Πότε πρέπει να τιμωρούμε;

Η τιμωρία δεν ενέχει, κατά την άποψή σου, την έννοια της συγχώρεσης;

 

Ας δώσουμε λοιπόν έναν κοινά αποδεκτό ορισμό της τιμωρίας. Τουλάχιστον για τις ανάγκες αυτού του νήματος.

 

Ευχαρίστως, θα σου γράψω τί αντιλαμβάνομαι εγώ ως τιμωρία, και αν συμφωνείς συνεχίζουμε με αυτό τον ορισμό.

Αναγνωρίζω ως τιμωρία, οποιαδήποτε διαδικασία δυσάρεστου πλην όμως σοφρωνιστικού (και αν είναι δυνατόν εκπαιδευτικού) χαρακτήρα επιβάλλεται στο υποκείμενο, προκειμένου αυτό να συνετιστεί αναφορικά με πράξη ή παράλειψη που κακώς διέπραξε στο παρελθόν.

Την τιμωρία την επιβάλλουμε σε εκείνον, του οποίου το λάθος έχουμε συν+χωρέσει εντός μας και έχουμε το ψυχικό σθένος να αντιπαρέλθουμε, αλλά προκειμένου να μην επαναληφθεί κρίνουμε ότι χρειάζεται να δώσουμε περισσότερα αντικίνητρα.

Αν δεν μπορούμε να τον συγχωρέσουμε, και αν ο στόχος μας δεν είναι να τον βοηθήσουμε να διορθωθεί αλλά μόνο να του καταφέρουμε ένα πλήγμα παρόμοιου μεγέθους με αυτό το οποίο υποστήκαμε, τότε φρονώ πως δεν έχει νόημα να γίνεται λόγος για τιμωρία (ποινή), αλλά για εκδίκηση (αντίποινο).

Και φυσικά υπάρχει και η περίπτωση να μπορούμε να συγχωρέσουμε ένα σφάλμα αλλά να κρίνουμε ότι το υποκείμενο δεν επιδέχεται συνετισμό, και ότι το χρέος μας να διαφυλάξουμε τον εαυτό μας μας οδηγεί στην απόφαση να τον απορρίψουμε εν γένει, διαγράφοντάς το από τις επαφές μας, και αυτό ίσως φαίνεται ως τιμωρία (π.χ. "Ο κύριός μου με τιμωρεί για το καλό μου, τα τελευταία δύο έτη δεν έχει απαντήσει ποτέ στα τηλεφωνήματά μου."), ίσως και ως αδυναμία συγχώρεσης (π.χ. "Μου έδωσε release διότι δεν μου συγχώρεσε ποτέ το τάδε σφάλμα.") ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να είναι απλώς το αποτέλεσμα μίας νηφάλιας συλλήβδην αρνητικής αξιολόγησης του άλλου και μίας οριστικής απόφασής μας να απομακρυνθούμε από αυτόν.

 

Συραχ κάπου έχεις μπερδευτεί και έχεις μπερδευτεί πολύ όχι λιγο

 

cornilios είσαι ελεύθερος, όπως και όλοι οι λοιποί συνομιλητές, να εκθέσεις την όποια επιχειρηματολογία σου αναφορικά με το πού έγκειται το λάθος στην προσέγγισή μου, αλλά και τη δική σου διατύπωση αναφορικά με το τί αντιλαμβάνεσαι ως τιμωρία, προκειμένου να υπάρξει ένας κοινά αποδεκτός ορισμός.

 

Syrah ο ορισμός σου περί τιμωρίας είναι άψογος αλλά που εντάσσετε?
Σε μια S/M σχέση η στην νομικη θεωρία του δικαίου?

 

Και στις δύο, με μόνη διαφορά το ότι στην πρώτη το ορθό (μη εσφαλμένο) ορίζεται από τη βούληση εκείνου που προσυμφωνήθηκε ότι θα είναι ο κυρίαρχος, ενώ στη δεύτερη από την ερμηνεία του νομοθέτη (που ας υποτεθεί ότι εκφράζει την κοινή αντίληψη) αναφορικά με το ορθό.

 

Για την περίπτωση της σχέσης δεν έχω ανάλογη εμπειρία (δηλ. να τιμωρηθώ
δυσάρεστα) αλλά ούτε και έχω κάνει ποτέ παρόμοια συμφωνία. Μήπως εσύ
από την εμπειρία σου σε τέτοια σχέση μπορείς να παραθέσεις κάποιο παράδειγμα
για να καταλάβω καλύτερα την φύση της σχέσης αυτής?

 

αχ αυτό το πρέπει....
πιστεύω ότι η τιμωρία θα πρέπει να έρχεται ως τιμωρία-αυτό που λέει η λέξη - και μόνο
η υπερβολή καταντάει λίγο γελοία και έτσι η τιμωρία χάνει την σημασία της
και ως λέξη που από πίσω της κρύβει συναίσθημα-πόνο,λύπη, ανταπόδοση, ευχαρίστηση, ικανοποίηση , είναι υποκειμενική και κανείς δεν μπορεί να πει με απόλυτο τρόπο για το πότε θα πρέπει να γίνεται

 

@syrah, αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σου πω ότι διαφωνώ με το τάδε ή με το δείνα σημείο του μηνύματός σου. Σίγουρα συμφωνώ με την αντιδιαστολή τιμωρίας-εκδίκησης. Το όλο κείμενο όμως με έκανε να αισθανθώ ένα παγωμένο χέρι να μου χαϊδεύει --διόλου ευχάριστο συναίσθημα-- τη ραχοκοκαλιά.

 

Δεν σε κατανόησα μάλλον. Ζητάς κάποιο παράδειγμα μη ευχάριστης τιμωρίας; Ρωτώ γιατί αν η διαδικασία είναι ευχάριστη, τότε δεν συνιστά τιμωρία αλλά επιβράβευση.

Είσαι βέβαιος ότι έχεις καταλάβει πως το θέμα του νήματος δεν αφορά σε role play;

 

Δυο-τρεις σκέψεις/απαντήσεις αναφορικά με όσο έχουν ειπωθεί:

Καταρχήν διαφωνώ με την άποψη ότι είναι παιχνίδι. Και ευτυχώς το τελευταίο μήνυμα της Syrah ξεκαθάρισε ότι δεν αφορά role play αυτό το νήμα.

Η τιμωρία είναι ένα σοβαρό μέσο οικοδόμησης της σχέσης Κ/υ κατά τη γνώμη μου. Θεωρώ ότι το ερώτημα όπως τέθηκε αρχικά δεν έχει μοναδιαία απάντηση. Δηλαδή, κάποιες φορές τιμωρείται το αποτέλεσμα ανεξάρτητα από την αιτία και άλλες η αιτία ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.

Ένα απλό παράδειγμα: αν η υ επιζητεί την τιμωρία προβαίνοντας εσκεμμένα σε λανθασμένες πράξεις, τότε τι τιμωρεί κανείς; τις πράξεις αυτές καθ' αυτές; δε νομίζω, πιστεύω τιμωρεί την αφετηρία.

Γι' αυτό μη ξεχνάτε, συχνά η μεγαλύτερη τιμωρία είναι η έλλειψη τιμωρίας.

Το modus vivendi θα το βρουν μεταξύ τους, δεν υπάρχουν χρυσοί κανόνες.