Πότε έκλαψες τελευταία φορα;

"το άγιο χαστουκάκι"

 

Πιστευω πως μπορούμε να γινουμε αιτία ονείρων, εφιαλτών, κλάματος, ακόμα και ψευδαισθήσεων.

Δικών μας ή των άλλων;

Γιατί στην δική μας περίπτωση δεν είμαστε αιτία, είμαστε «γεννήτορες», δημιουργοί όπως λέτε παρακάτω.

Επίσης, ακόμη και αν μιλάμε για άλλους, είναι άλλο να είμαστε αιτία, άλλο δημιουργοί.



Τα τρία πρώτα όμως δεν μπορούμε να τα εμποδίσουμε, κυρίως δε όταν είμαστε οι δημιουργοί τους.

Αν είμαστε δημιουργοί, δεν μπορούμε να τα εμποδίσουμε; Wtf δημιουργοί είμαστε;;  

Οι ψευδαισθήσεις γιατί εξαιρούνται;

Ίσως μόνο να εκτρέψουμε πρόσκαιρα την έκφραση τους, ίσως μόνο να τα αλλοιώσουμε, ίσως μόνο να τα φιλτράρουμε. Τότε απλά τα συμπιέζουμε ή και τα μεταθέτουμε χρονικά μέχρι να γίνουν χείμαρρος και να τους πάρουν όλους από κάτω.

Ποιους όλους;

Το στάδιο της μετάθεση ή της συμπίεσης δεν είναι το μη όνειρο, ο μη εφιάλτης, το μη κλάμα.

Ποιο είναι;  

 

Πιστευω πως μπορούμε να γινουμε αιτία ονείρων, εφιαλτών, κλάματος, ακόμα και ψευδαισθήσεων.

Δικών μας ή των άλλων;

Γιατί στην δική μας περίπτωση δεν είμαστε αιτία, είμαστε «γεννήτορες», δημιουργοί όπως λέτε παρακάτω.

Επίσης, ακόμη και αν μιλάμε για άλλους, είναι άλλο να είμαστε αιτία, άλλο δημιουργοί.



Τα τρία πρώτα όμως δεν μπορούμε να τα εμποδίσουμε, κυρίως δε όταν είμαστε οι δημιουργοί τους.

Αν είμαστε δημιουργοί, δεν μπορούμε να τα εμποδίσουμε; Wtf δημιουργοί είμαστε;

Οι ψευδαισθήσεις γιατί εξαιρούνται;

Ίσως μόνο να εκτρέψουμε πρόσκαιρα την έκφραση τους, ίσως μόνο να τα αλλοιώσουμε, ίσως μόνο να τα φιλτράρουμε. Τότε απλά τα συμπιέζουμε ή και τα μεταθέτουμε χρονικά μέχρι να γίνουν χείμαρρος και να τους πάρουν όλους από κάτω.

Ποιους όλους;

Το στάδιο της μετάθεση ή της συμπίεσης δεν είναι το μη όνειρο, ο μη εφιάλτης, το μη κλάμα.

Ποιο είναι;


… Δικών μας ή των άλλων;… κλπ

Δημιουργούμε συναισθήματα στον Άλλον και όταν τα εκλαμβάνει γίνονται αιτίες για όνειρα , εφιάλτες, κλάματα, κλπ. Έχει φύγει η ενέργεια ήδη από τον δημιουργό, έχει σπαρθεί στον άλλον, έκει κανει τον δικό της αυτόνομο κύκλο, δημιουργεί τον δικό της κοσμο. Ο δημιουργός μονο στην τροφοδοσία της ενέργειας μορει να συμμετέχει, δεν μπορει να γινει επεξεργαστής ή φίλτρο της, γιατί τότε παύει να γινεται αναταλλαγή ενέργειας, σταματα να είναι διαδραστικός ο ρόλος, αυτοαναιρείται η σχέση. Βάφει μαυρο πάνω σε μαυρο.  Μπορει μονο (αν εχει την εξουσία) να εμποδίσει την έκφραση αυτών των συναισθημάτων, όχι τα ίδια τα συναισθήματα που δημιουργεί

… Οι ψευδαισθήσεις γιατί εξαιρούνται;

Οι ψευδαισθήσεις εξαιρούνται γιατί αυτές μόνο διαψεύδονται, δεν εμποδίζονται από κάτι ή κάποιον. Μεχρι τοτε κυριαρχούν στα συναισθήματα και πολλές φορές συνυπάρχουν με τις αιτίες τους και τους δημιουργούς τους.

