Πώς διαχειρίζονται την ζήλια τους τα υποτακτικά ατομά;

Η διαχείριση της ζήλιας των υποτακτικών είναι ένα καυτό ζήτημα το οποίο έχει αναλυθεί πολλάκις κατά το παρελθόν. Θα ήθελα να θέσω όμως ένα θέμα που ίσως δεν έχει αναλυθεί αρκετά. Λαμβάνοντας υπόψη οτι το Κυρίαρχο άτομο διαχειρίζεται εν μέρει από την πλευρά του την εσωτερική σύγκρουση του/της ζηλιάρη/ζηλιάρας υποτακτικού, ποιές οι εσωτερικές διεργασίες που κάνει το ίδιο το υποτακτικό άτομο για να διαχειριστεί τη ζήλια του; Σκοπός μου να διατυπωθούν σκέψεις και βιώματα των υποτακτικών ατόμων επάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Το θέμα αυτό έχει ανοίξει έπειτα από άδεια του Κυρίου στον οποίο ανήκω. Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας.

 

Καλησπέρα! Απλή απάντηση στο μικρό μου μυαλό. Αφού ευχαριστεί τον Κύριο σου κάτι, γιατί να ζηλεψεις; Δεν θες να είναι ευχαριστημένος από εσένα ο Κύριος σου;    

 

Με όλους τους διαθέσιμους τρόπους. Με λογική, με συναίσθημα, με γυμναστική, με περπάτημα, με συζήτηση ήρεμη, με παρακλήσεις παθιασμένες, με ημερολόγιο, με κλάμα, με ακόμα περισσότερο περπάτημα, με υπομονή, με χαμόγελο, με κάβλα, με πάθος, με Netflix, με ύπνο, με εργασία μέχρι πτώσης, με βόλτα για αγορά ρούχων, με σχέδια πώς θα βελτιωθώ στο μέλλον αρχίζοντας από αύριο ή μεθαύριο, με οτιδήποτε λειτουργεί την ώρα εκείνη έξω τα εμφανώς αυτοκαταστροφικά.

 

Αρχικά να πω ότι δέχομαι ότι υπάρχουν άτομα τα οποία δεν έχουν μέσα τους το αίσθημα της ζήλειας, που είναι εκ φύσεως πολυερωτικά ή και εκ πεποιθήσεως και η ζήλεια δεν είναι ένα αίσθημα γνωστό ή συνηθισμένο για αυτά.

Εγώ δεν είμαι από αυτά  
Είμαι ανασφαλής, ζηλεύω και συγκρίνομαι. Όχι γενικά και αόριστα γιατί είμαι και ψωνάρα, ( δεν ξέρω πως συνδιάζονται αυτά, αλλά ναι. . ) αλλά ειδικά, το κάνω.

τρόποι να διαχειριστεί κανείς την ζήλεια του, και μηχανισμοί. Αναφέρω μερικούς.
Α. Κάνεις φοκους μόνο στο μεταξύ σας, στον μικρόκοσμο που σε αφορά, δεν ρωτάς δεν σκαλίζεις δεν ψυχώνεσαι, κοιτάς τι έχεις εσύ και μόνο, δεν συγκρίνεις. Αυτό με την προϋπόθεση ότι δεν σε τσιγκλάει για τους λόγους του ο ίδιος ο Κ.
Β. ΦετίχοποιείτΕ/ε την ζήλεια. Δεν ξέρω αν πιάνει σε όλους αλλά σε ψυχολογικά μαζοχάκια   πιάνει!
Γ. Κάνεις φοκους στην ουσία, και η ουσία είναι ότι καλώς η κακώς δεν αλλάζει κάτι από τις επιλογές και τον τρόπο που έχει επιλέξει να σχετίζεται ο Κ . Η ζήλεια το μόνο που κάνει λοιπόν στην ουσία είναι να μαυρίζει και να κάνει πιο άσχημα τα μεταξύ Σ/σας, να χαλάει τις όμορφες στιγμές που σου αναλογούν κτλ κτλ και να κάνει χειρότερη τη θέση σου. Δεν θα σε θέλει πιο πολύ αν του πρήζεις τα @@ χαχα

Από όλα τα παραπάνω το μόνο που πραγματικά πραγματικά βοηθά εμένα σε μια μεγάλη έξαρση ζήλειας, και με κάνει "άλλο άνθρωπο", είναι αυτό που θα αναφέρω τώρα.

Δ. Η θέση. Ή μάλλον η συνειδητοποίηση της θέσης. Είμαι εδώ για αυτό το λόγο. Είμαι εδώ για να έχει ο,τι θέλει, όπως θέλει, κατα πως θέλει και με έχει ακριβώς για αυτό, με θέλει γιατι είμαι εγώ αυτό. Όποτε το να κάνω οτιδήποτε άλλο, ακυρώνει την θέση μου, ακυρώνει τον λόγο για τον οποίο με επιθυμεί και με θέλει. Και αυτό με σοκάρει τόσο πολύ που με επαναφέρει εγκεφαλικά αμέσως.

