Πώς μπορεί να διαχειριστεί ο υ την αδυναμία του Κ;

Έχεις δίκιο, δεν διευκρίνισα αρκετά. Αναφερόμουν όμως κυρίως σε αυτό που είπα και σε απάντηση προς την Θρυαλλίδα παραπάνω: δεν εννοούσα να κλονίζεται η αντίληψη του υ για τον Κ και την κυριαρχία του. Αλλά αυτό το βασανιστικό (για μένα, μπορεί να μην είναι για όλους έτσι) αίσθημα που παράγει η έντονη ενσυναίσθηση (που έχω εγώ αλλά και άλλοι υ από ό,τι διαβάζω κατά καιρούς), το συμπάσχειν με τον άλλο, που εδώ δεν είναι ένας οποιοσδήποτε άλλος και αυτό επιδεινώνει το αίσθημα.

Αυτό είναι πολύ σωστό, έχεις δίκιο  

 

Συμφωνώ απολύτως!  
Η τελευταία επισήμανση είναι πολύ σωστή!! Και όχι και τόσο ψιλά γράμματα   Ευχαριστώ για την προσθήκη στο νήμα.
Όπως είπα πάντως και παραπάνω, δεν είναι μόνον η έλλειψη καθοδήγησης για μένα σε αυτές τις περιπτώσεις αλλά το συμπάσχειν που είναι πάρα πολύ περίεργο...

 

H επί χρόνια κοινή ζωή κάτω από την ίδια στέγη με Κ με έμαθε χωρίς πολλά πολλά και με συνοπτικές διαδικασίες it s not my fucking business, η διαχείριση της όποιας αδυναμίας του Κ,σοβαρής, προσωρινής ή διαρκούς.

Γενικότερα, για να διαχειριστείς ο,τιδήποτε πρέπει να έχεις και τον έλεγχο του. Διαχείριση άνευ ελέγχου δε νοείται.

 

την αδυναμια του Κ δεν μπορει να την διαχειρηστει το υπο. εαν συμβει κατι τετοιο ειναι ξεκαθαρα σουητς , το αποτελεσμα θεωρω οτι μπορει να ειναι πολυ ομορφο αλλα η Κ/υ σχεση παει περιπατο για παντα ομως στη θεση της μια νεα υπεροχη σχεση γενιεται. αλλωστε για να μπορεσει το υπο να διαχειρηστει την αδυναμια σημαινει οτι ο Κ το εχει δομησει ολιστικα.στις περισσοτερες των περιπτωσεων βεβαια το υπο θεωρω οτι δεν θα μπορεσει να πραξει το παραπανω ακριβως επειδη ειναι αδυναμια του Κ και αρα το νεκρο σημειο του που ουτε ο ιδιος δεν κατανοει αρα πως μπορει να βοηθησει η χειριστει καποια η οποια απολλαμβανει τον λογο και θεσητου βλεπωντας τον στην συγκεκριμενη περιπτωση λιγο η μη ικανο απεναντι σε ενα θεμα που μπορει να προεκυψε? θα συμφωνησω οτι εν δυναμωση ατσαλοποιηση της Κ/υ σχεσης και η απουσια του υ απο την ολη διαιδικασια ειναι η μονη λειτουργικη λυση εστω για ενα συγκεκριμενο και ορισμενο χρονικο διαστημα

 

Ως άνθρωπος θέλω να Έχω την πραγματική και όχι φανταστική αποτύπωση των όσων συμβαίνουν εντός και εκτός Μου και μέσω της καθαρότητας αυτής να Έχω τον Έλεγχο και τη διαχείρηση της κατάστασης. Η καθαρότητα της κατανόησης και η δυνατότητα λήψης αποφάσεων είναι αυτό που Μου δίνει ασφάλεια ως προς τον εαυτό και τη ζωή Μου. Προς αυτήν την κατεύθυνση κάνω ότι καλύτερο μπορώ εντός των δεδομένων συνθηκών κάθε φορά αλλά και των ανατροπών που φέρνει η ίδια η ζωή να κατανοώ το τί συμβαίνει και να παίρνω αποφάσεις.

