Πόσο ζυγίζει η μοναξιά?

Να την κάνεις μόνος σου τότε, με το δικό σου παγωτό.
Εγώ πιστεύω αυτά που γράφει το κουτί.
Στις θερμίδες γκουρλώνω λίγο το μάτι, αλλά στην πρώτη γλειψιά το έχω ήδη ξεπεράσει...

 

Την μοναξιά δεν τη βρίσκει κανείς, τη δημιουργεί, έτσι είπε μια Γαλλίδα. Το πρόβλημα με τη μοναξιά ειναι οτι οι άνθρωποι την φοβούνται.

 

Έμαθα εγώ κι'αμοναχος και δεν παραπονούμαι
Και μαγερευγω και δείπνων και στρώνω και κοιμουμαι

 

Επειδή το μοίρασμα κάνει τη ζωή πιο ενδιαφέρουσα, οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν τη μοναξιά σύνηθως περιστασιακά -όπως τις παύσεις στη μουσική-, σαν ένα μικρό ή μεγαλύτερο διάλειμμα που θα επαναφορτίσει δυνάμεις, θα επαναπροσδιορίσει πράγματα και καταστάσεις, θα δώσει το χρόνο για πιο αρμονικές επιλογές.

Το βάρος της μοναξιάς αρχίζει να το νιώθει κάποιος όταν η μοναξιά του επιβάλλεται και μάλιστα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ ο ίδιος δεν το επέλεξε και ούτε μπορεί εύκολα να το αλλάξει.
Όσο ανάλαφρη είναι η επιλογή του μόνου ανθρώπου, τόσο βαριά είναι η επιβολή της.

 

Υπάρχει μια περίεργη ποιότητα στη μοναξιά, μια ατμόσφαιρα που κανένας ήχος ή κανένα άτομο δε μπορούν να προσφέρουν.

Είναι λες και η συνύπαρξη με άλλους αντιπροσωπεύει τη Γη στο μυαλό μας, το έδαφος με τους λόφους και τις κοιλάδες, τις μυρωδιές και τη μουσική του: όμως στη μοναξιά, το μυαλό βρίσκει τη Θάλασσά του, μια αχανή, ήσυχη έκταση, με πολλά φωτάκια στον ουρανό και διαφορετικούς, μυστικούς ήχους.

Όμως, φαίνεται πως μας τρομοκρατεί το πρώτο κύμα που θα σκάσει στα πόδια μας, και τώρα δεν θα κάνουμε ερευνητικά ταξίδια, και δε θα νιώσουμε ποτέ τους ανέμους που έχουν φυσήξει πάνω απ’ τα νερά, και δε θα βρούμε ποτέ τα νησιά της Φαντασίας, όπου ζουν τόσα παράξενα τέρατα και ενδιαφέροντες λαοί;

Η μοναξιά μπορεί να είναι διασκεδαστική· μόνο του, το μυαλό μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, χωρίς να έχει ανάγκη ούτε το βελούδινο χαλινάρι του ύπνου. Όμως αυτό δε μπορούμε να το κατανοήσουμε όσο στεκόμαστε στην ακτή, με την πλάτη στο νερό, κλαίγοντας για τους συντρόφους μας.

Πιθανώς να μη γνωρίσουμε ποτέ τον σύντροφο που έχουμε μέσα μας, που είναι μαζί μας σε όλη μας τη ζωή, την παντοτινή εγγύτητα του μυαλού μας στο άτομο εκείνο που η καρδιά του χτυπά γρηγορότερα κάθε φορά που ένα πουλί ανεβαίνει ψηλά, μόνο του στον καθαρό αέρα.

Elizabeth Bishop

 

Πολύ περίεργο πράγμα η μοναξιά..αν έχεις μάθει με τους πολλούς θα σε καταπιεί..θα υψωθεί μπροστά σου σαν τέρας που απειλεί να κατασπαράξει ότι έζησες και ότι θα ζήσεις..θα τρέξεις μακρυά της θα φοβηθείς θα κρυφτείς και θα τρέμεις στην ιδέα μήπως σε βρει..
Αν γίνεις φίλος της όμως θα εγκλωβιστεις..
Αν πάλι την έχεις μάθει από μικρός θα ζήσεις σε ένα μαγικό κόσμο γεμάτο ωκεανούς θαλλασες νησιά δράκους σε ένα κόσμο γεμάτο φαντασία..
Όμως πρόσεχε είναι μόνο φαντασία τα πραγματικά νησιά οι πραγματικοί κόσμοι οι πραγματικοί ωκεανοί είναι εκεί έξω και σε περιμένουν.. αλλά δε θα τους γνωρίσεις γιατί επέλεξες έναν ονειρικό κόσμο..
Είναι δύσκολη η πραγματικότητα θα πονέσεις και θα κουραστεις..θα μισήσεις και θα σε μισήσουν..μα θα αγαπήσεις κιόλας και θα σε αγαπήσουν..στο τέλος θα ματώσεις όμως θα ξέρεις ότι έζησες..
Ζήσε την πραγματικότητα όσο σκληρή και αν είναι και κράτα τη μοναξιά με τους μαγικούς της κόσμους ίσα για να ξαπωσταινεις και μετά άνοιξε αμέσως τα πανιά σου για όλα τα όμορφα που έρχονται και στις καταιγίδες κρατά ντρετα το τιμόνι και χαμόγελα..

 

Αργά ή γρήγορα έρχεται ο καιρός που όλοι θα περάσουμε κάποιον καιρό
με τον εαυτό μας.Αν δεν το έχεις δουλέψει να μένεις και λίγο με τον εαυτό
σου θα σου κάτσει βαριά αυτή η κατάσταση.

 

Δεν αντέχεται η μοναξιά όταν έχεις συναισθήματα να δώσεις,
όμως όταν έχεις ήδη πληγωθεί ...
φοβάσαι μην επαναληφθούν, αυτά που ήδη σε έχουν πονέσει!

Κι είναι η μεγαλύτερη ασυνείδητη πλάνη στην οποία έχουν κολυμπήσει όλοι έστω κι από μια ή και περισσότερες φορές στη ζωή τους.
Ευτυχείς όσοι καταφέρνουν να βγουν από τη θάλασσα αυτή.
Δυστυχείς όσοι κολυμπάνε πολύ καιρό και έχουν ξεχάσει το αλλιώς....
Είναι μεγάλο το τρυπάκι που μπαίνει κανείς στο να παραμένει στο παγωμένο και σκοτεινό νερό,
ενώ βλέπει την φωτεινή ακτή γιατί η δύναμη της συνήθειας έχει γίνει πιο ισχυρή και το comfort zone του να είναι η ζοφερή του κατάσταση.

 

Κάποτε ήταν πολύ βαριά, τόσο που αρκετές φορές με οδήγησε, ή καλύτερα με έσπρωξε σε λανθασμένες επιλογές.
Πλέον, μετά από αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα ζωής, δεν τη φοβάμαι .
Αντίθετα, είναι πια ανάλαφρη, κάποιες φορές μάλιστα λυτρωτική, θεραπευτική.
Από την άλλη όψη, ήταν αλλά και παραμένει δημιουργική.

 

Η μοναξιά ζυγίζει όσο την αφήνουμε εμείς να ζυγίζει.
Γι'αλλους είναι ανύπαρκτη και για άλλους αβάσταχτη.