...Ποιους όλους;

Όλους. Δικαίους και αδίκους. Όχι μόνο Αυτούς που εμποδίζουν την έκφραση συναισθημάτων ειτε με την αλλοίωση ειτε με την μετάθεση κλπ. Αυτό το στάδιο μερικές φορές συμβαδίζει με την διάψευση ψευδαισθήσεων

...Ποιο είναι;  

Είναι η σκοτεινή αποθήκη όπου τα όνειρα κλπ, στοιβάζονται, κρύβονται και συμπυκνώνονται όταν δεν βρίσκουν την πρόσφορη οδό να εκφραστούν έγκαιρα και διεξοδικά

(Μη βάζετε τοσα πολλα θεματα μαζι μεσα σε μια ανάρτηση τσαγκαροδευτέρα ειναι   )

 

Σας ευχαριστώ πολύ να είστε καλά

 

Ξεκινώντας από το τέλος προς την αρχή: Ή κάνουμε διάλογο ή δεν κάνουμε   No mercy αν κάνουμε  

Λέτε: Δημιουργούμε συναισθήματα στον Άλλον και όταν τα εκλαμβάνει γίνονται αιτίες για όνειρα , εφιάλτες, κλάματα, κλπ. Έχει φύγει η ενέργεια ήδη από τον δημιουργό, έχει σπαρθεί στον άλλον, έκει κανει τον δικό της αυτόνομο κύκλο, δημιουργεί τον δικό της κοσμο. Ο δημιουργός μονο στην τροφοδοσία της ενέργειας μορει να συμμετέχει, δεν μπορει να γινει επεξεργαστής ή φίλτρο της, γιατί τότε παύει να γινεται αναταλλαγή ενέργειας, σταματα να είναι διαδραστικός ο ρόλος, αυτοαναιρείται η σχέση. Βάφει μαυρο πάνω σε μαυρο. Μπορει μονο (αν εχει την εξουσία) να εμποδίσει την έκφραση αυτών των συναισθημάτων, όχι τα ίδια τα συναισθήματα που δημιουργεί

Κοιτάξτε… με το new age είμαι άσχετη οπότε θα απαντήσω λίγο πιο γειωμένα  

Ενεργούμε (πράξεις κλπ) και αυτό δημιουργεί συναισθήματα, όταν δημιουργεί. Δεν λέμε εμείς «θα φτιάξω τόσο από λύπη κι άλλο τόσο από απελπισία και θα το δώσω στον Κύριο Όλα να μην κοιμηθεί τρία βράδια» (ελπίζω να μην σας πειράζει που χρησιμοποιώ το όνομα, απλά μου αρέσει να φέρνω προσωποποιημένα παραδείγματα αν θέλετε το γυρνάμε στη μαργαρίτα, κανένα πρόβλημα με αυτό   ).

Άρα όχι, δεν είμαστε δημιουργοί για τους άλλους, είμαστε πομποί, μέχρι εκεί.

Οι ενέργειές μας μπορεί να είναι εμπρόθετες ή και όχι.

Ακόμη κι εμπρόθετες να είναι δεν έπεται ότι θα πετύχουν το στόχο τους.

Εφόσον είναι εμπρόθετες ναι, μπορεί κάλλιστα να γίνει και επεξεργαστής και φίλτρο και ειδικά αν μιλάμε για σχέσεις στα καθ’ ημάς είναι δεδομένο ότι ο πομπός είναι επεξεργαστής και φίλτρο ταυτόχρονα και ειδικά από την Κ μεριά προς την υ, διαμορφώνει και τα φίλτρα του δέκτη και τους αλλάζει και τον αδόξαστο. Και η σχέση αυτοαναιρείται αν δεν το κάνει αυτό. Και μόνον τότε vanita di vanita και βάφει μαύρο το μαύρο.

Και μόνον τότε έχει νόημα να καναλιζάρει την έκφραση αλλιώς θα βγουν ούτως ή άλλως, με τις γκέλες που περιγράψατε σε παραπάνω ποστ ή με άλλες.

