συναίσθημα. Συνεπώς η έκφραση των Συναισθημάτων είναι πιο υγιείς δεδομένου ότι η Λογική έχει φιλτράρει και απορρίψει αρκετές περιπτώσεις που θα έκαναν το Συναίσθημα πιο έντονο. Ακόμα θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι υπάρχουν αρκετές «τεχνικές» για να ξεφουσκώνουμε το στομάχι (να αποφορτιζόμαστε συναισθηματικά δηλαδή), που αυτό οδηγεί στην καλύτερη και πιο σωστή συμπεριφορά, και συνεπώς στην συναισθηματική ωρίμανση.

Σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνουν τα παραπάνω ότι δεν υπάρχει συναίσθημα η καταπιέζεται το συναίσθημα. Απλά δεν αφήνει η λογική το Συναίσθημα να «κάνει τα δικά του».

Η αδυναμία έκφρασης συναισθήματος είναι μια κατάσταση που συμβαίνει και έχει τα αίτια της στην παιδική ηλικία και στον τρόπο με τον οποίο κάποιος μεγαλώνει (γονείς, περιβάλλον κλπ). Μπορεί με εκπαίδευση και εφαρμογή διάφορων τεχνικών ο άνθρωπος να αλλάξει συμπεριφορά (αν το επιθυμεί) και να αρχίσει να εκφράζει σιγά σιγά τα συναισθήματα του, στο σημείο που αυτός το επιθυμεί ανάλογα με τις περιστάσεις που αντιμετωπίζει.

Σχόλιο : Κοιτώντας εκ νέου τα bullets 2 και 3, θα επιχειρούσα να δώσω την εξής ερμηνεία: Η ικανότητα έκφρασης ενός συναισθήματος κρίνεται ως απαραίτητη, εντούτοις η ανεξέλεγκτη έκφρασή τους ως αποφευκτέα. Όταν κάποιος θυμώνει θα μπορούσε αντί να ξεσπάσει προσβάλλοντας ή κτυπώντας να πει "Έχω θυμώσει μαζί σου".

Έχω καταλάβει σωστά αυτό το οποίο προσπαθείς να πεις;

Απάντηση: Απολύτως.


Σχόλιο : Η αντίληψη των συναισθημάτων των άλλων απαιτεί συναισθηματική ευφυΐα, και όχι απλώς συναισθηματική ωριμότητα. Για τους παράγοντες συναισθηματικής ευφυΐας έχουν διερευνηθεί πολλά, εντούτοις τίποτα δεν τεκμηριώνεται. Δεν βρέθηκαν μέχρι τώρα σαφείς συσχετίσεις λ.χ. μεταξύ συναισθηματικής και αριθμητικής ευφυΐας, παρά το γεγονός πως οι άνθρωποι με υψηλή αριθμητική ευφυΐα κάνουν συχνά οιμωγές αναφορικά με την αδυναμία εύρεσης συντρόφων με τους οποίους να υπάρχει ικανοποιητική ψυχική επικοινωνία.

Εκτιμώ ότι ένας παράγοντας συναισθηματικής ευφυΐας είναι το κίνητρο ενός να γνωρίσει το σύντροφό του και πιστεύω (πρόκειται περί πίστης εφόσον τίποτα ακόμη δεν έχει αποδειχτεί) ότι είναι συναρτάται της ευφυΐας του.

Απάντηση: Μελέτες και έρευνες απέδειξαν ότι υπάρχουν ορισμένοι παράγοντες εκτός της ευφυΐας που επηρεάζουν αλλά και συμβάλλουν σημαντικά στην πορεία τόσο της επαγγελματικής όσο και της προσωπικής ζωής των ανθρώπων. Οι παράγοντες αυτοί αποτελούν και τη λεγόμενη συναισθηματική νοημοσύνη. Συνεπώς, η συναισθηματική ευφυΐα είναι ένας παράγοντας της συναισθηματικής ωριμότητας και όχι το αντίστροφο.

