Πώς μπορεί να διαχειριστεί ο υ την αδυναμία του Κ;

Έστω λοιπόν ότι ο Κ αμφισβητείται ως θεός ( άλλωστε δεν είναι) κ έστω ότι το υπό για οποιοδήποτε λόγο (πόσο μάλλον αν η αδυναμία του Κ χτιπησει πάνω σε σκληρό όριο του,περίπτωση που δεν έχει αναφερθεί) δεν ανταποκρίθηκε στην οδηγία/κατεύθυνση του Κ τι γίνεται? Το Κ βιώνει τη προσωπική του κόλαση και το υπό μένει στο κενό αναζητώντας εκ νέου πατήματα και βιώνοντας αυτο που αναφέρθηκε ως {θεός}. Η εύκολη και ορθολογική απάντηση είναι η αποδέσμευση και ο πηγαιμος για την ιθακη. Ο καθενας αναλλαμβανει τη πορεία του και εχωντας ως μάθημα τις συνέπειες των ανθρώπινων παθών προχωρά στη δική του διαδρομή προς την ατομική ολοκληρωση με κεκτημένο για τον ίδιο το γνωσιακό αλλά και την εμπειρία της όλης συνθήκης. Από την άλλη υπάρχει η συλλογική ευθύνη και η από κοινού και με νηφαλιότητα ανάλυση του τι συνέβηκε ώστε στο οποιοδήποτε πλαίσιο που οριστεί να μπορέσουν να αδράξουν τους καρπούς της επίπονης και εποδυνης προσπάθειας. Εμένω στο θέμα γιατί υπάρχουν χίλιοι διαφορετικοί λόγοι κ επιχειρήματα για το πώς να ξεκινήσει και να λειτουργήσει μια Κ/υ σχεση (και στο φόρουμ άπειρα νήματα) αλλά σπάνια ακουμπαμε το ζήτημα της ρήξης (αντίστοιχα τα νήματα είναι ελάχιστα).

 

Για εμένα, όταν μία σχέση είτε Κ/υ είτε οποιουδήποτε είδους, έχει σαν θεμέλιο αντί της προσγειωμένης θεώρησης την εξιδανίκευση και τη δική μας φαντασιακή εικόνα για το πώς επιθυμούμε εμείς να είναι τα πράγματα, τότε αργά ή γρήγορα θα προκαλέσει άδικη απογοήτευση στον έναν ή/και το αναίτιο άγχος της πίεσης για ανταπόκριση στις υπερβολικές προσδοκίες στον άλλο.
Σε μια τέτοια σχέση δεν υπάρχουν σύντροφοι, πόσο μάλλον "Κ" και "υ". Και οι δύο υπόδουλοι φαντασιώσεων, επιπολαιότητας και στενομυαλίας.

Κατά τη γνώμη μου αν κάποιος τυχόν αντιληφθεί ότι το πρόσωπο που αρχικά τον ενδιαφέρει τείνει να τον θεωρήσει "Θεό", ή "δαίμονα" από την ανάποδη,
δηλαδή αντί να ασχολείται με τον ίδιο αληθινά,
συμβολικά και με πάθος να τον προκρίνει ως κάτι ανώτερο ή, ανάποδα, χειρότερο απ΄ ό,τι μπορεί να είναι ένας άνθρωπος συνεχώς και αδιαλείπτως ή απ΄ ό,τι πιστεύει ο ίδιος μέσα του για τον ευτό του,
τότε πρέπει να κρατά αποστάσεις και να μην εμπλέκεται σε κανενός είδους σχέση.

Οι υψηλές προσδοκίες, εξίσου με τις ισχυρές απαξίες χωρίς πέρασμα από το φίλτρο της λογικής και τη δοκιμασία της εσωτερικής κριτικής διάθεσης, όπως όλοι οι άλογοι δογματισμοί,
γεννούν τις μεγάλες απογοητεύσεις και ενίοτε τις μετέπειτα τύψεις, ή αν ο εγωισμός είναι υπερβολικά ισχυρός για να δώσει χώρο στις τύψεις, τον αδιόρθωτο δύστροπο χαρακτήρα.
Ποιος θα ήθελε κάτι τέτοιο στη ζωή του, αν το αντιληφθεί νωρίς όσο καλά και αν κρύβεται, αν μπορεί να επιλέξει αλλοιώς;