Η έλλειψη ή αποδιοργάνωση καθαρής ματιάς και δυνατότητας απόφασης είναι αυτά που Με κάνουν και νιώθω ανασφαλή, Μου δίνουν μία αίσθηση αδυναμίας και εγκλωβισμού και εκείνο που Με σώζει όταν βρίσκομαι στο πιο σκοτεινό Μου σημείο είναι η πίστη στον εαυτό Μου ότι έχει αποδείξει κάθε φορά, ότι μόλις κοπάσει η αναμπουμπούλα (και θα κοπάσει κάποια στιγμή) και καθαρή ματιά θα ξαναέχει και το σθένος να πάρει αποφάσεις και πειθαρχία για να τις εφαρμόσει. Με όποιο κόστος... Το δεύτερο που Με σώζει είναι να ότι έχω μάθει πλέον να Εϊμαι καλή με τον Εαυτό Μου, να του δίνω το δικαίωμα να νιώθει χάλια, να ζητήσει ότι του χρειάζεται σε αποφόρτιση, να μην τον πιέζω να κάνει πιο σύντομα αυτό που έχει να κάνει από το χρόνο που του χρειάζεται για να το κάνει...

Δεν είναι ούτε όλες οι καταστάσεις ίδιες, ούτε όλες οι ανατροπές. Υπάρχουν στιγμές που για να καθαρίσει το οπτικό πεδίο, για να υπάρξει απόφαση και για να αρχίσουν να έρχονται αποτελέσματα από τις αποφάσεις, για να υπάρξει ο έλεγχος, χρειάζεται χρόνος και υπομονή. Κυρίως χρόνος και υπομονή απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό μέχρι να θεωρήσει ότι τώρα πλέον έχει ξανά την εποπτεία...

Αυτός ο ενδιάμεσος χρόνος είναι απολύτως επώδυνος για ένα control freak σαν κι Εμένα. Είναι συνήθως περίοδοι που κόβως τις γενικές κοινωνικές συναναστροφές και ότι δεν Μου είναι απολύτως απαρραίτητο ώστε να συλλέξω περισσότερη ενέργεια, να επικεντρωθώ, να δυναμώσω... Πάντα ενημερώνω τους συντρόφους Μου ότι αυτό είναι αυτό που συμβαίνει και δεν έχει να κάνει με εκείνους. Το να βασανίζεται ο άλλος με ερωτήματα και ενοχές για το τι μπορεί να έχω και δεν έχω, αν έχω ή δεν έχω κάτι μαζί τους, αν φταίνε κάπου ή δεν φταίνε, αν είναι αρκετοί ή δεν είναι, και άλλα συναφή, δεν είναι από τα πεδία που Μου αρέσει να εξασκώ το σαδισμό Μου, εκτός και αν αυτά είναι τα συμφωνημένα πεδία ενός mindfuck, αλλά αυτό είναι άλλο γιατί εκεί μιλάμε για καύλες...

Σε αυτό το σημείο δύναται να έρθει πραγματική ρήξη με το υπό Μου. Δηλαδή εφ' όσον το ξεκαθαρίσω κι εφόσον δώσω την εντολή "ξεκόλα, δεν έχει να κάνει με σένα" εκείνο αυτό να μην το πιστεύει και να συνεχίζει να θεωρεί ότι είναι αλλιώς από αυτό που λέω...

Επίσης λέω καθαρά τί είναι αυτό που χρειάζομαι από εκείνους για εκείνη την περίοδο. Αυτό γιατί κάθε ένας έχει το δικό του μυαλό, τις δικές του οπτικές, τη δική του ανάλυση και τις δικές του προτάσεις, που συχνά έρχονται σε κάθετη αντίθεση με αυτό που πραγματικά Εγώ χρειάζομαι από τον εαυτό Μου και αυτό που χρειάζομαι από εκείνους.