Λέτε: Οι ψευδαισθήσεις εξαιρούνται γιατί αυτές μόνο διαψεύδονται, δεν εμποδίζονται από κάτι ή κάποιον. Μεχρι τοτε κυριαρχούν στα συναισθήματα και πολλές φορές συνυπάρχουν με τις αιτίες τους και τους δημιουργούς τους.

Aν διαψεύδονται, εμποδίζονται αν δεν εμποδίζονται δεν διαψεύδονται και μπορούν εσαεί να κυριαρχούν, είτε συνυπάρχοντας με τις αιτίες και τους δημιουργούς τους (πομπούς στη δική μου γλώσσα), είτε – συνηθέστατα- παντελώς αυτόνομα, στον αλαφρό ίσκιο αυτού που (θέλει να) τις έχει στο κεφάλι του.

Λέτε: Όλους. Δικαίους και αδίκους. Όχι μόνο Αυτούς που εμποδίζουν την έκφραση συναισθημάτων ειτε με την αλλοίωση ειτε με την μετάθεση κλπ. Αυτό το στάδιο μερικές φορές συμβαδίζει με την διάψευση ψευδαισθήσεων

Όχι. Αυτό το στάδιο είναι η απόλυτη συντήρηση/διατήρηση των ψευδαισθήσεων. Αλλιώς υπάρχουν γεγονότα και λογικές διαδικασίες και κρίσεις.

Λέτε: Είναι η σκοτεινή αποθήκη όπου τα όνειρα κλπ, στοιβάζονται, κρύβονται και συμπυκνώνονται όταν δεν βρίσκουν την πρόσφορη οδό να εκφραστούν έγκαιρα και διεξοδικά

Ασυνείδητο αν βάλουμε στο παιχνίδι τον μπαρμπα-Φρόυντ;

Το ασυνείδητο, όμως, δεν έχει και μεγάλη χωρητικότητα… Ξερνάει συχνά πυκνά σε όνειρα, εφιάλτες, αμυντικούς μηχανισμούς, κλάματα – βουβά ή γοερά- κλπ ό,τι θέλει. Μια χαρά πρόσφορη οδός έκφρασης είναι. Οι κωδικοποιήσεις είναι πάντα δικές μας, οι άμυνες μας κάνουν να νομίζουμε ότι δεν ξέρουμε τον κώδικα. Είναι η βασιλική οδός, όπως είπατε δανειζόμενος την έκφραση, στην αρχή του νήματος  

 

Παράγραφο - παράγραφο θα μπορούσα να συμφωνήσω σε πολλά – και ίσως σε πολύ περισσότερα μετά από τις απαραίτητες διευκρινήσεις. Όμως παρά τις όποιες συμφωνίες και διαφωνίες δυσκολεύομαι να διακρίνω στο σκεφτικό σας το νήμα που συνδέει αυτές τις σκέψεις σας με την δυνατότητα ορισμένων να επιτρέπουν ή να απαγορεύουν σε κάποιους να ονειρεύονται.

Αφού διευκρινίσω πως αφού αναφερόμαστε στην απαγόρευση ονείρων, τότε μιλάμε μόνο για εμπρόθετες ενέργειες, στην παράγραφο σας που παραθέτω νομίζω βρίσκεται ο πυρήνας της διαφωνίας μας. Ταυτίζετε εν τέλει τον πομπό με τον δέκτη, μάλιστα δικαιωματικά ως προνόμιο του Κ να υποβάλει αυτήν την ταύτηση προς το υ. Εγώ σε αυτό, εν τέλει, δεν βλέπω διάδραση, δεν βλέπω μεταφορά ενέργειας, διαφορά δυναμικού, επαγωγή, εξύψωση. Μετά από τέτοια ταύτιση, δεν βλέπω καν την αναγκαιότητα ονείρων κλπ ως διέξοδο, φυγή ή ότι άλλο δηλωνουν αυτά, ίσως λόγω της φύσης της σχέσης που περιγράφετε να αυτοαναιρούνται πριν καν την απαγόρευση τους. Κι ακόμα δεν βλέπω τι νόημα μπορει να έχει η καναλιζαρισμένη έκφραση όταν αυτή εκφράζει πλέον μόνο τον πομπό;

Από την άλλη ο διάλογος εδώ είναι ακαδημαϊκός κι ελέω χώρου επιτρέπεται να είναι σε κάποιο βαθμό πιο ανελέητος από τους συνήθεις. Βεβαίως και μπορείτε να με χρησιμοποιείται ως προσωποποιημένο παράδειγμα κι όπου αλλού κρίνετε, αρκεί να γράφεται σωστά το όνομα μου  