Μου είναι τόσο απολαυστικό και σωτήριο να έχω θέση, σκοπό και στόχο το να είμαι όπως θέλει που όλα τα άλλα λύνονται.

Δεν είναι τυχαίο που σε βανίλα περιβάλλον ή ντε μι καταστάσεις που δεν υπάρχει απόλυτος έλεγχος, η ζήλεια μου ( αν θεωρώ ότι αξίζει να ζηλέψω ) είναι θανατηφόρα  

Το ποια είμαι, στα πόδια Του, όσο κλισέ και να ακουστεί λύνει και την ζήλεια. Δεν την εξαφανίζει αλλά δεν την αφήνει να σου κατσικωθεί στο σβέρκο.

Υ.γ για να μην φανώ πολύ καλή, τίποτα από τα παραπάνω δεν γίνεται αν ο ίδιος ο Αφέντης δεν θέλει ή δεν κατανοεί ότι είναι σημαντικό να γίνουν. Αν πχ δεν δέχεται το πρόβλημα ή την ύπαρξη ζήλειας, αν δεν την κατανοεί, την απαξιώνει η εθελοτυφλεί είναι πολύ δύσκολο για το υ/σ να την παλέψει και να την ξεπεράσει.

Edit: Σκέφτηκα και κάτι ακόμα που με βοηθά πολύ και δεν το ανέφερα, ίσως γιατί δεν θέλω και να Του το πολυπαραδέχομαι και γιατί με φοβίζει.

Ε. Υπάρχει μια γλυκιά, μαζοχιστική παράνοια μέσα σε όλο αυτό... Είμαι άτομο πολύ δύσπιστο, που χωρίς πόνο οποίου είδους δυσκολευέται να δεχτεί την ύπαρξη αλήθειας.
Το όλα ρόδινα κτλ μου δημιουργεί αναστάτωση. Όταν λοιπόν βλέπεις πως παρότι έχει και άλλες, παρότι ο χρόνος Του μοιράζεται, παρότι παρότι ... ασχολείται, σε θέλει, σε κρατάει ενδιαφέρεται, καυλώνει με εσένα θέλει να σε χρησιμοποιεί κτλ σου δίνει τέτοια χαρά και τέτοια ικανοποίηση που προσωπικά δεν ξέρω με τι να την συγκρίνω.

Σημαίνει ότι ο,τι έχεις από Εκείνον είναι απόλυτα αληθινό, απόλυτα επειδή το θέλει απόλυτα επειδή το επιλέγει. Δεν το κάνει ούτε από βαρεμάρα, ούτε επειδή δεν έχει τι άλλο να κάνει κτλ κτλ ( μπορώ να σκεφτώ πολλά παρανοϊκά σεναριάκια ) . Βοηθά και αυτό λοιπόν, να περιμένεις ήσυχη να δεις τι πράγματικα Τον εμπνέεις να κάνει μαζί σου.

 