Δε χρειάζομαι την ανησυχία τους. Χρειάζομαι την εμπιστοσύνη τους ότι όταν Είμαι έτοιμη θα κάνω αυτό που είναι καλύτερο και λειτουργικότερο.
Δε χρειάζομαι την κρίση, την επίκριση, τις γνώμες και τις συμβουλές τους όσο σημαντικές ή ασήμαντες κι αν είναι. Δε θέλω συνομιλητή. Θέλω ησυχία να ακούσω τον εαυτό Μου χωρίς καμμία άλλη παρέμβαση. Αν θελήσω συμβουλή και συνομιλία θα τη ζητήσω και μέχρι εκεί. Το αν θα το λάβω υπ' όψιν Μου αν θα κρατήσω κάτι ή θα το πετάξω είναι επίσης καθαρά δική Μου υπόθεση. Θα έρθει ρήξη με το υπό Μου αν θεωρεί ότι πρέπει να κάνω αυτό που προτείνει και βλέποντας Με να μην το κάνω αρχίζει και θεωρεί ότι κάτι δεν κάνω καλά γιατί εκείνο έχει "δίκιο" κι Εγώ "άδικο", ότι εκείνο ξέρει καλύτερα από Εμένα τι Μου χρειάζεται Εμένα...

Δε θέλω χαλάρωση της ασυμμετρίας. Το αντίθετο θα έλεγα. Η μόνη δέουσα εμψύχωση από τον υπό Μου είναι να είναι στη θέση του και να μην καραδοκεί. Και πολύ κομβικό, να μην έχει τη δική του άποψη για το πόσο χρόνο χρειάζομαι για να υγειάνω. Θα πάρω όσο ακριβώς χρόνο χρειάζομαι. Είναι δική Μου υπόθεση και κανενός άλλου, ούτε να θεωρήσει, ούτε να κρίνει, ούτε να χρονομετρήσει...
Το μόνο που χρειάζεται να ξέρει είναι ότι δεν αλλάζει τίποτε ως προς την επιλογή Μου να είναι στη ζωή Μου, ως προς τη δέσμευσή Μου να Μου ανήκει, ως προς τη χαρά Μου, που ό,τι και αν συμβαίνει, ό,τι και αν περνάω, εκτιμώ, αγαπώ, επιλέγω να υπάρχει εκεί.

So what που μπορεί σήμερα να θέλω να κλαίω ή για τις επόμενες δέκα μέρες; Αυτό θέλω αυτό Μου χρειάζεται για να αποφορτιστώ.
So what που μπορεί να θέλω να βουβαθώ, να μπω σε σιωπή, να ταξιδέψω μέσα στη θλίψη Μου. Δική Μου είναι και την έχω ανάγκη. Υπάρχει εκεί για κάποιο λόγο. Ποιός θα κρίνει αν είναι too much, αν βαυκαλίζομαι εντός της, αν ψιλομαζοχίζομαι, αν περνάω αυτολύπηση, αν ήρθε η ώρα να την αποχαιρετήσω ή όχι;
So what που μπορεί να κάνω για τον εαυτό Μου και τη ζωή Μου σκέψεις δυσάρεστες, αποδυναμωτικές; Θα περάσουν και θα μετουσιωθούν σε κάτι άλλο όταν κάνουν τον κύκλο τους...
So what αν Μου χρειάζεται να το κόψω στον ύπνο για μέρες και μετά να χαζολογήσω; Αυτό χρειάζομαι για να δυναμώσω και να ενεργοποιήσω δημιουργικές δυνάμεις...

Δε θέλω δεκανίκι, δε θέλω πατερίτσα, δε θέλω κανείς να Μου λύσει τίποτε, και δε θέλω αμφισβήτηση σε αυτά που λέω ότι θέλω.

