Πώς διαχειρίζονται την ζήλια τους τα υποτακτικά ατομά;

Κατι που διαπιστωσα καπως αργα, αν και εξηγηση ολοκληρωμενη δεν μπορω να δωσω, παιζει μεγαλο ρολο το αλλο ατομο, υπαρχουν ανθρωποι που σου προκαλουν την ζηλια και αλλοι που ακομα και σε ιδιες καταστασεις δεν σου βγαζουν ενα τετοιο αισθημα. Ανασφαλης δεν ημουν ποτέ κι ομως ημουν παντα ζηλιαρα, χωρις να το δειχνω γιατι ξερω πως ειναι να το κανουν σε εσενα, τα προβληματα που δημιουργουνται, ετσι εβλεπα την ζηλια σαν μπανανοφλουδα μεσα στην μερα που αν την πατησεις παει χαλια η υπολοιπη μερα. Οποτε προσπαθουσα μα και να χτυπιεμαι σαν χταποδι αυτο να μην το δειχνω. Προσεξα οτι δεν ζηλευεις ολους το ιδιο εστω και αν πιστευεις ανηκεις στις ζηλιαρες και υπαρχει παντα καποιος λογος που αυτο ειναι πιο εντονο. Συμπτωματικα προσεξα οτι αυτους που ζηλευα ηταν αυτοι που με ζηλευαν. Επειδη ναι εχει μεγαλη σημμασια πως θα το χειριστει και ο Κυριος συν αυτο που πιστευω οτι μπορει ενας ανθρωπος να μην στην προκαλει και αν συμβαινει να μπορει να σε ηρεμει πριν την εκφρασεις ακομα, εχει απομυθοποιηθει αυτο το τερας που φοβομουν. Καμια φορα μπορει να τσιμπησει σαν κουνουπι αλλα ως εκει βαζεις την λογικη μπροστα τον ανθρωπο που εμπιστευεσαι αν αξιζει τον κοπο να σκεφτεις οτιδηποτε αρνητικο για αυτον και τελος.

 

Υπάρχουν Κ που επιλέγουν να σχετίζονται φανερά.
Να γνωρίζουν δηλαδή οι υ την ύπαρξη των άλλων.
Θεωρώ πως και αυτό δουλεύει μια χαρά για Κ/ κάποιους.

 

@iolanda, το ποστ σας με έβαλε σε σκέψεις, επιτρέψτε μου λοιπόν να ξεκαθαρίσω τη σκέψη μου. Όταν αναφέρομαι στον Κύριο ή στον Άνθρωπο και δίπλα υπάρχει η κτητική "μου", επ' ουδενί δεν το βιωνω ωσάν να είναι κτήμα μου. Το αντίθετο μάλιστα, είναι στιγμές που βρίθουν συναισθημάτων, κυρίως υποταγής και αγάπης. Μέσα μου αντανακλά ως αυτός που κυριαρχεί σε μένα. Αυτός που εμπιστεύομαι να χαράξει πορεία και να Τον ακολουθήσω.

Είναι κατά πως λέμε "ο Θεός μου", "ο δάσκαλος μου", "ο στρατηγός μου", σε κανένα από τα τα άνωθεν παραδείγματα δεν υπάρχει κτητική αξίωση από τον πιστό, τον μαθητή και τον στρατιώτη αντίστοιχα. Αναμένεται μέριμνα από τον ισχυρό "δι ελεου και φοβου".

Αυτό εννοούσα να είναι τα πράγματα εξ αρχής ξεκάθαρα. Δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα λόγο που ένας Κ θα το κάνει στα κρυφά με αποτέλεσμα να κρύβεται συνεχώς από την μια ή την άλλη υ. Όταν τα πράγματα είναι ξεκάθαρα είναι απλά και όμορφα, αλλιώς τα εύκολα γίνονται δύσκολα  

 

Σε αυτό το μήνυμα εννοείτε ότι ο Κυρίαρχος έχει υποχρέωση να δίνει αναφορά στην υποτακτική για ότι πράττει;
Αν η υποτακτική ρώτησε σχετικά και έλαβε την απάντηση ότι δεν την αφορά κάτι τέτοιο, αλλά μόνο το να είναι χρήσιμη στον Κύριο και αυτή το αποδέχτηκε και δεν έφυγε τρέχοντας, βρίσκετε κάτι να βαραίνει τον κυριαρχικό. Βρίσκετε να πρέπει να ξέρει η υποτακτική αν είναι μοναδική ή όχι; (Και γιατί να κρύβεται από κάποιαν που δεν την αφορά το θέμα; )

 

Υποχρέωση δεν εχει κανεις σε κατι που πραγματικά δεν θέλει. Δεν έχει να κάνει με αυτό. Είναι θέμα αξιών. Εξαρτάται από το αξιοκρατικό σύστημα του καθενός. Η απόκρυψη τέτοιου γεγονότος για μένα είναι φθηνή και ένδειξη δειλίας. Ειδικά σε αυτόν τον χώρο.