Θα ήθελα εδώ να αναφέρω ορισμένες ιστορικές και βασικές έννοιες για να γίνω πιο κατανοητός και να μην οδηγηθούμε σε λανθασμένα συμπεράσματα.

Οι ρίζες της συναισθηματικής νοημοσύνης ανάγονται στην έννοια της ”κοινωνικής νοημοσύνης” που ανέφερε ο Thorndike το 1920 και κυρίως στον ψυχολόγο Howard Gardner που το 1983 πρότεινε τη θεωρία της πολλαπλής νοημοσύνης, υποστηρίζοντας ότι η νοημοσύνη περιλαμβάνει επτά μορφές. Η θεωρία της συναισθηματικής νοημοσύνης έγινε ευρέως γνωστή από τον Daniel Goleman, ψυχολόγο στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαντ.

Με τον όρο συναισθηματική νοημοσύνη νοείται ”η ικανότητα να αναγνωρίζει κανείς τα δικά του συναισθήματα, να τα κατανοεί και να τα ελέγχει. Είναι επίσης η ικανότητα να αναγνωρίζει και να κατανοεί τα συναισθήματα των ανθρώπων γύρω του και να μπορεί να χειρίζεται αποτελεσματικά τόσο τα δικά του συναισθήματά του όσο και τις διαπροσωπικές του σχέσεις”. (Daniel Goleman, Συναισθηματική νοημοσύνη, εκδ. Ελληνικά Γράμματα).

Με βάση λοιπόν τα παραπάνω, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένας άνθρωπος με υψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης έχει τα εξής χαρακτηριστικά:
Είναι διορατικός, ελέγχει τα συναισθήματά του, καταβάλλει προσπάθεια να κατανοήσει τις απόψεις και τα συναισθήματα των γύρω του και να δει τα πράγματα από τη δική τους οπτική γωνία, ελέγχει τις προσωπικές του προκαταλήψεις και δεν τις αφήνει να επηρεάζουν την κρίση του για τις ικανότητες των άλλων, είναι ικανός να συσπειρώνει και να δραστηριοποιεί τους ανθρώπους γύρω του, δεν κρατά επικριτική στάση απέναντι στους υφισταμένους του, ασκεί κριτική με εποικοδομητικά σχόλια, είναι ειλικρινής για τα συναισθήματα και τις προθέσεις του, είναι υποστηρικτικός, αποφασιστικός, εκφραστικός, έχει με λίγα λόγια την ευκαιρία να γίνει ένας επιτυχημένος ”ηγέτης”. Όσο υψηλότερος ο δείκτης αυτός, τόσο πιο ευφυής μπορεί να χαρακτηριστεί.

Για να βελτιώσει κανείς τη συναισθηματική του νοημοσύνη χρειάζεται μεγάλη υπομονή και κυρίως θέληση. Μερικοί τρόποι είναι οι εξής:
* Αναγνωρίστε τα συναισθήματά σας.
* Αναλάβετε την ευθύνη των συναισθημάτων σας.
* Προσπαθήστε να προβλέψετε τα συναισθήματά σας.
* Προσπαθήστε να είστε λιγότερο επιθετικοί.

Όσοι από εσάς νιώθετε την ανάγκη να γνωρίσετε περισσότερα για τη ”συναισθηματική νοημοσύνη”, όσοι από εσάς έχετε θέσει υψηλούς στόχους τόσο για την προσωπική όσο και για την επαγγελματική σας πορεία, τότε δεν έχετε παρά να διαβάσετε το ομώνυμο βιβλίο του Daniel Goleman από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα. Για τους fan του είδους ο συγγραφέας προνόησε με το τελευταίο του βιβλίο Social Intelligence το οποίο όμως δεν έχει ακόμα μεταφραστεί στα ελληνικά.

Τώρα εσύ αναφέρεις τον όρο Συναισθηματική ευφυΐα.

