Πότε έκλαψες τελευταία φορα;

Έχεις απόλυτο δίκιο, προφανώς και δεν ελέγχεται. Απλά αυτή που το προκάλεσαι ΔΕΝ το άξιζε...

 

Αυτό που είναι πραγματικά για κλάματα, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, είναι ο φονταμενταλισμός εν έτη 2021.
Από όπου κι αν προέρχεται

 

Σαφώς

 

Σωστό αλλά περίπλοκο στην πράξη. Συχνότατα παρατηρείται να βαπτίζονται (pun intended) "ιερα και θεία" τα ίδια πιστεύω και φονταμενταλιστές οι μιαροί "άλλοι".
Κλάμα, όντως.

 

Δύσκολο να διαχειριστείς δυο ακυρώσεις ταυτόχρονα, μάλιστα τόσο νέος. Δεν είμαι σε θέση να κρίνω την «φίλη» σου, μακάρι το κλάμα σου να ήταν λυτρωτικό και να σε βοήθησε να βάλεις τα πράγματα σε σειρά με προτεραιότητα στα μείζονα. Κοντεύουν σχεδόν δύο χρόνια, δύσκολα χρόνια αν θυμηθούμε τις καραντίνες κλπ, εύχομαι το θέμα της υγείας σου να είχε την καλύτερη δυνατή εξέλιξη και το σύμπαν να λειτουργήσει εξισορροπητικά απέναντι σου αντισταθμίζοντας με χαρά κάθε δύσκολη στιγμή που πέρασες.

 

Τον περασμένο Μάρτιο, όταν αισθάνθηκα εντελώς ανήμπορη να βοηθήσω πολύ κοντινό μου πρόσωπο. Ήταν μια αναμέτρηση χαμένη και το γνώριζα πολύ καλά.

Την αρχική λύπη και το θυμό λοιπόν, διαδέχτηκε το κλάμα.

 

Χθες, που τελείωσα "Το Ψαρόνι", το έργο που σώζει την τιμή του Netflix. Κλαίω, μερικές φορές, στο τέλος της ταινίας.



Τώρα πια κλαίω μάλλον λίγο, μερικές φορές περνούν μήνες μέχρι να έχω τον χρόνο και την δύναμη να φτάσω στην μυστική λίμνη που υπάρχει μέσα μου. Έχω βρει ότι τα δάκρυα είναι το πιο τέλειο απολεπιστικό προσώπου, πάντως  

 

Ναι, είναι στιγμές που η μυστική λίμνη δεν κρατιέται πια μυστική, γίνεται αρτεσιανό φρέαρ. Ο καθένας έχει τους λόγους του που συμβαίνει κάτι τέτοιο, συνήθως ανεξέλεγκτους κι άσχετους με το γεγονός που το προκάλεσε.
εσεις παντως εχετε κι εναν λογο παραπανω  

 

Αποδείχτηκε ότι δεν άξιζε τελικά, αλλά και πάλι δεν το μετανιώνω γιατί ήταν η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που έκλαψα. Με τον καρκίνο ακόμα παλεύουμε αλλά πάμε καλά

 

Σίγουρα δεν ελέγχεται, αλλά η πορεία έδειξε ότι δεν άξιζε ούτε δάκρυ. Όλα πάνε προς το καλό

 

Ελπίζω το καλύτερο!!!!
Σε καταλαβαίνω απόλυτα για το κλάμα....

 

