Πόσο ζυγίζει η μοναξιά?

Όσο και ο άνθρωπος που την νιώθει, ενίοτε το πολλαπλάσιο αυτού του βάρους...
Εκείνες τις στιγμές που νιώθεις ότι είσαι εσύ και τριγύρω σου υπάρχουν μόνο τοίχοι και ανάμεσα σας τίποτε.

 

Η μοναξιά ζυγίζει τόσο όσο εμείς την αφήνουμε να ζυγίζει...

Έχουν υπάρξει στιγμές που την αγαπησαμε,έχουν υπάρξει στιγμές που την μισήσαμε.
Η ζωη μας είναι ένα ταξίδι με μικρές στιγμές διάσπαρτες στον χρόνο που έχουν κάτι να μας πουν,να μας συντροφεύσουν.
Στην πορεία αυτού του ταξιδιού άλλες στιγμές θελήσαμε συνοδοιπόρο μαζί μας και άλλες όχι.

Έχει να κάνει με το αν η μοναξιά είναι επιλογή σου ή όχι καθαρά.

Αν είναι επιλογή σου τότε και την αποζητάς,και την αγκαλιάζεις,και συμφιλιωνεσαι μαζί της και κανένας βάρος δεν σου δημιουργεί.θεωρητικά.

Αν δεν είναι επιλογή σου...Τότε σε πονάει,τότε σε γδερνει,τότε την μισείς και την αποστρέφεσαι!
Και ζυγίζει σαν ένα φορτίο ασήκωτο από πάνω σου που σε καταπλακωνει με κάθε σου ανασα.

Πόσοι κ πόσες άλλωστε από τον φόβο της μοναξιάς,ψυχικής κ μη,δεν συμβιβαστηκαν με ανθρωπους-σχέσεις που δεν τους κάλυπταν?

Όσοι οι άνθρωποι,άλλες τόσες και οι απαντήσεις για την προσωπική μοναξιά του καθενός..

 

Μετατρέποντας τη μοναξιά σε μοναχικότητα ανοίγουμε το μονοπάτι που μας οδηγεί στον πυρήνα του εαυτού μας

 

Αν αισθάνεσαι μοναξιά όταν είσαι μόνος, έχεις κακή παρέα.

Jean-Paul Sartre,
1905-1980, Γάλλος φιλόσοφος

 

Ούτε θεριό, ούτε Θεός, αλλά η καλή παρέα του Σαρτρ, προϋποθέτει την δυνατότητα της μοναξιάς.
Αν δεν σάς έχει τύχει να είστε με κάποιον που δεν τον θέλετε εκείνη την ώρα, την περίοδο, ή γενικά εκεί, που σάς γεννά την ανάγκη να μείνετε μόνοι, δεν μπορείτε να καταλάβετε τι εννοώ.
Καμιά φορά βγαίνω, μιλάω, συγχρωτίζομαι και δεν βλέπω την ώρα να γυρίσω στην μοναξιά μου, μού συμβαίνει συχνά τελευταία.
Η μοναξιά είναι λυτρωτική, κάποιες φορές, για την ανασύνταξη του ''ποιος είμαι τελικά;'', χωρίς την αντανάκλαση των άλλων, χωρίς να ετεροπροσδιοριζόμαστε από τον μικρόκοσμό μας.
Αβάσταχτη ενίοτε επί μακρόν, ή επιβεβλημένη, όταν δεν υπάρχει το έτερο άτομο που μάς έλκει αρκετά, για να μοιραστούμε φως και σκοτάδι, αλλά κι αυτό ένα σχολιό τής ζωής είναι, για να μάθουμε να μην κάνουμε εκπτώσεις λόγω μοναχικότητας.
Γεννιόμαστε μόνοι, ζούμε στιγμές ή περιόδους με τους άλλους, βουτάμε μέσα μας, μαθαίνουμε ότι αντέχουμε να μάθουμε, βλέπουμε ότι αντέχουμε να δούμε και πεθαίνουμε πάλι μόνοι. Και τα πάντα βρίσκονται εντός μας, από την υπέρτατη ευδαιμονία, μέχρι την πιο σπαραχτική κραυγή δυστυχίας, μέχρι να εστιάσουμε εκεί που πρέπει, μέχρι να γαληνέψει η ψυχή μας, με ή χωρίς τους άλλους...