 

Ξέρεις, εδώ αγαπητή @margarita_nikolayevna εμένα μου γεννήθηκε μία άλλη σκέψη στο μυαλό με αφορμή το νήμα σου και την αρχική περιγραφή του:

Είναι άραγε η αναζήτηση ικανοποίησης της υποτακτικότητας ή της κυριαρχικότητας μόνα τους ή έστω σαν δεσπόζουσα προϋπόθεση ικανά να θεμελιώσουν μία σχέση όλο νόημα που να διαρκέσει και να γεμίζει δύο ανθρώπους;
Ή για κάτι τέτοιο χρειάζονται άλλες τελείως διαφορετικές προϋποθέσεις εξίσου ή πιθανόν και περισσότερο σημαντικές;

Αναρρωτιέμαι φυσικά απευθυνόμενος σε όποιον κρίνει ότι θα ήθελε να απαντήσει.

 

Σκεφτόμουν τι ήθελα να γράψω και πως ήθελα να το εκφράσω και μου δίνει πάσα η ερώτησή σου σε αυτά που ήθελα να πω.

Για μένα Κ είναι ο άνθρωπος που έχω διαλέξει και με έχει διαλέξει στην ζωή του, όπου τον θαυμάζω, τον θεωρώ πιο πάνω από εμένα σε όλα τα επίπεδα.
Μπορώ να τον συμβουλευτώ και μετράω την γνώμη του περισσότερο από οποιουδήποτε άλλου, τον νοιάζομαι και τον προσέχω, ζω μαζί του και τον υπολογίζω σε όλες τις πτυχές της ζωής μου.
Του ανήκω και μου ανήκει, θέλω να τον κάνω να γελάει και να είναι ευτυχισμένος. Να θέλω να γίνομαι εγώ καλύτερη για να στέκομαι δίπλα του και να γεμίζουμε ο ένας τη ζωή του άλλου.

Με μία φράση "ο άνθρωπός μου"

D/s -για εμένα- δεν είναι μόνο οι εντολές, το δέσιμο ή το χτύπημα με το crop. Αυτά είναι πτυχές ενός γενικότερου πλαίσιου που συνιστά μία σχέση.

That said, φυσικά και θα υπάρξουν αδυναμίες γιατί είναι άνθρωπος. Μα επειδή ξύπνησε στραβά, μα γιατί έγινε κάτι και τον τσάντισε, μα γιατί αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα (οικονομικό/οικογενειακό/προσωπικό),
όταν ζεις με τον άλλο μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει κάτι από όλα τα παραπάνω θα συμβούν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σταματούν όλα αυτά τα οποιά ανέφερα, όλα αυτά που τον κάνουν Κ μου. Αντιθέτως.
Το να σταθώ στον άνθρωπό μου στα δύσκολα του κάνει την σχέση μας ακόμη πιο δυνατή, το δέσιμο μεγαλύτερο. Να ξέρει ότι ό,τι και να συμβεί εγώ θα είμαι δίπλα του.

 

το γεγονός οτι το περιεχόμενο μιάς ασύμμετρης (d/s κλπ) σχέσης δεν γίνεται κατανοητό από όλους όλους τους ανθρώπους (από αδυναμία ή ~επιλογή), ή γίνεται αντιληπτό ως ιδιοτυπία, παραβατικότητα ή αναπηρία, ιδίως λόγω ιδεασμών ορθότητας, δεν καθιστά την ασύμμετρη σχέση ασήμαντη ή λιγότερο σημαντική (από τι; ). τουναντίον.
υπάρχει όμως ολόκληρο φορουμ στα ελληνικά αν θελήσει κάποιος να πληροφορηθεί, έστω γενικά.