 

Δηλαδή για κάθε μια που γνωρίζει ο κυριαρχικός πρέπει να πηγαίνει στην άλλη ή άλλες που έχει και να τους το ανακοινώνει; Μήπως να τις συγκεντρώνει και να τις ενημερώνει ομαδικά; Αλλιώς είναι φθηνός και δειλός;
Στην περίπτωση που δεν τις αφορά και παραμένουν στην σχέση, πάλι αυτός φταίει;

Ο Κυρίαρχος δεν είναι γκόμενος

 

Διάβασα πρόσφατα ένα βιβλίο για το πώς να διακόψεις το κάπνισμα, στο εισαγωγικό μήνυμα ο συγγραφέας, έγραφε κάτι πολύ σωστό:
"Κανείς δεν μπορεί να σου πει καλύτερα πώς να διακόψεις το κάπνισμα, από έναν πρώην καπνιστή".
Δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομα του, ελπίζω να μην παρεξηγηθεί.
Παραφράζοντας την πρόταση του, θα πω: "Κανείς δεν μπορεί να σου πει πώς να διαχειριστείς τη ζήλεια, καλύτερα από μια πρώην ζηλιάρα".
Χωρίς καμία πρόθεση να κάνω τη δασκάλα, απλά ορμωμενη από το δικό μου βίωμα που ίσως φανεί χρήσιμο σε κάποιους.
Κάπου εδώ μέσα διάβασα πως οι λέξεις έχουν δύναμη. Είναι αλήθεια.
Ξέρετε τι δύναμη έχει αυτό το μικρούλι "μου";
Πριν καιρό ήμουν κι εγώ της ίδιας άποψης με τη δική σας, πως δεν το χρησιμοποιούσα σαν κτητική αντωνυμία κι όμως αυτό έκανε τη δουλίτσα του κρυφά και υπόγεια.
Όμως δεν χρειάζεται να απολογηθείτε σε κανέναν για αυτό, αν ο Κύριος σας δεν έχει πρόβλημα να τον νιώθετε "μου", δεν πέφτει λόγος σε κανέναν.

 

Γιατί θα του πέσει η κυριαρχικότητα; τι πιο σημαντικό από την αυθεντικοτητα; τι έχει να φοβηθεί; το άλλο μέλος μπορεί να μη θέλει να το ζήσει ολο αυτό με αυτόν τον τρόπο. Πως του δίνει την δυνατότητα να αποφασίσει αν θέλει να αποχωρήσει;

 

Αγαπητό μου υ το τι κάνω ή δεν κάνω με άλλες/άλλους δε σε αφορά. Αν δε σου αρέσει, κλείσε την πόρτα βγαίνοντας.

 

Την κλείνω ερμητικά κλειστά  

 

Ξεχνάτε μου φαίνεται πως η υποτακτική δεν είναι σκλάβα και κάθε υποτακτική παραδίδει διαφορετικά επίπεδα ελέγχου. Από που κι ως που προκύπτει ως δεδομένο ότι ο Dom μπορεί να συμπεριφέρεται ως ιδιοκτήτης έτσι αυθαίρετα?

 

Για να εξηγούμαστε.
Γνωρίζεται ένας κυριαρχικός με κάποια και της λέει ότι έχει και άλλη.
Η υποψήφια αν θέλει μένει ή φεύγει.
Βλέπετε κάτι κακό σε αυτό;
Της λέει ότι αν τον προσεγγίσει και κάποια άλλη, θα μιλήσει μαζί της.
Βλέπετε κάτι κακό σε αυτό;
Της λέει ότι κάθε φορά που σκέφτεται ότι ο Κύριος έχει και μία άλλη, να βάζει στο μυαλό της ότι έχει δύο. Αν σκέφτεται ότι έχει δύο, να βάζει στο μυαλό της ότι έχει τέσσερεις. Ανεξάρτητα αν είναι αυτή μοναδική.
Βλέπετε κάτι κακό σε αυτό;
Εκείνη δέχεται αυτήν την εξήγηση, λέει ότι δεν έχει πρόβλημα με αυτό, αλλά παρακαλεί τον Κύριο να μην της τα λέει ούτε να την συστήσει σε άλλη. Αυτός το δέχεται και το τηρεί.
Βλέπετε κάτι κακό σε αυτό;