 

Δυστυχώς η μοναξιά ειναι μια λέξη που κανένας μας πολλές φορές δεν θέλει να γίνει πράξη ... Η μοναξιά δεν συνάδει με τον άνθρωπο , ο οποίος ειναι ον που το αρέσκεται και ειναι στη φύση του να ζει σε ομάδες , να κάνει παρέες , να εχει σχέσεις !!! Δυστυχώς ειναι μια περίοδος τουλάχιστον για εμένα που επι των πλείστον ειναι μοναχική . Ορισμένες φορές όταν κάθεσαι και σκέφτεσαι ότι ειναι προτιμότερο να είσαι μόνος παρά με
Άτομα που δεν σε νοιάζονται , που δεν σε υπολογίζουν ... Κάπως ετσι νιώθω , ένας " υπέρβαρος " μοναχικός cowboy ...

 

Είναι κάποιες στιγμές που κοιτάς μπροστά σου και είναι όλα μια λευκή κόλα χαρτί.

Έχεις χάσει την πίστη σου στην ζωή και θέλεις να δραπετεύσεις, να φύγεις τρέχοντας από το κορμί που κουβαλάς, να μην βλέπεις τίποτα από αυτά που σου χαρίζουν καθημερινός τα μάτια σου, θέλεις να μείνεις διψασμένος αρνούμενος όλο το νέκταρ των θεών που έχεις μέσα στο ποτήρι της ζωής σου.

Δεν θέλεις άλλο την σοφία που έχεις αποκτήσει, δεν θέλεις την γνώση που έχεις για προίκα από την εμπειρία σου μέσα στο πέρασμα των χρόνων και απλά θέλεις να κρυφτείς και δεν μπορείς.
Μπαίνεις μέσα στα υπόγεια της ψυχικής μοναξιάς, μέσα στο τελευταίο κάστρο του κόσμου σου και δεν αντέχεις να μείνεις ούτε λεπτό, δεν τολμάς να την κοιτάξεις στα μάτια, δεν θέλεις να ακούσεις την σιωπή της, δεν θέλεις να νιώσεις εκείνη την μαχαιριά που πλήγωσε όλο σου τον κόσμο.

Ξαναβγαίνεις ματωμένος και κοιτάς τα δρομάκια που μπορούσες να περπατήσεις αλλά είναι αόρατα, έχουν χαθεί κάτω από τα πόδια σου και ας νιώθεις πως τα έχεις περπατήσει, έχουν γίνει όλα μια λευκή κόλλα χαρτί.
Κοιτάς εκείνο το παραθυράκι που σου χάριζε λίγο φως και πράσινο, μα τώρα το σκέπασε το σκοτάδι και δεν είναι η αιτία το σκοτάδι που δεν μπορείς να κοιτάξεις την θέα αλλά τα μάτια της καρδιάς σου που σου χαρίζουν μόνο το μονοπάτι του πόνου.

Το βλέπεις και ξέρεις πως αργά ή γρήγορα θα το διαβείς, θα τολμήσεις να περπατήσεις ξυπόλυτος πάνω στα αγκάθια του.
Το αφήνεις και ξαναγυρνάς μέσα στην σιωπή σου μήπως και βρεις καμιά ξεθωριασμένη λέξη να σε σώσει από το μαρτύριο, μήπως και ακούσεις καμιά νότα που θα σ΄αναστήσει, αλλά μάταια, έχει γίνει τόσο θορυβώδες η σιωπή σου που δεν αντέχεις και πέφτεις στα γόνατα.

Πέφτεις στα γόνατα και κοτάς τον ουρανό μα νιώθεις την προδοσία του στα ματωμένα γόνατά σου, την ανεμόσκαλα που ζητάς να σου ρίξει την γκρέμισε το ίδιο σου το μυαλό.
Ακούς το μυαλό σου και επιστρέφεις στον κόσμο της λογικής και του υλισμού, μα νιώθεις φυλακισμένος στο ίδιο σου το σπίτι.
Παίρνεις την πιο όμορφη κιθάρα που στέκεται δίπλα σου μα τα δάχτυλά σου έχουν αγκυλωθεί, τα τραγούδια που είχες γράψει δεν μπορείς να τα τραγουδήσεις δεν μπορείς να βρεθείς αγκαλιά με τις νότες και το ρυθμό της καρδιάς σου.

