Πώς διαχειρίζονται την ζήλια τους τα υποτακτικά ατομά;

Προσωπικά έχω καταλήξει ότι δεν μπορούν να υπάρχουν τεχνικές οι οποίες να δουλεύουν σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής σου.
Είναι πολύ δύσκολο γενικά να αποδέχεσαι ή να καταφέρνεις πράγματα όταν δεν έχει έρθει η στιγμή τους. Δεν αναφέρομαι σε μοιρολατρικες διαδικασίες.

Όταν κάτι σου πέφτει πολύ βάρη για την ψυχολογία σου όσο και να το εκλογικεύσεις θα κάνεις μια τρύπα στο νερό και μάλιστα ίσως να νιώθεις και πιο άσχημα που δεν νιώθεις όπως θα έπρεπε να νιωθεις. Δεν γίνεται να ξεφύγεις τον πόνο, τις σκέψεις που σε βασανίζουν, αν για οποιοδήποτε λόγο έχουν έρθει στο επίκεντρο του πως βιώνεις κάτι.
Πρέπει να περάσεις τον πόνο, πρέπει να περάσεις την κούραση του πόνου, πρέπει να περάσεις το προσπαθώ, λίγο τα καταφέρνω, αποτυγχάνω, και πάλι από την αρχή.

Δεν μιλάω μόνο για το αίσθημα της ζήλιας, μπορεί να είναι για μια δίαιτα, μπορεί για έναν χωρισμό, μπορεί για πολλά πράγματα.
Όταν είσαι μέσα στην μαύρη τρύπα τίποτα και κανένας δεν μπορεί να σε ανακουφίσει. Ίσως μόνο να σε καταλάβει.
Γιατί είναι τέτοια η ψυχολογική σου κατάσταση που το μόνο που μπορείς να κάνει είναι να νιώθεις το δυσάρεστο, με κάποιο τρόπο μπήκε μέσα σου σαν μικρόβιο και δεν μπορεί να φύγει όσο και να εξηγείς στον εαυτό σου ότι δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.

Για να αλλάξει όλο αυτό το mindset πρέπει να περάσει χρονος. Και κάποια στιγμή, όχι τυχαία, έρχεται η ανακούφιση. Λίγο αρχικά μετακινείται το πώς βιωνεις τα πράγματα μέσα σου και σιγά σιγά όλο και παραπάνω, καμιά φορά και αποτομα. Νομίζω επειδή εσύ ο ίδιος δεν αντέχεις τον εαυτό σου να είναι άλλο έτσι.

Ένα μόνο πράγμα που έχω καταλήξει ότι βοηθάει εμένα προσωπικά είναι να λέω στον εαυτό μου να εστιάζει στο σήμερα. Να καταφέρω το σήμερα. Και μετά τα πολλά "σήμερα" μπορεί να γίνουν κάτι μόνιμο. Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές και ούτε πρέπει να νιώθουμε άσχημα αν κάτι μας πονάει. Δεν φεύγει καν απαραίτητα αν βρούμε την αιτία του. Πολλές φορές έχω καταλάβει γιατί αισθάνομαι έτσι όπως αισθάνομαι αλλά αυτό δεν έφερε κάποια σημαντική αλλαγή.

Καταλήγω λοιπόν σε αυτό, πρέπει να περάσεις τις διαδικασίες.

 

Βρήκα την θεραπεία της ζήλιας!
Μπορεί κάποιος να μου πει "τι σκατά ξέρεις εσύ από ζήλια, ώστε να μιλήσεις γι’ αυτήν και πόσο μάλλον να έχεις βρει και το αντίδοτό της;" Εντάξει...μπορεί να μην έχω ζηλέψει αλλά μέχρι πρόσφατα επιθυμούσα να είμαι η μοναδική και να έχω αποκλειστικότητα σε σχέσεις μου. Γενικά υπήρξα υποστηρικτής της μονογαμίας αλλά παρόλο που δεν υπάρχει αυτή στην τωρινή κατάσταση, δεν αισθάνομαι καμία ενόχληση...Και με έκανε να αναρωτηθώ πολύ σοβαρά, γιατί δεν με ενοχλεί. Δεν νιώθω πολλά για τον Κύριο; Όχι, δεν είναι αυτό... Δεν καταλάβαινα, μέχρι που επικεντρώθηκα στο τι νιώθω. Πώς γίνεται να ενοχληθώ με άτομα που έχω τόσο σημαντικά μεγάλα κοινά; Που λατρεύουμε τον ίδιο άνθρωπο και που έχουν επιλεχτεί από αυτόν ακριβώς τον άνθρωπο; που ο,τι του αρέσει και θέλει, το αγκαλιάζω... Γίνεται να μην αγαπήσω αυτά τα άτομα; Τα άτομα που νοιάζεται και φροντίζει ο Κύριος; Είναι σα να μην δέχομαι κάτι δικό Του. Γίνεται κάτι τέτοιο; Αν λοιπόν κάτι διαλύει τα συναισθήματα της ζήλιας, αυτό είναι η συμπάθεια... Η βαθειά συμπάθεια στα άλλα άτομα. Γιατί έχουν σπουδαία αξία μόνο και μόνο που είναι του Κυρίου. Λατρεύω τις υποτακτικές που είχε και έχει χωρίς να τις γνωρίζω. Και μακάρι κι εγώ να έχω την ίδια αποδοχή από εκείνες.