Θέλω νοιάξιμο από το υπό Μου, ανθρώπινο όπως το ζητώ και στις μια χαρά περιόδους. Και το νοιάξιμο του υπό είναι συγκεκριμμένο. Είναι η ερώτηση "μπορώ να κάνω κάτι για Εσάς" και μετά να πράξει αυτό που θα του ζητηθεί. Τίποτε άλλο. Αυτό είναι υπεραρκετό.

Αλίμονο όμως στο υπό που θεωρώντας ότι βρίσκομαι σε στιγμή "αδυναμίας" αρχίζει να επιδυκνείει ασέβεια, επικρίσεις και μπηχτές από τα κάτω, και ότι νομίζει ότι εκείνο είναι τώρα σε θέση πιο ισχυρή. Θα το πάρει και θα το σηκώσει.

Αυτό που μπορεί να κάνει, όπως ούτως ή άλλως έχει να κάνει σε όλες τις συνθήκες, είναι να είναι αληθινό και αν έχει τις δικές του ανασφάλειες, κλονισμούς, αναταράξεις, συναισθηματικές φορτίσεις, σκέψεις, κρίσεις, επικρίσεις, βλέπωντας Με να μην Είμαι ο συνήθης υπερενεργητικός χαρούμενος εαυτός και που είναι απολύτως φυσικό να τις περάσει από την πλευρά του, να τις καταθέτει, να τις μοιράζεται, με τρόπο ασύμμετρο, με σεβασμό, με εμπιστοσύνη ότι δε θα κατηγορηθεί για αυτό και ό,τι θα κάνω το καλύτερο ως προς αυτά. Να μοιράζεται από τη θέση του δηλαδή και μετά να εμπιστεύεται και να ακολουθεί...

Αλλιώς, δεν Ε/είμαστε αυτό που λέμε ότι Ε/είμαστε και παίζουμε παιχνίδια και ρόλους που με την πρώτη δυσκολία, καταρρέουν στα εξ΄ων μάλλον ατυχώς συνετέθησαν...

Α.

 

Έχω τη γνώμη πως είναι λίγο απίθανο, ιδίως σε σχέση M/s μακροχρόνια, να μην έχει ορίσει ο Αφέντης τι θέλει να γίνει σε περίπτωση αδυναμίας του και τι θα κάνει τότε το υ. Να μην πω πως μπορεί να έχει ορίσει και πώς να νιώθει σε αυτήν την περίπτωση το υ και ποια ακριβώς είναι η ευθύνη του υ και ποια παραμένει του Αφέντη.

Η συντροφικότητα σε μια τέτοια σχέση υπάρχει έτσι και αλλιώς, χωρίς να καταλύεται η Κυριαρχία ή να ξεχνιέται η υποταγή, έχει και αυτή τον χρόνο της και δεν είναι καν απαραίτητα ένα είδος διαλείμματος αναγκαστικού ή μη, μπορεί και αυτή να είναι ένας από τους τρόπους που εκφράζονται μεταξύ τους ο Αφέντης και η σκλάβα.

 