Το μυαλό σου, σου προτείνει εκείνο το βιβλίο που πήρες με επιδότηση, μα δεν μπορείς να διαβάσεις ούτε μία λέξη, νιώθεις την ταφόπλακα στα στήθια σου και συ ακολουθείς τις οδηγίες του μυαλού σου που σε οδηγούν στα 4 ντουβάρια του σπιτιού σου.
Δεν το θέλεις, νιώθεις ένας φιλοξενούμενος φυλακισμένος και παραβάτης της ίδιας σου της καρδιάς και ας ξέρεις πως την μοίρασες και άνοιξες τις πόρτες διάπλατα να μπούνε μέσα οι καλεσμένοι σου.

Στέκεσαι για μια στιγμή να σκεφτείς με το φτωχό σου το μυαλό και θέλεις να ξεχάσεις και βλέπεις τις εικόνες δυστυχίας σε ένα γυάλινο κάδρο, μα δεν μπορείς να τις αγνοήσεις, ξέρεις πως είναι όλα τόσο αληθινά που θα τα ζήλευε και το καλύτερο ψέμα της καρδιάς σου.
Κοιτάς τα υλικά σου αγαθά, μα είναι όλα τόσο ασήμαντα και τραγικά που απορείς με τον εαυτό σου πως ξόδεψες τόση ενέργεια για να τα αποκτήσεις.
Κοιτάς μέσα στην τσέπη σου και ξέρεις πως δεν θα βρεις τίποτα ξεχασμένο που θα μπορούσε να σου δώσει ένα εισιτήριο τρένου για να φύγεις.
Στην πραγματικότητα δεν θέλεις να φύγεις από τα υλικά σου αγαθά μα θέλεις να σταματήσει να τρέχει το αίμα από την πληγή της καρδιάς σου.
Ανάβεις ένα τσιγάρο πίνεις μια τζούρα καφέ και κοιτάς αυτόν τον κόσμο που έχτισες με τα ίδια σου τα χέρια και θέλεις τώρα, ναι θέλεις να τον διαλύσεις και να τον πετάξεις στα σκουπίδια……
Θέλεις να αποφύγεις το ξέρω και να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως δεν ξέρεις μα είναι πλέον αργά για ψέμματα και δικαιολογίες.
Αισθάνεσαι ένα δάκρυ να κυλά στο μάγουλό σου και ξέρεις πως ήρθε η ώρα.

Ήρθε η ώρα να σταματήσεις την άρνησή σου προς το κοίταγμα της αλήθειας σου, το ξέρεις πως μπορείς να θυμώσεις όσο θέλεις με την ζωή σου και την μοίρα της μα θα περπατήσεις, το ξέρεις πως μπορείς να διαπραγματευτείς για όσο καιρό θέλεις την ακροβασία σου ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια της κατάστασής σου μα θα την ζήσεις, ξέρεις πως ήρθε η ώρα να κλάψεις για όσα χρόνια θέλεις, μα στο τέλος ξέρεις πως θα ελευθερωθείς αποδεχόμενος άλλη μια νίκη της ψυχής σου.
Ο δρόμος που σε περιμένει είναι μονόδρομος και μοναχικός.

Χρειάζεσαι να αγκαλιάσεις την μοναξιά σου σφικτά και ας ξέρεις πως την φοβάσαι από τα πιο αρχαία χρόνια της ύπαρξής σου.
Χρειάζεσαι την σιωπή σου ξανά στην ζωή σου μέχρι να ξαναψελίσεις τις λέξεις της ψυχής σου.
Χρειάζεσαι την καρδιά σου δυνατή και άτρωτη όπως την είχες γνωρίσει στην προηγούμενή σου δοκιμασία.
Χρειάζεσαι τον αληθινό σου εαυτό έτοιμο να περπατήσει γυμνός μέσα από τους μεγαλύτερους φόβους σου.
Χρειάζεται να χάσεις τα πάντα για άλλη μια φορά μέχρι να ξανακερδίσεις τα πάντα που σου ανήκουν.
Χρειάζεται να αγαπήσεις τον εχθρό σου πιο πολύ και από τον εαυτό σου μπας και κατανοήσεις τις αιτίες που σε κρατούν ισόβια φυλακισμένο μέσα στο μίσος.
Χρειάζεται να ξαναδώσεις την αγάπη σου χωρίς να περιμένεις την πληρωμή που νομίζεις ότι αξίζεις.
Χρειάζεται να πάρεις σύντροφο τον χρόνο και να κυλίσεις μαζί του στις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορία σου μέχρι που να φτάσεις στην πύλη των Θεών.
Και τα χρειάζεσαι όλα αυτά γιατί ξέρεις….