 

Σας αρέσουν τα κλάμματα;

 

Έκλαψα με λυγμούς όταν διάβασα πριν λίγες μέρες μια είδηση για κακοποίηση μικρών ορφανών παιδιών, νομίζω αγοριών κυρίως, κάπου στο ' 60-'70, τα οποία τα πήγαιναν οι Γερμανίδες καλόγριες που υποτίθεται πως τα φρόντιζαν, σε παιδεραστές παπάδες, οι οποίοι τα κακοποιούσαν σεξουαλικά έναντι αμοιβής.
Έκλαψα, γιατί δεν άντεχα άλλο να θυμώνω με όλα όσα ακούω τον τελευταίο καιρό, ένιωσα μέσα μου αδιανόητη θλίψη και απορία, για την κοινωνία, την υποκρισία, την εκκλησία, την τερατώδη ανθρώπινη φύση που μπορεί να προκαλέσει τόσο πόνο.
Δεν έχω κάνει ποτέ καταγραφή του κλάματος, θεωρώ όμως πως είμαι περίεργη σε ότι αφορά τους λόγους που με ωθούν εκεί.
Μπορεί να πεθάνει κάποιος δικός μου άνθρωπος και να μην κλάψω, γιατί θεωρώ τον θάνατο λύτρωση και μετά ν'ακούσω κάποιον να μιλάει για την αγάπη του και να κλαίω με λυγμούς.
Δεν ξέρω αν είναι εκτόνωση το κλάμα.
Είναι όμως ένας μηχανισμός έκφρασης συναισθηματικής φόρτισης.
Ανυπομονώ για την εποχή που δεν θα νιώθω την ανάγκη να κλαίω γι αυτές τις φρικαλεότητες, ακόμη κι αν συνεχίσουν να συμβαίνουν.
Κάποτε, που δεν με ένοιαζαν και πολλά, έκλαιγα μόνο όταν ερχόμουν σε οργασμό, τώρα κλαίω μ' αυτά.
Ου γαρ έρχεται μόνον...
Να μια καλή ευκαιρία για κλάμα   
(Αλλά αυτό δεν πιάνεται, είναι κλαυσίγελως.)

 

Συνήθως το κλάμα δεν το συνδέω με κάτι ευχάριστο, θεωρώ όμως το αποτέλεσμα του πάντα ευεργετικό. Ανακουφιστικό. Πολλές φορές φέρνει σε αμηχανία τους άλλους γύρω, τους καθιστά αδύναμους θεατές όπως πολύ ωραία το περιέγραψε η @Aliki . Έχω μια θεωρεία επ’ αυτού που λέει πως πάντα θα βρεθεί ένας ώμος, μια αγκαλιά για αυτόν/την που κλαίει (Θυμήθηκα ένα περιστατικό πριν πολλά χρόνια στη Ρώμη που συμμετείχα σε μια καραμπόλα5-6 αυτοκινήτων. Την προξένησε μια πολύ νεαρή οδηγός, αμέσως βγήκαν από τα αυτοκίνητα του όλοι οι Ρωμαίοι εκνευρισμένοι και βρίζοντας προσπαθώντας να βρουν τον φταίχτη, βγήκε και η νεαρά και μόλις ειδε τι ζημιά προκάλεσε έκαστε στο κράσπεδο, έκλεισε τα μάτια της με τα χέρια της κι έβαλε τα κλάματα. Σε δευτερόλεπτα όλοι οι Ρωμαίοι έσπασαν, γλύκαιναν και δεν ήξεραν πώς να την παρηγορήσουν). Μου αρέσει ως εκφραστικό μέσον, όπως όλα άλλωστε. Προσωπικά κλαίω σπάνια, συνήθως χωρίς λόγο. Μάλλον ο συνήθης λόγος είναι όταν υψώνεται ένα αναπάντητο "Γιατί" κι αισθάνομαι αδύναμος να το απαντήσω! Όπως σήμερα, εντελώς τυχαία , σε μια παλιά ανάρτηση διάβασα για πολλοστή φορά τη ζωή του γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά. Δημιουργήθηκε μπροστά ξανά μου ένα τεράστιο "Γιατί" που δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω παρά μόνο με κάποια δάκρυα.