Ααααχ μεγάλο αγκάθι αυτό της ζήλιας. Όπως και αυτό της ανασφάλειας. Διαφορετικά προβλήματα που όμως πολλές φορές τροφοδοτούν το ένα το άλλο.
Προσωπικά για εμένα η ζήλια ως ένα σημείο είναι φετίχ μεγάλο αλλά δε παύει να είναι και ανυπόφορο βάσανο! Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά για μένα είναι και τα δύο μαζί. Με το πέρασμα των χρόνων και έχοντας περάσει από διάφορες σχέσεις έχω ανακαλύψει ότι η ιδέα του συντρόφου μου με άλλες με ανάβει ξεκάθαρα και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό, στην πράξη όμως τα πράγματα φυσικά είναι πολύ πιο περίπλοκα και λεπτά!
Σίγουρα το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στο πως το κάθε Κυριαρχικό άτομο θα διαχειριστεί κάποια βασικά ζητήματα. Πχ. δε θα μπορούσα να το αντέξω ή να το απολαύσω αν δε μου ενέπνεε εμπιστοσύνη ο δικός μου Κυρίαρχος, αν ένιωθα οτι μου λέει ψέματα, οτι η δυναμική μας δε το σηκώνει ή οτι μπορεί να προκύψουν συναισθήματα με άλλες στην πορεία... είμαι λίγο απόλυτη σε αυτά. Να μου πεις πως γίνεται να είσαι απόλυτη στο άτομο που σε Κυριαρχεί...δεν είσαι προφανώς! Απλά όταν σε ξέρει ξέρει και μέχρι που μπορεί να σηκώσεις, τα όρια σου... σε κάθε τι και όχι μόνο σε θέματα ζήλιας.
Το θέμα μας είναι όμως το κατά πόσο και το πως μπορεί ένα υποτακτικό άτομο να το δουλέψει όλο αυτό από μόνο του.
Προσωπικά με βοηθάει αφάνταστα το γράψιμο. Το να γράφω τα συναισθήματα μου και να τα διαβάζω ξανά. Μέσα από αυτό συνειδητοποιώ αν οι λόγοι που ζήλεψα ήταν σοβαροί ή όχι. Επίσης πολλές φορές βοηθάει και το Κυρίαρχο άτομο που θα τα διαβάσει να καταλάβει κάτι που ίσως μέχρι στιγμής να του είχε διαφύγει, άνθρωποι είμαστε. Η συζήτηση επίσης είναι πάντα πολύ καλή επιλογή.
Γενικά για να ανακουφιστείς προσωρινά υπάρχουν πολλοί τρόποι... η αντίδραση η οποία είναι μια από τις αγαπημένες μου αλλά δε καταλήγει συνήθως καλά χχαχαχαχα, κάποιο είδος γυμναστικής / χόμπι που θα σε κάνει να ξεχαστείς για λίγο ή ακόμα και η εκτόνωση με κλάμα βοηθάνε... αλλά δε λύνουν το οποιοδήποτε θέμα ούτε θα σε κάνουν να το ξεπεράσεις!
Μόνο μέσα από κοινή δουλίτσα μπορούν πραγματικά να ξεπεραστούν θέματα όπως αυτό. Αν προσπαθεί μόνο ο ένας δεν γίνεται τίποτα. Θέλει πολύ υπομονή, λογική, εμπιστοσύνη και να του δώσεις χρόνο να σου αποδείξει οτι δεν υπάρχει υπαρκτός λόγος ζήλιας....

 

Ζόρικο το θέμα...
Αν και πρόσφατα ανακάλυψα οτι ο προσωπικός μου δαίμονας είναι η ανασφάλεια, η ζήλεια φυσικά και μου χτυπάει την πόρτα που και που και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερη αφορμή -αλίμονο, το μυαλό μου αγαπάει τα επιστημονικής φαντασίας δράματα!

Όταν λοιπόν συμβαίνει αυτό ακολουθώ την μέθοδο Α που αναφέρει η @χάντρα. Συγκεντρώνομαι στη σχέση που έχουμε δημιουργήσει. Το εκλογικεύω και κάνω φόκους σε όλα αυτά τα όμορφα που βιώνω μαζί Του. Δεν θέλω να είμαι κτητική με τον Κύριο μου. Νιώθω οτι δεν ταιριάζει τόσο στη θέση μου. Βέβαια ταιριάζει στον χαρακτήρα μου, οπότε προσπαθώ να σκέφτομαι λογικά και να μην αφήνω τον εαυτό μου να βουλιάζει μέσα στη ζήλεια.
Δεν ρωτάω, δεν ψάχνω και φυσικά προσπαθώ να μη μεταφέρω την παράνοια μου.
Το ζητούμενο είναι να Του είμαι χρήσιμη, να με κατέχει. Με έχει βάλει στη ζωή Του για να με χρησιμοποιεί, να με ελέγχει, να με ορίζει. Αν έχει κάνει αυτή την επιλογή με συνείδηση και αλήθεια, το να θέλει ή να έχει κι άλλες δεν πρέπει να με αφορά.

Μην παρεξηγηθώ... προφανώς και θέλω να είμαι η μια και μοναδική "μικρή Του" αλλά αποκλειστική σχέση δεν σημαίνει απαραίτητα και συνειδητή σχέση, οπότε αν έπρεπε να διαλέξω θα προτιμούσα μια συνειδητή "πολυκοσμία" από μια κούφια αποκλειστικότητα.

Η μόνη περίπτωση που δεν θα ήθελα, δεν θα μπορούσα και κυρίως δεν θα με ένοιαζε να διαχειριστώ την ζήλεια μου είναι αν λόγω της "πολυκοσμίας" περνάω σε τριτοδεύτερη μοίρα και με πάει πλαγίως για απόσυρση. Οπότε καθαρότητα, εμπιστοσύνη και τα λοιπά πάνε περίπατο, εγώ εκρήγνυμαι και πέφτουν οι τίτλοι τέλους με συνοπτικές διαδικασίες. 

υ.γ και κάπως έτσι απάντησα πλαγίως και στο νήμα του @Arioch  

 

Όσο αναλώνεται κάποιος σε ανούσιες εσωτερικές -κυρίως- διαμάχες με κέντρο αναφοράς την ανασφάλειά του, τόσο εγκλωβίζεται σε μια ατέρμονη αναζήτηση επιβεβαίωσης του εαυτού μέσα από μετρήσεις, συγκρίσεις, αν, και θα και ίσως και γιατί.