Ξέρεις την λύση και ας προσπαθείς να μην πεις το όνομά της.
Ξέρεις πως μόλις την πεις, έχεις αρχίσει να βλέπεις μέσα στο σκοτάδι…….
Και μέσα στο σκοτάδι βλέπεις τον πραγματικό σου εχθρό, τον ίδιο σου τον εαυτό…….
Αυτόν που σε ταλαιπωρεί αιώνες τώρα, αυτόν που σε σπρώχνει στον γκρεμό μόλις πεις την μαγική λέξη………
Αυτόν που σε απωθεί από τα θεϊκά σου συναισθήματα και σε κερνάει κάθε μέρα και από λίγο με υλικό πλούτο.
Αυτόν τον εαυτό που σε κρατάει στα αιώνια δεσμά της λησμονιάς.
Αυτόν που σε τιμωρεί με ενοχές για κάθε χτύπο της καρδιάς σου.
Αυτόν τον εαυτό που σου επέβαλε απαγορευτικά με νόμους και ηθικές, ώστε να σε καταδικάσει σε θάνατο αν τολμήσεις να περπατήσεις τον δρόμο της ψυχής σου.
Και συ που με διαβάζεις τώρα, δεν είσαι ο κανένας, δεν είσαι ένας αριθμός που περιμένει την πτώση του, δεν είσαι αυτός που θέλω να συναντήσω, ούτε είσαι αυτός που περίμενα να γνωρίσω, αλλά είσαι ο αληθινός μου εαυτός που θέλω να αγαπήσω………

Είναι η στιγμή που χρειάζεται να αγκαλιάσω τον πόνο μου, μέσα στην σιωπή και την μοναξιά μου.

Άκης Κουστουλίδης

 

Όντε πονεις οπου και αν πας
ο πόνος είναι πόνος
και όντε νιώθεις μοναξιά
σε χίλιους είσαι μόνος.

 

η μοναξια ζυγιζει οσο το βαρος που αντεχει το σχοινι, που πανω του ακροβατουμε!

 

οταν νιωθεις μονος η μονη ειναι ενδειξη ι οτι οι αλλοι( οικογενεια,φιλοι,συντροφοι, γνωστοι) δεν κανουν για σενα...και κατι προβληματικο παιζει... 

 

Εδω και 3 χρονια την επελεξα....νοιωθω ελευθερη πηρα ανασες..στην ουσια ξερεις το ποτε εισαι μονος(ειτε με παρεα σχεση και παει λεγοντας)
12 ολοκληρα χρονια εζησα με την μοναξια ..δεν με αφηνε να φυγω...με τραβουσε σε μια αβυσσο που δεν ειχες γυρισμο...εκανα κινηση να την εγκαταλειψω οταν δεν ημουν ετοιμη,της γυρισα την πλατη...αποτελεσμα...να με πιασει απ τα μαλλια να με κανει 10 σβουρες και να με αφησει ακομα πιο βαθια στην αβυσσο......επρεπε να κανει τον κυκλο της(τουλαχιστον σε μενα) πηρε 12 χρονια απ την ζωη μου...αλλα χαλαλι της....Τωρα την επελεξα εγω..δεν με επελεξε αυτη.....ειναι ωραια,καλη φιλη δεν σε ενοχλει αν δεν την ενοχλησεις....την γνωρισα και απο τις δυο πλευρες της...

Μοναξια μου ολα μοναξια μου τιποτα μην μ αφηνεις τωρα που ειναι ολα πιο δυσκολα...Πυξ Λαξ
Την καλημερα μου

 

τόννους ζυγίζει η μοναξια διαλύει τα πάντα ότι καλό μπορεί να έχεις μέσα σου κανείς δεν μπορεί να ζεί συνέχεια μόνος του εγώ το βιώνω πολλά χρόνια τώρα με μεγάλο τίμημα φυσικά