Αυτό ακριβώς! Ξεκάθαρο λόγο και θέση χωρίς πολύ μπλα μπλα τοποθετήσεις και υπερναλυσεις που στο τέλος της ημέρας οδηγούν στο χάος και μόνο. Όταν ο Κ βρεθεί μπροστά σε ένα νεκρό σημείο του οφείλει αρχικά να εξηγήσει στο υπό ακριβώς τι του συμβαίνει και στη συνέχεια να δώσει συγκεκριμένες κατευθύνσεις για το πώς πρέπει να κινηθεί το υπό. Οποιαδήποτε παρεκληση συμπεριφοράς από την πλευρά του υπό έχει άμεση επίπτωση στη ψυχοσύνθεση του Κ τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και τον οδηγεί πρακτικά στη δική του προσωπική κόλαση του Δάντη από την οποία πλέον και το ίδιο το Κ είναι αδύναμο να βγει η να σκεφτεί καθαρά. Κάθε λέξη,πρόταση κίνηση ή απόκλιση από το συγκεκριμένο πλαίσιο που έχει ορίσει ο Κ θα τιναξει τα πάντα στον αέρα. Άλλωστε ένα συστατικό της Κ προσωπικότητας είναι ότι μπορεί να αντιλλαμβανεται την ύπαρξη του δικού του νεκρού σημειου και την διαδικασία ώστε να γίνει ορατό και να πέσει ως σύμπτωμα. Οπωτε ναι ότι και να ζητήσει πρέπει να ακουστεί και να υλοποιηθεί με συνέπεια και εμπιστοσύνη όσο και αν εφήμερα φαντάζει αδυνατο η παράλογο. Μην κρυβόμαστε, οι ουσιαστικες Κ/υ σχέσεις είναι γεμάτες ένταση και ποιότητα συναισθημάτων σπάνιας αξίας και δυναμικής που όμως σε αυτές τις περιπτώσεις μπορούν να λειτουργήσουν αντίστροφα και να προκαλέσουν πόνο και αδιέξοδη ψυχικη βία. Το ενδιαφέρον είναι ότι ακριβώς όταν το Κ βρεθεί μέσα στη κόλαση του το υπό είναι πλέον ανισχηρο αδύναμο και ανίκανο να βοηθήσει με οποιοδήποτε τρόπο. Είναι θλιβερό συνθήκες ή καταστάσεις που αντιμετωπίζονται πρακτικά εύκολα και ανώδυνα στις βανίλα σχέσεις να γιγαντώνονται και να δημιουργούν εκρηκτικά μοιγματα που οδηγούν στην αποσύνθεση τις Κ/υ σχέσεις. Η ερώτηση είναι αν όλος αυτός ο πόνος κ απόγνωση μπορεί να μετουσιωθεί σε ζωή και σύνθεση...σαφώς σε ατομικό επίπεδο μπορεί όμως στα πλαίσια μιας ασύμμετρης σχέσης είναι εφικτό η η όλη προσπάθεια και κτίσιμο να μην πάει περίπατο προσφέρωντας απλά ατομική εξέλιξη? Εξαρτάται τόσο από το πόσο έχει δομήσει ο Κ το υπό και επιπλέον απο το αν τελικά η ποιότητα συναισθημάτων ήταν πραγματική ή απλά ανήκε στη σφαίρα του φαντασιακόυ. Ευθύνη του Κ να ανασανει και να δώσει στίγμα,ευθύνη του υπό να ακούσει καθαρά και χωρίς ναι με άλλα...

 

Προσωπική διαπίστωση...

Οι ελάχιστες γνώμες (γνώμες όχι απόψεις ούτε οπτικές) από τα ελάχιστα άτομα που μπορούν να αρθρώσουν λόγο επί της ουσίας, διότι έχουν και την ικανότητα να το κάνουν και τα βιώματα να το υποστηρίξουν, συμποσώνονται σε δυο πυλώνες:
1. Την δυνατότητα και ικανότητά τους να παράγουν τις συνθήκες κατανόησης της λειτουργίας τους σε δεδομένο πλαίσιο...
2. Την δυνατότητα και ικανότητά τους να επιλέξουν να λειτουργούν (ανεξάρτητα από την θέση τους σε αυτό το πλαίσιο) με δεδομένα άτομα για τα οποία φέρουν την ευθύνη επιλογής τους.
Είναι αυτά τα δυο, που χαρακτηρίζουν μια επί της ουσίας σχέση ντιές ή εμές.
Που κύριο χαρακτηριστικό της είναι πως πρακτικώς δεν παύει υφιστάμενη ποτέ, όποιον μανδύα κι αν φοράει. Και αφορά σε αυτά τα άτομα α-πο-κλει-στι-κά (προφανώς) και ως σχετίζεσθαι υπερβαίνει τους οποιουσδήποτε αποκλεισμούς...
(Υπό αυτήν την έννοια, πέρα από τις οποιεσδήποτε διαφοροποιήσεις μπορεί να υπάρχουν, η ουσία και το modus operandi αυτών των ατόμων λειτουργεί ως κοινός κώδικας).