Η λύτρωση έρχεται μέσα από την αποδοχή πως ο Έτερος μπορεί και να θαυμάζει, όμορφα δημιουργήματα της φύσης. Στην σκέψη ή ακόμη περισσότερο στην έκφραση καθώς ικανοποιείται, μοιάζει να διαλύεται κάθε φαρμακωμένη αίσθηση της δευτερ-τριταγωνίστριας κλπ.
Επίσης βοηθά η συνειδητοποίηση της εκάστοτε θέσης και το ενδεχόμενο αποδοχής ή απόρριψής της. Και όπως πάντα, βοηθά η επικοινωνία ανάμεσα στα μέλη μιας σχέσης, στα παρατρεχάμενα ηδονικά "άνθη" και στις δημιουργίες της φύσης που ο άνθρωπος -αν το θελήσει- μοιράζεται.

 

Υποθέτωντας ότι το υ ζηλεύει το /τα άλλα υ με τα οποία έχει μια κάποια σχέση / αλληλεπίδραση το Κ, ίσως να βοηθούσε η κοινή χρήση. Να βρίσκονται και μαζί τα δύο ή περισσότερα υ σε χρήση.
Ετσι το ζηλιάρικο υ θα ξέρει τι και πως, και ίσως να το βοηθήσει στο να μην πλάθει ιστορίες και να φαντάζεται μόνο του τι μπορεί να γίνεται όταν δεν είναι και αυτό εκεί.
Η ζήλεια είναι αντιπαραγωγικό συναίσθημα, πιστεύω θα βοηθήσει το να εστιάσει το υ σε αυτά που απολαμβάνει, στο παρόν. Να εστιάσει στη θέση του.
Είμαι απο τους ανθρώπους που δεν ζηλεύουν σε γενικές γραμμές, οπότε δεν έχω να προτείνω πολλά.

 

Καταρχήν γιατί να ζηλεύει το υ, γιατί να του δημιουργούνται τέτοια συναισθήματα,είτε δεν νιώθει ασφάλεια(ευθύνη του Κ για μένα) είτε το σχήμα της σχέσης είναι τέτοιο που δεν μπορεί να διαχειριστεί (μια,δύο,τρεις συμμετεχοντες κτλ), επομένως εξαρχής δεν χρειάζεται να μπει σε αυτή τη σχέση. Δεν είναι όλα για όλους.

Μην μου πείτε ως θέμα εκπαίδευσης για Χ λόγους δεν το δέχομαι. Αν κάποια στιγμή όντως ζηλέψει για τον α,β λόγο , ειλικρινής συζήτηση επί του θέματος και έκφραση συναισθημάτων στο πώς και τα γιατί και λήγει εκεί.

(Ω ναι και έχω ζηλέψει και έχω διαλύσει το μισό αν όχι όλο το σπίτι κτλ κτλ , τίποτα όμως δεν είναι πιο λυτρωτικό από το να σε αφήσει να μπεις στο μυαλό Του και να κατανοήσεις τον λόγο που έγινε).

 

Δύσκολα.

 

Μικρές δικές μου σκέψεις. Δεν θα Του πρότεινα τρόπους να διαχειριστεί την δική μου ζήλεια, πχ τεχνικές που λέμε εδώ. Για τις δικές μου δυναμικές, δεν θα πήγαινε καλά. Αλλά δεν είναι καθολική άποψη.

επειδη ζήτησες και βίωμα. Στις αρχές αρχές, σε σκηνή με Αφέντρα, ζήλεψα όταν ξεκίνησαν να κάνουν σεξ. Μπραταρα χίλια γκαζια, και σταμάτησε να με συμμορφωσει. Οποία ευτυχία εγώ. Στο debriefing με την ήσυχη κουβέντα και το τι πήγε λάθος, με έκανε να νιώσω τόσο άσχημα, που έφυγε η ζήλεια από μέσα μου. Τώρα, και πάλι, αυτά είναι προσωπικές εμπειρίες. Αλλά νομίζω η εκπαίδευση παίζει κάποιο ρόλο. Άλλωστε, ποιος και σε ποιο αντικείμενο δεν βελτιώνεται με την εκπαίδευση;

(edit μια ώρα μετά) και μόνο που το ξαναθυμήθηκα σφίχτηκε το στομάχι μου. Τι σου κάνει η πόλωση των κυττάρων προς Έναν πόλο)

 

Αυτό δεν προϋποθέτει, το υ να είναι αμφισεξουαλικό για να μπορεί να αλληλεπιδρασει σε κοινή χρήση;
Νομίζω πως η ζήλια γεννάται από την ανασφάλεια, μήπως κάνει το υ σύγκριση με τα άλλα υ και τελικά χειροτερεψει;
Υποθέσεις κάνω μια και ούτε εγώ ζηλεύω ιδιαίτερα