 

Δεν ζηλεψα ποτέ γιατί ο Κύριος μου ικανοποιούσε απόλυτα τις ανάγκες Του και κατά επέκταση και τις ανάγκες μου.Αν επιθυμούσε να ικανοποιηθεί κ από άλλη γυναίκα δε με ενοχλούσε γιατί δεν ενοιωσα ποτέ παραμελημένη. Σημασία έχει να έχεις εσύ αυτοπεποίθηση και σιγουριά για τον εαυτό σου και δε θα αισθανθείς ποτέ λίγη.

 

Τρυφερό  

 

Οι σχέρεις που κάνει ένα Κ είναι πολυγαμικές?
Συνηθως έχει κιάλλες Υ στη ζωή του?

 

Σε τίποτα δεν υπάρχει bay the book, εξαρτάται, κάθε σχέση η κάθε σύμπλεγμα σχέσεων έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και την δικιά της δυναμική...

 

Ενάμισης χρόνος μετά και μέσες-άκρες το ίδιο θα απαντούσα.
Απαπα καμία εξέλιξη σε αυτό... 
Η "θεραπεία" της @vussinada φωτίζει αλλιώς την κατασταση  

 

Ειμαι κτητικη και μου αρεσει. Δεν το θεωρω μειονεκτημα αλλα χαρακτηριστικο. Δεν θα το αλλαζα.

Τωρα, οσον αφορα γενικα τη ζηλεια, και οχι την τραγικη περιπτωση μοιρασιας του κ που ποτε δεν θα ανεχομουν, απλα θα εξεφραζα το πως ενιωθα θα συζητουσαμε και θα με εκανε να νιωθω ωραια παλι. Εξαλλου το να με κανει να ζηλευω μου δειχνει οτι ειναι επιπολαιος και νιωθω ανασφαλεια να ειμαι μαζι του. Δεν θα αντεχα. Ουτε θελω να γινω και κακια. Οποτε θα εφευγα.. ασυμφωνια χαρακτηρων..

 

Θα συμφωνήσω
Η κτητικοτητητα είναι δομικό κομμάτι κάθε Κ, και ναι η πηγή της ζήλιας είναι η ανασφάλεια. Προφανως δεν υπάρχει περίπτωση, προσωπικα μιλώντας, να μοιραστώ την κάθε υ μου

 

Θέλετε να εξηγήσετε;

 

Ένα χέρι εσύ, ένα εγώ. Ένα αρχίδι εσύ, ένα εγώ. Στο μυαλό θα τα χαλάσουμε. Όντως τραγικό.  

 

Ναι αλλα τι να εξηγησω τα αυτονοητα; Ο καθενας βαδιζει αναλογα με τα θελω του. Εγω ανηκω σε αυτους που θεωρουν οτι δεν αξιζουν τοσο ωστε να επενδυσουν σε κατι τετοιο. Ολα ή τιποτα..


