Πότε ταιριάζει ο μαζοχισμός στην υποταγή;

Απαντώντας στο αρχικό ερώτημα, gaby, θα έλεγα ότι η προσήλωση στην οδύνη, το αέναο κυνήγι του δύσκολου και πολλές φορές ακατόρθωτου, η ερωτικοποίηση της ταλαιπωρίας, ως συναισθηματικός μαζοχισμός μπορεί να είναι εξαιρετικά ναρκισσιστικός επίσης.
Δηλαδή αντί να έχουμε προσέγγιση προς την υποταγή, αντίθετα, το κέντρο να είναι πάντα ο δικός πόνος, τα κεκτημένα του ψυχικού άλγους, η επικέντρωση στην εμπειρία αυτή του εαυτού προς τη γη, νομίζω πως υπάρχει μία τάση μέσα του για εξευτελισμό, μία λαγνεία προς το τοτέμ του εαυτού με ένδυμα του θύματος, μία αγιοποίησή του ουσιαστικά αν μου επιτρέπεις την έκφραση. Ως τέτοια, θα έλεγα πως μπορεί και να μην έχει σχέση με την υποταγή, αλλά με την εξάσκηση της ταπεινότητας ίσως σαν μίας αυτοεικόνας που να μην περιλαμβάνει τον άλλον. Αν συμπέσει ο ηθικός μαζοχισμός ενός υποτακτικού ατόμου να βρεθεί σε διαδραστικότητα με τον ηθικό σαδισμό ενός Κυρίαρχου ατόμου, τότε νομίζω πως θα βρει διέξοδο προς την υποταγή.