Πόσο ζυγίζει η μοναξιά?

την πιο άθλια μοναξιά την έζησα μέσα σε σχέσεις

τα πιο άθλια λάθη τα έκανα όταν τη φοβόμουν

τώρα πια,έχω χρόνια να νιώσω μοναξιά. από τότε που συνειδητοποίησα τι έχω δημιουργήσει και τι αφειδώλευτα μου έχει χαριστεί, έπαψα να μιλάω για μοναξιά. μιλώ για "αποτοξίνωση", "αγρανάπαυση", "ενδοσκόπηση", "ανασυγκρότηση", "αναδόμηση" "θεραπευτική εσωστρέφεια"

σε αυτή την "κατάσταση"....έχω κάνει τα πιο διασκεδαστικά και αποδοτικά μεθύσια . τα πιο ελεύθερα ταξίδια.


με θεωρώ ευλογημένο που έχω την δυνατότητα να μπαινοβγαίνω σε "αυτή" όποτε θέλω και για όσο θέλω.

 

ζυγιζει οσο ζυγιζουν και τα αρχιδια μου ! Γιατι την εχω γραψει εκει πανω.

 

Μονος γενιεσαι, μονος πεθαινεις. Στο ενδιαμεσο ας μην ειμαστε μονοι...

 

Η μοναξιά άλλες φορές ζυγίζει πολύ άλλες ξελαφρένει....
Δεν είναι πάντα κακή η μοναξιά....
Ας αναρωτηθούμε πόσες φορές την αναζητήσαμε με πάθος από μόνοι μας...

 

Μια από τις ρίζες πολλών αποτυχιών που οδηγούν τον άνθρωπο να βιώνει τη μοναξιά ως κάτι το οδυνηρό είναι η φαντασίωση, το ολοκληρωτικό εκείνο όνειρο που παραβλέπει την ριζική ετερότητα του καθένα μας.

Την πολλαπλότητα του ανθρώπου.

Όταν στις ανθρώπινες σχέσεις επικρατεί εκείνη η βλακεία, η στενοκεφαλιά, ο συχνός παιδισμός του να θέλουμε τον άλλον απόλυτα δικό μας, τότε η μοναξιά είναι το σύνηθες που θα βιώσουμε..

Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι μια και μοναδική.

Η ύπαρξη του καθενός είναι η ανάσα του, οι δεξιότητες του, τα «χούγια» του.

Είναι η διαφορετικότητα του, που αναπνέει μαζί με το κορμί του.

Με αυτή του την μοναδική ύπαρξη παρέα ο άνθρωπος εγκαταλείπει την ζωή του.

Η συγχώνευση, η σύντηξη του ενός μέσα στον άλλον δεν έχει θέση ούτε στον έρωτα, ούτε στη φιλία.

Και αν αυτό που ονομάζουν οι ερωτευμένοι ως χημεία, είναι μια κουταμάρα ή μια υποκρισία, αυτό εδώ, η αντίληψη της σύντηξης του ενός μέσα στον άλλον δηλαδή, είναι η ύστατη, η υπέρτατη κουταμάρα και υποκρισία συνάμα.

Να το πω πιο απλά επειδή η απλοϊκότητα και η χαριτωμενιά στην σκέψη είναι και το βασικό συστατικό το περισσοτέρων σε αυτό το φόρουμ.

Ας πάρουμε ένα ρομαντικό παράδειγμα. Θέλω να γράψω ένα ποίημα.

Ας πάρουμε ένα πεζό παράδειγμα. Θέλω να ξεκουραστώ, να κοιμηθώ, να δω έναν φίλο, να έχω μια ερωτική στιγμή με έναν άλλον άνθρωπο.

Αν δεν σέβεται αυτό το θέλω μου ο άλλος, και εγώ το δικό του, όλα τότε είναι άνισα, μάταια και μη δημοκρατικά.

Ανελεύθερα, μη αυτόνομα, ετερόνομα.