 

Καποτε μου ειπε Καποιος μια φραση για να μου αποδειξει οτι ειχα λαθος
Μεταφρασμενο λοιπον τα λεγόμενα Του
Οταν ενας Κυρίαρχος "πεφτει" συμβαίνουν τα εξής:
Μια κοπελα που εχει μεσα της τον εγωισμο θα τον εγκαταλειψει για την αδυναμία του.
Μια υπο που απλα μοιραζονται καποια πράγματα θα κλαφτει σε άλλους να τον σηκωσουν και μετα θα χαιρεται λες και Τον βοηθησε εκείνη
Η σκλαβα Του ομως θα κλεισει πορτες και παραθυρα θα σταθει βραχος και σε οποιον ρωτα δεν θα προδωσει την αληθεια.
Οταν Ο Κυριαρχος σηκωθεί δεν θα κοκορευτει μα θα προσκυνησει.
Με ρωτησε ποια νομιζω πως ήμουν...

 

Σωστά! Το όλο νημα όμως δεν αναφέρεται σε τυχόν φαντασιωνικες συνθήκες οι οποίες δεν έχουν αντίκρισμα στη πραγματικότητα αλλά σε ασύμμετρη σχέση με υποκείμενα και αλληλεπίδραση στο φυσικό περιβαλλον. Δηλαδή σχέσεις με χωρο χρόνο και κυρίως διαλεκτική (άρα και λογική).

 

Απολλαμβανω να διαβάζω νεκρά για καιρό θρεντ να αναζοωγονουνται. Σημαίνει ότι το βασικό ερώτημα του θρεντ παραμένει ενεργό και δεν έχει απαντηθεί συνολικά ώστε να πάρει τη θέση του στην ιστορία του φόρουμ.
Από τις θέσεις απόψεις που εκφράστηκαν κατανοώ ότι τελικά από τη μια είναι ατομική ευθύνη του Κ να προχωρά στη συγκρότηση του ως προσωπικότητα και να είναι κάθε φορά όλο και πιο ψηλά και όρθιος. Από την άλλη ότι το Κ μέλος είναι και αυτό άνθρωπος και Ναι μπορεί να έχει μια δομική αδυναμία. Ότι εφόσον την εντοπισει,την εκφράσει και απευθυνθει με συγκεκριμένο αιτούμενο στο υπό τοτε αυτό δεν αναιρεί τη θέση του. Αντίθετα την ενισχύει αφού θέση και λόγο μπόρεσε και να ανοιχτεί απενοχοποιημενα σπάζοντας τον ναρκισσισμό του αλλά και να δώσει καθαρη κατεύθυνση στο τι πρέπει να συμβεί. Η αναγνώριση της αδυναμίας δεν τον φέρνει πιο κάτω εφόσον ακολουθείται από ανάληψη ευθύνης (πόσο μάλλον όταν η ανάληψη ευθύνης αναδυκνιει τη σύνθεση και την αλληλεπίδραση με το υπό και δεν το αφήνει απέξω ) και το αιτούμενο προς το υπό έχει να κάνει απλά με την υλοποίηση της απόφασης /κατεύθυνσης/ οδηγίας. Πάντα αναφέρομαι σε θέματα που στη βανίλα πραγματικότητα λύνονται απλά αλλά στο χώρο του Κ/υ και του βδσμ μπορεί να καταλήξουν σύνθετα και εποδυνα. Προφανώς στις περιπτώσεις που συζητάμε η κατάσταση έχει γίνει απλά μαντάρα. Το ζήτημα είναι αν μέσα από την ριξη μπορεί να επέλθει η συλλογικη συνθεση, αν μπορεί να επαναπροσδιοριστεί το πλαίσιο και αν τα δύο μέλη επιλέξουν να κλείσουν τις πληγές που σαδομαζοχιστικά άνοιξαν. Εν αρχήν είναι ο λόγος (η η ψυχή?) Και από εκεί πρεπει να εκινησουν

 

Η τοοθέτησή μου περισσότερο γεννήθηκε από τον προβληματισμό μου
μήπως πριν γίνει συζήτηση για το πώς μπορεί να διαχειριστεί ένας υποτακτικός άνθρωπος μία αδυναμία του κυριαρχικού συντρόφου του θα ήταν καλύτερα να αναλογιζόταν κανείς τι ποιότητας είναι η ασύμμετρη σχέση που μοιράζονται και πόσο συνεπή τα μέλη στους ρόλους τους.

Επειδή νομίζω ότι αν κοντοσταθεί κανείς λίγο σε αυτό πολύ πιθανό να δει καθαρότερα και τη δική του απάντηση σε αυτό που βάζει σαν θέμα το νήμα.