Ροβιές. Τα τελευταία 10-12 χρόνια είναι ο βασικός προορισμός διακοπών μου. Πριν 8 χρόνια συγγενικό μου πρόσωπο έφτιάξε έναν μικρό παράδεισο εκεί οπότε σιγά σιγά η ευρύτερη περιοχή από χαλαρός προορισμός οικογενειακών διακοπών έγινε "τόπος" μου. Με κάθε ευκαιρία, και όχι μόνο καλοκαίρι την έκανα ή την κάναμε όλοι μαζί για εκεί. Η ικανοποίηση του να βγάζεις απ την γη αυτό που εσύ έχεις σπείρει ήταν πρωτόγνωρη για μένα, γέννημα θρέμμα του αστικού ιστού. Η φρόντίδα 9 σκυλιών , έξι απ τα οποία βρέθηκαν και μας υιοθέτησαν , όντας κακοποιημένα από "ανθρώπους" ή τραυματισμένα από μάχες με άλλα σκυλιά ή ζώα του δάσους και η ευγνωμοσύνη στα μάτια τους και η άδολη αγάπη τους ήταν βάλσαμο . Αρχές Αυγούστου 2021. Μηδενικά μποφόρ Τρεις ταυτόχρονες, σύμφωνα με μαρτυρίες, εστίες φωτιάς, απόλυτη ανυπαρξία κρατικού μηχανισμού, και 650. 000 στρέμματα δάσους και κτημάτων , στάχτη. Υλοτόμοι, μελισσουργοί, ρητινοπαραγωγοί απόλυτα κατεστραμμένοι. Καταφέρνω να πάω στην περιοχή αφού έσβησε η φωτιά, μέχρι τότε δεν είχαμε πρόσβαση, για να βοηθήσω όσο μπορούσα. Πριν πάω στο κτήμα του συγγενικού μου πρόσώπου περνάω απ το χωρίο. Ήταν σα να είχαν περάσει οι Ναζί μετά την ήττα τους απ τον Κόκκινο Στρατό και κατέστρεφαν εκδικητικά ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Μικρά κτηματάκια πλήρως κατεστραμμένα. Αμέτρητα πρόβατα, γάτες, σκύλοι, σκατζόχοιροι κ.α, στους δρόμους του χωριού καμμένα. Πρώτο βούρκωμα. Φεύγω για το κτήμα. Συναντώ τους συγγενείς μου. Ευτυχώς οι κάτοικοι δεν υπάκουσαν στις εντολές των Α-χ-ρίστων και έσωσαν τον Ελαιώνα. Οι ζημιές ελάχιστες. Παρ όλα αυτά βρήκαμε μέσα στον Ελαιώνα νεκρές αλεπούδες, φίδια σχεδόν όλα τα κοτόπουλα ενός γείτονα. Και βγαίνουμε στγην γύρα να ψάξουμε τα 2 απ τα σκυλιά της οικογένειας που δεν είχαν γυρίσει πίσω. Αφού ψάξαμε όλη την περιοχή πήγαμε και προς το βουνό. Απ το βούρκωμα, Δεν κατάφερα να μετρήσω ποτέ πόσα ελάφια υπήρχαν τουμπανιασμένα στην διαδρομή μας. Χτυπάει το κινητό μου. Είναι ο συγγενής μου, που παράτησε την Αθήνα και έχτισε, με την γυναίκα του, την ζωή του στις Ροβιές . "Είμαι στον δρόμο για τον Όσιο Δαυιδ και νομίζω είδα τον Φιντέλ". Κάνω αναστροφή και ακολουθώ την διαδρομή. Σε λιγότερο από δύο λεπτά, Βλέπω τ αμάξι του και τον Φιντέλ στην αγκαλιά του, ταλαιπωρημένο, αποστεωμένο αλλά καλά. Τον χαιδεύω , μου γλύφει το χέρι κι αρχίζει να γαυγίζει ξεφυχισμένα. Φεύγει απ την αγκαλιά του και με αργά βήματα προχωράει. Τον ακολουθούμε. Μέσα στα καμμένα. Σε μια διαδρομή σχεδόν 100 μέτρων πρέπει να μέτρησα 6 ή 7 αλεπούδες, καμια δεκαριά ελάφια, αμέτρητα πουλιά. Σταματά σ ένα σημείο και το γαύγισμά του γίνεται πιο δυνατό. Ανάμεσα στα αποκαίδια η γλυκιά μου Φρίντα. Το πιο γλυκό΄, ντροπαλό και ευγενικό σκυλι. Η στραβοκάνα μου. Πνιγμένη απ τους καπνούς και τις υψηλότατες θερμοκρασίες. Το αλύχτισμα του Φιντέλ, αποχαιρετισμός στην αδελφή του. Το μίσος για τους υπέυθυνους και η θλίψη για την γενικότερη κατάσταση στην περιοχή, είχε γίνει προσωπικός πόνος που δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τους λυγμούς μου