Αληθεια, και εγω εχω την αντιστροφη απορια. Πως καθονται καποιοι σε μια τετοια σχεση.. Τι σου προσφερει που δεν μπορει να στο προσφερει ενας αλλος; Και οταν μπορουν να στο προσφερουν τοσοι πολλοι γιατι να εχει αξια για σενα αυτος;


Οταν καποιος δεν μου δειχνει συναισθηματικη αφοσιωση παυω να τον εχω εκει που τον ειχα συναισθηματικα. Ναι, και ας ειναι τελεια οταν ειμαστε μαζι και δεν με παραμελει. Ισχυει σε ολες τις σχεσεις, φιλια κλπ. Οταν δεν με εκτιμας, δεν υπολογιζεις την αξια μου οπως εγω, δεν με βλεπεις οπως εγω, αποθουμαι.. δεν με καταλαβαινεις και τοσο οσο νομιζα.. Και πως γινεται να με βλεπεις οπως εγω αφου στα δικα μου ματια ειμαι μοναδικη; Πως γινεται να εχεις και αλλες αγαπες; Ισες με την δικια μας... ποια δικια μας............. με εξισωνεις με αλλες ενω εγω με βλεπω μια. Πως γινεται να αγαπας Εμενα και αλλες; Πως εχεις χωρο για αλλες; Γτ θελεις να εχεις χωρο; Πως γινεται να νιωσω το «εγω και εσυ, απεναντι στον κοσμο» , εγω και συ «συμμαχοι». Δεν ειναι εγω και εσυ, ειναι ομαδα... και δεν ειμαι ομαδικος τυπος.


Οταν κατι το δινουν απο εδω και απο εκει, μπορεις να το παρεις ανα πασα στιγμη, μπορουν να το παρουν και αλλοι, χανει την αξια του. Τουλαχιστον για μενα.


Σκεψου οτι στην ιδια τιμη μπορεις να αγορασεις ενα φορεμα που θα το φορας εσυ και ενα φορεμα ακριβως το ιδιο που θα το φορανε και αλλες δυο.. τι θα διαλεγες/γατε;


Ειναι οπως η φιλια. Ειχα και κολλητη ειχα και παρεα. Και με τους δυο θα περασεις και ωραια και ασχημα. Αλλα. Το συναισθηματικο δεσιμο που εχεις εσυ και η κολλητη σου Δεν συγκρινεται. Νιωθεις οτι ειστε ενα. Το αντιστοιχο ειναι και στην σχεση.


Εχω αποδεχτει οτι δεν θα εχω κολλητη δεν θα συμβιβαστω και με τον ερωτα. Αυτη ειμαι εγω και η γνωμη μου για τις παραλληλες υπο. Καταλαβαινω οτι ειναι σεξι σκηνικο ο αφεντης να εχει πολλες γυναικες αλλα σε καθε επιλογη κατι κερδιζεις κατι χανεις. Τα ζυγιζεις και επιλεγεις. Ειμαι λιγο παραπανω υπερβολικη απο το μεσο ορο σε αυτο.. το αναγνωριζω γτ το νιωθω και με αλλες σχεσεις. Δεν μπορω να διανοηθω οτι υπαρχουν γυναικες που το δεχονται αυτο για καλο γαμησι. Μπορεις να βρεις και αλλιως. Αλλα ναι, στην βδσμ κοινοτητα ειμαστε οχι στο κατηχητικο. Λογικο να συμβαινουν και αυτα.


Να κατανοησω την περιπτωση που καποιος δεν θελει αγαπη και εχει σχεση εξουσιας. Αν και ειμαι αντιθετη. Αλλα. Στην περιπτωση που ειναι συναισθηματικη σχεση, πως γινεται να αγαπας και να μοιραζεσαι!;;;;; Το θες μονο για σενα.. βαζεις τον εαυτο σου σε μια διαδικασια αυτοκακοποιησης.. για ποιο λογο; Για εναν αντρα..


Τελευταιο. Οχι! Δεν γινεται να εχει και εσενα και μια ακομα και η αγαπη του να ειναι η ιδια οπως να ειχε μονο εσενα. Γτ την μοιραζει.. και την αγαπη του και την προσοχη του και την φροντιδα του και ολα του. Δεν εχει σημασια αν δεν μου λειψουν εμενα ποτε. Εχει σημασια οτι τα δινει και αλλου. Δεν με ξεχωριζει οπως εγω τον εαυτο μου. Δεν τον εχω σε αξια για την ζωη μου... δεν με συγκινει το να με συμπαθει αναμεσα σε αλλες.. θελω απο οοολους τους ανθρωπους να διαλεγει εμενα.. μονο εμενα. Οπως για μενα υπαρχω μονο εγω.


Και το εξηγησα ετσι και τοσο πολυ γτ ηθελα να αποδειξω οτι η αγαπη καποιου δεν ειναι η ιδια και στις δυο περιπτωσεις..