 

Άρα σας αρέσουν τα δάκρυα..τα δικά μου..τα δικά της..τα δικά μας...χαίρομαι όχι γιατί για κάτι άλλο αλλά γιατί είστε αληθής, κατά τη γνώμη μου σε αυτή την αφήγηση, σας φτιανει αυτό;

 

Ναι κι εγώ εκτιμώ ότι επιτρέπεται να είναι ανελέητος εφόσον τηρεί τους όρους του ευγενούς διαλόγου   Και βεβαίως κι εσείς μπορείτε να με χρησιμοποιείτε ως προσωποποιημένο παράδειγμα  

Επί του θέματος:

Κάποιος μπορεί να σου απαγορεύει να ονειρεύεσαι – τουλάχιστον κάποια πράγματα – μόνον αν μπορεί και να σου επιτρέπει να ονειρεύεσαι, κάποια άλλα. Το αντίστροφο δεν ισχύει αναγκαστικά. Δηλαδή κάποιος μπορεί να σου επιτρέπει να ονειρεύεσαι κάποια πράγματα αλλά όχι να σου απαγορεύει.

Προσωπικά, ένα από τα πιο ωραία «κοπλιμέντα» που έχω ακούσει στη ζωή μου (και το δέχομαι ως τέτοιο και όχι ως τζούφια ατάκα από τη στιγμή που μου το έχουν πει 4 άνθρωποι) είναι ότι είμαι «dream enabler» (η φράση είναι in quote όπως ακριβώς μου το είπε ένας εξ αυτών). Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι μπορώ να απαγορεύσω στον οποιονδήποτε να ονειρεύεται. Ακόμη και σε αυτούς τους 4. Γιατί; Η απάντηση είναι πολύ απλή και μας πάει στο αμέσως από κάτω: γιατί δεν έχω τέτοια Ισχύ.

(Εξήγησα επαρκώς το νήμα των σκέψεων; Αν όχι και υπάρχει ενδιαφέρον μπορώ να επανέλθω   )

Θεωρώ ότι αφού το thread μπήκε στην ενότητα BDSM, επικεντρωνόμαστε εκεί.

Επομένως ναι, μπορώ κάλλιστα να ταυτίσω τον πομπό με τον δέκτη. Και μάλιστα δεν βλέπω πώς ο δέκτης δεν θα ταυτιστεί με τον πομπό από ένα σημείο και μετά. Και ναι, είναι απολύτως δικαιωματικά προνόμιο του Κ να υποβάλει, ακόμη και να επιβάλει την ταύτιση στο υ.

Εδώ, λοιπόν, μπορώ να αναγνωρίσω ότι διαφέρουν οι εμπειρίας μας ή και οι ορισμοί μας αλλά εγώ σε αυτό βλέπω την απόλυτη, πλήρη και απρόσκοπτη διάδραση, την πλήρη διαφορά δυναμικού, μεταφορά ενέργειας κλπ

Ο πομπός έχει γίνει το μέτρο για τον δέκτη, το μέτρο εν ω μετρά τον κόσμο και μετράται. Και τα όνειρα δεν είναι φυγή, είναι ακόμη ένα κομμάτι του τρανς, του κόσμου – κατ’ εμέ- στον οποίο ζουν Κ και υ, και αποτελούν οι Δ/δυο μαζί έναν κόσμο που ζει και κινείται μέσα στον έξω κόσμο.

Και τότε ο Κ δεν είναι απλά dream enabler, είναι ονειροποιητής, όπως περιγράφει και το nickname ενός παλαιού συνομιλητή σε αυτό το φόρουμ που δυστυχώς πια δεν δραστηριοποιείται εδώ μέσα.  

 

Ναι, τώρα σας κατάλαβα. Κατάλαβα επίσης γιατί «...Όχι, δεν το μπορούμε όλοι». Σίγουρα έχουμε διαφορετικές εμπειρίες, διαφορετικά ζητούμενα, όμως, επιτρέψτε μου, αυτό που «δεν το μπορούμε όλοι» δεν έχει να κάνει με την έλλειψη ισχύος –όση ύπαρχει ή διατίθεται – κυρίως έχει να κάνει με τον προσανατολισμό της, με το αιτούμενο του καθενός όταν την διοχετεύει.

(που δραστηριοποιούνται οι ονειροποιητές αλήθεια?)