Καθώς η εμπειρία μου έχει δείξει ότι δεν είναι σπάνιο να υιοθετεί κάποιος έναν αυτοχαρακτηρισμό αλλά όταν οι ιδιότητες που κανονικά περιέχονται σε αυτόν δοκιμαστούν από τη ζωή να ανακαλύπτει ότι, έστω και άθελά του, αυταπατούνταν από λίγο ως πολύ.

 

Προφανως και η σήψη που προκύπτει από μια τέτοια κατάσταση αναδυκνιει σοβαρά θέματα της Κ/υ σχεσης. Το ερώτημα είναι αν τελικά η ατομική απόγνωση που βιώνουν τα δύο μελη μπορεί να μετατραπει σε συλλογική τους δυναμικη . Οι αυτοχαρακτηρισμοι οι ταμπέλες ακόμα και οι άνθρωποι δεν είναι αμέτοχοι των κοινωνικών συνθηκών. Μια Κ/υ σχέση οφείλει να είναι συμπαγής (κ η δόμηση αυτή είναι ευθύνη του Κ) ώστε να μπορεί να συνεχίζει το ταξίδι της. Το ζήτημα είναι να εντάσουμε το φαντασιονικο στη πραγματικότητα και όχι να επιδιώκουμε να κάνουμε φαντασιονικο πραγματικοτητα.

 

Ναι. Αυτό ακριβώς έθιξα κι εγώ σε προηγούμενο σχόλιο.

Οπότε, παίρνοντας τη σκυτάλη από αυτό που πολύ εύστοχα αναρωτιέστε:
"αν η ατομική απόγνωση που βιώνουν τα δύο μέλη μπορεί να μετατραπεί σε συλλογική τους δυναμική"
αναρωτιέμαι κι εγώ τι είναι αυτό σε μία ασύμμετρη σχέση Κυριαρχίας-υποταγής,
για να μην το επεκτείνω ψάχνοντας πάνω σε αυτό κοινό τόπο για όλων των ειδών τις σχέσεις,
που θα οδηγούσε τις ατομικές αγωνίες να μετατραπούν σε συλλογική δυναμική.

Μόνο η εσωτερική ανάγκη για να βιωθεί η ασυμμετρία;
Το παραπάνω πρώτιστα και πάνω απ' οτιδήποτε άλλο;
Το παραπάνω ισάξια και σε συνδυασμό και με άλλα σημαντικά χαρακτηριστικά και επιδιωκώμενα της σχέσης;
Άλλα χαρακτηριστικά μόνο με την ασυμμετρία να παίζει δευτερεύοντα ρόλο;

Το ρωτώ επειδή έχω μία υποψία ότι ίσως από αυτή τη βάση θα μπορούσε να δωθεί πληρέστερη απάντηση και στο νήμα.

Απάντηση φυσικά του καθενός για τον εαυτό του.

 

Καλώς ή κακώς το υ δε μπορεί να διαχειριστεί τίποτε. Κι όχι λόγω αδυναμίας του σαν άτομο, παρά για το ότι η ίδια η χροιά του συσχετισμού το αποκόπτει σταδιακά από τέτοιου είδους διαδικασίες.
Αυτό που μπορεί να κάνει και λογικά θα το κάνει είναι να προσπαθήσει να μη κάνει τη κατάσταση χειρότερη. Κι ας πιέζεται εσωτερικά κι ας στεναχωριέται. Το κατά πόσο και για πόσο θα μπορέσει να ανταπεξέλθει σε αυτή την κατάσταση είναι ζήτημα που εναπόκειται και πάλι στην ικανότητα του Κ, όσο κι αν οι δυνατότητα διαχείρισης βρίσκεται να είναι μειωμένη ένεκα της όποιας τρέχουσας κατάστασης. Και σαφώς υπάρχει κίνδυνος σοβαρής αποσταθεροποίησης, όπως βεβαίως θα πρέπει να είναι κατανοητό ότι το ευτυχές της κατάληξης ουδέποτε δύναται να προεξοφληθεί. Κάτι που όμως δε θα πρέπει να είναι άγνωστο και στις δυο πλευρές, στο βαθμό που αμφότερες κατανοούν επαρκώς την υφή της μεταξύ τους σχέσης.