Όπως και εσύ αναφέρεις, δεν έχει γίνει αρκετή επιστημονική έρευνα για τον όρο και σαφώς δεν έχει συσχετιστεί με αυτή της αριθμητικής και άλλων μορφών ευφυΐας. Είναι σαφέστατα μια πολύπαραγοντική έννοια, που ελπίζω να εξεταστεί στο μέλλον διεξοδικά. Παρόλα αυτά το σίγουρο είναι ότι έχει γίνει αρκετή έρευνα και καταγραφή για την συναισθηματική νοημοσύνη, η οποία όμως διαφέρει από την συναισθηματική ευφυΐα.

Πριν την ανακάλυψη των τεστ νοημοσύνης, οι δύο παραπάνω έννοιες δεν διακρίνονταν. Σήμερα όμως οι ειδικοί χαρακτηρίζουν ευφυείς μόλις 2 στους 100 ανθρώπους, δηλαδή όσους παίρνουν ασυνήθιστα υψηλή βαθμολογία στα τεστ νοημοσύνης (πάνω από 130, τη στιγμή που οι περισσότεροι άνθρωποι κυμαίνονται μεταξύ 80 και 120). H απόδοση στα τεστ νοημοσύνης όμως δεν είναι το μόνο κριτήριο της ευφυΐας ενός ανθρώπου. H ευφυΐα προσδιορίζεται από πολλές και ποικίλες ικανότητες, που δεν τις μετρούν τα τεστ. Σύμφωνα με τους ειδικούς, ένας ευφυής άνθρωπος διακρίνεται από τους συνομήλικούς του για την οξυδέρκειά του, τη σύνθετη σκέψη του και την ταχύτητα με την οποία επεξεργάζεται τις πληροφορίες. Είναι διορατικός, επιλύει με πρωτοτυπία τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και δεν αρκείται σε κοινότοπες ή στερεότυπες λύσεις. Επίσης, οι περισσότερες σκέψεις του αποδεικνύονται ορθές και χρήσιμες. Το τελευταίο αυτό δεδομένο είναι πολύ σημαντικό. H ευφυΐα ενός επιστήμονα, λόγου χάρη, κρίνεται και από την αποτελεσματικότητά του, δηλαδή από το κατά πόσο με το έργο του εξελίσσει την υπάρχουσα γνώση και προάγει την επιστήμη του!

Αλλά ελπίζω ότι θα συμφωνήσεις και εσύ με τα λεγόμενα της Μαρίας Καλογεράκη (συγγραφέας), η οποία συνοψίζει* τα πάντα όταν λέει:

Είναι η καρδιά ένα σύμπλεγμα
ψυχή , μυαλό και αίμα
για αυτό μπερδεύει συνεχώς
την αλήθεια με το ψέμα .

* Οι αρχαίοι υμών φιλόσοφοι πρόγονοι μας όντας θεμελιωτές του ορθολογισμού πάγωναν το συναίσθημα τους επιδιώκοντας το «Mη επί παντί λυπού» δηλ. να μη λυπάσαι για το κάθε τι . (Περίανδρος από Κόρινθο περ. 625 - 587 π.χ.), θωρακίζοντας με αυτό τον τρόπο την ψυχή από την ταραχή και τη φθορά του έντονου συναισθήματος. Μήπως τελικά σήμερα είναι η αρχή της εποχής του παραλόγου ή του Λογικού σε διαφορετικά σταθερά; (Δείκτης), δηλαδή την Λογική του Συναισθήματος.

Ελπίζω ότι συμβάλαμε όλοι λίγο στην ενημέρωση και τον προβληματισμό.


