Πότε έκλαψες τελευταία φορα;

Μόνο παραίτηση δεν έδειχνε αυτό το πλασματάκι που ήταν γεμάτο ζωή. Αλλά με τόσα βασανιστήρια από τα καθάρματα, πώς να σταθεί στα ποδαράκια του;

 

Ακουστηκε να λεει.... δεν με αγαπαει κανεις... δεν θα μς ταΐσει κανεις.... εκανα εμετο απο το σφιξιμο

 

Μου χει ματωσει η ψυχη.

Δύσκολα θα το ξεχάσω.

Κι ας μην είμαι ο πιο ευαίσθητος ανθρωπος του κοσμου.

Αυτο το παιδάκι....

 

Διάβασα το ρεπορτάζ, δεν είχα το κουράγιο να δω το βίντεο. Στο ρεπορτάζ είδα πολλά κενά σε σχέση με την στοιχειώδη προστασία αυτού του παιδιού είτε απο το οικογενειακό του περιβάλλον είτε από τις λεγόμενες κοινωνικές υπηρεσίες. Αυτό που είδα όμως σήμερα με το οχτάχρονο κοριτσάκι στο Κερατσίνι θα με σημαδέψει, όχι δεν έκλαψα, άλλωστε έχω καθυστερημένες αντιδράσεις γενικά, θα έρθει μόνο του το κλάμα κάποια στιγμή. Οργίστηκα όμως, με μια τυφλή οργή, που μπούκωσε κάθε άλλο συναίσθημα. Η δυστοπία μας ζώνει απο παντού. Τολμώ να πω πως δεν ζουν ανάμεσα μας, πιά ζούμε αναμεσά τους
Βιντεο σχετικα κυκλοφοτουν πολλα, εγω ειδα αυτο στις ειδήσεις της Ζαχαρέα

 

Αυτο με το κοριτσακι ειχε ηδη ανοιξει πληγη.
Αυτο με το αγορακι μου εκανε ολόκληρη την ψυχη κομματια.

Γράφω σβήνω ωρα.
Δεν μπορω να πω τίποτα άλλο.
Τιποτα.

 

Έχω ζήσει πολλά σκληρά και δύσκολα πράγματα, παντα τέρας ψυχραιμίας. Ακομα και μπροστά σε πτώματα.

Παντα όταν έβλεπα παιδάκια να υποφέρουν, παιδάκια με πρησμενες κοιλιές από την πείνα, παιδάκια κακοποιημένα, παιδάκια παρατεταμένα, παιδάκια μαραζωμενα, γονάτιζα. Για καποιο λογο με καταρράκωνε η εικόνα από νωρίς.

Σήμερα κατάφερα να δω το βίντεο του αγοριού
Σήμερα είδα όμως και το βίντεο από το κοριτσι.

Ολα τα άλλα έχουν σβήσει μπροστά σε αυτά. Βράζω.

Διάβασα πριν 6 7 χρόνια τυχαία την ιστορία του μικρού Παναγιώτη Βασιλελη από τη Μυτιλήνη 20 χρόνια πριν. Σήμερα ζωντάνεψε κι αυτή στο μυαλό μου. Ακομα κολάζει μεσα μου ο θυμος.
Οποιος θελει ας γκουγκλαρει να δει και να αναρρωτηθει.

Έχω χάσει πια τη ελπίδα για το ανθρώπινο είδος.
Με αυτά, το ποτήρι θα ξεχειλίσει και θα χάσω και κάθε ίχνος συμπονοιας.
Σκάλα στα μούτρα μας.

 

Αδιανόητο και πολύ στενάχωρο...  

 

Είναι μια φράση του Βικτωρ Ουγκό, που έχει χαραχτεί εντός μου από όταν τη διάβασα, πολλά χρόνια πριν:
« Τα θηρία είναι του Θεού, η θηριωδία είναι των ανθρώπων.»

Αν και δεν πιστεύω σε κανένα Θεό, πιστεύω ακράδαντα πως το πιο κτηνώδες ον, είναι αυτό που λογίζουμε ως «άνθρωπο».
Προσβάλουμε οικτρά ως είδος, αυτά που λογούνται ως «θηρία»..

 

Well said!

 

Και έχει δίκαιο αγαπητή μου, διότι τα θηρία δεν λογίζουν τα πεπραγμένα τους ως "θηριωδία". Εμείς λογίζουμε τα πεπραγμένα των θηρίων ως θηριωδία σε ΑΝΤΙΔΙΑΣΤΟΛΗ με τους μη θηριώδεις τρόπους και συμπεριφορές που αναπτύξαμε ως είδος. Το γεγονός ότι όντας πιο δημιουργικοί, τεχνολογικά εξελιγμένοι, με μεγάλη φαντασία κλπ μας καθιστά πιο ικανούς ΚΑΙ στη θηριωδία, δεν μας κάνει εν τω συνόλω μας περισσότερο θηρία από τα υπόλοιπα θηρία. Αυτό που μας ξενίζει στην ανθρώπινη θηριωδία είναι πως επί το πλήστον είναι ΚΑΤ' ΕΠΙΛΟΓΗ.

 

Την θυμάμαι την ιστορία.
Είναι λυπηρό που για να αρχίσει να λειτουργεί ο εκάστοτε μηχανισμός σωστά και άμεσα, πρέπει πρώτα να συμβεί μια τραγωδία.

 

Ειναι και το αλλο. Οτι τα θηρια οδηγουνται απο το ενστικτο της αυτοσυντηρησης και της επιβιωσης για τις θηριωδιες τους, ενω πολυ συχνα ο ανθρωπος κανει τις θηριωδιες του για απολαυση, για εκδικηση, για οικονομικο κερδος και λοιπες θηριωδικες αιτιες.