Η με οποιοδήποτε τρόπο αντίληψη των παραπάνω, που οδηγεί στην φαινομενική δημιουργία αναλόγου σχετίζεσθαι, αποτελεί προσομοίωση.
Που για να υπάρξει ως προσομοίωση είναι προφανές πως εδράζεται σε περιεχόμενο, που δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τα παραπάνω.
Η περίπτωση μέσω της προσομοίωσης να παραχθεί ή να καταλήξει στην ουσία του "θέματος" είναι εντελώς μαθηματικές...

 

Το πιστεύω πάρα πολύ βαθιά αυτό.
Στο παρελθόν επιχείρησα να "διαχειριστώ" σοβαρή - και σε διάρκεια και σε μέγεθος - αδυναμία του Κ με καταστροφικά και για τους δυο αποτελέσματα.
Αποφάσισα πως ποτέ ξανά δεν θα είναι "δουλειά" μου εκτός αν μου οριστεί διαφορετικά.

 

Η επίκληση στα βαθειά συναισθήματα που υπάρχουν σε μια Κ/υ σχεση οδηγεί ακριβώς στην καταστροφή. Ο Κ μέσα από λάθη κ παραλήψεις (στο επίπεδο της λογικής) έχει δώσει μάχη για καιρό μέσα στη σχέση και με την ευθύνη του να δομήσει το υπό ακριβώς Και για να μπορέσει ο ίδιος να αντιμετωπίσει τη δική του αδυναμία την στιγμή κ με τον τρόπο που ορίσει. Άλλωστε αυτό δεν σημαίνει αλληλεπίδραση η/σύνθεση και τελικά συντροφικότητα στα πλαίσια των Κ/υ σχέσεων? Η παρεμβατικότητα του υπό ,που φαινομενικά γίνεται στη κατεύθυνση του τι είναι καλό για τον Κ η τι είναι υποκειμενικά καλό για τη σχέση τινάζει στον αέρα την ασυμμετρία που την διέπει αλλά και την δυναμική/θέση του Κ.

 

Ωστόσο, @cadpmpc , το κοινό modus operandi , ως αποτέλεσμα όσμωσης και εγγύτητας, μπορεί να αποτελέσει εργαλείο ή άλλοθι ωστε το υ να "αναλάβει";

 

Εντελώς κυνικά και εξαιρωντας πολύ σοβαρά ζητήματα υγείας.

Προσωπικά μιλώντας, αν το κ μου αδυνατεί να διαχειριστεί μια κατάσταση ή ένα πρόβλημα, δεν μπορώ να φανταστώ πως γινεται η σχέση να μείνει ανεπηρέαστη.

Θα το διαχειριστώ εγώ; Αυτοβούλως; Ούτε μπορώ, ούτε και θέλω.
Αν δεν μπορούσε να το διαχειριστεί, τότε στα δικά μου τα μάτια, θα έπαυε να είναι κ μου.
Θα μπορούσε να είναι ο,τι άλλο, αλλά όχι κ μου.
Ναι, ναι, ξέρω! Ο κ δεν ειναι θεός. Είναι όμως ο δικός μου θεός που μπορεί. Αν ξαφνικά δεν μπορεί...χμμμμ...

Απο την άλλη, αν μου δινόταν εντολή να το διαχειριστώ, τότε το πράγμα αλλάζει. Πλέον δεν μιλάμε για αδυναμία διαχειρισης. Βρήκε τρόπο να το διαχειριστεί. Εμένα.
Θα το διαχειριστώ λοιπόν, γιατί έτσι υπηρετώ τον κ μου. Γιατί ετσι του είμαι χρήσιμη.