Με μεγάλη εκτίμηση,


Amanteus

 

Απάντηση: Πόσο «συναισθηματικά ώριμοι» είμαστε και πόσο καλά «νιώθουμε στο πετσί μας»;

Θα προτεινα μια ορθοτερη διατυπωση στο κατα τα αλλα πολυ σωστο και τεκμηριωμενο τελευταιο ποστ του νηματοθετη.
Τα συναισθηματα μας δεν τα ελεγχουμε. Ελεγχουμε την εκδηλωση τους ,τον τροπο που τα επικονωνουμε.
Τα συναισθηματα "γεννωνται" σαν αυτοματη αντιδραση του οργανισμου στα εξωτερικα ερεθισματα,σε διαφορετικο σημειο του εγκεφαλου απο αυτο που κατοικοεδρευει η λογικη,η οποια τα πληροφορειται λιγο καθυστερημενα σε σχεση με τις αντανακλαστικες αντιδρασεις που τα συναισθηματα πυροδοτουν.
Ο ελεγχος λοιπον ,αφορα ακριβως τους τποπους εκδηλωσης και την ενταση ισως της εκδηλωσης των συναισθηματων,οχι την δημιουργια τους.

 

Απάντηση: Πόσο «συναισθηματικά ώριμοι» είμαστε και πόσο καλά «νιώθουμε στο πετσί μας»;

Επι το πλειστον ναι θα συμφωνησω. Αλλα διαφωνω οτι παντα ο ελεγχος αφορα στην εκφραση και οχι στα αιτια που προκαλουν π.χ. τον θυμο. Ο θυμος ειναι ενα πολυ καλο παραδειγμα συναισθηματος το οποιο αρκετες φορες μπορουμε να ελεγξουμε. Φυσικα και ο ελεγχος αυτου, συνηθως απαιτει μακροχρονια δουλεια και κατανοηση απο μερους μας. Ο λογος ειναι διοτι ουκ ολιγες φορες, τα εξωτερικα ερεθισματα δεν ειναι παρα αφορμες και οχι αιτιες που μπορουν να εξηγησουν τον θυμο μας. Με λιγα λογια, μπορει καποιος να ειναι θυμωμενος γενικα σαν ατομο. Το να ελεγξει πως και που εκφραζεται βελτιωνει την επικοινωνια του με τους αλλους σε ενα επιδερμικο επιπεδο αλλα οχι την ψυχικη του υγεια και την ικανοτητα του να δημιουργει υγιεις σχεσεις.

Μπορει να δουλεψει κανεις απο εξω προς τα μεσα, η απο μεσα προς τα εξω. Μπορει ν'αλλαξει τις συνθηκες που δεν βοηθουν στην ωριμανση του. Μπορει να βαλει καποιες σχεσεις ζωης στον παγο μεχρι να τα βρει με τον εαυτο του και μεχρι να νιωσει αρκετα δυνατος για να δωσει καποιες μαχες, η αρκετα γενναιος για να δηλωσει παραιτηση.

Εν κατακλειδι, δεν γεννιομαστε ολοι μεσα σ'ενα περιβαλλον oπου ωριμαζουμε με τον ρυθμο και στο βαθμο που οριζουν οι ψυχολογοι και οι ειδικοι. Οποτε η ερωτηση ειναι..

How f*cked up are you? How badly do you wanna get better?
 

 

Απάντηση: Πόσο «συναισθηματικά ώριμοι» είμαστε και πόσο καλά «νιώθουμε στο πετσί μας»;

Πως μπορεί να υπάρξει συναισθηματική ωριμότητα αν πρώτα δεν καλλιεργηθεί στις σχέσεις μας η συναισθηματική νοημοσύνη;
Εύχομαι μέσα από τη ζωή τουλάχιστον να μαθαίνουμε.. Από θεωρίες είμαστε όλοι πρώτοι, όμως η ζωή κυλάει και είναι κρίμα ο απολογισμός να είναι απλά μια θεωρία..
Αγαπητέ Amanteus είναι ένα πολύ ενδιαφέρον νήμα.
Και μιας που βρισκόμαστε σε έναν βδσμ χώρο να πω, ότι μου φαίνεται αδιανόητο σχέσεις τέτοιες να μην έχουν αυτού του είδους την καλλιέργεια. Δυστυχώς όμως συμβαίνει και εδώ.. μικρογραφία της κοινωνίας.. πως θα μπορούσε αλλιώς..

Kατόπιν αδείας Του Κυρίου μου..