Δεν μπορώ να γίνω ένα με τον άλλον.

Και όποιος λέει το αντίθετο υποκρίνεται φρικτά, καταπιέζεται και θα εκραγεί ή θα καεί.

Δεν θέλω κανείς να γίνει ένα με εμένα.

Διότι πολύ απλά είναι αδύνατο.

Βιώνουμε την μοναξιά όταν έχουμε την απαίτηση και την προσδοκία της σύντηξης, της συγχώνευσης.

Η ετερότητα όμως του καθενός μας είναι ριζική, για αυτό και ριζοσπαστική. Και αυτό γιατί είναι συστατική του όντος που ονομάζουμε άνθρωπο.

Και μοναξιά είναι να μην γνωρίζεις το παραπάνω.

Είναι μόνος όποιος είναι με τον άλλον ή τους άλλους χωρίς στην ουσία να είναι.

Είμαι ριζικά διαφορετικός σημαίνει το αναγνωρίζω, το επωμίζομαι, το δέχομαι, για τον εαυτό μου και για τους άλλους.

Και μόνο έτσι μπορώ να είμαι μαζί με τους άλλους, μένοντας ελεύθερος, και επιτρέποντας και στους άλλους να είναι ελεύθεροι.

Μόνος είναι ο ανελεύθερος άνθρωπος.

Μόνος είναι ο τύραννος, η τυραννική φύση.

«Ελευθερίας δε και φιλίας αληθούς τυραννική φύσις αεί άγευστος» μας λέει ο Πλάτωνας.

Η μοναξιά προκύπτει από την εγγενή αδυναμία του ανθρώπου να κατανοήσει την σημαντικότητα της αυτονομίας.

Η μοναξιά σχετίζεται με την αντίληψη περί ετερονομίας.

Η μοναξιά είναι παλιμπαιδισμός…

Ένας ναρκισσισμός που δεν αποδέχεται την ελευθερία του άλλου όσον αφορά την ζωή του και τις επιλογές του.

Iagos

 

 

Κάθε μορφή και έννοια της μοναξιάς προβληματίζει και μας θλίβει. Είτε για μιλάμε για σχέση με βίους παράλληλους, στην οποία ποτέ δεν καταφέρνουμε να έρθουμε κοντά στον άλλον, είτε για την "αυθεντική" μοναξιά, όταν βάζουμε το κλειδί στην πόρτα και δε μας περιμένει κανείς μέσα, η κατάσταση είναι ιδιάζουσα και δύσκολη.

Φυσικά τίποτα (ειδικά στις μέρες μας) δε μας χαρίζεται. Όλα κόποις κτώνται και δυστυχώς όχι πάντα. Σημασία έχει να είμαστε κατασταλαγμένοι στα "θέλω" μας και να περνάμε καλά με όσα έχουμε.

Αν από κει και πέρα πετύχουμε το κάτι παραπάνω, θεωρώ ότι είμαστε πια ευλογημένοι.

 

Ειμαι μοναχικη γενικως. Οταν εχω πεσμενη διαθεση κλεινομαι σε μενα. Κανω μονολογους με μενα. Δεν επικοινωνω στους γυρω μου για το πως αισθανομαι γενικως, ακομη και στις πιο προσωπικες μου σχεσεις. Το κρατω για μενα περα απο εξαιρετικα σπανιες περιπτωσεις. Αναφερω μεν αλλα δε το αναλυω πιο πολυ. Τρελαινομαι για ατελειωτες βολτες με μενα. Οχι ομως ως ενδειξη ναρκισσισμου η ματαιοδοξιας. Νοιωθω καλα στο μικροκοσμο μου. Ισως το πεις κι ανασφαλεια.

 

Η μοναξιά είναι για το πνεύμα ό,τι η νηστεία για το σώμα:
θανάσιμη όταν κρατήσει πολύ,

αλλά αναγκαία.

Vauvenargues, 1715-1747, Γάλλος γνωμικογράφος