Πότε έκλαψες τελευταία φορα;

Μπορουμε να επιτρέψουμε ή να απαγορευσουμε σε καποιαν/ον να ονειρεύεται; Απλά δεν θα μας το ομολογει - υπαρχει και σχετικο τραγουδι. Αν σε καποιον/αν δεν του επιτρέψουμε να κλαίει, ισως καταφύγει στο λεγόμενο βουβο κλάμα. Θέλω να πω πως αν εχεις κλάμα μεσα σου, θα την βρει την "έξοδο".

 

Είμαι με τα φεγγάρια μου σε αυτό το θέμα, περνάω περιόδους που κλαίω συχνά και περιόδους που δεν κλαίω καθόλου.
Συνήθως οι λόγοι που θα κλάψω είναι συναισθηματικοι/ψυχολογικοι.
Πάει καιρός από την τελευταία φορά,
ήταν όταν τιμωρήθηκα για κάτι που είχα ξεχάσει.
Ήμουν πολύ φορτισμένη ψυχολογικά εκείνη την περίοδο για λόγους που ήταν εκτός σχέσης και με την πρώτη που έφαγα έβαλα τα κλάματα, στην πέμπτη έκλαιγα με λυγμούς.
Κατάλαβε πως κάτι συνέβαινε γιατί ήταν υπερβολική η αντίδραση μου.
Σταμάτησε και με ρώτησε τι συμβαίνει, δεν μπορούσα καν να Του απαντήσω από τα κλάματα, με άφησε να ξεσπάσω κλαίγοντας πάνω στα γόνατα Του αρχικά και μετά στον ώμο Του αφού κατέβηκε στο πάτωμα μαζί μου και μου επέτρεψε να Τον αγκαλιάσω.
Η τιμωρία ήταν απλά η αφορμή να ξεχειλίσει και να βγει όλο αυτό.
Αφού ηρέμησα και συζητήσαμε αρκετή ώρα, μετά έφαγα και τις υπόλοιπες.

 

Σας ευχαριστώ για το σχόλιο σας.
Τα μοιρασμένα δάκρυα (όσο ποιητικό και να φαίνεται,δεν είναι) για εμένα σημαίνει τη ροή ανάμεσα στο δέκτη και το πομπό. Το ερέθισμα και την απόκριση. Τη συνέχεια που δε το σκάει για να κρυφτεί σε μια ατομικότητα σε άμυνα, αλλά μοιράζεται προς τον άλλο, του δίνεται . Εκεί είναι και η αίσθηση της αλλαγής της ροής που όταν συμβαίνει (γιατί η σκέψη,οι άμυνες, οι εκλογικευσεις; )στερεί τη δυναμική και το όφελος της καθαρότητας τέτοιων στιγμών.

 

Πάντως ειναι και ποιητικό αυτο που περιγράφετε.

 

Σήμερα το μεσημέρι, σχεδόν αυθόρμητα, κοιτώντας τις ανθισμένες αμυγδαλιές, παρατηρώντας πόσο αρχοντικά όμορφες
παραμένουν να είναι κ ας χάνουν την παροδική ομορφιά τους μέρα με την μέρα.
Ήτανε αναζωογονητικός ο σημερινός περίπατος, στο σύνολό του.

 

Σαφώς και μπορούμε.
Όχι, δεν το μπορούμε όλοι  

 

Χμ! Ξέρετε, και οι εφιάλτες όνειρα είναι! Κάτι σαν το βουβό κλάμα

 

Χθες το πρωί... Διάβασα κάτι που με στεναχώρησε και με τρόμαξε τόσο πολύ που δε σκέφτηκα τίποτα. Απλώς άρχισα να κλαίω. Δεν ήμουν όμως μόνη και έπρεπε γρήγορα να συνέλθω. Μπορεί να σταμάτησα να κλαίω αλλά ένιωθα για ώρες χαμένη και άδεια.
Το κλάμα συνήθως με ανακουφίζει. Κλαίω αρκετά εύκολα όταν γεμίζω από θετικά συναισθήματα και δεν έχω τρόπο να εκφράσω τη χαρά μου. Δεν είμαι καλή στα λόγια. Με πολύ εξάσκηση, θα γίνω..!

 

Ναι, σαφώς  
Και;

 

Πιστευω πως μπορούμε να γινουμε αιτία ονείρων, εφιαλτών, κλάματος, ακόμα και ψευδαισθήσεων. Τα τρία πρώτα όμως δεν μπορούμε να τα εμποδίσουμε, κυρίως δε όταν είμαστε οι δημιουργοί τους. Ίσως μόνο να εκτρέψουμε πρόσκαιρα την έκφραση τους, ίσως μόνο να τα αλλοιώσουμε, ίσως μόνο να τα φιλτράρουμε. Τότε απλά τα συμπιέζουμε ή και τα μεταθέτουμε χρονικά μέχρι να γίνουν χείμαρρος και να τους πάρουν όλους από κάτω. Το στάδιο της μετάθεση ή της συμπίεσης δεν είναι το μη όνειρο, ο μη εφιάλτης, το μη κλάμα.

 

Στα λόγια μια χαρα τα πάτε, στο κλάμα δημιουργείτε εμπόδια. Την επόμενη φορά απολαύστε το μεχρι τελους, χωρις ενοχές για την "εικονα"

 

Όταν σε πιάνει η χαζομαρα σου και κάνεις κακό στον εαυτό σου χωρίς λόγο, εκεί έρχεται ένα χαστούκι από κει που πρέπει και δε σου δίνει περιθώρια να συνεχίσεις.